پاورپوینت کامل افضلیت امامان معصوم (ع) بر انبیاء و رُسُل ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل افضلیت امامان معصوم (ع) بر انبیاء و رُسُل ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل افضلیت امامان معصوم (ع) بر انبیاء و رُسُل ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل افضلیت امامان معصوم (ع) بر انبیاء و رُسُل ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

در بینش توحیدی، تفکر ولایی و دریافت شیعی از عالم، مرتبه امیرالمؤمنین، علی (ع) و اولاد معصوم ایشان (ع)، از سایر پیامبران افضل است. در بیان افضلیت ائمّه (ع) از سایر پیامبران (ع)، عالم ربّانی، مولی عبدالصّمد همدانی، به نقل از «جامع الاسرار» سید حیدر آملی می گوید: آنچه اصحاب ما، شیعه بر آن اتّفاق دارند، آن است که امیر مؤمنان (ع) پس از پیامبرمان (ص) از تمام انبیاء و اولیاء عظیم تر است و اولاد معصوم ایشان نیز چنینند و این نظریه در نظر تحقیق جز این معنی نیست؛ یعنی مرتبه این امامان (ع) از جهت ولایت، از مرتبه انبیاء و رسل، از جهت ولایت بالاتر است [نه چیز دیگر]. . . ۱

افضلیت امیرالمؤمنین و فرزندان معصومشان (ع) به مقام ولایت مطلقه و تکوینی ایشان برمی گردد. در روایتی در «کافی» از ابی الصباح کنانی نقل شده است که گفت: از امام باقر (ع) شنیدم که فرمودند: «سوگند به خدا! در آسمان، هفتاد صف از فرشتگان هستند که اگر همه اهل زمین جمع شوند، نمی توانند تعداد آنان را به شماره درآورند و آنان همگی به ولایت ما معتقدند. » ۲

این برتری اهل بیت معصومان (ع) به چند امر، از جمله:

* تقدّم اهل بیت (ع) در خلقت روحی و نوری؛

* ولایت نسبت به جمیع ساکنان عالم امکان؛

* به علم افضل و اشرف ایشان در مقایسه با جمیع اولیاء، انبیاء و ملائک برمی گردد.

در «کافی» از ابوالحسن، امام رضا (ع) روایت شده است که فرمودند: «ولایت علی (ع) در تمام کتاب های انبیاء نوشته شده است و خداوند پیامبری را مبعوث نفرموده؛ جز به نبوّت محمّد (ص) و وصایت علی (ع). » ۳ و در «تأویل الآیات» از امام باقر (ع) روایت شده است که در تفسیر آیه شریفه: «وَ وَصَّی بِها إِبْراهِیمُ بَنِیهِ وَ یعْقُوبُ یا بَنِی إِنَّ اللَّهَ اصْطَفی لَکمُ الدِّینَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ؛ ۴

و ابراهیم فرزندان خود را و نیز یعقوب به آن وصیت کردند که ای فرزندانم! خداوند دین را برای شما برگزید. پس نمیرید؛ مگر در حالی که مسلمان باشید. » فرمودند: «اسلام، یعنی [اعتقاد به ] ولایت علی (ع). » ۵ خداوند، این عهد (ولایت) درباره ایشان را از جمیع مخلوقاتش، در عالم ذرّ و پیش از آنکه ذرّیه آدم (ع) از صلب ایشان خارج شده و پای به عرصه هستی دنیوی بگذارند، اخذ کرده است.

درباره این پیمان اخذ شده و در تفسیر آیه مبارکه «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیینَ لَما آتَیتُکمْ مِنْ کتابٍ وَ حِکمَهٍ ثُمَّ جاءَکمْ رَسُولٌ مُصَدِّقٌ لِما مَعَکمْ لَتُؤْمِنُنَّ بِهِ؛ ۶ و آنگاه که خداوند میثاق پیامبران را گرفت که چون کتاب و حکمت را به شما دادیم، سپس رسولی به نزد شما آمد که تصدیق کننده آنچه با شماست (کتاب های آسمانی) می باشد. حتماً باید به او ایمان آورید. »

از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمودند: «یعنی به رسول خدا (ص) و حتماً او را یاری دهید؛ یعنی جانشین او امیرالمؤمنین (ع) را و خداوند پیامبر و رسولی را نفرستاد؛ جز آنکه از او پیمان گرفت برای محمّد (ص) به نبوّت و برای علی (ع) به امامت. » ۷

