پاورپوینت کامل راه اندازی شبکه ملی اطلاعات و مشکلات پیش رو ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راه اندازی شبکه ملی اطلاعات و مشکلات پیش رو ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راه اندازی شبکه ملی اطلاعات و مشکلات پیش رو ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راه اندازی شبکه ملی اطلاعات و مشکلات پیش رو ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۷۴

گفت وگو با مهندس روح الله مؤمن نسب

اشاره

مهندس روح الله مؤمن نسب، در زمره پژوهشگران شناخته شده سال های اخیرند که با جدّیت تمام، همه آنچه را که در فضای مجازی می گذرد، رصد و با حسّاسیت ویژه ای راه های مصونیت بخش در این فضا را دنبال می کنند.

* ابتدا از ایشان درباره قانون رایانه ای در ایران پرسیدیم. در پاسخ به سؤال ما گفت: فکر می کنم قانون جرایم رایانه ای سال ۱۳۸۲ ه. ش. تدوین، سال ۱۳۸۴ ه. ش. در مجلس طرح و در سال ۱۳۸۸ ه. ش. هم تصویب شد و آن هم در شرایط فوریتی، چون در زمان انتخابات، فضای مجازی جامعه را به هم ریخته بود و مسئولان ناچار شدند عجولانه آن را بررسی و تصویب کنند، بهمن ماه سال ۱۳۸۸ ه. ش. این قانون ابلاغ شد پس اصلًا اینترنت سال ۱۳۸۲ ه. ش. با اینترنت سال ۱۳۸۸ ه. ش. قابل مقایسه نیست که اینترنت سال ۱۳۸۸ ه. ش. با اینترنت الآن قابل مقایسه باشد.

ما ازweb 1 به web 3، web 2 و از اینترنت ۲G به ۳G و الآن به ۴G رسیدیم. این یعنی نسل دارد عوض می شود و حتّی مهندسان سال های قبل به درد این نسل نمی خورند؛ چون استاندارها و نوع تعاملات افراد در آن فضا، با فضای امروز متفاوت است. ناگفته نماند همان قانونی هم که تصویب شده سال ۱۳۸۸ ه. ش. است، دیر به تصویب رسیده؛ چون اینترنت سال ۱۳۶۸ ه. ش. وارد کشور ما شده است؛ یعنی این قانون بیست سال تأخیر داشته و این تأخیر همچنان ادامه پیدا می کند و پاسخ گویی برای نسل هایی که بین نسل های مخابراتی نابود می شوند، وجود ندارد و حتّی حقوق ایشان هم معلوم نیست. این مسئله بسیار جدّی است.

* و امّا درباره شکبه ملّی اطّلاعات که طی سال های اخیر درباره اش گفت وگوی بسیاری شده است.

درباره شبکه ملّی ارتباطات باید عرض کنم که این شبکه ابعاد بسیار وسیعی دارد. چیزی که اعلام می شود با چیزی که اعمال می شود و با چیزی که باید اعمال شود (حتّی اعلام هم نمی شود)، خیلی متفاوت است. این شبکه اطّلاعاتی که دولت از آن دم می زند، هیچ ربطی به آن شبکه ملّی اطّلاعاتی که قانون می گوید، ندارد.

چیزی که من فهمیدم، شبکه ملّی اطّلاعات باید توأمان سالم، سریع، ارزان و امن باشد؛ البتّه در مورد ارزان بودنش هم بحث هایی هست که باید بررسی شود. ارزان بودن یعنی چه؟

اینترنت ما هیچ کدام از این شاخصه ها را ندارد. در صورتی که در بسیاری از کشورها، قیمت اینترنت پایین نیست؛ مثل «آلمان»؛ ولی محتوای آن غنی است؛ یعنی پولی را که بابت اینترنت از مردم می گیرند، به تولیدکننده می دهند، بابت تولید محتوا. آن وقت او هم تولید با کیفیت به مردم می دهد و مردم در حدّاقل زمان، بیشترین استفاده را از اینترنت می برند. در کشور ما، هیچ کدام از این ویژگی ها نیست اینترنت نه سالم است، نه سریع، نه امن و نه ارزان. پس استاندارد جهانی ندارد.

