پاورپوینت کامل فجر عاشورا ۹۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فجر عاشورا ۹۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فجر عاشورا ۹۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فجر عاشورا ۹۱ اسلاید در PowerPoint :

۹۱

عاشورا تجلّیاتی گوناگون در همه ابعاد هستی و حیات انسانی دارد؛ در ساحت تکوین، به گونه ای و در ساحت تشریع، به گونه ای. امّا ساحت تشریع، خود جلوه هایی ناب را داراست که قرآن عزیز، والاترین آنهاست و از جمله آنها سوره فجر است. از امام صادق (ع) روایت شده است که فرمودند: «سوره فجر را در نمازهای واجب و نافله خود بخوانید؛ زیرا که آن، سوره حسین بن علی است. هرکس آن را [در نمازهایش ] قرائت کند، در قیامت، با حسین (ع) و در درجه آن حضرت خواهد بود؛ همانا خداوند شکست ناپذیر و حکیم است. »[۱]

شاید برخی تصوّر کنند که فقط آیه آخر این سوره، با سالار شهیدان، حسین بن علی (ع)، ارتباط دارد؛ زیرا آن حضرت مصداق اعلای «نفس مطمئنّه» است. از قضا در روایتی وارد شده که شخصی به نام ابواسامه از حضرت صادق (ع) سؤال می کند: چگونه این سوره، خاصّ حسین بن علی (ع) شده است؟حضرت فرمودند: «آیا نشنیده ای این آیه را: «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ارْجِعِی إِلی رَبِّک راضِیهً مَرْضِیهً فَادْخُلِی فِی عِبادِی وَ ادْخُلِی جَنَّتِی»؛ إِنَّمَا یعْنِی الْحُسَینَ بْنَ عَلِی (ع) فَهُوَ ذُو النَّفْسِ الْمُطْمَئِنَّهِ الرَّاضِیهِ الْمَرْضِیه. . . ؛ آیا این آیه (از سوره مزبور) را نشنیده ای: «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ. . . » منظور حسین بن علی است و اوست صاحب نفس مطمئنّه راضیه مرضیه. . . »

سپس حضرت فرمودند: «هَذِهِ السُّورَهُ فِی الْحُسَینِ بْنِ عَلِی (ع) وَ شِیعَتِهِ وَ شِیعَهِ آلِ مُحَمَّدٍ خَاصَّهً مَنْ أَدْمَنَ قِرَاءَهَ وَ الْفَجْرِ کانَ مَعَ الْحُسَینِ بْنِ عَلِی (ع) فِی دَرَجَتِهِ فِی الْجَنَّهِ- إِنَّ اللَّهَ عَزِیزٌ حَکیم؛ [۲]این سوره، خاصّه در شأن حسین بن علی و شیعیان آل محمّد است؛ هرکس قرائت سوره فجر را تداوم بخشد، در بهشت، با حسین و در درجه آن حضرت خواهد بود؛ همانا خداوند عزیز و حکیم است. »

روشن است که آیه آخر این سوره، بارزترین آیات آن در ارتباط با حسین بن علی (ع) است و امام صادق (ع) نیز، به همین دلیل در پاسخ به آن شخص، به این آیه استناد کردند؛ امّا خود آن حضرت، چنان که دیدیم، فرمودند: «این سوره، سوره حسین بن علی (ع) است»؛ یعنی تمام سوره را مورد تأکید قرار دادند. بنابراین باید در این سوره تأمّل کرد و نگریست که عاشورا چه جلوه ای در آن دارد. آنچه درپی می آید، نکاتی در همین زمینه است:

۱- پاورپوینت کامل فجر عاشورا ۹۱ اسلاید در PowerPointی حسینی

نخستین آیه، سوگند به سپیده دم است: «وَ الْفَجْرِ؛ »فجر در اصل، به معنای شکافتن وسیع است و از آنجا که نور صبح، تاریکی شب را می شکافد، از آن تعبیر به فجر شده است.در تفسیر این آیه، مصادیق متعدّدی، مادّی و معنوی، بیان شده که یکی از مهم ترین آنها، قیام حسینی است که سالار شهیدان با آن، فجری جاودانه در امّت و در جهان بشریت به وجود آورد. تفسیر «نمونه» در این زمینه می نویسد: آیه مفهوم وسیعی دارد. . . و قیام عاشورای حسینی، در آن دشت خونین «کربلا» و شکافتن پرده های تاریک ظلم بنی امیه و نشان دادن چهره واقعی آن دیو صفتان، مصداق دیگر بود. . . [۳]چنان که ملاحظه می شود، نخستین آیه این سوره، در یکی از مصادیق و مراتب آن، با حسین (ع) و عاشورای خونین حضرتش آغاز می شود و این حقیقت، آن قدر در نزد خدای متعال ارجمند بوده که به آن سوگند خورده است.

