پاورپوینت کامل فرزند با ایمان من (۱): بازنگری در تربیت دینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرزند با ایمان من (۱): بازنگری در تربیت دینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرزند با ایمان من (۱): بازنگری در تربیت دینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرزند با ایمان من (۱): بازنگری در تربیت دینی ۴۷ اسلاید در PowerPoint :

۲۳

تربیت به سبک امامان

جعفر بن محمّد صادق (ع) در جوانی به شدّت عبادت می کردند. روزی پدرشان ایشان را در حال طواف دیدند که از عبادت، به شدّت عرق کرده اند. لذا رو به وی نموده و می فرمایند: «یا بُنَی دُونَ مَا أَرَاک تَصْنَعُ فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا أَحَبَّ عَبْداً رَضِی عَنْهُ بِالْیسِیرر؛ فرزندم! کمتر از آنچه می بینم، عبادت کن. اگر خداوند متعال بنده ای را دوست داشته باشد، به عبادت اندک او نیز خشنود می شود. » سپس چنین ادامه می دهند: «بردباری بر مشکلات از گنج های ایمان است!» ۱

امام علی (ع) نیز به فرزندشان امام حسین (ع) همین توصیه اعتدال را دارند. ۲ امام حسین و امام صادق (ع) هر دو امامان بعدی خواهند بود و تربیت کنندگان آنان نیز خود امام هستند. امامی که می خواهد امام بعدی را تربیت کند، فقط به مناسک توجّه نمی کند، بلکه به اعتدال در عبادت و برخورداری از دیگر عناصر دین (مانند صبر) دعوت می کند. امام علی (ع) تربیت شده رسول خدا (ص) است. جالب اینکه رسول خدا (ص) نیز امام علی (ع) را به رفق در عبادت فرامی خواند. ۳ اینکه حضرات معصومان (ع) تربیت شدگان خود را از افراط در عبادت نهی کرده و آنان را، که امام پس از خودشان می باشند- به اعتدال در عبادت فرامی خوانند، مهم است؛ امّا مهم تر از آن، این است که صبر و بردباری را از کنزهای ایمان می دانند! اگر از بردباری به عنوان کاری مهم و نه دینی یاد می کردند، باز هم چندان مهم نمی بود. مهم این است که بین بردباری و ایمان، پیوند برقرار کرده اند! این، فضای جدیدی را در تعریف تربیت دینی و قلمرو آن باز می کند و پرسش مهمّی را مطرح می کند که اساساً تربیت دینی چیست؟

معنای تربیت دینی

به راستی تربیت دینی چیست؟ و فرزند با ایمان کیست؟ پرسشی ساده، امّا پاسخی دشوار دارد. واقعیت این است که آنچه بیش و پیش از هر چیزی اهمّیت دارد، معنای تربیت دینی است. از گلوگاه های اساسی تربیت دینی، داشتن تعریف دقیق از آن است. ما بیش از آنکه به مغز تربیت دینی بپردازیم، به پوسته آن پرداخته و فقط شعار داده ایم. تا ندانیم ماهیت تربیت دینی چیست و شاخص های فرزند با ایمان کدام است، چگونه می توانیم موقعیت فعلی خود را ارزیابی و برای آینده برنامه ریزی کنیم و درجه ایمان و دیانت فرزندان و موفّقیت متربّیان را اندازه گیری کنیم؟ فقدان تعریف مشخّص، از عوامل ناکامی در تربیت دینی است.

رویکردها

درباره تربیت دینی، دو رویکرد وجود دارد: رویکرد مناسکی و رویکرد معرفتی، اخلاقی. در رویکرد نخست، تربیت دینی یعنی انتقال مناسک دین به فرزند. در این رویکرد، فرزند با ایمان یعنی کسی که نماز می خواند، روزه می گیرد، در نماز جمعه و جماعت حضور می یابد، در مراسم عزاداری شرکت می کند، به مجلس دعا و قرآن اهمّیت می دهد، به سخنرانی های مذهبی گوش می دهد، ظاهر مناسبی دارد، تسبیح و انگشتر عقیق در دست و ذکر و دعا بر لب دارد، یقه پیراهن خود را می بندد یا دست کم آن را باز نمی کند، سر به زیر دارد، به نامحرم نگاه نمی کند، پوشش و حجاب مناسب دارد و. . . در دینی بودن این امور تردیدی نیست؛ همه این امور جزو تربیت دینی به شمار می روند؛ امّا سؤال این است که آیا می توان این امور را محور اساسی تربیت دینی قرار داد؟ واقعیت این است که (همه اینها تربیت دینی هستند؛ امّا همه تربیت دینی نیستند. ) سخن بر سر جایگاه این امور در جورچین تربیت دینی است.

