پاورپوینت کامل جلوه واعظان و گوش جان مردمان ۴۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جلوه واعظان و گوش جان مردمان ۴۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جلوه واعظان و گوش جان مردمان ۴۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جلوه واعظان و گوش جان مردمان ۴۰ اسلاید در PowerPoint :

۴

یکی دو ماه مانده به محرّم، مقدّمات برپایی مجالس عزا و خانه تکانی هیآت مذهبی و تکایا فراهم می شود؛ دعوت از سخنرانان و ذاکران اهل بیت (ع) و مدّاحان خوش صدا که جای خود دارد و به قول معروف، همه چیز بر کاکل آنها می چرخد. در همین حال و هوا، خبرنگار مطبوعه ای مذهبی، به توصیه جناب سردبیر، همه همّت خود را در کار وارد آورده بود تا در گفت وگویی حضوری از این حقیر سراپاتقصیر و قصور در پیشگاه اهل بیت (ع)، درباره قیام اباعبدالله الحسین (ع) و وظیفه ذاکران و واعظان در ایام سوگواری محرّم و صفر سؤالاتی بپرسد و در آن نشریه به چاپ برساند. صحبت ما به درازا کشید و در فرازی در پاسخ به سؤالش درباره وظیفه ذاکران و مدّاحان در انتقال پیام عاشورائیان عرض کردم:

ذاکر به معنی یادکننده و بیان کننده، شخصی است که در ذهن خود، چیزی را حفظ کند و ذکر، به معنی یاد و یادآوری است. ذاکر کسی است که شنونده را متذکر و یادآور می شود و در اصطلاح مشهور کسی است که با ذکر مناقب و مراثی، مردم را به یاد حقایق فراموش شده و وقایع سوزناک رفته بر اولیاء و به ویژه اهل بیت رسول مکرّم (ص) می اندازد.

فرزندان آدمی، اهل نسیان ۱ و فراموشی و لاجرم، محتاج ذکر و ذاکرند تا آنچه را که از یاد برد و به طاق فراموشی سپرده اند، به یادشان بیاورد؛ چنان که این گل سرسبد آفرینش، اهل انس و الفت نیز هست؛ موجودی اجتماعی که خوگیرنده و مأنوس است.دو بال انس و نسیان آدمی را مدد می دهد تا با طی مراتب و ترک آنچه از ماسوی الله که بدان (حسب نشئه طبیعی اش) الفت گرفته، به مراتب عالی کمالی برسد و معتکف کوی حضرت باری شود.

از اینجا، ذکر و ذاکر مددرسان می شود تا وی به اصل و حقیقت خویش (فطرت) بازگشت کند.آنکه جامه اهل ذکر به تن کرده و در هیئت ذاکر در جمع مردمان حاضر می شود، ضرورتاً می بایست شرط لازم را در خود جمع کرده باشد، به قول حافظ شیرازی:

عشق و شباب و رندی مجموعه مراد است

چون جمع شد معانی گوی بیان توان زد

در حقیقت، در بیان کلام وحیانی (قرآن و روایات اهل بیت (ع))، اهل ذکر، حضرات معصومان (ع) اند. خداوند در آیه مبارکه ۴۳ از «سوره نحل» و آیه ۷ از «سوره انبیاء» فرموده است: «وَ ما أَرْسَلْنا مِنْ قَبْلِک إِلَّا رِجالًا نُوحِی إِلَیهِمْ فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّکرِ إِنْ کنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ؛ و پیش از تو هم جز مردانی که بدیشان وحی می کردیم، گسیل نداشتیم. پس اگر نمی دانید، از اهل ذکر جویا شوید. »

روایات متعدّدی از جمله روایتی از حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) در تفسیر این آیه وارد شده است که حضرت فرمودند: «ماییم اهل ذکر و ماییم پرسش شوندگان. »راوی می گوید، عرض کردم: شما پرسش شونده و ما پرسش کننده ایم؟فرمودند: «آری. » ۲حضرت امام صادق (ع) در روایتی، در تفسیر همان آیه فرمودند: «ذکر، قرآن است و اهل بیت پیامبر (ص) اهل ذکرند و از آنها باید سؤال کرد. » ۳

خداوند متعال وظیفه متذکر ساختن جنّ و انس، درباره حقایق مستور را بر عهده اهل بیت (ع) قرار داده است و این دو طایفه، از مسیر کلام اهل ذکر، متذکر حقّ بر زمین مانده، معنی بودن و زیستن بر عرصه حیات و تکلیفی که بر دوش آنها نهاده اند، می شوند.آنکه لباس ذاکر و مدّاح می پوشد، در واقع، با تأسّی به اهل بیت (ع)، متذکرساختن مردم را بر عهده خویش وارد آورده است. بی تردید، پوشیدن این جامه، جرئت بزرگی می طلبد. این لباس، عبا و ردا و عمّامه نیست که از پارچه و نخ حاصل آمده باشد.

