پاورپوینت کامل افضل و اشرف بودن امام بر سایر انبیاء (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل افضل و اشرف بودن امام بر سایر انبیاء (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل افضل و اشرف بودن امام بر سایر انبیاء (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل افضل و اشرف بودن امام بر سایر انبیاء (ع) ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۴۳

نبی، متصدّی و حامل وحی و دریافت کننده احکام و شرایع آسمانی از سوی خداوند می باشد و امام متصدّی حفظ و نگهداری دین آسمانی است که از جانب خداوند این سمت را اخذ کرده و جز این، ممکن است نبوّت و امامت در یک فرد جمع شود؛ به این معنی که شخصی دارای هر دو منصب باشد؛ مانند نوح، ابراهیم، موسی، عیسی (ع) و محمّد (ص).

«قرآن مجید»، امامت را آخرین مرحله از سیر تکاملی انسان برشمرده است که تنها پیامبران اولوالعزم به آن رسیده اند. چنان که فرمودند: «وَ إِذِ ابْتَلی إِبْراهِیمَ رَبُّهُ بِکلِماتٍ فَأَتَمَّهُنَّ قالَ إِنِّی جاعِلُک لِلنَّاسِ إِماماً؛ ۱ به یاد آور هنگامی که پروردگار، ابراهیم را با وسایل گوناگون آزمود و او آزمایش خود را کامل کرد، خداوند به او فرمود: «من تو را امام مردم قرار دادم. . . »

از این آیات دریافت می شود که مقام امام و ولایت، برتر از مقام نبوّت و رسالت است و تا ابراهیم (ع) امتحان آن شایستگی ها را نداد، لایق این مقام نشد و ممکن است مقام امامت از نبوّت و رسالت جدا شود؛ مانند امامان معصوم (ع) که تنها وظیفه امامت را بر عهده داشتند؛ بی آنکه رسول یا نبی باشند.

امام رضا (ع) فرمودند: «. . . [امام، ] علمش در ترقّی و حلمش کامل است. در امامت قوی و در سیاست عالم است. اطاعتش واجب و قائم به امر خدای عزّوجلّ است. خیرخواه بندگان خدا و نگهبان دین خداست. خداوند پیغمبران و امامان را توفیق بخشیده و از خزانه علم و حکمت خود، آنچه به دیگران نداده، به آنها داده است. از این جهت، علم آنها برتر از علم مردم زمانشان است؛ چنان که خدای تعالی فرموده: «آیا کسی که به سوی حق هدایت می کند، شایسته تر است که پیروی اش کنند یا کسی که هدایت نمی کند؛ جز اینکه هدایت شود؟ شما را چه شده؟ چگونه قضاوت می کنید؟» ۲ و فرموده دیگر خدای تعالی [این است که: ] «هر که را حکمت دادند، خیر بسیاری به او عطا شد. » ۳ و باز خدای تعالی درباره جناب طالوت فرمود: «خدا او را بر شما برگزید و به علم و تن بزرگی اش افزود. خدا ملک خویش را به هر که خواهد، می دهد و خدا وسعت بخش و داناست. » ۴ و به پیغمبر خویشفرمود: «خدا بر تو کتاب و حکمت نازل کرد و آنچه را نمی دانستی، به تو تعلیم داد. کرم خدا نسبت به تو بزرگ بود. » ۵ و خداوند نسبت به امامان از اهل بیت و عترت و ذرّیه پیغمبر (ص) فرمود: «و مردم نسبت به آنچه خدا از کرم خویش به ایشان داده، حسد می برند. ما به حق، به خاندان ابراهیم، کتاب و حکمت دادیم و به آنها ملک عظیمی بخشیدیم. کسانی به آن گرویدند و کسانی از آن روی گردانیدند و جهنّم آنها را بس افروخته آتشی است. » ۶

