پاورپوینت کامل تاریخچه آمارگیری و کنترل جمعیت در ایران ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تاریخچه آمارگیری و کنترل جمعیت در ایران ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تاریخچه آمارگیری و کنترل جمعیت در ایران ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تاریخچه آمارگیری و کنترل جمعیت در ایران ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۷۶

در گذشته های بسیار دور، «ایران» کشور پرجمعیتی محسوب می شد؛ به طوری که در ۵۰۰ سال پیش از میلاد مسیح، طبق گزارش های مورّخان، جمعیت ایران حدود ۵۰- ۴۰ میلیون نفر بوده و شهرهای پرجمعیت زیادی در ایران وجود داشته است. به تدریج و به دنبال جنگ های متعدّد، با از دست دادن سرزمین های پهناور و اراضی وسیع و تغییر مرزهای جغرافیایی و همچنین کشتار خون بار، شیوع بیماری های واگیردار و سوانح طبیعی، در سرزمین های باقی مانده، حدود هشت میلیون نفر ایرانی، زندگی می کردند؛ یعنی در اواخر قرن ۱۹ میلادی، حدود ۱۰- ۸ میلیون نفر در ایران با مرزهای کنونی می زیستند. رشد سالانه جمعیت در این دوره، کمتر از ۵/ ۰% بوده که مهم ترین علّت این مسئله، میزان بسیار بالای مرگ و میر در ایران بوده است. در سال ۱۲۸۰ ه. ش. حدود ۱۰ میلیون نفر ایرانی در ایران زندگی می کردند. [۱]

تأسیس اداره ثبت احوال

در عصر قاجار، تلاش هایی برای شمارش جمعیت کشور انجام گرفت که اغلب به صورت موردی به اجرا درآمد. در سال ۱۲۹۷ ه. ش. «اداره ثبت احوال کشور»، به منظور ثبت وقایع چهارگانه (ولادت، فوت، ازدواج و طلاق) تأسیس شد. در سال ۱۳۰۳ ه. ش. با تصویب آئین نامه ای، مسئولیت جمع آوری و تمرکز بخشیدن به آمارهای مورد نیاز، بر عهده «وزارت کشور» گذاشته شد. در سال ۱۳۰۷ ه. ش. «مجلس شورای ملّی»، اداره ثبت احوال کشور را به «اداره کلّ آمار و ثبت احوال» تغییر نام داد و اداره یادشده، از سال ۱۳۴۹ ه. ش. به نام «سازمان ثبت احوال کشور» به انجام وظایف قانونی خود، ادامه داد.

اوّلین سرشماری در ایران

در سال ۱۳۸۷ ه. ش. اوّلین قانون سرشماری، به تصویب مجلس شورای ملّی رسید. در اجرای این قانون، سرشماری جمعیت از دهم اسفندماه همان سال در شهر «تهران» و در سال های ۱۳۱۹ و ۱۳۲۰ ه. ش. ، در ۳۳ شهر کشور به تدریج، به اجرا درآمد. در سال ۱۳۳۵ ه. ش. اوّلین سرشماری عمومی جمعیت کلّ کشور، به اجرا در آمد. [۲]

نیاز روزافزون دستگاه های برنامه ریزی کشور به آمار و اطّلاعات و ضرورت همکاری نزدیک سازمان اصلی تولیدکننده آمار با دستگاه برنامه ریزی، موجب شد تا در سال ۱۳۴۴ ه. ش. «اداره کلّ آمار عمومی» از وزارت کشور جدا و با نام «مرکز آمار ایران»، به «سازمان برنامه» وابسته شود. این مرکز به عنوان اوّلین اقدام، سرشماری عمومی نفوس و مسکن را طبق قانون در آبان ماه سال ۱۳۴۵ ه. ش. به مرحله اجرا درآورد. از آن به بعد، هر ده سال یک بار، سرشماری سراسری با مواردی چون تعداد خانوار، تابعیت، دین، جمعیت شاغل و بیکار، وضع تحصیلی، تعداد واحد مسکونی، تعداد شهر و روستا و بخش و. . . ، استخراج آماری می شد. [۳] جدول سیر تاریخی آمار جمعیت در ایران