در حوزه کودکان، یکی از ویژگی های شبکه ملّی اطّلاعات، باید هویت دار بودن کاربران باشد. وقتی مسئله هویت دار و شناسنامه دار بودن مطرح می شود آن وقت می شود تشخیص داد که در سنین مختلف، همان طور که گفته شد، چه استفاده هایی از اینترنت می توان کرد.

همان طور که گفتیم، در آمریکا قانونی هست که بر اساس آن، اینترنت متناسب با سن، موقعیت و جنسیت، متفاوت باشد؛ حتّی موقعیت و شرایط اجتماعی هم می تواند متفاوت باشد. شرایط اجتماعی یک فرد روستایی با یک شهری و با یک کلان شهری فرق می کند. در نتیجه، اینترنت مورد استفاده آنها نیز باید متفاوت باشد.

در خود «آمریکای غربی»، در برخی از ایالت ها، بعضی از بخش ها به اینترنت وصل نیستند؛ بلکه به شبکه مخابراتی متصّل هستند و ارتباطات مخابراتی مثل ارتباطات سایبری است؛ در حالی که یک ایالت آن طرف تر به صورت سراسری به اینترنت وصل هستند. این همان برخورداری از امکانات با توجّه به موقعیت است.

* آیا در شبکه ملّی اطّلاعات تفاوت از نظر سن، جنس و گروه های اجتماعی لحاظ شده است یا خیر؟

ما در شبکه ملّی اطّلاعات یک سری اسناد مصوّب و یک سری کارهای کارشناسی شده داریم و کارشناسانی که به دنبال تصویب آنها هستند. یک سری مراکز داریم که هرکدامشان به یک صورت تصویب کردند؛ یعنی نوع مصوّبه با نوع مصوّبه دیگر فرق دارد؛ مثلًا اگر خاطرتان باشد، شهریور سال گذشته حضرت آیت الله خامنه ای حکم دور جدید «شورای عالی فضای مجازی» را صادر کردند در بند اوّل این حکم آمده است که شوراهای موازی با شورای عالی فضای مجازی باید منحل و بعد اختیاراتشان به شورای عالی فضای مجازی منتقل شود؛ در صورتی که این اتّفاق هرگز در کشور نیفتاد و یک شورا هم که منحل شده بود، احیا شد. «شورای عالی فناوری اطّلاعات» که بعد از احیا شدن، «شورای اجرایی فناوری اطّلاعات» شد. این شورا با مصوّبه مجلس منحل شده بود، نمی دانم چگونه مصوّبه مجلس را عملی نکردند که این شورا دوباره با همان ترکیب و اختیارات، فعّالیت خود را از سر گرفت.

* به نظر شما دلیل این مسئله چیست؟

در «وزارت ارتباطات»، جایی هست به نام «کمیسیون تنظیم مقرّرات و ارتباطات رادیویی». اختیارات این کمیسیون از شورای عالی فضای مجازی بیشتر است. تعداد اعضای رسمی و قانونی این کمیسیون سه نفر است که هرسه آنها را دولت تعیین می کند. این کمیسیون در بدنه وزارت ارتباطات تعریف می شود؛ به نوعی ذیل «سازمان تنظیم مقرّرات» قرار دارد. کار رسمی این کمیسیون این است که قوانین و مقرّراتی را در کشور تنظیم کند که با قوانین خارج آمریکایی متناسب باشد؛ یعنی WIS چیزی را تصویب می کند؛ مثلًا اینکه دانش آموزان دسترسی به اینترنت داشته باشند. اینها باید قوانین مزاحم را برطرف کنند و مقرّرات گذاری کنند. این مقرّرات را باید در روزنامه های رسمی منتشر کنند تا در کشور اجرایی شود. عیناً به همین شکلی که گفتم، اتّفاق می افتد.