و امّا در رویکرد دوم، تربیت دینی یعنی شکل دهی معرفت و اخلاق فرزند. در این رویکرد، فرزند با ایمان کسی است که از پایه های معرفتی و اخلاقی مناسبی برخوردار باشد. در این رویکرد، مناسک و ظواهر دین معیار و اصل قرار نمی گیرد، بلکه بر بنیان های معرفتی واخلاقی تکیه می شود. جالب اینکه معرفت و اخلاق، پایه های شکل گیری رفتارند و رفتار هر دانش آموز، متأثّر از شناخت و اخلاق اوست. «قرآن کریم» می فرماید: «قُلْ کلٌّ یعْمَلُ عَلی شاکلَتِهِ؛ ۴ بگو، هر کس بر اساس شاکله درونی اش عمل می کند. »

معرفت و اخلاق صحیح، رفتار صحیح را به وجود می آورد و معرفت و اخلاق نادرست، رفتار نادرست را. بنابراین، موفّقیت تربیت مناسکی نیز در گرو تربیت معرفتی، اخلاقی است. اگر رفتارهای دینی بر پایه معرفت و اخلاق صحیح شکل نگیرد، پایدار نخواهد بود. به تعبیر آیت الله جوادی:

ایمانی که با عصای موسی بیاید، با گوساله سامری می رود! به همین جهت است که در منابع اسلامی، بر بنیان های معرفتی و اخلاقی، بیش از مناسک و رفتارها تأکید شده است. در روایات تأکید شده است که به کثرت نماز، روزه، حجّ، مناجات های شبانه و مانند آن نگاه نکنید؛ زیرا ممکن است عادت فرد شده باشد؛ به گونه ای که اگر آنها را ترک کند، دچار اضطراب گردد. سپس تأکید می کنند که به صداقت و امانتداری فرد توجّه کنید. ۵ در این احادیث، بر دو مؤلّفه تأکید شده است. در بحث عبادت شدید امام صادق (ع) و جریانی که با پدرشان داشتند نیز بر مؤلّفه بردباری تأکید شده بود.

اکنون بحث در شمردن مؤلّفه های تربیت دینی نیست، به خواست خداوند در آینده به آن خواهیم پرداخت. آنچه اینجا مطرح است گشودن این فضا است که تربیت دینی منحصر در مناسک نیست؛ بلکه بنیان آن معرفت و اخلاق است. بنابراین باید در تلقّی خود از تربیت دینی تجدیدنظر کنیم و آن را بر اساس منطق قرآن و حدیث، تنظیم نماییم. بیایید قدری بیندیشیم که ما بیشتر بر مناسک تأکید کرده ایم، یا فضایل و مکارم؟!

مناسبات تربیت دینی و تربیت برای زندگی

برخی تصوّر می کنند تربیت یا باید برای دین باشد یا برای زندگی. در این تصوّر، تربیت دینی ارتباطی با زندگی افراد ندارد و تنها به بُعد آخرتی انسان می پردازد و تربیت برای زندگی به دنیای انسان می پردازد و ارتباطی با آخرت فرد ندارد. هر کدام از این دو تصوّر نیز طرفدارانی دارد. برخی می پندارند بعد معنوی و آخرتی انسان مهم است و لذا باید تربیت دینی به معنی خاص و محدود آن را محور قرار داد و برخی که به موفّقیت زندگی دنیا می اندیشند، معتقدند تربیت برای زندگی را باید محور قرار داد. سخن گروه اوّل این است که اگر به تربیت برای زندگی بپردازیم، آخرت فرزندمان تباه می شود و سخن گروه دوم این است که اگر به تربیت دینی بپردازیم، پس زندگی او چه می شود؟ شاید این گروه دوم، همان کسانی باشند که رسول خدا (ص) درباره آنها فرمود: «وَیلٌ لِأَولادِ آخِرِ الزَّمانِ مِن آبائِهِم. فَقیلَ: یا رَسولَ اللَّهِ، مِن آبائِهِمُ المُشرِکینَ؟ فَقالَ: لا، مِن آبائِهِمُ المُؤمِنینَ؛ لا یعَلِّمونَهُم شَیئاً مِنَ الفَرائِضِ، و إذا تَعلَّموا أولادُهُم مَنَعوهُم، و رَضوا عَنهُم بِعَرَضٍ یسیرٍ مِنَ الدُّنیا، فَأنا مِنهُم بَرِی، و هُم مِنِّی بُرآءٌ؛ ۶

وای بر کودکان آخرالزّمان از دست پدرانشان! گفته شد: ای پیامبر خدا! از پدران مشرکشان؟ فرمود: نه. از پدران مؤمنشان که چیزی از واجبات را به آنان نمی آموزند و چون فرزندانشان، خود بیاموزند، آنان را باز می دارند و نسبت به آنان از [داشتن ] چیز اندکی از دنیا راضی می شوند. من، از آنان بیزارم و آنان از من بیزارند. »

پیش از اینکه به داوری درباره این دو بپردازیم، اجازه بدهید خاطره ای را عرض کنم. حدود سه سال پیش در مراسم دعای ندبه ماهیانه یکی از شخصیت های علمی، دانشگاهی کشور (که الآن شخصیت سیاسی هم شده است) به عنوان سخنران شرکت می کردم