پاورپوینت کامل راز برهنگی در عصر غلبه تکنولوژی. بخش دوم ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راز برهنگی در عصر غلبه تکنولوژی. بخش دوم ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راز برهنگی در عصر غلبه تکنولوژی. بخش دوم ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راز برهنگی در عصر غلبه تکنولوژی. بخش دوم ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۸

گفت وگو با استاد اسماعیل شفیعی سروستانی در حوزه «مطالعات راهبردی»

اشاره

«راز برهنگی در عصر غلبه تکنولوژی»، عنوان برگزیده گفت وگویی است در حوزه مطالعات فرهنگی که توسط یکی از مراکز تحقیقی و پژوهشی با استاد شفیعی سروستانی به انجام رسیده است. این گفت وگوی خواندنی، در دوبخش برای خوانندگان عزیز نشریه موعود تنظیم گردیده و ارائه شد. و اینک توجّه خوانندگان محترم را به بخش دوم این مصاحبه جلب می کنیم.

* لطفاً شما راهبردهای خود را بفرمایید که ما چه می توانیم بکنیم؟

فراموش نکنید که پوشیدگی، به عنوان صفت حوزه فرهنگی و تمدّنی، در همان معنای رویکرد به عالم سرّ و باطن و اقبال به آسمان و عالم معنا، در مقابل آنچه در غرب اتّفاق افتاده، الزاماً و ابتدا در جان اتّفاق می افتد. یعنی انسان با قلب و در باورها، اقبال کننده به عالم معنا می شود. اگر این اقبال به باطن هستی و معنویت در جان اتّفاق نیفتد، پوشیدگی ظاهری، باعث پوشیدگی باطنی نمی شود. این همان ظاهرسازی در مذهب است.

می خواهم عرض کنم، ابتدا در حوزه نظری و فکری، باید رویکردها دگرگون شود. آنجا که از عالم و آدم تعریف ارائه می شود. آنجا که برای انسان، مأموریتی در عرصه زمین تعریف می شود.

آنچه که به عنوان انقلاب فرهنگی از آن یاد می شود، در اساس به این امر برگشت می کند. امروزه در همه جهان، نظام های تعلیمی و تربیتی، تربیت کننده انسان هایی هستند که در حوزه فکری برهنه و بی حیا هستند.

انسانی که متّکی و مبتنی بر تفکر انسان مدارانه اومانیستی به دنیا اصالت می دهد، واجد اخلاق لیبرالیستی و بر مدار سکولاریسم در جهان مشی می کند، از نظر فکری و نظری عریان و بی حیاست. او پوشیدگی اندیشه ای ندارد، پرده ای، حجابی و باطنی برای عالم ظاهر نمی شناسد. حتّی اگر صد چادر و مقنعه به خود ببندد. انسانی که چنین تربیت شد و تعلیم یافت، در مراحل بعدی حیات مستعدّ پرده برداری و حجاب دری در فرهنگ و اخلاق می شود و سرانجام برهنه هم می شود.

این انسان تربیت شده بعداً توجّه به شهوت و جسم و تظاهر و پرده دری و برون فکنی می کند؛ نه اینکه فکر کنید دارم می گویم آموزش و پرورش، بچّه ها را بی حیا تربیت می کند؛ نه. می خواهم بگویم سیستم آموزشی ای که در جان خودش تظاهر به دنیا، توجّه به دنیا و اصالت به دنیا دارد، بستری را فراهم می کند تا این انسان در سیر تکوینی، از اوّلین لحظه ای که تمنیات جنسی در او ظهور پیدا کند، برون فکنی و ترک حجاب کند، یعنی در جان این سیستم آموزشی اقبال به جهانِ ظاهر و دنیا است؛ چون برای تجربه مدرنیته و مدرنیزاسیون طرّاحی شده است. برای تربیت انسانی است که مدرنیته را تجربه کند و آن را توسعه بدهد و این جهانی کند. یعنی آموزش و پرورش کشور «مصر»، «عراق»، «ایران»، «ترکیه» و «پاکستان» هم در مسیر جهانی سازی مدرنیته و اندیشه مدرن گام برمی دارند و برای تربیت انسان مدرن ساخته شده اند و زیرساخت های نظریشان برای تربیت انسان مدرن و تجربه مدرنیته و جهان مدرن طرّاحی شده است. برهنگی از نتایج تمدّن مدرن است.

