پاورپوینت کامل در مسیر کمال (۱): چگونه زندگی کنیم ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در مسیر کمال (۱): چگونه زندگی کنیم ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در مسیر کمال (۱): چگونه زندگی کنیم ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در مسیر کمال (۱): چگونه زندگی کنیم ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

۶۵

اشاره:

فرصت عمر آن قدر محدود و لحظات زندگی آن قدر گرانبهاست که نمی توان همه چیز را خود تجربه و تنها به یافته های خود بسنده کرد. از این رو، گریزی از درس آموزی از دیگران و بهره گیری از یافته ها و دانسته های بزرگان نیست؛ به ویژه بزرگانی که از خاندان عصمت و طهارتند و هر آنچه می گویند، نه از سر هوی، بلکه وحی الهی است. آنچه در پی می آید، درسی است از هزاران درسی که اهل بیت عصمت و طهارت (ع) به ما آموخته اند.

[۱- ] اصلاح نظام ارتباطی

همه سخنان پیشوایان دین، راهگشا، پندآموز و روح افزا هستند و آدمی را در رسیدن به سر منزل مقصود یاری می دهند؛ ولی برخی از این سخنان، حوزه تأثیرگذاری گسترده تری دارند و چون چراغی فروزنده، همه گستره راهی را که انسان در مسیر کمال در پیش رو دارد، روشن می سازند. در یکی از کلمات قصار امام علی (ع) چنین آمده است: «مَنْ أَصْلَحَ مَا بَینَهُ وَ بَینَ اللهِ أَصْلَحَ اللهُ مَا بَینَهُ وَ بَینَ النَّاسِ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ أَصْلَحَ اللهُ لَهُ أَمْرَ دُنْیاهُ وَ مَنْ کانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظٌ کانَ عَلَیهِ مِنَ اللهِ حَافِظ؛ [۱]

هر کس رابطه میان خود و خدا را نیکو سازد، خداوند رابطه او را با مردم نیکو سازد و هر که کار آخرت را به صلاح آورد، خداوند کار او را اصلاح فرماید و هر کس اندرزدهنده خود باشد، خدا بر او نگهبانی گمارد. »حضرت امیر (ع) در این کلام کوتاه، ولی بسیار پرمعنا و ارزشمند، از یک سو رابطه انسان با خدا، خود و دیگران و از سوی دیگر، رابطه او را با دنیا و آخرت بیان می کند و تصویر جامعی از نظام ارتباطات اسلامی ارائه می دهد.

الف) رابطه انسان با خدا و دیگران

بر خلاف تصوّر بسیاری از ما که رابطه با خدا را در عرض دیگر روابط اجتماعی مان و گاه حتّی در حاشیه آن، تحلیل و ارزیابی می کنیم، امام علی (ع) رابطه با خدا را اساس ارتباطات اجتماعی و اصلاح این رابطه را مقدّمه و زمینه ساز اصلاح دیگر روابط می داند.

این دیدگاه، دو نتیجه اساسی در پی دارد؛ نخست اینکه، اگر در پی اصلاح رابطه خود با دیگران، اعمّ از پدر و مادر، همسر، فرزندان، خویشان و بستگان، دوستان، همسایگان، همکاران، همشهری ها و هم میهنان خود هستیم، باید رابطه خود را با خدا اصلاح کنیم. در این صورت، خداوند، خود رابطه ما را با دیگران نیکو می سازد.

دوم اینکه، اگر در رابطه اجتماعی مان، نقص و خللی احساس می کنیم، باید در درجه نخست، رابطه خود با خدا را وارسی و عیب و نقص های آن را برطرف کنیم. هیچ اندیشیده ایم که چرا مردم، ناخودآگاه مردان خدا و انسان های شایسته را دوست می دارند و به آنها احترام می گذارند؟! این نیست مگر به دلیل مهری که خداوند در دل مردمان نسبت به این بندگان ایجاد می کند.

ب) رابطه انسان با دنیا و آخرت

برخی انسان ها در مسیر رسیدن به جاه، مال، مقام و موقعیت اجتماعی و همه آنچه که از مظاهر فریبنده دنیا به شمار می آید، همه باورها و ارزش ها را زیر پا می گذارند و آخرت خود را به قیمت دنیا بر باد می دهند؛ غافل از اینکه اگر در پی اصلاح امر آخرت خود برآیند و در همه فعل و ترکشان، حساب و کتاب روز جزا را در نظر داشته باشند، خداوند، امر دنیای آنها را هم به بهترین شکل اصلاح می گرداند.

