پاورپوینت کامل خانه های برکت زا ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خانه های برکت زا ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خانه های برکت زا ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خانه های برکت زا ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۴

ساده لوحی مکرّر شنیده بود که خداوند متعال، ضامن رزق و روزی بندگان است. در این اندیشه، گوشه نشین مسجد شد و به عبادت مشغول و بی هیچ تلاشی، امید روزی و آب و نان در دل زنده داشت. ظهر هنگام از خداوند طلب نان کرد؛ امّا هرچه انتظار کشید، خبری نیامد و قوتی نرسید. شب هنگام نیز طالب نزول شام شد و چشم بر راه؛ امّا از شام نیز خبری نشد.

ساعاتی از شب گذشته، درویشی وارد مسجد شد، در پای ستونی نشست و شمعی افروخت و از کیسه غذایی بیرون آورد و مشغول خوردن شد. مرد ساده لوح که از صبح تا به آن ساعت با شکمی گرسنه از خداوند طلب روزی کرده بود، چشمش به سفره درویش افتاد و بی اختیار سرفه ای کرد تا شاید درویش متوجّه حضور او شود و پای سفره دعوتش کند.

درویش با شنیدن صدای سرفه مردی در تاریکی، ندا داد: هرکه هستی، بفرما پیش. مرد بینوا که از گرسنگی تاب و توان از دست داده بود، پیش آمد و به خوردن مشغول شد. وقتی که سیر شد، شرح حال خود را با درویش درمیان گذاشت. درویش خطاب به او گفت: اگر سرفه نکرده بودی، من از کجا درمی یافتم که تو در مسجدی تا به تو تعارف کنم و به روزی خود برسی؟ خداوند روزی رسان است؛ لیکن سرفه ای هم باید کرد.

این حکایت را پشتیبان ضرب المثل معروف «از تو حرکت، از خدا برکت» بیان کرده اند. چندی پیش، هم سفر با جوانی بودم که از من درباره «برکت» و آنچه بین ما، به عنوان طلب برکت و افزایش برکت در مال و وقت و جان مطرح است، می پرسید. از نوع بیانش می توانستم دریابم که موضوع و مفهوم برکت، چنان که بین عموم مردم مسلمان و از جمله مشرق زمینیان مطرح است، با حساب و کتاب دو دوتا، چهارتای مبتلایان به سکولاریسم عصر جدید، جور درنمی آید.

دانش آموخته های علم جدید، به دلیل پیوستگی این علوم به عقل ریاضی و کمّی و نفی تأثیر متقابل عالم مادّی شهودی و عوالم ماورایی غیبی، به سرعت و سادگی، قادر به پذیرش این معانی و مفاهیم نیستند و اساساً آنان هر امری خارج از تحلیل های قواعد ریاضی و استنباط عقل کمّی را مردود یا حدّاقل قابل تردید می شناسند.

مؤمنان به ادیان توحیدی و جز آنها، عموم ساکنان جغرافیای فرهنگ سنّتی، قائل و باورمند به وجود قوای مؤثّر و حاضر در عرصه حیاتند که خارج از همه قواعد کمّی و داد و ستدهای مادّی جاری، در وقت لزوم وارد عمل شده و موجب افزایش یا کاهش دارایی ها و توانایی های معمولی آنان می شود؛ در حالی که این قوای مؤثّره هیچ گاه به چشم سر دید نمی شوند و ملموس حواسّ ظاهری نمی گشتند.

ساکنان حوزه فرهنگ سنّتی، این عوامل و قوا را واقعی، موجود و مؤثّر در عموم معاملات و معادلات می شناسند و بدان باور دارند. «امر برکت» یکی از آن مجموعه وسیع از قوای مؤثّر است که خارج از همه قوانین فیزیکی، موجب نوعی افزایش کمّی و کیفی در دارایی ها و توانایی های مادّی و معنوی مؤمنان می گردد.