در تاریخ گذشته این گونه نبوده. اگرچه در تاریخ گذشته هم مشکل جنسی بوده؛ ولی انسان در آن عصر، اقبال به زمین نداشته؛ یعنی اصالت به زمین نمی داده، خانه و شهرش برهنه نبوده و معاملات کلانش برهنه نبوده است. الان شما و ما در آپارتمانی زندگی می کنیم که برای آنکه از چشم ها در امان بمانیم، باید پنج تا پرده بکشیم. آیا شما در این آپارتمان که دارید با من گفت وگو می کنید، آپارتمان همسایه را نمی بینید؟ اگر همسایه پرده را کنار بکشد، مگر شما ناهارِ ظهرش را هم نمی بینید؟! پس این آپارتمان شما برهنه است. آپارتمان آن خانم هم برهنه است. این شهر برهنه است. این معماری برهنه است. بی حجابی این معماری، کمتر از بی حجابی خانم ها در خیابان نیست؛ امّا چرا توجّه شما روی برهنگی خانه ها جلب نمی شود و روی برهنگی خانم ها جلب می شود؟ به دلیل آن است که نگاه فرهنگی به رخدادهای اطرافمان نداریم. به دلیل آن میزان حسّاسیت مذهبی است که داریم و البتّه به حقّ است؛ ولی در این مسئله نگاه ما جزئی است. کلان نگر نیستیم. ما فرهنگی به قضایا و مباحث اطرافمان نگاه نمی کنیم. اگر ما فرهنگی و کلان به مباحث اطرافمان نگاه می کردیم، پی می بردیم که علاج برهنگی خیابان ها هم زمانی اتّفاق می افتد که همّت بزرگی در کار وارد شود و برهنگی را از حوزه فرهنگی دور کند.

تمام کارشناسان و متخصّصان در شهرداری های کشورهای اسلامی برهنه اند. برهنه فکر می کنند و برهنه به عالم نگاه می کنند و به همین خاطر دستوری که صادر می کنند، نقشه ای که می دهند و حاصل دستشان، خانه های برهنه و شهرهای برهنه است. حالا شما شهرداری ها و آموزش و پرورش را رها کرده اید، شهرسازان را رها کرده اید و سراغ این رفته اید که چرا ما مشکل جنسی پیدا کرده ایم! مشکل جنسی از اینجا حاصل نشده است. مشکل جنسی منشأش جای دیگری بوده است و اصلاحش هم در جزء ممکن نیست؛ چون در جزء اتّفاق نیفتاده؛ این موضوع نه یک عارضه، بلکه موضوعی است که تمام مناسبات کلان از ابتدا بر این شالوده بالا آمده اند.

اگرچه اصلاحات جزئی و در کوتاه مدّت اتّفاق می افتد؛ امّا در شکل کلان و دراز مدّت نتیجه نمی دهد؛ چون در حوزه فرهنگی و تمدّنی کلان، بر شالوده برهنگی یعنی مدرنیته ایستاده ایم.ما باید از یک نقطه ای، متفکرانه به عالم پیرامونمان نگاه کنیم. متفکرانه درباره حوزه فرهنگی و تمدّنی ای که امروز به آن مبتلا هستیم، پرسش کنیم، نقد کنیم. غرب را نقد کنیم و امّا نه به عنوان تمدّنی که وسایل مدرن ساخته است؛ بلکه آن را یک کل ببینیم که همه اجزای آن، با آن کل نسبت دارند؛ یعنی ماشین مدرنش به فرهنگش و تمدّنش نسبت دارد.