این لباس در حقیقت، استقرار در شأن و مقامی از مقامات و شئون ائمّه دین (ع) است. پس بر عهده ذاکر است که از خود بپرسد: آیا «شرط لازم» و «معانی لازمِ» احراز این مقام را در خود جمع کرده است؟مباد که هر نورسته و نوخطّی با پوشیدن ردایی و عبایی و بر سرگذاشتن شب کلاه و عمّامه ای و دفترچه ای آکنده از اشعار و مراثی، گمان برد همه شرط لازم این مقام را فراهم آورده است.

شرط اوّل آنکه بر این مقام و مسند تکیه می زند، این است که پیش از همگان، قلبش متذکر حقایق شده و مراتبی از این مقامات و شئون را پشت سر گذاشته باشد. حضرات معصومان (ع) به اتّکای الهامات ربّانی که بر قلبشان نازل می شد، واجد مقام ذکر شدند؛ چنان که آیه کریمه فرموده است: «رِجالًا نُوحِی إِلَیهِمْ »

شکی نیست که باب وحی و الهام و افاضه فیض مستقیم بر غیر معصوم بسته است؛ امّا باب سیر و سفر روحانی، تزکیه نفسانی و خلوت عبادی، تا به آنجا که قلب متذکر مراتبی از حقایق و نفس ملهم به فیوضات الهی شود، بر سالک راه حقّ و حقیقت بسته نیست. بی این همه، ذاکر دروغین، غاصبی است که در طریق بندگان خدا، به رهزنی نیز می پردازد. او رهزنی دین و عقل بندگان می کند.از اینجا، شرط دوم و ضروری این مقام معلوم می شود. ذاکر و مدّاح اهل بیت (ع)، می بایست متوسّل، متّصل و متّکی به ساحت قدسی اهل ذکر حقیقی باشد. این توسّل و تمسّک، باید هم در ظاهر ذاکر اتّفاق بیفتد و هم در باطن او، تا مبادا ره به بیراهه برده و آتش بر خرمن دین مردم بزند.

در حرکتی تمثیلی در بسیاری از مساجد و هیآت مذهبی، عادت بر این است که واعظ و ذاکر، پشت به قبله و رو به روی مردم به ایراد سخن مشغول می شود؛ در حالی که همه مردم رو به قبله و محراب، کلام واعظ را استماع می کنند. در حقیقت نیز می بایست واعظ و ذاکر، همه پشت و تکیه گاهش به قبله باشد و از اینجا، برای مردم وعظ کند. آنکه تکیه گاه قلب خود را دنیا و نفس امّاره و هواجس نفسانی قرار داده، رهزنی است که مردم را به بیراهه می برد. قبله، همان حقیقت محض، قرآن صامت و قرآن ناطق (اهل بیت (ع)) است که واعظ و ذاکر را در بیان مباحث یاری می دهد تا از بیراهه ها و دسیسه های نفس و اوامر و نواهی شیاطین برهد و پیراسته از شبهات، آنچه را که شایسته است، بر مردم عرضه کند.

شرط سوم و ضروری کسب این مقام، اخذ کلام و حجّت سخن از قول و فعل و سیره و سنّت اهل ذکر، یعنی ائمّه دین (ع) است.حجّت خدا، میزان دقیق و قول و فعلش حجّت بر حقّی است که لاجرم، عبادالله را بر صراط مستقیم و اقوم مستقرّ ساخته و در رسیدن به فلاح و رستگاری یاری می دهد. هر قول و فعلی که از آدمی صادر می شود، نشان از مبادی، مبانی و منابعی معین دارد و ناگزیر شنونده و رهرو را از مبدئی به سوی مقصدی رهنمون می شود؛ خواه در طریق هدایت یا ضلالت