اهل لغت «برکت» را به معنای «فزونی»، افزایش و ثبوت معرّفی کرده اند. لذا مردم، از عامل و فاکتور برکت، دو درخواست دارند: یکی افزایش کمّی و کیفی نعمت موجود (اعمّ از مال، وقت یا هر نوع دارایی مادّی و معنوی) و دیگر ثبوت و ماندگاری آن نعمت برای همیشه؛ چرا که به تجربه دریافته اند که هر لحظه ممکن است نعمت داده شده از دست برود؛ چنان که نعمت های فراوانی، در اثر عوامل مختلف از دست رفته و مردم در حسرت از دست دادنش مانده اند؛ بنابراین، آنان به امید حفظ و تداوم نعمت یا افزایش نعم نازل شده، سعی در آویختن و چنگ زدن به دستاویز و دستگیره ای دارند که موجب این حفظ نعمت یا افزایش آن می گردد.

مبارک باد، جمله ای دعایی و در معنی خدا برکت و فزونی دهاد، آمده است.

حضرت خداوندی منشأ همه برکات و دارایی ها و مالک مطلق العنان جمله توانایی هاست؛ چنان که خود فرموده: «هُوَ اللَّهُ الَّذِی لا إِلهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِک الْقُدُّوسُ السَّلامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَیمِنُ الْعَزِیزُ الْجَبَّارُ الْمُتَکبِّرُ سُبْحانَ اللَّهِ عَمَّا یشْرِکونَ، هُوَ اللَّهُ الْخالِقُ الْبارِئُ الْمُصَوِّرُ لَهُ الْأَسْماءُ الْحُسْنی یسَبِّحُ لَهُ ما فِی السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ هُوَ الْعَزِیزُ الْحَکیمُ؛ ۱اوست خدایی که غیر از او معبودی نیست. داننده غیب و شهود. بخشنده و مهربان. سلطان مقتدر عالم، پاک از هر نقص و عیب، ایمنی بخش دل های هراسان، نگهبان جهان و جهانیان، غالب و قاهر بر همه مخلوقات، با جبروت و عظمت، بزرگوار و برتر. خداوند منزّه است از آنچه برای او شریک قرار می دهند، اوست خداوند آفریننده و پدیدآورنده جهان و جهانیان، نگارنده صورت مخلوقات. بهترین نام ها و صفات از آن اوست. آنچه در آسمان ها و زمین است، تسبیح گوی اویند و او عزیز و حکیم است. »

آنکه در حوزه فرهنگ دینی معتقد و مؤمن به چنین خالق و پروردگاری است، آن ذات متبارک را منشأ همه دارایی ها و توانایی شناخته و او را برآورده کننده همه نیازها و برکت دهنده به همه نعمت ها می شناسد؛ همو که خارج از همه قواعد و تصوّرات معمول بشری، قادر به داد و دهش است؛ بدون آنکه بشر در اندیشه خود، تصوّری و تصویری از آن همه داشته باشد. «وَ مَنْ یتَّقِ اللَّهَ یجْعَلْ لَهُ مَخْرَجاً وَ یرْزُقْهُ مِنْ حَیثُ لا یحْتَسِبُ وَ مَنْ یتَوَکلْ عَلَی اللَّهِ فَهُوَ حَسْبُهُ إِنَّ اللَّهَ بالِغُ أَمْرِهِ قَدْ جَعَلَ اللَّهُ لِکلِّ شَی ءٍ قَدْراً؛

و هر کس تقوای الهی پیشه کند، خداوند راه نجاتی برای او فراهم می آورد و او را از جایی که گمان ندارد [خارج از محاسبات عقل کمّی ] روزی می دهد و هرکس بر خداوند توکل کند، کفایت امرش را می کند، خداوند امر خود را به انجام می رساند و برای هر چیز، اندازه ای قرار داده است. »

