پاورپوینت کامل بگو با که ای تا بگویم که ای؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بگو با که ای تا بگویم که ای؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بگو با که ای تا بگویم که ای؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بگو با که ای تا بگویم که ای؟ ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

۴

سردبیر

صدای توپ حلول سال جدید شمسی که طنین افکن شد و نوروز از راه رسید، باران پیامک های تبریک و تهنیت از آسمان ذهن و زبان مردم باریدن گرفت. بیست میلیارد پیامک تبریک در ایامی محدود، میان عارف و عامی ساکن این وطن فراخ اسلامی ردّ و بدل شد. با یک حساب ساده سرانگشتی، سهم هر ایرانی ۲۶۴ پیامک می شد. رکورددار این بارش تند بهاری نیز ساکنان شهرستان «قم» بودند. ۱

اظهار محبّت و دوستی، غم ها را از دل می برد و بارش باران رحمت و لطف حضرت خداوندی بر ساکنان زمین را سبب می شود. تا باد چنین باد! ان شاءالله

کاش یک روز، آن قدر پیام مهرآمیز، آکنده از طلب و تقاضا به سوی «بهار آفریده ها و خرّمی بخش روزگاران» ۲ روانه شود که خداوند مقلّب القلوب و الابصار و آفریدگار محوّل الحال و الاحوال، پرده ها را کنار زده و با حذف دیوار حائل، امام موعود و منجی موجود را برای رفع هموم و غموم مستضعفان و مظلومان برساند. آن روز چه نوروزی خواهیم داشت و چه عیدی؟! اللّهم الرزقنا!

روزی از روزها، حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) به همگان بشارت دادند که: «هرکس اهل بیت (ع) را دوست داشته باشد، روز قیامت با آنان خواهد بود و اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، با آن محشور می شود. »

امام (ع) در آن روایت شیرین می فرمایند: «. . . یا ابن شبیب إن سرک أن تکون معنا فی الدرجات العلی. . . و علیک بولایتنا. . . ؛ ۳ ای ابن شبیب! اگر دوست داری با ما در درجات عالی بهشت همراه باشی، در اندوه ما اندوهگین و در خوشحالی ما، خوشحال باش و بر تو باد به ولایت ما؛ زیرا اگر کسی سنگی را دوست داشته باشد، خداوند در قیامت، او را با آن سنگ محشور خواهد کرد. »

درواقع، حضرت شرط همراهی و معیت در عالم آخرت را، همراهی و معیت همراه با دوستی و ولایت در عالم دنیا اعلام می فرمایند. گویی همه چیز از «وَلایت» به معنی قرب و دوستی برمی خیزد؛ به همان سان که وِلایت، به معنی سرپرستی و خواجگی (حکمرانی و سیاست) از وَلایت برمی خیزد.«وَلایت»، مهرورزی و قرب، باطن هرگونه «وِلایت» و آقایی است. به قول خواجه شیرازی:

به وَلای تو که گر بنده خویشم خوانی

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم

در عالم اختیار و دنیا، حلقه وَلایت و محبّت هر که به دل افتد، لاجرم حلقه فرمانبرداری و وِلایتش نیز به گوش می افتد.می خواستم عرض کنم؛ وَلایت راز پوشیده و باطن همه نسبت هایی است که آدمی با جهان پیرامونش پیدا می کند. از همین جاست که می توان اعلام کرد: موضوع امامت و وِلایت پذیری ذاتی وجود آدمی و پذیرفته فطرت اوست؛ چنان که در عموم مردم، به نسبت های مختلف، مرتبه ای از وَلایت ورزی درباره شخصی یا اندیشه ای یا ایدئولوژی و مرامی وجود دارد و به همان نسبت نیز، مراتبی از وِلایت ورزی و امامت در میان مردم قابل شناسایی است. به عبارت دیگر، هریک از آحاد انسان ها، امامت و پیروی از امامی (به معنی عام و نه خاص و مطرح در ادبیات و فرهنگ شیعی) گردن نهاده و حلقه بندگی اش را به گوش کرده اند.

آنچه که در هر عصر و زمان، قومی و طایفه ای را از دیگری جدا و منفک می سازد، تنها قبول مصداق بیرونی امامت و امامت امام مقبول در میان آنهاست؛ وگرنه، همگان در حقیقت وِلایت ورزی مشترکند و تا آدمی بر پهنه خاک می زید و قلبی مهرانگیز در سینه دارد، وِلایت پذیر نیز هست. این عهد و پیمان قلبی است که پیمان پذیری و پذیرش سروری ولی ای را در زمین دل آدمی آبیاری می کند.

جمله مناسبات و معاملات فردی و جمعی ساکنان هر عصر و نسل نیز، همسو و در نسبت با عهد ولی ای که بر گردن گرفته اند، معنی پیدا کرده و صورت بیرونی می یابد. شکی نیست که عموم ساکنان جغرافیای شرق اسلامی، به صورت موروثی و سنّتی، رسالت و نبوّت رسول ختمی مرتبت (ص) را پذیرفته و سیره و سنّت ایشان و اوصیا و اصحاب گرامیشان را امام و اسوه خویش در امر معاش و معاد و سیر در میان معاملات و مناسبات معرفی می کنند؛ امّا باید پرسید چگونه است که به رغم این اعلام و اعتراف، صورت و سیرت حیات فرهنگی و تمدّنی آنها، نسبتی با آن اعلام و اعتراف ولایی ندارد؟

برخی در جست وجوی پاسخ سؤال، از سر ساده اندیشی، این همه را به استعمار و استکبار و «امارت و امامت» تحمیلی مستکبران معطوف می دارند؛ امّا از این نکته لطیف غفلت می ورزند که طی دویست سال اخیر، در همین جغرافیا و در میان ساکنان همین پهنه وسیع شرقی، جمله عوام و خواص، همه هست خود را مصروف تقرّب به حوزه فرهنگی و تمدّنی غربی، پیوستگی آشکار و نهان به حوزه های نظری آن و