در نگاهی ساده، غربِ مدرن وامدار «روم» و «یونان» قدیم است؛ وقتی روم و یونان قدیم را ببینید، می فهمید فرهنگ آنان با تمام ویژگی های فرهنگ برهنه اش در دوران جدید ما ظهور پیدا کرده است. امّا شرقی ها و مسلمانان به خاستگاه و پیشینه اشان برنگشتند؛ بلکه مسلمانان در آیینه غرب، خودشان را می بینند، نه در آیینه شرق.

روزی که یاد بگیرند که در آیینه شرق، شرقی که عصاره و فشرده اش می شود وحی و کلام وحیانی، خودشان را ببینند؛ روزی که انسان شرقی و مسلمان بیاموزد که در آیینه شرق، یعنی وحی و کلام وحیانی خودش را ببیند، وضعش عوض می شود. این اتّفاق هم ابتدا باید در نزد معلّمان ما بیفتد، نه در دختران چهارده ساله خیابان ها. در بین معلّمان بزرگ و نه معلّمان جزئی ابتدایی که فارسی و فیزیک و شیمی درس می دهند. باید در میان معلّمان اصلی اتّفاق بیفتد؛ یعنی کسانی که در شکل کلان در مباحث بزرگ در حوزه فرهنگی و تمدّنی می خواهند، بیندیشند و فکر کنند و راهبرد بدهند؛ در واقع باید در حوزه مطالعات استراتژیک به شکل جدّی موضوع وارد شود.

دویست سال است که شرق به این موضوع مبتلا است. موضوع تازه نیست. بعد از این هم خواهد بود. قصّه گفت وگوی شما هم یک موج است. یک رساله است که نوشته می شود و می رود کنار سایر رساله ها. بقیه دوباره همان سیر را ادامه می دهند. به همین دلیل است که در وقت نسخه پیچیدن برای علاج درد هم می گویید: از این به بعد رادیو و تلویزیون حجاب را تشویق کنند؛ در حالی که در همان قطار نشسته ایم؛ قطار مدرنیته دارد شما را می برد، باید از این قطار پیاده شوید و اگر جنوبی هستید، به سمت جنوب حرکت کنید. تا زمانی که ما مانند قحطی زدگان به زندگی مدرن چشم دوخته ایم و مدرنیته را لازم برای حیات، بلکه لازمه حیات می شناسیم، ما در این باره هیچ اتّفاق بزرگی را نمی توانیم شاهد باشیم.

* پس یعنی فاتحه ما خوانده است؟

نه؛ اتّفاقاً می خواهم بگویم که نباید با ساده لوحی به این قضیه نگاه کنیم؛ بلکه باید متفکرانه به اطرافمان نگاه کنیم. نباید خودمان را با مشغول کنیم. اجزا به کلّ پیوند دارند. ارتباط اجزا با هم و ارتباط جزء با کل است. در تعریف از تفکر می گویند:

«تفکر رفتن از باطل سوی حق

به جزو اندر بدیدن کلّ مطلق»

جزء را در نسبت با کل باید دید، ما می خواهیم یک مسئله جزئی را بگیریم و برایش دارو ارائه کنیم؛ در حالی که دارو را از همان محلّی می گیریم که منشأ بیماری بوده است. ما دارو را از منشأ بیماری اخذ می کنیم. منشأ بیماری خود مدرنیته است و دارو را هم می خواهیم از خود مدرنیته بگیریم!

مگر غیر این است که روانشناسی یک علم غربی است؟ مبانی و مبادی آن هم غربی است. منابعش و مقصد غایی اش هم غربی است. چه دردی از جامعه اسلامی را با آن می توان دوا کرد؟ چنان که جامعه شناسی، مبادی اش غربی است، مبانی و منابعش و مقصد غایی تعریف شده اش هم غربی است. معلّمانش را هم غرب تربیت کرده است. چطور می توان به مدد آن، جامعه اسلامی ترتیب داد؟! بقیه حوزه ها همه همین طور است. ما یک جزء را می خواهیم بگیریم و گرفتار می شویم؛ ما باید