پاورپوینت کامل چگونه در یک شب ۶۰۰ هزار نفر در آتش سوختند! ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چگونه در یک شب ۶۰۰ هزار نفر در آتش سوختند! ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چگونه در یک شب ۶۰۰ هزار نفر در آتش سوختند! ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چگونه در یک شب ۶۰۰ هزار نفر در آتش سوختند! ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

به گزارش «مشرق»، «بمبارانِ درسدن» نامی است که بر حمله نظامی استراتژیک به شهر «درسدن»، پایتخت ایالت «ساکسونی» در «آلمان»، در ماه های نهایی جنگ جهانی دوم نهاده اند. در حملاتی که بین روزهای ۱۳ تا ۱۵ فوریه سال ۱۹۴۵ م. اتّفاق افتادند، ۱۳۰۰ بمب افکن نیروی هوایی «بریتانیا» و «ایالات متّحده»، بیش از ۳۹۰۰ تن بمب و موادّ آتش زا بر روی شهر رها کردند. طوفان آتشینی که در نتیجه انفجار این بمب ها شکل گرفته بود، ۳۹ کیلومتر مربّع از مرکز شهر را سوزاند و منجر به تلفات جانی بی همتایی شد.

بمباران استراتژیک چیست؟

بمباران استراتژیک، یک استراتژی جنگی غیراخلاقی است که در یک جنگ همه جانبه برای از بین بردن توان و امکانات اقتصادی و نابودی کامل تجهیزات زیرساختی دشمن مورد استفاده قرار می گیرد.

به طور سیستماتیک، سازماندهی و اجرای این استراتژی از طریق هوا صورت می گیرد. بمباران استراتژیک با بمباران تاکتیکی(Tactical Bombing) کاملًا متفاوت می باشد، اهداف در بمباران های استراتژیک، معمولًا کارخانجات، خطوط راه آهن، پالایشگاه ها، شهرها و. . . می باشد؛ در صورتی که هدف از بمباران تاکتیکی، معمولًا انهدام پادگان ها، مراکز فرماندهی، انبارهای مهمّات، فرودگاه ها و در کل، اهداف نظامی می باشد. با توجّه به این تفاوت ها مشخّص می گردد که بمب افکن های استراتژیک هواپیماهایی بزرگ و دور برد می باشند؛ در صورتی که بمب افکن های تاکتیکی، کوچک تر و سریع تر هستند و در بسیاری از موارد، بمباران های تاکتیکی توسط شکاری بمب افکن ها صورت می گیرد، در بعضی از مواقع، قبل از اجرای یک بمباران استراتژیک با اجرای بمباران های تاکتیکی، سیستم های دفاع ضدّ هوایی دشمن مورد تهاجم قرار گرفته و منهدم می گردد و سپس بمباران استراتژیک انجام می گیرد.

چرا درسدن بمباران شد؟

آلمان ها آغاز کننده بمباران های هوایی شهرها نبودند. «انگلستان» و «فرانسه» در سوم سپتامبر ۱۹۳۹ م. علیه آلمان رایش اعلان جنگ دادند. دو روز بعد از این واقعه، انگلستان بمباران شهرها و جمعیت غیرنظامی آلمان را آغاز کرد. در ۵ سپتامبر ۱۹۳۹ م. اوّلین حملات هوایی علیه شهرهای «کوکس هاون»(Cuxhaven) و «ویلهلم شاون»(Wilhelmshaven) انجام گرفت؛ در ۱۲ ژانویه ۱۹۴۰ م. شهر «وسترلند»(Westerland) بمباران شد. دو هفته بعد، در ۲۵ ژانویه، فرماندهی عالی ارتش آلمان حمله به شهرهای بریتانیا و بندرهای آن کشور را ممنوع اعلام کرد؛ البتّه بنادر «روسیث»(Rosyth) از این قاعده مستثنی شدند. در ۲۰ مارس، ۱۱۰ بمب انفجاری و آتش زا بر فراز شهرهای «کیل»(Kiel) و «هرنوم»(Hernum) رها شدند. در این حمله، یک بیمارستان به کلّی تخریب شد. در آوریل ۱۹۴۰ م. ، بمب افکن های ارتش بریتانیا حملاتی فزاینده علیه شهرهایی انجام دادند که دارای هیچ نوع تأسیسات و اهمّیت نظامی نبودند. وینستون چرچیل در ۱۱ می ۱۹۴۰ م. و درست یک روز بعد از انتصاب، به عنوان نخست وزیر و وزیر جنگ تصمیم گرفت دستوری مبنی بر انجام حملات هوایی وسیع علیه مردم غیرنظامی آلمان صادر کند. با این حال، وی مردم انگلستان را از اتّخاذ این تصمیم مطّلع نکرد. در ۱۸ می ۱۹۴۰ م. فرماندهی عالی ارتش آلمان، گزارشی از حملات انگلیسی ها به اهداف غیرنظامی منتشر کرده و در مورد عواقب تداوم این حملات به انگلیسی ها هشدار داد. بالأخره در ۱۴ و ۱۵ نوامبر ۱۹۴۰ م. نیروی هوایی آلمان نیز به یک شهر انگلیسی- «کاونتری»- که البتّه دارای صنایع نظامی با اهمّیتی بود، حمله کرد. این حمله چندین ماه پس از آغاز حملات بریتانیایی ها علیه مردم غیرنظامی آلمان، آغاز شد. بنابر گزارش ها، در این حمله در حدود ۶۰۰ نفر کشته شدند.

