پاورپوینت کامل ژنرال های جنگ نرم (۵): فرانسیس فوکویاما ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ژنرال های جنگ نرم (۵): فرانسیس فوکویاما ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ژنرال های جنگ نرم (۵): فرانسیس فوکویاما ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ژنرال های جنگ نرم (۵): فرانسیس فوکویاما ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۸۷

در ادامه سلسله مطالب ژنرال های جنگ نرم که از چندین شماره پیش در مجله موعود آغاز شده است، اکنون به نظرّیه پرداز مشهور غربی، فرانسیس فوکویاما می رسیم که درباره او به اجمال، مقاله زیر تقدیم خوانندگان محترم موعود می گردد.

خلاصه ای از مشخّصات او:

– استاد «دانشکده مطالعات بین المللی پیشرفته جان هاپکینز» ۱؛

– از بنیان گذاران «مؤسسه پروژه قرن جدید آمریکایی» ۲؛

– عضو شورای روابط خارجی.

تاریخ تولّد:

۲۷ اکتبر ۱۹۵۲ م.

تحصیلات:

– کارشناسی مطالعات کلاسیک از «دانشگاه کرنل» ۳؛

– دکترای علوم سیاسی از «دانشگاه هاروارد».

سوابق علمی- اجرایی:

– استاد دانشکده مطالعات بین المللی پیشرفته جان هاپکینز؛

– عضو مؤسّس پروژه قرن جدید آمریکایی؛

– عضو شورای مشاوران «بنیاد موقوفه ملّی برای دمکراسی» ۴؛

– عضو شورای سردبیری نشریه «نشنال اینترست» ۵؛

– عضو شورای سردبیری مجلّه «دمکراسی»؛

– عضو هیئت مدیره «بنیاد آمریکای نوین» ۶؛

– عضو «انجمن علوم سیاسی آمریکا»؛

– عضو «شورای روابط خارجی»؛

– عضو «شورای سیاست بین المللی پاسیفیک» ۷؛

– عضو «انجمن پیشبرد مطالعات اسلاوی آمریکا» ۸؛

– عضو گروه علوم سیاسی «مؤسّسه رند» (۱۹۷۹- ۱۹۸۰ م. ).

خدمات دولتی

– عضو پیشین «شورای بیواتیک» (اخلاق زیستی)، رئیس جمهور جرج بوش ۹؛

– عضو هیئت آمریکایی در مذاکرات «اسرائیل»، «مصر» درباره خودمختاری «فلسطین» (۱۹۸۱- ۱۹۸۲ م. )؛

– معاون بخش امور نظامی، سیاسی «اروپا» (۱۹۸۹ م. ) در «مرکز سیاست گذاری وزارت خارجه».

شرح زندگی

فرانسیس فوکویاما که به خاطر تز مشهور خود، با عنوان پایان تاریخ، ۱۰ به یکی از معروف ترین چهره های آکادمیک «آمریکا» تبدیل شده، دانشمند علوم سیاسی دانشکده مطالعات بین المللی پیشرفته جان هاپکینز است. این مؤسّسه مستقر در «واشینگتن»، خاستگاه تعدادی از همکاران نومحافظه کار فوکویاما، از جمله الیون کوهن، ۱۱ پل ولفوویتز ۱۲ و گری اشمیت ۱۳ بوده است. فوکویاما همچنین همکاری نزدیکی با پروژه «قرن آمریکای جدید» داشته است؛ این مؤسّسه در اواخر دهه ۱۹۹۰ م. توسط یک سری نظریه پرداز در مؤسّسه «امریکن اینترپرایز»، به منظور ترویج سیاست خارجی ریگانی که از اتّخاذ موضع راهبردی مداخله جویانه پس از جنگ سرد حمایت می کرد، تشکیل گردید.