همانا چون خدای عزّوجلّ بنده ای را برای اصلاح امور بندگانش انتخاب فرماید، سینه اش را برای آن کار باز کند و چشمه های حکمت در دلش گذارد و علمی به او الهام کند که از آن پس، از پاسخی در نماند و از درستی منحرف نشود. پس او معصوم و تقویت شده و با توفیق است. او از هرگونه خطا و لغزش و افتادنی در امان است. خدا او را به این صفات امتیاز بخشیده تا حجّت رسای او باشد بر بندگانش و گواه بر مخلوقش. «و این بخشش و کرم خداست؛ به هر که خواهد عطا کند و خدا دارای کرم بزرگی است. » ۷

آیا مردم چنان قدرتی دارند که بتوانند چنین کسی را انتخاب کنند یا ممکن است انتخاب شده آنها این گونه باشد تا او را پیشوا سازند؟ به خانه خدا سوگند! که این مردم از حق تجاوز کردند و «کتاب خدا را پشت سر انداختند؛ مثل اینکه نادانند. » ۸ در صورتی که هدایت و شفا در کتاب خداست. اینها کتاب خدا را پرتاب کردند و از هوس خود پیروی نمودند. خدای جلّ و تعالی هم ایشان را نکوهش نمود و دشمن داشت و تباهی داد و فرمود: «ستمگرتر از آنکه هوس خویش را بدون هدایت خداوند پیروی کند، کیست؟ خدا گروه ستمکاران را هدایت نمی کند. » ۹ و فرمود: «این [ستیزه ] در نزد خدا و نزد کسانی که ایمان آورده اند [مایه ] عداوت بزرگی است. این گونه، خدا بر دل هر متکبّر و زورگویی مُهر می نهد. » ۱۰ درود و سلام فراوان خدا بر محمّد، پیغمبر و خاندان او!» ۱۱

افضلیت به سبب تقدّم در خلقت

جابر بن عبدالله انصاری نقل می کند که: به پیامبر اکرم (ص) عرض کردم:اوّل چیزی که خداوند آفرید چه بود؟ فرمودند: «نور پیامبرت که از آن، تمام خیرها و خوبی ها را آفرید. . . » ۱۲

پرسش از اوّلین مخلوق خداوند متعال که به اراده خداوند، پای به عرصه هستی وجود گذاشت، از جمله معارفی است که جز مکتب وحیانی اسلام و کلام آسمانی حضرات معصومان (ع) کسی قادر به پاسخ دادن به آن نیست. در روایات وارد شده است که پیامبر اکرم (ص) فرمودند: «نخستین چیزی که خداوند خلق کرد، نور من بود. » ۱۳ و در بعضی روایات آمده است که فرمودند: «اوّل مخلوق حق تعالی، روح من بود. » ۱۴در حوزه تفکر دینی و ولایی، خلقت نوری و روحی اوّلین موجود، مقدّم بر خلقت مادّی و ملکی است. خلقت موجودات در قالب مادّی و طبیعی، متأخّر است نسبت به خلقت نوری و روحی. بدین اعتبار، اوّلین حقیقتی که از ذرّات خداوندی ظاهر شد، نور وجود بود؛ مجرّد از مادّه و ترکیب که قهراً برگزیده ترین و بزرگترین مخلوق نیز بود. از این نور واجد و مخلوق روحی و نوری نخستین، تعبیر به نور محمّد و آل محمّد (ص) می شود.

حضرت امام محمّد باقر (ع) فرمودند: «ای جابر! خدا بود در حالی که هیچ چیز با او نبود؛ نه معلوم و نه مجهول. اوّلین موجودی که آفرید، محمّد مصطفی (ص) بود؛ ما اهل بیت را هم با او، از نور خود و عظمتش آفرید و به صورت سایه ای سبز در مقابل خود نگه داشت. آن موقع که آسمان و زمین و شب و روز و خورشید و ماه وجود نداشت، نور ما از نور پروردگارمان جدا شد؛ همانند جدا شدن پرتو خورشید از خورشید. ما او را تسبیح و تقدیس و ستایش می کردیم و عبادتی واقعی می نمودیم. بعد خداوند اراده نمود که مکان را بیافریند. آن را آفرید و بر مکان نوشت: «لا إِلهَ إِلَّا اللهُ، محمّد رسول خداست و علی، امیرالمؤمنین و وصی اوست؛ به وسیله علی، پیامبر را تأیید و نصرت دادم. »