سونکی نیتزل(Sonke Neitzel)، متخصّص جنگ افزار هوایی، می گوید: بدون شک در سال های ابتدایی جنگ، حملات نیروی هوایی آلمان علیه شهرها بر اساس اهمّیت نظامی آنها برنامه ریزی شده بود و نمی توان آنها را حملاتی برای ارعاب و ایجاد وحشت در میان مردم کشور متخاصم طبقه بندی کرد.

چرچیل: آنها را کباب کنید.

هدف نیروهای متّفقین نابود کردن مردم آلمان، به ترسناک ترین شکل ممکن بود. در ۱۳ فوریه ۱۹۹۰ م. ، ۴۵ سال بعد از ویرانی درسدن، دیوید ایروینگ(David Irving)، در «کاخ فرهنگ» درسدن به سخنرانی پرداخت. ایروینگ در سخنرانی خود، به جمله ای مشهور از چرچیل اشاره کرد:

نمی خواهم در مورد چگونگی نابود کردن اهداف با اهمّیت اطراف درسدن، به من پیشنهاد دهید. من پیشنهادهایی می خواهم در مورد چگونگی کباب کردن ۰۰۰/ ۶۰۰ پناهنده ای که از «برسلاو» به درسدن آمده اند.

امّا کباب کردن آلمان ها برای چرچیل کافی نبود. وی در صبح روز بعد از بمباران، به هواپیماهای سبک دستور داد که بازماندگان بمباران ها را در ساحل رودخانه «الب»(River Elbe) به رگبار ببندند.

این دستور چرچیل در راستای تحقّق بخشیدن به برنامه پیشنهاد شده از سوی «مورگنتا»، وزیر خزانه داری روزولت بود. وی پیشنهاد کرده بود که برای اطمینان حاصل کردن از اینکه آلمان دیگر هیچگاه قدرت نیابد، می بایست به گونه ای به این کشور حمله کرد که این کشور تکه تکه و منزوی شود و برای همیشه از لحاظ صنعتی فلج بماند.

نبرد سیستماتیک چرچیل برای نابودی مردم آلمان عبارت بود از، نابودی هر خانه آلمانی در تمام شهرهای این کشور: اگر قرار است چنین اتّفاقی رخ دهد، امیدوارم بتوانیم تمام خانه های آلمانی را در تمام نقاط این کشور ویران کنیم. چرچیل در مارس ۱۹۴۵ م. در مورد بمباران شهرهای آلمانی با هدف ایجاد ترس و وحشت و در عقلانی بودن این کار دچار تردید شد؛ امّا حملات باز ادامه یافت.

هفته نامه آلمانی اشپیگل در ژانویه ۱۹۹۵ م. چنین نوشت: حدود ۶ میلیون آلمانی در جنگ جهانی دوم کشته شدند. در حقیقت، امّا تعداد واقعی کشته ها بالغ بر ۱۵ میلیون نفر است. با وجود اینکه حتّی نشریه ضدّ آلمانی «اشپیگل» اذعان می نماید که ۶ میلیون نفر در این جنگ کشته شده اند؛ امّا نخبگان آلمانی فقط برای قربانیان یهودی عزاداری می کنند.