شکل گیری سیاست های کنترل جمعیت در ایران

تأسیس سازمان تنظیم خانواده

در ایران، کنترل جمعیت و تنظیم خانواده به صورت پراکنده در سال ۱۳۲۰ ه. ش. شروع شد. از سال ۱۳۴۸ ه. ش. این کار به صورتی متمرکز ادامه یافت. سال ۱۳۴۶ ه. ش. در «وزارت بهداری»، «واحد بهداشت و تنظیم خانواده» استقرار یافت تا جمعیت را کنترل کند. در سال های بعد، واحد مزبور به نام واحد بهداشت و تنظیم خانواده استمرار یافت تا جمعیت را کنترل کند. در سال های بعد، واحد مزبور به «واحد جمعیت و تنظیم خانواده» معروف شد. پس از اجرای برنامه های تجربی محدود و پراکنده از جانب سازمان های مختلف، در عرض چند سال، این واحد تحت عنوان «سازمان تنظیم خانواده» شهرت یافت و به این ترتیب، ایران به جمع کشورهای عامل تحدید موالید پیوست.

سیاست های کنترلی برای کاهش جمعیت در ایران، سابقه ۷۰ ساله دارد. قبل از انقلاب و در سال ۱۳۲۰ ه. ش. توجّه به این مسئله آغاز شد و در آن زمان، مسائلی چون کنترل بارداری برای کاهش مرگ و میر مادر و کودک، بهداشت مادر و کودک، سلامت مادر و کودک و آموزش بهداشت خانواده مطرح گردید.

اوّلین سیاست های کنترل جمعیت

هاجر تربیت، در سال ۱۳۲۰ ه. ش. که جمعیت ایران حدود ۱۱ میلیون نفر بود، فعّالیت های کنترل جمعیت را از طریق تهیه و ارائه گزارشی اسفبار از مرگ و میر مادران و کودکان آغاز کرد. برای این منظور، اقداماتی نیز انجام شد که از جمله آنان می توان به موارد زیر اشاره کرد:

۱- ورود لوازم و خدمات ضدّ بارداری توسط سربازان متّفقین با همکاری بنیاد «راهه»؛

۲- تأسیس «انجمن بهداشت خانواده»؛

۳- با حمایت «سازمان همکاری بین المللی» در برنامه اصل چهار که بخشی از آموزش روش های جلوگیری از بارداری بود، فعّالیت های کنترل جمعیت آغاز شد. این اقدامات در زمان محمّدرضا شاه نیز پیگیری شد. از سال ۱۳۳۰ تا ۱۳۵۶ ه. ش. ، مباحثی چون سلامت و بهداشت مادر و کودک، فاصله گذاری بین حاملگی ها برای سلامت مادر و فرزند، تنظیم خانواده و جمعیت، ایجاد موالید برنامه ریزی شده، ایجاد موالید خواسته، کمک به خانواده در مورد اتّخاذ تصمیم در مورد تعداد فرزندان، خدمات بهداشت باروری، کاهش مرگ و میر نوزادان و کاهش سقط جنین مورد توجّه قرار گرفت. [۴]

نمایندگان آمریکا برای کنترل جمعیت در ایران

ستاره فرمانفرمائیان، در سال ۱۳۳۰ ه. ش. با مأموریت از «شورای تحدید موالید آمریکا» و «سازمان ملل» وارد ایران می شود و کنترل جمعیت ایران را از طریق سازمان های غیردولتی و مطب های خصوصی برای جمعیت ایران که در آن زمان، چهارده میلیون نفر بود (انجمن بهداشت خانواده وابسته به سازمان ملل، مسئولان وزارت بهداری، سپاه بهداشت مشوّقان روستایی) آغاز می کند.