از اینجا، می توان دریافت در آیاتی که خداوند، به زمان یا قطعه ای از آن قسم خورده، باید مورد قسم، زمانی باشد که در آن، حقّ و حقیقت، جلوه ای بس ارجمند و بسیار متعالی و ارزشمند پیدا کرده است؛ خصوصاً جلوه ای که در آن، حقّ و حقیقت در مقابله با باطل، بسیار آشکار و خیره کننده بوده است؛ به همین دلیل، سوگند خدا به عصر، در سوره «والعصر» نیز می تواند لااقل در یکی از مراتب و احتمالات، عصر عاشورای حسینی باشد که در آن، مقابله و مبارزه حقّ با باطل و ظلم بنی امیه، جلوه ای عظیم و همیشگی یافت.

۲- سوگند به شب عاشورا

در آیه بعد، خداوند به شب های ده گانه (وَ لَیالٍ عَشْرٍ) سوگند می خورد که در معروف ترین مصداق، به شب های ده گانه ذی حجّه که شاهد بزرگترین و تکان دهنده ترین اجتماعات عبادی سیاسی مسلمانان جهان است. . . تعبیر شده و بعضی آن را شب های آغاز ماه محرّم تفسیر کرده اند. [۴] بنابراین ممکن است (به عنوان آخرین این شب های ده گانه)، مورد سوگند خداوند واقع شده باشد.اکنون این سؤال مطرح است که آیا میان حرکت و قیام حسینی با تفسیر معروف لیالٍ عشر، یعنی شب های ده گانه ذی حجّه، می توان ارتباطی یافت؟ یعنی علاوه بر مصداق شب های ده گانه محرّم، آیا تفسیر معروف شب های ذی حجّه نیز، با سالار شهیدان ارتباطی دارد؟

در این مورد یکی از کتب تفسیری، چنین می نویسد: حرکت سیدالشّهداء (ع) دقیقاً منطبق بر مضمون سوره فجر می باشد: آن حضرت حدود ۲۷ ماه رجب سال ۶۰ هجری، از «مدینه» خارج شده، سوم شعبان وارد «مکه» می شود. از «مکه» ۸ ذی حجّه یا ۱۰ ذی حجّه، بعد از فجر عید قربان، به سوی «کوفه» حرکت می کند.با توجّه به اضطرابی که در طول مسیر مدینه تا مکه، بر کاروان حاکم بود و با توجّه به استشهادات حضرت به آیات سوره قصص در مورد خروج موسی (ع) از «مصر» به طرف «مدین» و اینکه مدین پایگاه امن موسی خواهد بود، معلوم می شود حضور در مکه برای حضرت، فراتر از جریان سیاسی، به عنوان پایگاه راز و نیاز و خلوتگاه انس با خدا و کسب توشه عظیم معنوی برای حرکت عظیم الهی اش می باشد. از این رو، می بینیم که حضرت سه چلّه در مکه حضور داشت که چلّه سوم حضرت، دقیقاً منطبق بر چلّه میقات حضرت موسی (ع) (ماه ذی قعده، به اضافه دهه اوّل ذی حجّه) با خداوند بود.

آنچه بیش از تحرّک سیاسی برای اولیای خدا مطرح است، انس با خدا و کسب هرچه بیشتر رزق معنوی می باشد. از این رو، با توجّه به اهمیت سیاسی که دهه آخر چلّه سوم دارد، که همان لیال عشر سوره فجر و دهه تکمیلی حضرت موسی (ع) می باشد. . . [۵]

این راه برای عاشورائیان باز است

سخن در این است که فرهیختگان و عارفان وارسته، در مسیر توحید، وارد کوی ولایت، خصوصاً کوی حسینی می شوند. در این آیات، حسین (ع) به یکی از بزرگترین مقامات و شئون سلوک بندگی؛ یعنی رسیدن به نفس مطمئنّه، توصیف می شود. رهروان این کوی نیز، به دنبال اسوه و الگوی خود، حسین (ع) در پی نیل به همین مقام، در حدّ ظرفیت و استعداد خویش هستند.