حضرت امام محمّد باقر (ع) در روایتی، از قول حضرت امیرمؤمنان (ع) ضمن اشاره به تقدّم خلقت نوری بر جمیع پیامبران و پیمان ولایت اخذ شده از ایشان می فرمایند: «امیرالمؤمنین (ع) فرمودند: خدای متعال یکتا و یگانه و در یکتایی خود یگانه است. سپس کلمه ای گفت که نور شد. سپس از آن نور، محمّد (ص) را آفرید و من و ذرّیه مرا آفرید. سپس کلمه ای گفت که روح گردید. پس آن را در آن نور ساکن گردانید و آن (نور) را در بدن های ما ساکن ساخت. پس ما روح و کلمه اوییم و به واسطه ما، از خلق خود در حجاب است. پس پیوسته ما در سایه هایی سبز رنگ بودیم. آنجا که نه خورشید و ماه و شب و روزی بود و نه چشمی که به حرکت آید، او را می پرستیدیم و تقدیس و تسبیح می کردیم، پیش از آنکه خلق خود را بیافریند و از پیامبران پیمان گرفت تا به ما ایمان آورده و ما را یاری دهند و این همان قول خدای متعال است که: «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیینَ لَما. . . ؛ و آنگاه «خداوند از پیامبران پیمان گرفت که چون کتاب و حکمت را به شما دادیم، سپس پیامبری به نزد شما آمد که تصدیق کننده آنچه با شماست (کتاب های آسمانی) می باشد. حتماً به او ایمان آورید. »، یعنی به محمّد (ص) و «حتماً یاری دهید»، یعنی جانشین او را. پس آنان به محمّد (ص) ایمان آوردند؛ ولی [هنوز] جانشین او را یاری نکرده اند و به زودی همگی او را یاری خواهند کرد. » ۸

در حکمت اولوالعزم خواندن پنج نفر از انبیاء و رسل نیز، حضرات معصومان، عزیمت یا تصمیم و اقرار محکم انبیاء درباره ولایت اهل بیت (ع) و اعلام آمادگی برای نصرت و یاری ایشان را باعث تفکیک انبیاء و مجزّا شناختن پیامبران اولوالعزم از سایر انبیاء بیان فرموده اند.

مرحوم شیخ مفید با سندش از امام محمّد باقر (ع) روایت کرده است که ایشان، در تأویل آیه «وَ إِذْ أَخَذَ اللَّهُ مِیثاقَ النَّبِیینَ » فرمودند: «خداوند از پیامبران پیمان گرفت و فرمود: «آیا من پروردگار شما نیستم؟» گفتند: بلی. [خداوند فرمود: ] «و آیا این محمّد (ص) پیامبرش و علی، امیرالمؤمنین نیست؟» گفتند: چرا. پس نبوّت برای آنان ثابت شد. سپس از اولوالعزم پیمان گرفت که من پروردگار شما و محمّد (ص) پیامبرش و علی، امیرمؤمنان (ع) و اوصیای پس از او، والیان امر من و خزینه داران علم من هستند و مهدی (عج) کسی است که به واسطه او، دینم را یاری می دهم و دولتم را به او آشکار می کنم و با وی، از دشمنانم انتقام گیرم و به سبب او خواه و ناخواه پرستیده می شوم. گفتند: ای پروردگار ما! اقرار کردیم و گواهی دادیم و آدم (ع) نه انکار کرد و نه اقرار نمود. پس عزیمت [و تصمیم ] برای آن پنج تن درباره مهدی (عج) ثابت گشت و برای آدم عزیمتی بر اقرار کردن نبود. » ۹

و در «کافی»، از حضرت ابی عبدالله (ع) نقل است که فرمودند: «هیچ پیامبر نیامده؛ جز با معرفت ما و برتری دادن ما بر دیگران. » ۱۰ و حضرت امیرمؤمنان (ع) نیز فرمودند: «همانا خداوند، ولایت مرا به اهل آسمان و اهل زمین عرضه داشت. پس برخی اقرار کردند و برخی انکار. یونس [نبی (ع)] انکار کرد و خداوند او را در شکم ماهی حبس کرد تا اقرار نمود. » ۱۱

در «عیون اخبارالرّضا (ع)» از مولایمان امیرمؤمنان (ع) روایت کرده است که حضرتش در راهی می رفت و مردی از اهل «خیبر» با وی همراه شد. عبورشان به رودی افتاد که آب فراوانی داشت. آن مرد خیبری بر عبایش نشست و از آب عبور کرد. سپس امیرمؤمنان (ع) را صدا زد و گفت: ای مرد! اگر تو نیز مانند من شناخت داشتی، مانند من عبور می کردی. امیرمؤمنان (ع) فرمودند: «در جای خود باش. » سپس با دست مبارک به آب اشاره کردند. آب منجمد شد و حضرت از آن گذشتند. آن مرد خیبری چون چنین دید، بر قدم های حضرت افتاد و گفت: ای جوان! چه گفتی که آب را به سنگ تبدیل کردی؟ حضرت فرمودند: «توچه گفتی که بر آب گذشتی؟» گفت: خدا را به اسم اعظم او خواندم. فرمودند: «آن اسم کدام است؟» گفت: از خدا به اسم وصی اعظم محمّد (ص) درخواست نمودم. فرمودند: «من وصی محمّد (ص) هستم. » آن مرد گفت: راستی که آن حق است. سپس مسلمان شد. ۱۲

پس از فضیلت تقدّم در خلقت و شأن ولایت، برتری علمی اهل بیت (ع) در نسبت با عموم انبیاء و رسل، باعث افضلیت ایشان شناخته می شود.