در نتیجه، اگر بخواهیم شبکه ملّی اطّلاعات را از دیدگاه وزارت ارتباطات نگاه کنیم، دقیقاً همین چیزی است که الآن مورد استفاده قرار می گیرد که در دولت قبل، راه افتاده بود. آن زمان که گفتند این شبکه راه افتاده است، آن را امتحان کردیم و دیدیم درست است؛ اطّلاعات سایت هایی که سرورش در ایران باشد، از کشور خارج نمی شود؛ ولی اگر سرور خارج از کشور باشد، اطّلاعاتش خارج می شود. در حال حاضر می بینید که ۶۰% استفاده از اینترنت در ایران، از طریق تلگرام است که سرورش، خارج از کشور است. تنها تفاوت شبکه ملّی اطّلاعات حال حاضر با شبکه دولت قبل این است که هر کس از شبکه داخلی استفاده کند، هزینه آن نصف می شود. البتّه این نصف قیمت هم ظالمانه است؛ حدّاقل باید یک بیستم باشد؛ چون تمام واسطه ها حذف شده اند.

من با معاون «شرکت عرضه سازمان فناوری اطّلاعات» و «شرکت ارتباطات زیرساخت» مناظره رادیویی داشتم. از ایشان پرسیدم شبکه ملّی اطّلاعات که ایجاد کردید، چیست؟ گفتند این شبکه، اگر شما ده گیگ اینترنت از یک نرم افزار خارجی استفاده کنید، به شما اجازه می دهد که بیست گیگ از نرم افزارهای ایرانی استفاده کنید.

گفتم: من که کارم در حوزه فضای مجازی است، تا حالا نشده است که در طول یک ماه، مصرفم از سه گیگ بیشتر شود. پس این ده گیگ که فرمودید، هرگز پر نمی شود که نیازی به آن بیست گیگ داشته باشم. گفتم خب حالا اشکالی ندارد. هرچه از نرم افزار خارجی استفاده کنیم، در استفاده از نرم افزار داخلی، حجمش دو برابر می شود؟ گفت: نه. به شرطی که ده گیگ استفاده کنی، اینجا بیست گیگ ظرفیت تولید می شود. این اصلًا یک چیز دیگر است. نمی دانم چرا اسمش را گذاشته اند شبکه ملّی اطّلاعات؟! می توانند بگذارند شبکه ملّی، شبکه داخلی یا این گونه چیزها؛ ولی هرچه هست، شبکه ملّی اطّلاعات نیست که بتواند خاستگاه ملّی داشته باشد؛ مثل ملّی کردن صنعت نفت که یک نهاد ملّی پشت آن باشد؛ مثل شورای عالی فضای مجازی. هیچ کدام از این امور اتّفاق نیفتاده است.

چیزی که از شبکه ملّی اطّلاعات در قانون وجود دارد، چیزی است که مجلس تصویب کرده. مادّه ۴۶ و ۴۷ قانون پنجم توسعه که بحث مفصّلی دارد، حتّی میزان ترافیک داخلی را خیلی بیشتر از چیزی که الآن گفته شده، مطرح می کند و نقص های خیلی جدّی دارند. به طور کلّی، در مورد شبکه ملّی اطّلاعات، آنجا صحبت کرده اند؛ ولی از آن مصوّبه تازه تر، مصوّبه شورای عالی فضای مجازی است که کلّیات شبکه ملّی اطّلاعات را تصویب کرده است. این کلّیات می گوید که شبکه ملّی اطّلاعات، یک سامانه متشکل از اعضای سخت افزاری، نرم افزاری، انسانی، سازمانی، قانونی و فرهنگی می باشد که طرح استراتژی مشخّص در راستای استقلال ارتباطی و ادامه حیات سامانه ها در نبود اینترنت، امنیت حدّاکثری ارتباطی درون سامانه، حفظ اطّلاعات و مگادیتایی حاصل از فعّالیت افراد در سامانه و پاسخ گویی حدّاکثری کاربران داخلی و خارجی را باید شامل شود.