به راستی چند نفر در آتش سوختند؟

توماس بروکس درباره تعداد صحیح کشته شدگان در آتش سوزی می گوید: منکران این هولوکاست آلمانی ادّعا دارند که در این واقعه، تنها ۳۵۰۰۰ آلمانی کشته شدند. مساحت درسدن در حدود ۲۸ کیلومتر مربّع است؛ یعنی به عبارت دیگر، در حدود ۷۰۰۰ جریب کاملًا نابود شد. بنابراین اگر آمار ارائه شده در مورد تعداد کشته شدگان را صحیح فرض کنیم، در این صورت، در هر جریب ۶ نفر کشته شده اند. (یعنی تقریباً ۶ نفر در هر ۴۰۰۰ متر مربّع). در فوریه ۲۰۰۵ م. ، کمیسیونی مرکب از برخی تاریخ نگاران به اصطلاح «جدّی و دقیق» این رقم را نیز کاهش داد. آنها ادّعا کردند که در حدود ۲۴۰۰۰ آلمانی در واقعه بمباران درسدن کشته شدند؛ امّا هر کس که اندک آشنایی با سیستم سیاسی آلمان داشته باشد، می داند که این «تاریخ نگاران جدّی و دقیق» چیزی نیستند؛ جز چند تحریف کننده مبتذل، افرادی که پول می گیرند تا با دروغ گویی نگذارند حقایق آشکار شوند. رقم ۳۵۰۰۰ نفر، اشاره به طیف کوچکی از قربانیان دارد که هویت آنها کاملًا قابل شناسایی بود.

اظهارات برخی مقامات آلمانی کاملًا در تضادّ با تاریخ رسمی واقعه درسدن است. ارهارد موندرا(Erhard Mundra)، عضو «کمیته باتزن» (مؤسّسه زندانیان سیاسی سابق در جمهوری دمکرتیک آلمان [آلمان شرقی ])، در روزنامه دی ولت(DieWelt) در تاریخ ۲/ ۱۲/ ۱۹۹۵، نوشت:

بر اساس اظهارات سرهنگ دوم دی. ماتس(D. Matthes) افسر سابق ستاد مشترک ارتش آلمان در منطقه نظامی درسدن، ۰۰۰. ۳۵ نفر از قربانیان کاملًا شناسایی شدند، هویت ۰۰۰. ۵۰ نفر تا حدودی آشکار شد؛ امّا در حدود ۰۰۰. ۱۶۸ نفر به هیچ وجه قابل شناسایی نبودند.

باید بدین نکته نیز اشاره کنیم که کودکان، زنان و افراد سالخورده ای که طوفان آتش آنها را به تلّی از خاکستر تبدیل کرده بود نیز غیرقابل شناسایی بودند. در سال ۱۹۵۵ م. ، کنراد آدنائر، صدراعظم سابق آلمان غربی چنین اظهار داشت: ” در ۱۳ فوریه ۱۹۴۵ م. حمله به شهر درسدن، که انباشته از آوارگان جنگی بود، در حدود ۰۰۰. ۲۵۰ کشته بر جای گذارد.

در سال ۱۹۹۲ م. ، مقامات شهر درسدن در پاسخ به شهروندی که در مورد آمار تلفات پرسیده بود، چنین پاسخ دادند: بر اساس اطّلاعات قابل اعتمادی که توسط پلیس درسدن تهیه شده است، تا روز بیستم مارس در حدود ۰۴۰. ۲۰۲ جسد کشف گردید که بیشتر آنها را زنان و کودکان تشکیل می دادند. تنها ۳۰% از این افراد قابل شناسایی بودند. اگر تعداد افراد مفقودالأثر را نیز به حساب آوریم، در این صورت، تعداد واقع بینانه قربانیان بالغ بر ۰۰۰. ۲۵۰ تا ۰۰۰. ۳۰۰ نفر خواهد بود. در زمان حمله، شهردرسدن هیچ نوع تجهیزات پدافند هوایی یا دفاع نظامی در اختیار نداشت. در این شهر، هیچ نوع کارخانجات و صنایع نظامی وجود نداشت. درسدن تنها پناهگاهی بود برای آوارگان شرق کشور.

در شب های دهشتناک ۱۳ و ۱۴ فوریه ۱۹۴۵ م. ، وینستون چرچیل، ۰۰۰. ۷۰۰ بمب آتش زا، یعنی به ازای هر نفر دو بمب، بر فراز شهر درسدن رها کرد. روزنامه دی ولت در سوم مارس ۱۹۹۵ م. نوشت: به گفته پرفسور دایتمار هوسر(Dietmar Hosser) از مؤسّسه مصالح ساختمانی، انبوه سازی و پیشگیری از آتش سوزی: زمانی که شهرها به کوره های آدم سوزی تبدیل می شوند، در این حالت دمای سطح زمین به بالای ۲۹۰۰ درجه فارنهایت (۱۶۰۰ درجه سانتی گراد) می رسد.

در ۱۱ فوریه ۱۹۹۵ م. ، روزنامه دی ولت چنین گزارش داد: در نسل کشی مردم آلمان در حدود ۸۰% از شهرهای بالا