در مقابل این برکت افزایی و تبرّکت جویی مؤمنانه که حاصل اقبال به امر قدسی است، کاستی و بی برکتی نیز، حاصل ناگزیر ادبار و پشت کردن به آن منشأ خیر و برکات شناخته می شود. این معنا در ادبیات وحیانی (آیات و روایات)، به خوبی قابل مشاهده است؛ چنان که جمله عوامل مؤثّر در بروز کاستی و بی برکتی در دارایی های مادّی و معنوی، محصول پشت کردن به حضرت حق و اوامر و نواهی ایشان معرّفی شده است؛ رسول خدا (ص) می فرمایند: «دست [قدرت و عنایت ] خداوند تا زمانی بالای دستان افراد شریک است که یکی از آنها به دیگری خیانت نکند، هنگامی که یکی از آنها مرتکب خیانت شود، خداوند دست خود را از دست آنها برمی دارد و برکت را از آنها می برد. » ۲

به دلیل آگاهی از تقدّس بخشی و برکت افزایی برخی از اشخاص و اماکن است که مؤمنان به ادیان الهی، به امید دریافت برکات، به ساحت این اشخاص یا اماکن تقرّب جسته و از آنها واسطه ای برای دریافت برکات می جویند. نباید فراموش کرد که همواره تقدّس بخشی، شأن خداوند متعال است و بس. در واقع آنان، به امید جلب و جذب برکات، خود را به مقدّسات رسانده و به آنها تقرّب می جویند. البتّه اشخاص با معرفت، در میان پیروان ادیان الهی، به خوبی واقفند که این اشیاء یا اشخاص، از خود استقلالی فی حدّ ذاته نداشته و تنها به عنوان واسطه فیض بخشی شناخته می شوند.

اذن این توسّل جستن از مسیر اشخاص (برگزیدگان از میان انبیاء، اوصیاء و اولیاء) را نیز مؤمنان از سوی حضرت حق دریافت داشته اند؛ چنان که فرموده و اذن داده است که: «یا أَیهَا الَّذِینَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ وَ ابْتَغُوا إِلَیهِ الْوَسِیلَهَ وَ جاهِدُوا فِی سَبِیلِهِ لَعَلَّکمْ تُفْلِحُونَ؛ ۳ای کسانی که ایمان آورده اید، تقوا پیشه کنید و به سوی خداوند متعال وسیله بجویید و در راهش جهاد کنید، شاید که نجات یابید. »

«وسیله» در اصل، به معنی تقرّب جستن یا چیزی است که باعث تقرّب به دیگری می شود، از روی علاقه و رغبت؛ چنان که امیرمؤمنان، علی (ع) می فرمایند: «بهترین وسیله ای که به مدد آن، می توان به خداوند نزدیک شد، ایمان به خدا و پیامبر او و جهاد در راه خداست که قلّه کوهسار اسلام است و همچنین جمله اخلاص (لا اله الّا الله) که همان فطرت توحید است و برپا داشتن نماز که آئین اسلام است و زکات که فریضه واجبه است و روزه ماه رمضان که سپری است در برابر گناه و کیفرهای الهی و حجّ و عمره که فقر و پریشانی را دور می کند و گناهان را می شوید و صله رحم که ثروت را زیاد و عمر را طولانی می کند. انفاق های پنهانی که جبران گناهان می کند و انفاق آشکار که مرگ های ناگوار را دور می سازد و کارهای نیک که انسان را از سقوط نجات می دهد. »

اهل لغت، اصل واژه «برکت» را واژه «بَرک» می شناسند، به معنی «سینه شتر». ۵جز این، «برکت» را خیر و فزونی بخشش الهی در چیزی معنی کرده اند؛ خدای متعال می فرماید: «وَ لَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُری آمَنُوا وَ اتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ وَ لکنْ کذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یکسِبُونَ؛ ۶و اگر اهل شهرها و آبادی ها ایمان می آوردند و تقوا پیشه می کردند، برکات آسمان و زمین را بر آنان می گشودیم؛ ولی آنها (حق را) تکذیب کردند. ما هم آنان را به کیفر اعمالشان مجازات کردیم. »

