پاورپوینت کامل آموزه هایی از کعبه ۹۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آموزه هایی از کعبه ۹۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آموزه هایی از کعبه ۹۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آموزه هایی از کعبه ۹۵ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

ارزش کعبه

خداوند متعال «کعبه» را شرف بخشید و آن را جایگاه گردهمایی مردمی قرار داد که به
گرد آن جمع میشوند و امنیتی را که در زندگی فاقد آنند، باز مییابند:
وَاِذْجَعَلْنا الْبَیْتَ مَثابَهً لِلنّاسِ وَاَمْناً…(۱) «و (به یاد آر
هنگامی را که) کعبه را جایگاه اجتماع مردم و مکان امن آنان ساختیم…»

این خانه را خداوند تبارک و تعالی شرافت بخشید و ویژِه خود ساخت و آن را مبارک
گردانید و مایه هدایت جهانیان قرارداد.

خداوند متعال خانهای را که ویژه خود گردانده است از میان آفریدههای خود تنها به
مردم اختصاص داد و فرمود: اِنّ أوَّلَ بَیْت وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّهَ
مبارکاً و هدیً لِلعالمین*فیه آیاتٌ بیناتٌ مَقامُ اِبراهیم وَمَن دَخَلَهُ کانَ
آمِناً…(۲)«نخستین خانهای که برای مردم بنا شده، همان است که در مکه قرار دارد.
خانهای که جهانیان را سبب برکت و هدایت است* در آنجاست آیات روشن و مقام ابراهیم و
هر که بدان داخل شود ایمن است…»

خداوند کعبه را مایه قوام کار مردم قرار داد تا پیوند ایشان را با خدا و حرکت و
تلاش و کوشش آنان را در جلب رضای او و نیز زندگی دنیا و آخرت و معاش و معاد آنان را
تنظیم کند و رابطه آنان را با خدا و با خودشان نظم بخشد: جَعَل الله الکعبه البیت
الحرامَ قیاماً لِلنّاسِ(۳) «خداوند،

۱ ـ بقره: ۱۲۵

۲ ـ آل عمران: ۹۷-۹۶

۳ ـ مائده: ۹۷

کعبه; بیتالحرام را قوام کار مردم گردانید.»

فضیلت کعبه

خداوند متعال فضیلتِ بزرگی را ویژه خانه کعبه قرار داد و حضرت علی(علیه السلام) در
فضیلت کعبه میفرماید:

«… مگر نمیبینید چگونه خدای بزرگ پیشینیان را در این جهان از زمان آدم(علیه
السلام) تا امروز با سنگهایی که نه زیان دارد و نه سود و نه از بهر دید خوب است و
نه برای شنود، محک زد و آزمایش نمود؟! چه، این سنگها را روی هم نهاد و یک چهار
دیواری ساده اما با شکوه از آنها بر پا داشت و آن را حرمکده خود قرار داد. این
حرمکده را در سختترین جاهای زمین و بر دامنه کوتاهترین کوهها و میان تنگترین و
خشکترین درّهها گذاشت و آن را روی شنهای نرم که کِشت و کار در آنها دشوار و تهی از
آب و چشمهسار است، برافراشت; شنزاری که نه شتر در آن پرورش مییابد، نه اسب، نه
گاو، نه گوسفند. و نه هیچ جاندار دیگری برای زندگیِ بهتر، به سوی آن میشتابد.
آنگاه به آدم و فرزندانش فرمود که آنجا روی آورند و دمی چند پیرامونش به سر برند.
رفته رفته این شهر به صورت مرکز داد و ستد فراوردههای سفرهای دور و دراز و محل
آسایش و بارانداز آنها درآمد.

