پاورپوینت کامل آه از این فرصت های اندک ۱۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آه از این فرصت های اندک ۱۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آه از این فرصت های اندک ۱۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آه از این فرصت های اندک ۱۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

پله های دانشگاه را با عجله دو تا یکی کردم، هوا به شدت گرم بود و آن روز هم بسیار خسته کننده; از صبح پشت سر هم از این
کلاس به آن کلاس; استاد که درس را تمام کرد، گفتم نیم ساعتی تا کلاس درس فرصت داریم، همان جا نشستم تا کمی استراحت
کنم، اما یادم افتاد باید از جزوه یکی از درس ها کپی تهیه کنم . به سختی از جایم برخاستم . وقت کمی داشتم، باید عجله می کردم .

به طرف اتاق تکثیر دانشگاه به راه افتادم، یکی از دوستانم نیز با من همراه شد . فردا امتحان داشتیم، شروع کردیم به حرف زدن:
این را از چه راهی حل کردی؟ آن یکی به جواب رسید؟ صورت آن مساله اشتباه بود … ، ناگهان نگاهم متوجه جمعیتی شد که در
وسط دانشگاه حلقه زده بود، داخل حلقه معلوم نبود، اما از صدای طبل و شیپور و برق شمشیرهایی که گاه از بالای سر جمعیت
دیده می شد معلوم بود که مراسم تعزیه برپاست . دلم لرزید: «خدایا، چند روز بیشتر به اربعین نمانده بود» .

لحظه ای بعد صدای تعزیه خوان هم شنیده شد . فهمیدم تعزیه حضرت علی اکبر (ع) است . یادم آمد دو سه سالی است که در
همین ایام در محوطه دانشگاه مراسم تعزیه برپا می شود .

بحثمان را پی گرفتیم تا به محل تکثیر رسیدیم، صف تقریبا طولانی بود و باید مدتی منتظر می ماندیم ، فرصت خوبی بود، سعی
کردم ذهنم را متمرکز کنم و شکل یکی از مساله ها را در ذهن مجسم کنم; ناگهان برگشتم، جوانی هم سن و سال خودم در
گوشه ای مشغول پوشیدن دشداشه ای سفید بود که رویش را با خطوط درهم به رنگ قرمز نقاشی کرده بودند . جوان به سرعت به
سمتی که جمعیت حلقه زده بود راهی شد . تازه متوجه شدم که از اینجا می شود تعزیه را به راحتی دید . صدا هم به وضوح شنیده
می شد . محو تماشا شدم . به کلی زمان و مکان را فراموش کردم، احساس کردم به بخشی از وجودم برگشته ام که مدتی بود از یاد
برده بودم . خود را در عالم کودکی یافتم . یاد ایامی که یکی از انگیزه های اصلی ام برای بزرگ شدن این بود که بتوانم به دسته
سینه زنی شربت تعارف کنم، یاد اولین تعزیه ای که دیده بودم، افتادم که چقدر شخصی که در نقش ابوالفضل (ع) شعر می گفت در
ذهنم دوست داشتنی و بزرگ مانده بود . گمان می کردم او به راستی به جای ایفای نقش، دستان خود را قطع کرده است و از ته دل
اشک ریختم و محبت و شجاعت او را ستایش کردم! اما آن اشک های کودکانه که شاید بدون پشتوانه معرفتی بود، عشق حسین (ع)
را با همه بزرگی در دل کوچکم جای می داد و شاید سرآغازی بود برای قدم نهادن در راهی که