رابطه فوکویاما با این گرایش سیاسی نومحافظه کارانه، برمی گردد به روزهایی که وی در دهه ۱۹۷۰ م. در «دانشگاه کرنل» مشغول به تحصیل بود، در آن زمان، فوکویاما و شمار کثیری از شخصیت های برجسته سیاسی آینده، از جمله آلن کیس ۱۴ و آبرام شواسکی، ۱۵ دور آلن بلوم ۱۶ گرد آمده بودند. برخی از پیروان اشترواس در «دانشگاه کرنل»، شامل فوکویاما، بعدها در اوایل دهه ۱۹۸۰ م. دوباره با انتخاب ولفوویتز در دفتر سیاست گذاری وزارت خارجه در دوران ریگان دور هم جمع شدند. به عقیده جیمز مان، ۱۷ بسیاری از کسانی که توسط ولفوویتز انتخاب شدند، گروهی شامل لوییس لیبی، ۱۸ بعد از قریب به دو دهه، قلب شبکه نومحافظه کاری جدید را در نهاد سیاست خارجی، صورت بندی کردند (ظهور خدایان آتش، ۱۹ ص ۱۱۳). ۲۰

فوکویاما به خاطر مقاله خود، با عنوان «پایان تاریخ» معروف شد. وی این اثر را در سال ۱۹۸۹ م. برای اوّلین بار در نشریه «اینترنست» منتشر کرد و بعدها آن را تکمیل کرده و در قالب کتابی در سال ۱۹۹۲ م. به عنوان «پایان تاریخ و آخرین انسان»، ۲۱ منتشر کرد.

وی با اقتباس از نظریات هگلی درباره تاریخ و به ویژه آن قسمتی که می گوید تاریخ یک فرآیند منطقی است که به سوی پایان خاصّی در حرکت است، استدلال کرد که با فروپاشی کمونیسم شوروی، لیبرال دمکراسی، به عنوان آخرین اصل ایدئولوژیک تاریخ، ظهور کرده است. جین پورنر، در نوشتاری برای مجلّه «علوم سیاسی کانادا»، ۲۲ با بررسی مقاله فوکویاما با عنوان «درباره امکان نوشتن یک تاریخ جهان شمول»، ۲۳ آن مقاله را این طور توصیف کرد: فوکویاما، این سؤال را مطرح می کند که آیا ما به پایان تاریخ نرسیده ایم؛ به این معنا که لیبرال دمکراسی با آرمان های برابری و آزادی خود، غالب شده است و این نتیجه را می گیرد که بدون تردید، تضادّ و برخورد، در حدّ محدودی ادامه می یابد؛ امّا اصول بنیادین تحت تأثیر قرار نمی گیرد. بنابراین فوکویاما، مدّعی این است که تاریخ به مقصد خود رسیده است؛ امّا این یک پایان فرخنده نیست و از بین رفتن مناقشات ایدئولوژیک، یک جامعه مصرفی، دولت هژمونیک جهانی، دیوان سالاری و سال های ملال و خستگی ۲۴ را به بار خواهد آورد.

حتّی بدتر اینکه، ممکن است پیش بینی نیچه صورت واقع به خود گیرد: ما تبدیل به تمدّن آخرین بشر می شویم، مصرف کنندگان راضی و ملال آور، بدون شهامت، شجاعت، تخیل و آرمان گرایی. ۲۵

همکاری اوّلیه با نومحافظه کاران

در خلال زمینه سازی برای جنگ «عراق»، «پروژه قرن آمریکای جدید»، به عنوان پیش قراول اردوگاه نومحافظه کاران برای ایجاد اجماع عمومی و رسمی برای جنگ تهاجمی علیه تروریسم، از جمله حمله به عراق، ایفای نقش می کرد. این مؤسّسه در نامه معروف خود به بوش، در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۱ م. که فوکویاما به همراه کوهن اشمیت، جین کرک پاتریک ۲۶ و گروهی از نومحافظه کاران، محافظه کاران اجتماعی و چهره های راست مذهبی، آن را امضا کرده بودند، از آنچه که تعهّد تحسین برانگیز بوش برای رهبری دنیا در جنگ علیه تروریسم می نامید، حمایت کرد. پروژه قرن آمریکای جدید، در این نامه علاوه بر اینکه خواستار دستگیری یا کشتن اسامه بن لادن، انزوای تشکیلات خودگردان «فلسطین» و هدف قرار دادن «حزب الله» و حامیانش در «سوریه» شده بود، در عین حال آورده بود که حتّی اگر شواهد و مدارک موجود، ارتباط مستقیم عراق با حملات یازده سپتامبر را به اثبات نرساند، با این حال، هرگونه استراتژی برای ریشه کنی تروریسم و حامیانش می بایست دربردارنده یک اقدام جدّی برای حذف صدّام حسین از قدرت عراق باشد. کوتاهی در اتّخاذ چنین هدفی، شاید منجر به شکست قطعی و زود هنگام در جنگ علیه تروریسم بین المللی شود.