آغاز اقدامات گسترده کنترل جمعیت

از سال ۱۳۳۰ تا سال ۱۳۵۵ ه. ش. اقدامات زیر در دستور کار قرار می گیرد:

۱- ایجاد «سازمان بهداشت بین المللی» در سال ۱۳۳۰ ه. ش. برای تشریح روش های پیشگیری از بارداری؛

۲- ورود برنامه کنترل جمعیت در برنامه سوم توسعه؛

۳- با تأسّی «اداره بهداشت مادران و کودکان» در وزارت بهداری، قرص وIUD وارد ایران شد؛

۴- در سال ۱۳۷۷ ه. ش. انجمن «راهنمای بهداشت خانواده» برای ارائه خدمات تنظیم خانواده، ایجاد شد؛

۵- ایجاد مشوّقان روستایی (مشابه رابطان) جهت آموزش زنان روستایی برای کنترل جمعیت؛

۶- برنامه ریزی، آموزش، تحقیقات، ارزشیابی، هماهنگی، نظارت بر اجرای برنامه های تنظیم جمعیت با تحت پوشش گرفتن ۵۰۰ هزار زن در پنج سال؛

۷- برنامه عمرانی چهارم (۱۳۵۱- ۱۳۴۷ ه. ش. ) با هدف رسیدن به رشد یک درصد جمعیت، طی بیست سال؛

۸- تأمین دارو و وسایل جلوگیری از بارداری برای یک میلیون و نودهزار زن در سنّ باروری؛

۹- ایجاد برنامه ۲۴۴/ ۴۳۸/ ۳۰ برای مراجعه به مردم؛

۱۰- آموزش در دبیرستان ها و مدارس عالی درباره موضوع کنترل جمعیت؛

۱۱- تأسیس چهار مرکز جمعیت شناسی؛

۱۲- تأسیس مراکز شبانه روزی سپاهیان خدمات اجتماعی زنان؛

۱۳- تأسیس «مرکز اسناد جمعیت و تنظیم خانواده»؛

۱۴- اجرای ۲۵ طرح تحقیقات جمعیتی؛

۱۵- اعزام ۳۴۰ نفر به خارج از کشور برای کسب آموزش، تجربه و مهارت لازم در جهت کنترل جمعیت؛

۱۶- آموزش ۲۵۱/ ۲۳۹ نفر کادر پزشکی و پرستاری؛

۱۷- اجرای ۷۵ پروژه برای کنترل جمعیت؛

۱۸- در سال ۱۳۴۵ ه. ش. با دومین سرشماری، بر توجّه بیشتر به کنترل جمعیت و فعّالیت بیشتر وزارت بهداری تأکید شد؛

۱۹- در سال ۱۳۴۶ ه. ش. «معاونت جمعیت و تنظیم خانواده» در بهداری ایجاد شد و فعّالیت های کنترلی افزایش یافت؛

۲۰- ایجاد مراکز «خدمات اجتماعی زنان» در بهداری (۱۳۴۷ ه. ش. )؛

۲۱- از سال ۱۳۴۷ ه. ش. سپاه بهداشت و دانش برای تسهیل انتقال پیام های تنظیم خانواده به روستاها رفتند؛

۲۲- ارزشیابی مکرّر فعّالیت های فوق؛

۲۳- ایجاد قانون عقیم سازی در سال ۱۳۵۰ ه. ش. و زمینه سازی برای قانونی کردن سقط در سال ۱۳۵۱ ه. ش. [۵]