افضلیت به سبب علم برتر!

حضرت ولی الله که در مقام حجّت خداوند مستقر شده و متّکی به دین کامل (اسلام) و کتاب آخرین (قرآن)، وظیفه هدایت مردم را تا به قیامت عهده دار می شوند، ضرورتاً می بایست علمی فراتر از همه انبیاء (ع) داشته باشند؛ وگرنه نمی توانند داعیه دار دین کامل و پاسخ گوی سؤالات روزافزون باشند.

از حضرت امیرالمؤمنین، علی (ع) حدیثی است که علم اهل بیت (ع) را سبب افضلیت ایشان بر سایرین، از انبیاء و اوصیاء شناخته و می فرمایند: «بدانید آن علم که آدم آن را از آسمان، با خود به زمین فرود آورد و همه آنچه که برتری پیامبران تا خاتم النّبیین بدان بود، یک جا در عترت خاتم پیامبران فراهم آمده است. دیگر به کدام سو خود را به هلاکت می افکنید؟ به کجا می روید؟ ای کسانی که از تبار کشتی نشستگان هستید! این مثل آن است در میان شما. پس همچنان که نجات یافت، هر کس در آن رفت و رهایی یافت، نجات و رهایی خواهد یافت، کسی که بدین کشتی نجات پناه برد. وای بر کسی که از آنان باز پس ماند! (یعنی از امامان (ع))» ۱۳

در «زیارت جامعه کبیره»، عبارت شگفت و زیبایی است که پرده از اشرف و افضل بودن اهل بیت (ع) نسبت به جمیع مخلوقات و از جمله انبیاء و رسل کنار می زند. زائر در این زیارت جامع می خواند: «پس خداوند شما را به شریف ترین جایگاه بزرگواران، والاترین مرتبه های مقرّبان و رفیع ترین درجات فرستادگان رساند؛ چنان که خواهانی به آن نرسد و بالارونده ای به آن راه نیابد و سبقت گیرنده ای از آن پیشی نجوید و طمع کننده ای در یافتن آن طمع نورزد. تا آنجا که باقی نمی ماند ملک مقرّبی و پیامبر مرسلی و صدّیقی و شهیدی و نه دانایی و نه نادانی و نه پستی و نه والایی و نه مؤمن شایسته ای و نه فاجر بدکاری و نه گردنکش لجوجی و نه شیطان نافرمانی و نه خلق دیگری در این میان که گواه باشد؛ مگر اینکه خدا بر آنان بشناساند جلالت امر شما و عظمت مقامتان را. . . » ۱۴

در منظر دیگر، والاترین مرتبه قرب مخلوق نخستین به خداوند علیم و حکیم، علم مطلق و حکمت مطلق است. ضرورتاً ایشان را که در مقام «خلیفهاللّهی» در میان جمله ساکنان عالم امکان می سازد، صاحب عالی ترین درجه از علم می نماید. بدین منظور، علم ایشان ذاتی، لدنّی و الی الابد است و بی آنکه نیازمند اکتساب و تحصیل باشند، از بدو خلقت با ایشان است و حتّی پس از شهادت نیز از ایشان خلع و جدا نمی شود.

این معنی درباره همه صفات کمالی و همه مدارج خدادادی به ایشان، ثابت است؛ چنان که مقام نبوّت و رسالت برای رسول ختمی مرتبت (ص) و مقام ولایت برای حضرت امیرمؤمنان (ع)، پیش از خلقت حضرت آدم (ع) ثابت بوده و پس از شهادت ایشان نیز برایشان ثابت است.

حضرت خلیفهالله اعظم، رسول ختمی مرتبت (ص) آنگاه که فرمودند: «نخستین چیزی که خدا آفرید، نور من بود. » ۱۵ به این معنی اشاره داشتند که ایشان مخلوق اوّل و حسن مطلع آفرینش خداوندی هستند که لاجرم نبوّت از ازل تا به ابد، برایشان حاصل است؛ چنان که فرمودند: «من نبی بودم؛ آنگاه که آدم بین آب و خاک بود. » ۱۶ اعلام واحد بودن (وحدت در مقام نوری) نور علی (ع) و نور محمّد مصطفی (ص) از تقرّب بلامنازعه آن امام مبین به خداوند متعال و رسول گرامی اش (ص) در خلقت نوری سخن