در مقاله ای که در اوّلین سالروز حمله تروریستی یازده سپتامبر در «واشینگتن پست» منتشر شد، فوکویاما حمایت از خطّ فکری نومحافظه کارانه در امور خارجی را ادامه داده و از شکاف روز افزون بین ایالات متّحده و متّحدانش، که بخشی از آن را ناشی از اختلاف نظر در مورد حقوق بین الملل می داند، انتقاد کرد: اروپایی ها عنوان می کنند که سعی در ساختن یک نظم بین المللی قاعده مند دارند و از اعلام دکترین تقریباً صریح دولت بوش، مبنی بر حمله پیش دستانه علیه تروریست ها با کشورهای حامی آنها، وحشت زده هستند. وی در ادامه نوشت: امّا آمریکایی ها حق دارند اصرار کنند که به لحاظ نظری، چیزی به نام جامعه بین المللی صورت واقع ندارد و نهایتاً این دولت- ملّت ها در شرایط حسّاس امنیتی، بایستی روی پای خود بایستند. وی با اشاره به «دادگاه کیفری بین المللی» ۲۷ نوشت: دادگاه کیفری بین المللی، به جای تقویت دمکراسی در یک سطح بین المللی، قصد دارد تا دمکراسی را در سطح دولت- ملّت ها تقلیل دهد. ۲۸

فوکویاما در مقاله ای در روزنامه «نیویورک تایمز» در فوریه ۲۰۰۶ م. ، در مورد جنگ عراق گفت: آنچه که سیاست خارجی آمریکا نیاز دارد، بازگشت به یک رئالیسم تنگ نظرانه و بدبینانه نیست؛ بلکه باید یک ویلسونیسم واقع گرایانه ۲۹ شکل داد که با ابزار ما برای دست یابی به اهدافمان نیز سازگارتر است. ۳۰ وی در مورد نومحافظه کاری نیز گفت: هم اکنون به ایده های جدید نیاز داریم تا بدانیم آمریکا چگونه با بقیه جهان در ارتباط است؛ ایده هایی که غیرمحافظه کارانه یا واقع گرایانه نباشد، ایده هایی که عقیده نومحافظه کاری را در جهان شمول بودن حقوق بشر احیا می کند؛ امّا توهّمات رایج در این عقیده، مبنی بر کافی بودن قدرت و هژمونی آمریکا برای نیل بدین اهداف، در آنها وجود ندارد. ۳۱

با تبدیل شدن جنگ عراق به یک نبرد خونین در اواخر سال ۲۰۰۳ م. ، فوکویاما به طرز عجیبی به یکی از برجسته ترین محافظه کارهایی تبدیل شد که تغییر عقیده داد و از طرز فکر چند تن از اعضای این طیف سیاسی، تحت این عنوان که از واقعیت به طرز عجیبی منفصل هستند، انتقاد نمود. فوکویاما در مقاله بسیار معروف خود، با عنوان «نومحافظه کاری»، ۳۲ عنوان می کند: نومحافظه کارانی، مثل چارلز کرات هامر، ۳۳ ستون نویس «واشینگتن پست» که بلافاصله بعد از پایان جنگ سرد، در بحث مشهوری عنوان کرد که ایالات متّحده باید لحظه تک قطبی ۳۴ را غنیمت شمرده و به صورت یک جانبه، اولویت های خود را بر جهان تحمیل نماید، ارتباط خود را با واقعیات تجربی ای که در عراق ظاهر شده و نیاز به تغییر روند سیاست خارجی ایالات متّحده در عراق را گوشزد می کرد، از دست داده اند.

طبق گفته های فوکویام