پاورپوینت کامل عروسِ همه چیز دان! ۲۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عروسِ همه چیز دان! ۲۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عروسِ همه چیز دان! ۲۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عروسِ همه چیز دان! ۲۹ اسلاید در PowerPoint :

۴

شاید کسانی که دستی در کار روزنامه نگاری و نویسندگی ندارند و به کار و باری غیر از این مشغولند، به سختی می پذیرند که گاه نوشتن یک کتاب، راحت تر از نگارش یک سرمقاله اتّفاق می افتد؛ چنان که نوشتن داستانی کوتاه بسیار سخت تر است از نوشتن یک داستان بلند. وجهی از این سختی به فشرده سازی و انعکاس دریایی از مطالب در یک یادداشت یا داستانی کوتاه برمی گردد؛ آن هم بدین سبب است که نویسندگان داستان کوتاه، همه تجربه و توانایی را پس از نگارش داستان بلند، حاصل می کنند. ضرب المثل های رایج بین مردم، که گاه عمری به درازای تاریخ خطّ و زبان دارند، نمونه بارز این فشرده نویسی و مجمل گویی اند؛ مثل این ضرب المثل که گفته اند:

به جویی که یکبار بگذشت آب

نسازد خردمند از آن جای خواب

بی اغراق، هر بار که گذارم به شهر «قم» افتاده، با دیدن آن همه تأسیسات بر کف رودخانه، یاد این ضرب المثل افتاده ام.ما که تجربه نکردیم و نمی دانیم چرا وقتی فرزندان آدمی به پست و مقامی می رسند، به یکباره شنوایی را از دست می دهند؛ گویی از مادر، کر به دنیا آمده اند و تا وقتی دست تقدیر و حکم خداوندی آنها را از پشت میز و بلندی صندلی به زیر نکشد، این حسّ به آنان برنمی گردد. آن وقت دیگر دیر است و مانع از تاوان سختی که بر گردن دارند و خسارت سخت تری که به خلق عالم وارد کرده اند، نیست. بی راه نبوده است که نگارش سیاست نامه ها و سیرت ملوک، همواره در دستور کار وزیران خردمند حاضر در کنار مسند سلطانی بوده تا شاید، شاهزادگان قبل از آنکه بر تخت شاهی تکیه زنند، ادب سلطانی و حکمرانی بیاموزند.

این گمان که با عریض و طویل شدن میزها، از سر اتّفاق و حادثه، در خود و با خود، بزرگ شدن تجربه و دانش و استغنای از شنیدن و عبرت گیری را دارد، در طول تاریخ، هزاران هزار نفر را به مغاک تاریک و سوزان جهنّم کشیده است. بی سبب نیست که حضرت امیرالمؤمنین علی (ع) به صاحب منصبان فرموده اند: «مقام اگر ماندنی بود، به تو نمی رسید!»

شاید ضرب المثل شیرین «عروسِ همه چیز دان» را شنیده اید، تکرارش هم به همان شیرینی روز اوّل است. در حکمت آن گفته اند:دختری تازه شوهر کرده و به خانه بخت رفته بود؛ امّا درس نیاموخته و لجباز و خودسر؛ بی آنکه کمالی حاصل کرده باشد. یک روز، شوهر از او تقاضای دمپخت عدس و کلم کرد و دختر نابلد، برای کسب دستور پخت، نزد پیرزن همسایه رفت. پیرزن به او گفت: ننه جون! اوّل برنجش را خوب پاک کن و چند بار بشوی. نوعروس گفت: خودم می دانم. پیرزن ادامه داد: آنگاه پوست کلم را بگیر و عدس را ریگ شوی کن!نوعروس دیگر بار گفت: خودم می دانم. پیرزن حوصله کرد و گفت: گوشتش را تکه تکه و تمیز کن. حرف های پیرزن تمام نشده، نوعروس گفت: این را هم خودم می دانم.

به همین منوال، هر چه پیرزن می گفت، پاسخ می شنید: خودم می دانم!پیرزن که پی به گستاخی و آداب نیاموختگی نوعروس برد، پس از بیان دستورالعمل پخت دمپخت عدس و کلم، دست آخر گفت:عزیز جون! حالا که خودت همه چیز را می دانی، یک خشت خام هم بگذار رویش و دمش کن. دخترک سبک سر دیگر بار گفت: خودم می دانم.

شب که شوهر خسته و گرسنه به خانه آمد، پای سفره لقمه ای بر دهان گذاشت و متوجّه شد عروس، برایش دمپخت خشت و گل بارگذاشته است. چوبی کشید و به جان دختر نوعروس افتاد. دخترک چنان که چوب می خورد، می گفت: والله پیرزن همسایه مان چنین یادم داد! پیرزن در جواب گلایه نوداماد گفت: به عروست هر چه گفتم و بدو آموختم، گفت می دانم. من هم به او گفتم: حال که خودت همه چیز را می دانی، خشت خامی هم بگذار رویش!سال ها پی در پی می آیند و می روند و هر بار، امیری انگشتر امارت به انگشت کرده، بر مسند حکم و ملک داری می نشیند. به قول جناب سعدی:

به نوبتند ملوک اندرین سپنج سرای.

مع الأسف، هیچ کدام درنیافتند که این کلام حکیمانه به مصرعِ کنون که نوبت توست ای ملک به عدل گرای! ختم می شود. اوّلین درس آئین ملک داری، امانت داری است؛ چنان که مولا علی (ع) فرمودند: «ای رفاعه! بدان این امارت، امانتی است که هر کس به آن خیانت کند، لعنت خداوند تا روز قیامت بر او باد!» ۱

چنان که آدمی، در مثل به مثابه قلعه ای تو در تو و مرکب از جسم و نفس و روح است و حیات فردی و جمعی او در ساحات اعتقادی، اخلاقی و مناسبات مادّی نمود پیدا می کند و وارد شدن فساد و خلل در هر یک از ساحات وجودی اش، موجب فساد در سایر ساحات شده و او را به نگون بختی و سیه روزی می کشد، همه اوامر و نواهی ملکوت نیز که در قالب فرامین، قوانین و دستورالعمل های فردی