صاحبدلان از بیابانهای بیآب و گیاه و راههای پر پیچ و خم کوههای سفید و سیاه و
جزایر دریاهای دور و آکنده از خوشی و رفاه، به سوی آن میشتابند تا هنگام گردش به
دور خانه خدا، از درِ خواری، شانههای خود را جنبانده لبیکگویان در تقرّب به
درگاهش بهرههای دنیوی و اخروی یابند. آشفته و گردآلوده، روی قدمهایشان لیلی
میکنند و پروردگار یکتا را از صمیم قلب صدا میزنند. در حالی که جامهها را از تن
دور انداختهاند و با آرایشنکردن موی سر و صورت، از خوشنما ساختن خویشتن پرهیز
کردهاند، خداوند بدین گونه آنان را دچار رنج و گرفتاری مینماید و بدینسان راستی و
درستی و شایستگی و ایمانشان را میآزماید سپس یکایکشان را فرا میخواند و وارد بهشت
میگرداند.

اگر ذات اقدسش میخواست که پرستشگاه خود را میان چشمهسار و جویبار و دشتی گسترده و
هموار و درختان بزرگی مانند کاج و سرو و چنار و میوههای رنگارنگ و ساختمانهای
باشکوه و دهکدههای پیوسته بهم و انبوه و کشتزارهای گندم درشت و پرمغز و

بوستانهای خرم و سرسبز و زمینهای حاصلخیز و گلزارهای خوشبو و دلاویز و باغهای شاد و
راههای آباد برپا سازد، هر آینه ارزش پاداش را به نسبت ناچیز بودن سختی و بلا، کاهش
میداد و این کار در خور او نیست و به پیشگاه ارجمندش نمیبرازد و چنانچه پیهایی
که برای این خانه گذاشته شده و سنگهایی که دیوارهایش با آنها بالا رفته زمرد سبز و
یاقوت سرخ و درخشان و روشنیبخش بود; آن وقت شک و نگرانی را کم و سبک میکرد و تلاش
و کوشش ابلیس را در سینه مردم از میان میبرد. دیگر تردید و دودلی مفهومی نداشت و
کسی نیکمنشان را از بدکنشان نمیشناخت ولی خداوند بندگانش را به انواع سختیها
میآزماید تا پرستش آنها را قبول فرماید. بویژه دچار رنج و گرفتاریشان میکند تا
تکبّر و خودپسندی را از دلشان دور سازد و بار سنگین فروتنی را در نهادشان بیندازد.
آزمایش دری است گشاده به سوی لطف و رحمت پروردگار و وسیلهای است آماده برای
بهرهمندی از بخشودگی و آمرزش آفریدگار…»(۱).

و از مولای متقیان علی(علیه السلام) نقل است که: «هرگاه برای انجام حج، قصد خانه
خدا کردید به خانه کعبه بسیار نظر افکنید که خداوند عزّوجلّ یکصد و بیست رحمت در
خانه کعبه قرار داده که شصت تا از آنِ طوافکنندگان و چهل تا متعلق به نمازگزاران و
بیستتا ویژه بینندگان (نظر افکنان) است».(۲)

و از معاویه بن عمار به نقل از امام جعفر صادق(علیه السلام) آمده است که فرمود:

«خداوند تبارک و تعالی را یکصد و بیست رحمت پیرامون خانه کعبه است که شصت تا از آنِ
طوافکنندگان و چهل تا متعلق به نمازگزاران و بیستتا ویژه بینندگان (نظرافکنان)
است».(۳)

و از اسحاق بن عمار نقل است که امام جعفر صادق(علیه السلام) فرمود:

«ای اسحاق، هرکس در این خانه، یک بار طواف کند خداوند هزار حسنه برایش منظور میکند
و هزار بدی و سیئه از وی پاک میسازد. آیا میخواهی آنچه از این هم برتر است، برایت
باز گویم؟ عرض کردم: آری. حضرت فرمود: هر کس گره از کار برادر مؤمن خود گشاید،
خداوند برای او یک طواف، دو طواف تا ده طواف، منظور میکند.»(۴)

آموزههایی از کعبه:

خانه کعبه این جایگاه شرافتمند، در

۱ ـ از خطبه ۱۹۲ نهجالبلاغه صبحی صالح، معروف به القاصعه صفحات ۴-۲۹۲

۲ ـ بحار الانوار، ج۹۹، ص۲۰۲

۳ ـ بحارالانوار، ج۹۹، ص۲۰۲

۴ ـ بحارالانوار، ج۹۹، ص۲۰۳

زندگی مسلمانان دارای دو ویژگی و در واقع دو گونه توجیه است: یکی قبله و دیگری طواف
که هر یک از این دو ویژگیها، سمبل مفهومی است که با دیگری تفاوت دارد. انشاءالله
درباره هر دو سخن خواهیم گفت و سخن خود را با «قبله» آغاز میکنیم:

۱ ـ قبله

فَلَنُوِلِّیَنَّکَ قِبْلَهً تَرْضاه;(۱) «تو را به سوی قبلهای که میپسندی
میگردانیم».

قبله دارای نقش دوگانهای است: الفـ مسلمانان روزانه دستکم پنج بار رو به خدا (رو
به قبله) قرا میگیرند. بـ جهتگیری مسلمانان به سوی قبله، از وحدت و اتحادی
برخوردار میشود.

اینک توضیحی درباره این دو نقش:

نقش نخستِ قبله:

روی کردن به قبله در نمازها، نشان از اخلاص در برابر خداوند متعال است و اخلاص به
معنای تسلیمشدن خط سیر و جهت حرکت انسانها به خداوند متعال و روی آوردن به اوست.

گونههای مختلف تسلیم در برابر خدا:

۱ ـ تسلیم در برابر قضا و قدر الهی به مفهوم عدم اعتراض و شکایت از مشیّت و قضا و
قدر الهی در خوشیها و ناخوشیهاست; بالاتر از مرتبه چنین تسلیمی، رضامندی از قضا و
قدر الهی است که از والاترین مراتب بندگی و یقین به شمار میرود.

۲ ـ تسلیمشدن در برابر دین و حکم و شریعت الهی، به معنای اطاعت و تسلیم در برابر
امر و فرمان خداوند و پایبندی دقیق به حدود و قوانین الهی است که تقوا نام دارد;
این نوع تسلیم با نوع نخست تفاوت دارد. تسلیم نوع دوم، انقیاد داوطلبانه و ارادی به
حکم خداوند متعال و حدود اوست، حال آن که تسلیم نوع نخست به معنای عدم شکوه و
اعتراض به قضا و قدر الهی و اظهار رضایت از آن است.

قضا و قدر، بر کنار از اراده و اختیار انسان، بر او فرود میآید و بخواهد یا
نخواهد، بر وی تحمیل میگردد.

۳ ـ این که انسان خود را تسلیم خداوند کند و روی به خدا آورد، بدین معناست که وجهه
الهی و رضایت خداوندی را هدف و سمت و سوی حرکت خود قرار دهد و همّ و غمّش، تحقّق
بخشیدن به خشنودی خدا و کسب رضای او و تقرّب به درگاه خداوندی باشد. این نوع تسلیم
با نوع دوّمی که بیان نشد، متفاوت است; در نوع

۱ ـ بقره: ۱۴۴

دوم، تسلیم به معنای طاعت و اجتناب از معصیت و گناه و کار و حرکت و تلاش در چارچوب
حدود الهی و عدم تجاوز به این حدود و برکنار ماندن از حرمتهای خداوندی است حال آن
که تسلیم نوع سوم، یک مسأله روانی و ذهنی; یعنی جلب رضای الهی و خشنودی اوست.

تسلیم از نوع سوّمی که بیان شد، همان رسالت قبله است و این یکی از دو نقشی است که
کعبه وخانه خدا در زندگی انسان ایفا میکند.

خداوند متعال میفرماید:

فَاِنْ حاجُّوکَ فَقُلْ أسْلَمْتُ وَجْهیلِلّهِ وَمَنِ اتَّبَعَنِ…(۱)

«اگر با تو به داوری برخیزند بگو: من و پیروانم در دین خویش به خدا اخلاص ورزیدیم.»