«. . . با یاد خداست که تزلزل ها ریخته می شوند (و) اطمینان پیدا می شود. وقتی اطمینان پیدا و ذکر و یاد خدا شد، وقتی است که (انسان) مخاطب می شود به این خطاب: «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ». در روایت است که خطاب به سیدالشهداست. آن وقت است که به شما می گویند: «فَادْخُلِی فِی عِبادِی»، نه «فی عباد الله»، نه فی عباد دیگر، «فی عبادی». . . وقتی اینطور شد، جنّتش هم فرق دارد با جنّت های دیگر. . . »[۶]

انسان کامل و جایگاه توحیدی او

انسان کامل و امام معصوم، جایگاهی بی بدیل در عالم دارد، به طوری که در بسیاری از تعاملات و مناسبات و شأن توحیدی او ظهور کرده و تعامل با او، تعامل با خدا شمرده می شود.از جمله مظاهر این شأن سترگ، رجوع به او است که رجوع به خداوند به شمار می آید. در آیه ۲۵ و ۲۶ سوره غاشیه می خوانیم که خداوند می فرماید:«إِنَّ إِلَینا إِیابَهُمْ ثُمَّ إِنَّ عَلَینا حِسابَهُمْ؛ همانا بازگشت مردمان به سوی ماست، سپس حسابشان بر عهده ماست. »امّا در زیارت جامعه کبیره، خطاب به ائمّه (ع) می خوانیم: «و إیاب الخلق إلیکم و حسابهم علیکم. » سرّی از اسرار توحید و اشاره به آن است که رجوع به انسان کامل، رجوع الی الله است؛ زیرا که انسان کامل، فانی مطلق و باقی به بقاءالله است و از خود تعین و انّیت و انانیتی ندارد؛ بلکه خود از اسماء حسنا و اسم اعظم است؛ چنانکه اشاره به این معنا در قرآن و احادیث شریفه، بسیار است. [۷]

بر این اساس، اگرچه متعلَّق اصلی اطمینان نفس، یاد خداست؛ چنانکه در آیه ۲۸ سوره رعد بر آن تصریح شده است و از این رو نفس مطمئن و آرام، اطمینان و آرامش خود را از خداوند و از اعتماد و پیوند با او، اخذ می کند؛ امّا در اینجا نیز، همان شأن توحیدی انسان کامل، متجلّی شده و چون مظهر و ظهور کامل خداوند است، می تواند کسانی را نیز که با او پیوند یافته و با اطمینان کامل، خود را به او سپرده و در سایه سار ولایت او به مقام آرامش نفس و اطمینان قلب رسیده اند، همراه با خود به ساحت والای نفس مطمئنّه، ببرد.

در زیارت جامعه کبیره، می خوانیم:«وَ مُقَدِّمُکمْ أَمَامَ طَلِبَتِی وَ حَوَائِجِی وَ إِرَادَتِی فِی کلِّ أَحْوَالِی وَ أُمُورِی مُؤْمِنٌ بِسِرِّکمْ وَ عَلَانِیتِکمْ وَ شَاهِدِکمْ وَ غَائِبِکمْ وَ أَوَّلِکمْ وَ آخِرِکمْ وَ مُفَوِّضٌ فِی ذَلِک کلِّهِ إِلَیکمْ؛ [۸] ای امامان و آقایان من! من شما را بر تمامی خواسته ها، حوائج و اراده خود و در تمام حالات و امور زندگی ام شما را مقدّم می دارم.

و به ظاهر و باطن شما و به هرکه از شما ظاهر و غایب باشد و به اوّل و آخر شما، ایمان و اعتقاد دارم؛ و تمامی این موارد و حالات و امور و خواسته ها را به شما تفویض و واگذار کردم. »آیا این، همان اطمینان به انسان کامل و صاحب نفس مطمئنّه به واسطه این اعتقاد و تفویض نیست؟ پاسخ در نزد عارفان به مقام ولایت، قطعاً مثبت است. از این صریح تر، روایتی گران قدر است که در رابطه با همان آیات آخر سوره فجر وارد شده است: سدیر صیرفی گوید: به امام صادق (ع) عرض کردم: ای فرزند رسول خدا، فدایت گردم، آیا انسان مؤمن، نسبت به قبض روح خود، ناراحت است؟حضرت فرمودند: «لا والله. »سپس فرمودند: «وقتی فرشته مرگ برای قبض روح او می آید، [ابتدا] به جزع می افتد؛ امّا فرشته مرگ به او می گوید: ای دوست خدا، جزع و فزع مکن، به خدایی که محمّد را برانگیخت، من اکنون بر تو از یک پدر و مادر مهربان، نیکوکارتر و دلسوزترم.

سپس می گوید: چشمان خود را بگشا و بنگر. »امام (ع) فرمودند: «در این هنگام رسول خدا (ص)، امیرالمؤمنین (ع)، فاطمه، حسن و حسین و فرزندانشان از ائمّه (ع) برای او متجلّی و ممثّل می شوند. پس به او گفته می شود: اینان رسول خدا، امیرالمؤمنین، فاطمه، حسن و حسین و ائمّه (ع) هستند که- از این پس- رفقای تو هستند. »