عضویت ایران در فدراسیون بین المللی انجمن های تنظیم خانواده IPPF

این اقدامات در سال ۱۳۵۵ ه. ش. ، شکل جدیدتری به خود گرفت و در همان سال، وزارت بهداشت و «سازمان رفاه اجتماعی»، ادغام و «وزارت بهداری و بهزیستی» تأسیس شد. معاونت جمعیت و تنظیم خانواده از جمله معاونت هایی بود که به این بخش، توجّه نشان داد و انجمن تنظیم خانواده، عضو فدراسیون بین المللی انجمن های تنظیم خانواده IPPF هم در همین راستا شکل گرفت. از جمله اقدامات دیگر آن سال ها، می توان به ایجاد کلینیک های وابسته به سازمان های غیردولتی و سازمان هایی مانند:

– «انجمن راهنمای بهداشت خانواده»،

– «سازمان شاهنشاهی خدمات اجتماعی»،

– «بنگاه حمایت مادران و نوزادان»،

– «سازمان زنان ایران»،

– «خیریه فرح، همسر شاه»،

– «شیر و خورشید سرخ»،

– «شرکت ملّی نفت ایران»،

– «دانشگاه های ایران».

– خیریه ها و بخش خصوصی، اشاره کرد.

آغاز عقیم سازی قانونی

همچنین در سال ۱۳۵۵ ه. ش. قانون جدیدی برای عقیم سازی، با عنوان مادّه ۵ قانون جزا، به تصویب رسید که اعمال جرّاحی برای پیشگیری با شرایط زیر مجاز شد:

۱- رضایت همسر،

۲- دارا بودن دو فرزند.

در همان زمان، از تولّد یک میلیون و سیصدهزار کودک در مدّت پنج سال پیشگیری شد و تجدید نظر در قوانین سقط جنین درخواست گردید. تا آن زمان، طبق مادّه ۸۴ قانون جزا، زنان برای سقط، یک تا سه سال حبس تأدیبی داشتند و پیگیری انجمن تنظیم خانواده، منجر به تغییر قانون و آزادی مشروط سقط جنین شد. [۶]

تبلیغ شعار فرزند کمتر، زندگی بهتر

در آن زمان، نرخ رشد، به طور متوسط سالانه ۱/ ۳% بود که با اجرای سیاست های فرزند کمتر، زندگی بهتر، در دهه ۱۳۵۵- ۱۳۴۵ ه. ش. با اندکی کاهش، به ۷/ ۲% رسید. بعد از انقلاب اسلامی، سیاست های رسمی کنترل جمعیت متوقّف گردید و دولت به تشویق و ترویج ازدواج در سنین پایین پرداخت و سنّ قانونی ازدواج برای دختران را از ۱۵ سال به ۱۳ سال و پسران را از ۱۸ سال به ۱۵ سال کاهش داد. [۷] جنگ تحمیلی و میل روانی به داشتن فرزند بیشتر در زمان جنگ نیز در این خصوص، بی تأثیر نبود.

مرحله دوم اجرای سیاست های تحدید نسل

مرحله دوم تحدید موالید و برنامه های تنظیم خانواده در ایران، از سال ۱۳۶۸ ه. ش. (پس از جنگ تحمیلی ایران و عراق) اتّخاذ و به اجرا گذاشته شد. هنگامی که در سال ۱۳۶۷ ه. ش. ، نتایج سرشماری منتشر و میزان رشد جمعیت در سال های ۱۳۶۵- ۱۳۵۵ ه. ش. به طور کلّی ۹/ ۳% و بدون احتساب پناهندگان افغانی و عراقی ۵۵/ ۳% اعلام شد. خطر افزایش انفجاری جمعیت، متفکران جامعه و در رأس آن، دولت را به فکر اتّخاذ سیاستی مبنی بر کنترل موالید انداخت. در شهریور ماه سال ۱۳۶۷ ه. ش. و پس از پایان جنگ، «سازمان برنامه و بودجه» وقت، سمیناری در «مشهد» برگزار کرد و از تمام سیاست گذاران و ۴۸ دستگاه مرتبط دعوت شد که در این سمینار، شرکت کنند. در