سپس عرش را آفرید و بر سرادق عرش، همان جملات را نوشت. آنگاه آسمان ها را آفرید و بر اطراف آن، همین کلمات را نوشت. بعد بهشت و جهنّم را آفرید و بر آنها نیز همین جملات را نوشت. سپس ملائکه را آفرید و آنها را ساکن آسمان گردانید. آنگاه خداوند خود را به آنها معرّفی نمود و از آنها، پیمان به ربوبیت برای خود و نبوّت برای حضرت محمّد (ص) و ولایت برای علی (ع) گرفت. ملائکه از این پیمان مضطرب شدند. خداوند بر آنها خشم گرفت و از آنان در حجاب شد. ملائکه، هفت سال پناهنده به عرش شدند و از خدا تقاضا می کردند آنها را از خشم خود پناه دهد و اقرار به پیمان خود می کردند و تقاضای رضا می نمودند. خدا به واسطه همین اقرار آنها، از آنان راضی شد و آنها را به دلیل این اقرار، ساکن آسمان گردانید و به خدمت خویش اختصاص داد و برای عبادت، آنها را انتخاب نمود. آنگاه خداوند به انوار ما دستور داد که تسبیح کنند و از تسبیح ما آنها (ملائکه) تسبیح نمودند. اگر تسبیح ما نبود، آنها نمی دانستند چگونه خدا را تسبیح کنند و چگونه تقدیس نمایند.

آنگاه خداوند هوا را آفرید و بر آن نوشت: «لا إِلهَ إِلَّا اللهُ، محمّد رسول خداوند است. علی امیرالمؤمنین، وصی اوست؛ به وسیله علی او را تأیید کردم و نصرت نمودم. » سپس جنّ را آفرید و آنها را ساکن هوا نمود و از ایشان پیمان گرفت برای خود به ربوبیت و برای محمّد (ص) به نبوّت و برای علی (ع) به ولایت. هر که اقرار نمود، اکنون اقرار دارد و هر که انکار کرد، اینک انکار دارد. اوّلین کسی که انکار نمود، ابلیس بود. خدا او را لعنت کرد؛ پس کار او منتهی به شقاوت گردید.

بعد خداوند، انوار ما را امر کرد که تسبیح نمایند. پس جنّیان به واسطه تسبیح ما تسبیح کردند و الّا نمی دانستند چگونه تسبیح کنند. بعد خداوند زمین را آفرید و در اطراف آن نوشت: «لا إِلهَ إِلَّا اللهُ، محمّد رسول خداوند و علی، امیرالمؤمنین، وصی اوست؛ به وسیله علی او را تأیید کردم و نصرت نمودم. » به همین جهت آسمان ها، بدون پایه، پا برجاست و زمین استوار است.

سپس خداوند آدم را آفرید از پهن دشت زمین. چهره اش را آراست و در او از روح خود دمید. آنگاه ذریه او را از نهادش خارج کرد و از ایشان پیمان گرفت به ربوبیت خود و نبوّت محمّد (ص) و ولایت علی (ع). هر که خواست، اقرار کرد و هر که خواست، انکار نمود. ما اوّلین گروهی بودیم که به این اقرار نمودیم. آنگاه به محمّد (ص) فرمود: «به عزّت و جلال و مقام والایم سوگند! اگر تو و علی و عترت هادی و مهدی و راهنمایت نبودید، بهشت و جهنّم و مکان و زمین و آسمان و ملائکه و هیچ موجودی را نمی آفریدم که مرا بپرستد. یا محمّد! تو دوست و حبیب و صفی و برگزیده خلق من و محبوب ترین آنها در نزد منی و اوّلین کسی هستی که او را از میان مخلوق خود امتیاز بخشیدم. سپس بعد از تو صدّیق،