آن گاه امام صادق (ع) فرمودند: «فَیفْتَحُ عَینَیهِ فَینْظُرُ فَینَادِی رُوحَهُ مُنَادٍ مِنْ قِبَلِ رَبِّ الْعِزَّهِ فَیقُولُ یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ إِلَی مُحَمَّدٍ وَ أَهْلِ بَیتِهِ ارْجِعِی إِلی رَبِّک راضِیهً بِالْوَلَایهِ مَرْضِیهً بِالثَّوَابِ فَادْخُلِی فِی عِبادِی یعْنِی مُحَمَّداً وَ أَهْلَ بَیتِهِ وَ ادْخُلِی جَنَّتِی فَمَا مِنْ شَی ءٍ أَحَبَّ إِلَیهِ مِنِ اسْتِلَالِ رُوحِهِ وَ اللُّحُوقِ بِالْمُنَادِی؛ [۹]پس آن شخص، دیدگانش را می گشاید و نگاه می کند. در این حالت یک منادی از جانب حضرت پروردگار عزیز به روح او چنین ندا می دهد:ای نفس مطمئن و آرام که بر محمّد و اهل او ایمان و اطمینان داشتی و به ولایت ایشان راضی بودی و اکنون به ثواب الهی «مرضی» خواهی شد، داخل بندگان من شو. »

امام صادق (ع) فرمودند: «منظور خداوند از «عبادی»، محمّد و أهلّ بیت او است و می فرماید: اکنون داخل بهشت من شو. »سپس فرمودند: «در این حال، برای شخص محتضر، هیچ چیز محبوب تر از این نیست که روحش قبض شده و به آن نداکننده، ملحق می گردد. »تمام سخن، کلام خدای بزرگ به آن شخص است که «یا أَیتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ الی محمّد و اهل بیته (ع)»؛ یعنی متعلَّق اطمینان به نفس را، انسان های کامل و معصوم قرار داده است؛ یعنی ای کسی که نفس ات به محمّد و اهل بیت او، آرام و مطمئن شده است. . .

نکته معرفتی مهم در اینجا، همان شأن توحیدی انسان کامل است و در واقع دریچه ای به روی فرزانگان معرفت آموز، می گشاید که در مسیر توحیدی خویش، از این شأن سترگ، غفلت نورزند. بر مبنای این نگاه معرفتی، انسان کامل، سر تا پا، نمایاننده خداست، به طوری که اساساً از او، با اضافه «به خدا» تعبیر می شود؛ یعنی گفته می شود او یدالله است و عین الله، وجه الله و. . . و این یعنی از خود هیچگونه تعین و خودیتی ندارد و همچون آیینه که هرگز خود را نشان نمی دهد، فقط صاحب خود را که در مقابل اوست، می نمایاند و اگر کسی به آیینه بنگرد، فقط تصویر درون آن را مشاهده می کند. البتّه این تمثیلات نیز، بیانگر همه حقیقت نیستند.

بر اساس این نگاه، انسان کامل، جز توحید و جز خدا را نشان نمی دهد و شئون او، همه، توحیدی و خدایی است. بنابراین اطمینان به او، دقیقاً اطمینان به خداست و کسی که در اثر معرفت، محبّت، اطاعت و پیوند روحی و معنوی با او، در مراتب خود، کار کند و ارتقا یابد، در یکی از عالی ترین آنها، به نفس مطمئنّه می رسد، نفس مطمئن به ولایت و صاحب ولایت که امام اوست.

سوره فجر و سلوک ولایی

براساس آنچه تا کنون گفته شد، بزرگترین ارمغانی که از این سوره و روایات مربوطه، نصیب انسان های ژرف اندیش و مشتاق وادی توحید می شود، سلوک ولایی است. بنابراین کسانی که طالب و تشنه سلوک حسینی و عاشورایی بوده، در ایام عزاداری سالار شهیدان به سر می برند و خواهان طی مراتب معرفت نظری و عملی در این مسیر هستند، بسیار شایسته است که این درس بزرگ را از سوره فجر گرفته و در پی اسوه و الگوی خود؛ یعنی حضرت اباعبدالله الحسین (ع) برای رسیدن به نفس مطمئنّه خویش، تلاش و مجاهدت نمایند. امروزه صاحب نفس مطمئنّه کامل در عالم، امام عصر (ع) هستند و اگر کسی طالب مسیر توحید و سلوک ولایی برای نیل به مقام اطمینان نفس است، لاجرم باید در کوی ولایت آن حضرت، گام نهد.

آری، عبور از مراتب نازله نفس و رسیدن به مدارج عالیه آن، تنها و تنها توسّل و در پی آن، توصّل به امام عصر، ارواحنا له الفداء را می طلبد. او نفس کل است و شعاعی در هر نفس جزئی دارد و اصلاح و تهذیب نفس و گذر از مراحل نفس امّاره و نفس لوّامه، به راضیه و مرضیه و مطمئنّه و والاتر از آن، فقط به وسیله امام، امکان پذیر است. ا