نام گذاری برکات بر بخشش الهی، مانند باقی بودن آب در آبگیر و استخر است که ثابت بوده و به فراوانی یافت می شود و «مبارک»، چیزی است که در آن، خیر و برکت باشد. بر این معنی آیه «وَ هذا ذِکرٌ مُبارَک أَنْزَلْناهُ»؛ ۷ و «کتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَیک مُبارَک» ۸ نیز آمده است. ۹

برکت یافتگان برکت زا

چنان که بیان شد، در گستره زمین، اماکنی، اشیایی و اشخاصی تقدّس یافته و برکت یافته اند و به اذن الله برکت زا نیز هستند. اوّلین نشانه برکت یافتگی همان است که این اماکن یا اشخاص و اشیاء و سرانجام ایام، از میان هزاران هم نوع خود، مورد توجّه حضرت حق واقع شده و نشان ویژه «تقدّس و تبرّک» یافته اند و از همین مجرای تقدّس و تبرّک یافتگی، برای سایرین از میان موجودات و از جمله جمیع ساکنان عوالم جنّی و انسی، پاکی، برکت و فزونی نعمت به ارمغان می آورند یا آنکه واسطه فیض بخشی به اذن الله هستنند.

خداوند متعال درباره «مکه معظّم» می فرماید: «إِنَّ أَوَّلَ بَیتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکهَ مُبارَکاً وَ هُدی لِلْعالَمِینَ؛ ۱۰ در حقیقت، نخستین خانه ای که برای [عبادت ] مردم بنا نهاده شد، همان است که در مکه است و مبارک و برای جهانیان [مایه ] هدایت است. » خداوند به هر سرزمینی که نظر لطف کند، بدان برکت می بخشد و به هر شخصی که نظر افکند، او را مشمول عنایت و برکات خاصّ خود می سازد.

حضرت علی بن موسی الرّضا (ع) می فرماید: «خداوند به یکی از پیامبران الهی وحی فرستاد: «هرگاه من اطاعت شوم، راضی می گردم و آنگاه که رضایت داشتم، برکت می دهم و برکت من هم بی پایان است. » ۱۱

عبدالسّلام بن صالح هروی روایت می کند هنگامی که حضرت رضا (ع) به «سناباد» وارد شدند، به کنار کوهی نزدیک سناباد که از سنگش، دیگ و دیگچه سنگی درست می کنند، رسیدیم، امام (ع) به تخته سنگی از کوه تکیه زدند و رو به آسمان فرمودند:

«خداوندا! مردم را از این کوه سود برسان و غذاهایی را که مردم در دیگ ها و ظرف های سنگی این کوه می پزند، برکت عطا فرما. » سپس دستور دادند دیگچه هایی از همان سنگ برایشان بیاورند و فرمودند: «غذاهای مرا در هیچ ظرفی نپزید، مگر در همین ظرف های سنگی. » ۱۲ کلمه «برکت» در قرآن و حدیث در همان معنای لغوی اش؛ یعنی خیر فراوان و بادوام به کار رفته است.

به جز مکه، «مسجدالحرام»، «بیت المقدّس» و «وادی طور» و مناطق تعریف شده دیگری در زمین، در زمره اماکنی هستند که خداوند متعال در قرآن از آنها به عنوان اماکن برکت زا، یادکرده است. در «سوره نمل، آیه ۸» خداوند متعال می فرماید: «زمانی که موسی (ع) در کوه طور در کنار آتش قرار گرفت، ندایی به گوشش رسید که می گفت: «فَلَمَّا جاءَها نُودِی أَنْ بُورِک مَنْ فِی النَّارِ وَ مَنْ حَوْلَها وَ سُبْحانَ اللَّهِ رَبِّ الْعالَمِینَ؛ ۱۳

به هر که در این آتش و اطراف آن است، خیر بسیار داده شد، مبارک است آن کسی که با کلام خود، از آتش بر تو تجل