و بَلی مَنْ اَسْلَمَ وَجْهَهُ لِلّه وَهُوَ مُحسِنٌ(۲)

«آری، هر کس که از روی اخلاص رو به خدا کند، او نیکوکار باشد…»

و وَمَنْ یُسَلم وَجْهَهُ اِلی الله و هو محسن فَقَدِاسْتَمْسَکَ بِالْعُروهِ
الوُثْقی…(۳)

«هر کس روی خویش به خدا کند و نیکوکار باشد، هر آینه به دستگیره استواری چنگ زده
است…»

و سرانجام وَمَنْ أحْسَنُ دِیناً مِمَّنْ أسْلَم وَجْهَهُ لِلّهِ وَهُوَ
مُحْسِنٌ…(۴)

«دین چه کسی بهتر از دین کسی است که به اخلاص روی به جانب خدا کرد و نیکوکار بود».

و همانگونه که انسان تنها یک قلب دارد: ماجَعَلَ الله لِرَجُل مِنْ قلبین
فیجَوْفِهِ(۵)

یک چهره و یک رو بیشتر ندارد که یا به سوی خدا است و یا به سوی دیگری.

آدمی گاهی میتواند دو کار را همزمان انجام دهد; مثلا هم راه برود و هم سخن بگوید
ولی هرگز نمیتواند در یک لحظه روی خود را به دو جهت معطوف دارد; بنابراین معنای
تسلیم و اخلاص آن است که تمام تلاش انسان و هدف و آماج حرکت و کوشش وی، رضای خداوند
باشد:

قل اِنَّ صَلاتیو نُسُکیو مَحْیایَ وَمَماتیلِلّه رَبِّ الْعالَمِین(۶)

«بگو: نماز من و قربانی من و زندگی من و مرگ من برای خدا، پروردگار جهانیان است.»

اخلاص و روی آوری به خداوند

۱ ـ آل عمران: ۲۰

۲ ـ بقره: ۱۱۲

۳ ـ لقمان: ۲۲

۴ ـ نساء: ۱۲۵

۵ ـ احزاب: ۴; «خدا در درون هیچ مردی دو قلب ننهاده است.»

۶ ـ انعام:

متعال در این معنا، آن است که انسان در پیشگاه خداوند قرار گیرد و خود را در اختیار
او بگذارد; یعنی در حرکت و سمت و سوی خود، تنها خدا را در نظر داشته باشد و از هر
چه جز خداست، روی گرداند.

در نتیجه، روی آوری به خدا و اخلاص در راه او، مسیر حرکت انسان را نظم میبخشد و
سامان میدهد. قرآن کریم از این معنا به رویآوری به دین یاد میکند و میفرماید:

وَاِنْ اَقِمْ وَجْهَکَ لِلدِّینِ حَنِیفاً وَلاتَکُونَنَّ مِنَ الْمُشْرِکِینِ

«و به دین حنیف روی آور و از مشرکان مباش.»

روی آوردن به دین، تسلیمشدن و اخلاص در برابر خداوند متعال است; نقش دین در زندگی
انسان همین است که انسان را رو به سمت خدا و در جهت خدا قرار دهد.

حالتهای سهگانه انسان

روی آوردن به خدا و اخلاص به او، تنها حالت درست و صراط مستقیم زندگی انسان است.
این حالت در برابر دو حالت دیگر; یعنی انحراف و رویگردانی از خداوند، قرار دارد که
حالتهای متفاوتی در زندگی انسان هستند.

انسان نسبت به خدا، سه حالت میتواند داشته باشد:

۱ ـ قرار گرفتن در صراط مستقیم و راه راست.

۲ ـ حالت رویگردانی و قرار گرفتن در برابر خدا; یعنی حالت کسانی که در قرآن از
آنها به «مغضوبٌ علیهم» یاد شده است.

۳ ـ حالت انحراف از خدا و البته بدون رویگردانی است که همان حالت گمراهان (ضالّین)
است.