این مطلبی است که در دومین فراز سخن امیرمؤمنان، علی (ع) به آن تصریح شده است. قرآن کریم نیز در این باره می فرماید: «مَنْ کانَ یؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ وَ مَنْ یتَّقِ اللَّهَ یجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یرْزُقْهُ مِنْ حَیثُ لا یحْتَسِبُ وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ؛ [۲] و هر کس از خدا پروا کند، [خدا] برای او، راه بیرون شدنی قرار می دهد و از جایی که حسابش را نمی کند، به او روزی می رساند و هر کس بر خدا اعتماد کند، او برای وی بس است. »

ج) رابطه انسان با خود و خدا

سومین مطلبی که در کلام امیرمؤمنان (ع) به آن پرداخته شده، موضوع رابطه انسان با خود از یک سو و رابطه او با خدا از سوی دیگر است. بر اساس این کلام، انسان زمانی می تواند به خوبی با خدا ارتباط برقرار کند و از حفظ و حراست الهی بهره مند شود که ابتدا با خود، رابطه خوبی برقرار کرده و نظارت مناسبی بر اعمال و رفتار خود داشته باشد.

این همان حالتی است که مولا علی (ع) از آن، به عنوان داشتن اندرزگوی درونی تعبیر کرده است؛ یعنی حالتی که انسان، پیوسته، پندار، رفتار و گفتار خود را واکاوی کند و در صورت بروز هرگونه خطا، لغزش و اشتباه، چون اندرزگویی مشفق، نفس خود را نصیحت کند و از سرانجام ناگوار گناه و معصیت برحذر دارد. در این صورت، خداوند با گماردن نگهبانی از فرشتگان، او را در افتادن در وادی هلاکت و گمراهی، در امان نگه می دارد.

۲- عمل کردن به دانسته ها

بسیاری از ما راه حصول علم و معرفت را منحصر در فراگیری از استاد یا مطالعه کتاب می دانیم و معتقدیم تنها کسانی از فضل و کمال علمی برخوردارند که استاد بیشتری را درک کرده و کتاب های فزون تری خوانده اند؛ غافل از اینکه بر اساس آموزه های دینی، راه دست یافتن به علم و معرفت، به راه های متداول و مرسوم، منحصر نشده و فضل و کمال علمی تنها با نشستن پای درس استاد و خواندن کتاب، حاصل نمی شود.

از تعالیم اهل بیت عصمت و طهارت (ع) چنین برمی آید که عمل کردن به دانسته ها، یکی از راه های مهمّ کسب معرفت و تقویت و نهادینه سازی آن است. در روایتی از امام باقر (ع) در این زمینه، چنین می خوانیم: «مَنْ عَمِلَ بِمَا یعْلَمُ عَلَّمَهُ اللهُ مَا لَمْ یعْلَم؛ [۳] هر کس به آنچه می داند عمل کند، خداوند آنچه را نمی داند، به او می آموزد. »

این موضوع، ریشه در آیات نورانی «قرآن کریم» دارد. آنجا که می فرماید: «إِلَیهِ یصْعَدُ الْکلِمُ الطَّیبُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ یرْفَعُهُ؛ [۴] سخنان پاکیزه به سوی او بالا می رود و کار شایسته به آن رفعت می بخشد. »علّامه طباطبایی در تفسیر این آیه، به بررسی رابطه علم و عمل و تأثیر عمل شایسته در رفعت علم پرداخته و می نویسد: عمل از فروغ علم و آثار آن است؛ آثاری که هیچگاه از آن جدا شدنی نیست. هر چه عمل مکرّر شود، اعتقاد راسخ تر، روشن تر و در تأثیرش قوی تر می گردد. [۵]

بنابراین، برای رسیدن به معرفتی ژرف و گسترده درباره آموزه های دینی و دست یافتن به جایگاهی شایسته در معرفت اهل بیت (ع)، به ویژه امام عصر (عج)، جز عمل به دانسته هایمان در این زمینه ها و التزام عملی بیشتر به آموزه های دینی و سخنان معصومان (ع) چاره ای نداریم. بی تردید، کسی که در حدّ شناخت خود، دستورات امام زمانش را عمل می کند و به آنها پایبند است، روز به روز افق های روشن تری را در زمینه جایگاه و شأن امام زمان (عج) در عالم هستی، مشاهده می کند.

۳- رعایت حقوق اهل ایمان

در آموزه های اسلامی، انسان مؤمن از جایگاه و مرتبه بسیار والایی برخوردار بوده و برهیچ چیز، به اندازه رعایت حقوق مؤمنان تأکید نشده است، تا آنجا که در برخی روایات، حرمت مؤمن از حرمت «کعبه» نیز بالاتر دانسته شده است.