در اینجا، سه لایه برای شبکه ملّی اطّلاعات مطرح کردند که پاسخ سؤال شما اینجاست:

– لایه راهبردی: شامل راهبردهای مختلف دینی، حاکمیتی، اجتماعی، سلامت و. . . است که هر کدام در حوزه خودش معرّفی می شود؛

– لایه عملیاتی: شامل محتوا، سرویس کسب و کار، نظام مالیاتی و دولتی و امثال اینها، مثل دولت الکترونیک؛

– لایه زیرساختی: این لایه خودش پنج بخش است: فنّی، نهادی، سرمایه انسانی، فرهنگ و سبک زندگی و قوانین و مقرّرات که از بین اینها، فقط بخش فنّی است که به وزارت ارتباطات مرتبط است و آن هم شش بخش است: Network، CDN، IXP، DC، Datacenter، Access، OS (سیستم عامل و امثال اینها) وDevice (گوشی های موبایل).

تازه شما که اینها را انجام دهید، از لحاظ فنّی، شبکه ملّی اطّلاعات ما راه افتاده است. چیزی که به عنوان شبکه ملّی اطّلاعات اعلام شده است، هیچ کدام از اینها را جواب نمی دهد؛ یعنی از این شش فاکتور، هیچ کدام را پاسخ گو نیست. اگر من بخواهم خیلی مستدل و قانونی توضیح دهم، این است که سال ۱۳۹۳ ه. ش. الزامات حاکم بر تحقّق شبکه ملّی اطّلاعات، به عنوان زیرساخت ارتباطات فضای مجازی، به شرح زیر تصویب و در روزنامه های رسمی منتشر شد:

۱- شبکه متشکل از زیرساخت های ارتباطی با مدیریت مستقلّ کاملًا داخلی (مدیریت شبکه از کشورهای خارجی باید به داخل کشور انتقال پیدا کند)؛

۲- شبکه های کاملًا مستقل و حفاظت شده نسبت به دیگر شبکه ها، از جمله اینترنت با امکان تعامل مدیریت شده با آنها؛ یعنی از اینترنت جداست؛ ولی می تواند از آن، به صورت مدیریت شده استفاده کند؛ به شرطی که هر بخشی از اینترنت که وارد شبکه ملّی اطّلاعات می شود، مدیریت به آن، حاکمیت داخلی داشته باشد؛

۳- شبکه ای با امکان عرضه انواع محتوا و خدمات ارتباطی سراسری که برای آحاد مردم با تضمین کیفیت، با قابلیت تحرّک و قابلیت انواع محتوا را داشته باشد. الآن شبکه داخلی ما، بعضی اوقات، قابلیت ساپورت کاربران داخلی را هم ندارند. البتّه منطق پشت آن مشخّص نیست. می گویند بیست میلیون نفر عضو یک شبکه خارجی هستند؛ ولی بیست میلیون نفر نمی توانند عضو یک شبکه داخلی باشند؛ چون پهنای باند برای یک شبکه داخلی جواب گو نیست و برای شبکه های خارجی هست؛ در صورتی که هر دو از یک زیرساخت داخلی استفاده می کنند. این بحث عجیبی است که در وزارت ارتباطات جوابی برای آن وجود ندارد؛

۴- شبکه ای با قابلیت عرضه انواع خدمات امن، اعمّ از رمزگذاری و امضای دیجیتال. شما وقتی وارد اینترنت می شوید باید از شما شناسه ملّی بخواهند. ما الآن در ایران IP Valid به این معنی نداریم؛ جز «رنج ده ها» که در جاهای محدودی استفاده می شود. به IP هایی که با عدد ده شروع می شوند، رنج ده می گویند. ما وقتی وارد شبکه می شویم، همه از یک اینترنت استفاده می کنیم؛ من، دخترم، همسرم، مهمانم. معلوم نیست چه کسی دارد از این اینترنت استفاده می کند؛ در نتیجه، اینترنت تناسبی ندارد با کسی که دارد از آن استفاده می کند. این خودش یک اشکال است؛ مثلًا یک سایت برای فرزند پنج ساله من و پدر شصت ساله ام، یک جور فیلتر و یک جور باز است؛ یعنی دو حالت بیشتر ندارد؛ یا هر دو فیلتر است یا باز که این باعث شده اختلالاتی به وجود بیاید.

امضای دیجیتال، یعنی وقتی شما اینت