اینها همان سه حالت انسان در برابر خداوند است که در سوره فاتحه، به آنها اشاره شده
است: حالت نخست، تنها حالت درست و راست در زندگی انسان است. و دورترین حالت انسان
نسبت به خدا همان حالت رویگردانی و قرارگرفتن در برابر خدا; یعنی در شمار «مغضوب
علیهم» بودن است; در این حالت انسان از دایره رحمت گسترده الهی ـکه جز به اراده
خداوندی از چیزی دریغ نمیگرددـ خارج میشود; یعنی سقوط میکند و به هلاکت
میافتد; در این صورت، پردهای میان انسان و خدا حایل میشود.

میان این دو حالت، حالتی است که در آن انحراف از خدا و رویگردانی ناآگاهانه مطرح
است و متعلق به گمراهان (ضالین)

است; این حالت نیز منحرفانه است و بر راه درست و راستی قرار ندارد ولی متضمن رو در
رویی با خداوند نیست و لذا در محدوده امید و رحمت الهی واقع است.

روی آوردن به قبله، نشان از همین تنها حالت درست و راست و مستقیم آدمی; یعنی اخلاص
برای خدا دارد که اوّلین نقش قبله نیز در همین است.

دومین نقش قبله:

نقش دوم قبله در آن است که همه رویها را به قبله سمت و سو میدهد. این یک ویژگی
اجتماعی در اخلاص برای خداست که باعث نزدیکی و سرعت و اقبال بیشتری در حرکت به سوی
خدا میگردد.

شگفت آن که حرکت انسان به سوی خدا در ضمنِ حرکت تودههای مؤمن در همین سو، سریعتر،
نیرومندتر و باعث خشنودی بیشتر خداوندی در مقایسه با حرکت تنها و انفرادی انسان به
سوی خداست، مگر آن که این انسانِ تنها، همچون حضرت ابراهیم(علیه السلام) به تنهایی
امّتی به شمار آید.

خداوند متعال همواره دوست دارد تا بندگان خود را بطور گروهی در برابر خود یابد و
اگر نمازگزارند به جماعت باشد و اگر رو به سوی او آورند، دسته جمعی اینکار را بکنند
و اگر روزه گرفتند همگی با هم روزه بگیرند و اگر قصد افطار کردند، افطارشان گروهی و
همزمان باشد. این ویژگی اجتماعی، ویژگی اصیل و خصلت پابرجایی و پرمفهومی در دین
اسلام است و قبله، افزون بر اصل تسلیم در برابر خدا و اخلاص برای او، این ویژگی
اجتماعی را نیز تحقق میبخشد.

۲ ـ طواف

وَلْیَطَّوَّفُوا بِالْبَیْتِ الْعَتِیقِ(۱) «و بر آن خانه کهنسال طواف کنند.»

دومین نقش کعبه در آن است که این هدف (یعنی رضای خداوندی و اخلاص برای او) همه تلاش
و کوشش انسان و حرکت و سمت و سوی آن را فرا میگیرد و طواف، سمبلی از این مفهوم و
معناست.

قبله، انسان را در نماز متوجه خدا میکند که البته وظیفه دشوار و سختی است ولی این
وظیفه و نقش در مورد قبله، تمام سعی و تلاش و کوشش و حرکت انسان را شامل نمیشود.
انسان نماز میخواند، تلاش و کوشش میکند، برای کسب روزی به سیر و سفر میپردازد،
ازدواج میکند، آموزش میبیند، آموزش میدهد، به بازار

۱ ـ حج: ۲۹

میرود و هزار و یک کار انجام میدهد و در تمامی این فعالیتها، تنها در پی روزی و
لذت و برآوردن نیازهای خویش ـالبته جز در معصیت خداـاست و مادامی که این حرکتها
در معصیت الهی نباشد، اشکالی هم ندارد.

ولی بخش بزرگی از تلاش و کوشش و حرکت