پاورپوینت کامل پاسخهایی از آخرین معصوم (ع) × ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل پاسخهایی از آخرین معصوم (ع) × ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل پاسخهایی از آخرین معصوم (ع) × ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل پاسخهایی از آخرین معصوم (ع) × ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

در گذشته، پاسخهایی که بزرگان و دولتمردان، ذیل سؤالها و درخواستها می نگاشتند، «توقیع » خوانده می شد . امضا کردن نامه و
فرمان و نشان کردن برنامه و منشور نیز از دیگر معانی توقیع شمرده شده است . (۱)

توقیع نویسی از دیرباز بین فرمانروایان رواج داشته است . در آثار به جامانده از گذشتگان، موارد بسیاری از توقیعات به چشم
می خورد .

در متون دینی و کتابهای روایی و فقهی و تاریخی شیعه، بخشی از دست نوشته های ائمه اطهار با عنوان توقیعات ذکر شده است که
بیشتر آنها به واپسین پیشوای شیعیان، امام عصر (ع) اختصاص دارد . شمار توقیعات آن حضرت به اندازه ای است که واژه «توقیع »
به ندرت درباره دیگر امامان به کار می رود . دلیل این نوع ارتباط حضرت با خواص یارانش را می توان در فلسفه غیبت جست وجو
کرد . با آغاز غیبت صغرای حضرت مهدی (ع)، صدور توقیع و نامه تنها راه هدایت شیعیان به شمار می آمد .

البته نحوه صدور توقیعات و چگونگی ارتباط سفیران چهارگانه حضرت حجت (ع) در طول غیبت صغرا فاش نگردیده است; ولی
بی تردید، توقیعات از طرف خود حضرت و در بسیاری از موارد، به خط شریف ایشان صادر شده است . جمعی از محدثان بزرگ و
وکلای حضرتش که خط وی را می شناختند، بر درستی این سخن گواهی داده اند . (۲)

افزون بر این، همراهی برخی توقیعات با گونه ای اعجاز، اطمینان به صدور آن از طرف حضرت بقیه الله (ع) را بیشتر می کرد; برای
نمونه، شیخ طوسی در کتاب الغیبه می نویسد:

محمد بن فضل موصلی شیعه بود ولی نیابت حسین بن روح (سفیر خاص حضرت مهدی (ع)) را قبول نداشت . او با یکی از
دوستانش به نام «حسن بن علی بن وجنی » بحث می کند و قانع نمی شود و سرانجام تصمیم می گیرند صحت نیابت حسین بن روح
را بیازمایند . بدین منظور، کاغذی سفید آماده می کنند و با قلمی نوک تیز بی آنکه آن را در مرکب فرو برند بر کاغذ چیزی
می نویسند . سپس، آن را مهر کرده، توسط خدمتکار نزد حسین بن روح می فرستند .

ظهر همان روز، در حالی که محمد بن فضل مشغول غذا خوردن بود، جواب نامه را دریافت کرد که فصل به فصل با مرکب
نوشته های ناپیدای وی را پاسخ گفته بود . محمد بن فضل که سخت تحت تاثیر قرار گرفته بود، همراه حسین بن وجنی
دمت حسین بن روح شتافت و عذرخواهی کرد . (۳)

با توجه به این که در طول مدت نیابت سفیران چهارگانه این توقیعات به طور یکنواخت ظاهر می گشت، مردم به صدور آنها از
شخص امام (ع) یقین داشتند و افراد فرصت طلب و مغرض راه سودجویی نمی یافتند .

البته توقیعات آراسته به خط امام را تنها افراد خاص و مورد اعتماد می دیدند . این گروه پس از رونویسی یا به خاطر سپردن
مضمون توقیع، آن را به مخاطبان و شیعیان انتقال می دادند . اگر چه برخی از توقیعات نیز، به اقتضای مصلحت، میان شیعیان
منتشر می شد .

بنابراین، همه توقیعات حضرت مهدی (ع) تنها توسط نواب خاص آن حضرت برای افراد ظاهر می گشت و ارتباط کتبی با
حضرتش تنها از طریق آنها انجام پذیر بود . به گونه ای که حتی وکلای امام – که به دستور حضرت، رابطه میان نواب و مردم بودند
– نامه های خود و دیگر افراد را نزد نایب امام می فرستادند و از او پاسخ دریافت می کردند . این امر از ادعاهای بی اساس جلوگیری
می کرد و راه هرگونه سودجویی را بر فرصت طلبان می بست .

جمعی از دانشوران توقیعات را به زمان غیبت صغرا منحصر ندانسته، پس از این دوره نیز نامه هایی چند به آن حضرت نسبت
داده اند . مرحوم طبرسی در کتاب الاحتجاج دو نامه از حضرت مهدی (ع) نقل کرده است . این نامه ها توسط شخص مورد
اعتمادی که نامش ذکر نشده، به شیخ مفید رسیده است . همچنین برخی از معاصران، پیامی را که توسط شیخ محمد کوفی
شوشتری از سوی آن حضرت برای مرحوم آیت الله سید ابوالحسن اصفهانی نقل شده، در شمار توقیعات ذکر کرده اند . (۴)

درباره توقیعات قطعی، روش نایبان خاص حضرت مهدی چنان بود که پرسشها و تقاضاهای مراجعه کنندگان را در ورقی
می نوشتند و جواب آنها را حداکثر ظرف سه روز یکجا دریافت می کردند (۵) . ال