در روایتی که در همین زمینه، از نبی اکرم (ص) نقل شده است، چنین می خوانیم: «رُوِی أَنَّ رَسُولَ اللهِ ص نَظَرَ إِلَی الْکعْبَهِ فَقَالَ مَرْحَباً بِالْبَیتِ مَا أَعْظَمَک وَ أَعْظَمَ حُرْمَتَک عَلَی اللهِ وَ اللهِ لَلْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَهً مِنْک لِأَنَّ اللهَ حَرَّمَ مِنْک وَاحِدَهً وَ مِنَ الْمُؤْمِنِ ثَلَاثَهً مَالَهُ وَ دَمَهُ وَ أَنْ یظَنَّ بِهِ ظَنَّ السَّوْءِ؛ [۶]

روایت شده است که پیامبر خدا نگاهی به کعبه کردند و فرمودند: «آفرین بر تو ای خانه [خدا]! چه عظمتی داری و چقدر حرمت تو در پیشگاه خدا عظیم است! [امّا] سوگند به خدا! که حرمت مؤمن از تو عظیم تر است؛ زیرا خداوند، تو را تنها از یک جهت محترم داشته است؛ ولی مؤمن را از سه جهت: مال او، خون او و اینکه به او گمان بد برده شود. »

امام علی (ع) از پیامبر (ص) چنین نقل می کنند: «قَالَ رَسُولُ اللهِ ص لِلْمُسْلِمِ عَلَی أَخِیهِ ثَلَاثُونَ حَقّاً لَا بَرَاءَهَ لَهُ مِنْهَا إِلَّا بِالْأَدَاءِ أَوِ الْعَفْوِ یغْفِرُ زَلَّتَهُ وَ یرْحَمُ عَبْرَتَهُ وَ یسْتُرُ عَوْرَتَهُ وَ یقِیلُ عَثْرَتَهُ وَ یقْبَلُ مَعْذِرَتَهُ وَ یرُدُّ غِیبَتَهُ وَ یدِیمُ نَصِیحَتَهُ وَ یحْفَظُ خُلَّتَهُ وَ یرْعَی ذِمَّتَهُ وَ یعُودُ مَرْضَتَهُ وَ یشْهَدُ مَیتَتَهُ وَ یجِیبُ دَعْوَتَهُ وَ یقْبَلُ هَدِیتَهُ وَ یکافِئُ صِلَتَهُ وَ یشْکرُ نِعْمَتَهُ وَ یحْسِنُ نُصْرَتَهُ وَ یحْفَظُ حَلِیلَتَهُ وَ یقْضِی حَاجَتَهُ وَ یشْفَعُ مَسْأَلَتَهُ وَ یسَمِّتُ عَطْسَتَهُ وَ یرْشِدُ ضَالَّتَهُ وَ یرُدُّ سَلَامَهُ وَ یطَیبُ کلَامَهُ وَ یبِرُّ إِنْعَامَهُ وَ یصَدِّقُ أَقْسَامَهُ وَ یوَالِی وَلِیهُ (وَ لَا یعَادِ) وَ ینْصُرُهُ ظَالِماً وَ مَظْلُوماً فَأَمَّا نُصْرَتُهُ ظَالِماً فَیرُدُّهُ عَنْ ظُلْمِهِ وَ أَمَّا نُصْرَتُهُ مَظْلُوماً فَیعِینُهُ عَلَی أَخْذِ حَقِّهِ وَ لَا یسْلِمُهُ وَ لَا یخْذُلُهُ وَ یحِبُّ لَهُ مِنَ الْخَیرِ مَا یحِبُّ لِنَفْسِهِ وَ یکرَهُ لَهُ مِنَ الشَّرِّ مَا یکرَهُ لِنَفْسِهِ ثُمَّ قَالَ ع سَمِعْتُ رَسُولَ اللهِ ص یقُولُ إِنَّ أَحَدَکمْ لَیدَعُ مِنْ حُقُوقِ أَخِیهِ شَیئاً فَیطَالِبُهُ بِهِ یوْمَ الْقِیامَهِ فَیقْضَی لَهُ وَ عَلَیهِ؛ [۷]

هر مسلمان بر برادر مسلمان خود سی حق دارد که برائت ذمّه از این حقوق حاصل نمی شود؛ مگر با ادا کردن آنها یا گذشت صاحب حق:

۱- خطاهای او را ببخشد؛ ۲- بر سرشک او ترحّم کند؛ ۳- عیوبش را بپوشاند؛ ۴- از لغزش او درگذرد؛ ۵- پوزش او را بپذیرد؛ ۶- بدگویی هایی را که درباره او می شنود، رد کند؛ ۷- پیوس