پاورپوینت کامل مصر و ویژگی های تاریخی ـ هنری آن در جامه کعبه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مصر و ویژگی های تاریخی ـ هنری آن در جامه کعبه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مصر و ویژگی های تاریخی ـ هنری آن در جامه کعبه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مصر و ویژگی های تاریخی ـ هنری آن در جامه کعبه ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۸۶

در بخش های پیشین توضیح داده شد که مصر از دوران پیش از اسلام
در بافت و تهیّه پرده کعبه نقشی تعیین کننده داشته است، در این مقاله
توجه خوانندگان گرامی را به ویژگی های هنری بکار گرفته شده توسط
مصریان در پرده کعبه جلب می نماییم:

مصر از دوران جاهلیت و پیش از آنکه به اسلام بگرود، همواره افتخار بافت جامه
کعبه معظمه را به خود اختصاص داده بود. این ویژگی به علت شهرت این کشور در
ساخت پارچه های مرغوب بود که در آن هنگام، بدان «قباطی» می گفتند.

پادشاهان تُبَّع، کعبه را همواره به وسیله جامه هایی از قطعات چرم و نیز گاهی به
وسیله قباطی پوشش می دادند. هنگامی که اسلام ظهور نمود و زمین به نور آن منوّر شد،
پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله کعبه را به وسیله قباطی و بردهای یمانی پوشانید. پس از او ابوبکر و
عمر بن خطاب نیز آن را به وسیله قباطی پوشاندند. مصر وقتی در دوران عمر فتح شد،
جامه کعبه به صورت رسمی و به فرمان خلیفه از سوی نماینده وی در مصر ساخته می شد
و به کعبه ارسال می گردید و این وضع همچنان تا دوران عثمان برقرار بود که در این میان
بردهای یمانی نیز بدانها افزوده شد. سپس در دوران بنی امیه و بنی عباس، به فرمان آنان
همه ساله جامه شریفه را در مصر می بافتند و به کعبه می فرستادند. البته برخی از سال ها از
خارج از مصر نیز ارسال می گردید. هنگامی که تعداد جامه کعبه در یکسال به بیش از یک
جامه می رسید، معمولاً یکی از آنها از قباطی بود.

وقتی حکومت عباسیان به ضعف گرایید، جامه کعبه گاه از یمن و گاهی از مصر و
موارد اندکی از جاهای دیگر؛ مثل سرزمین ایران، هند و فارس ارسال می شد.

این وضعیت همچنان ادامه داشت تااینکه در دوران ممالیک، مصرویژگی خودرا در
مورد ساخت جامه وارسال سالانه آن به کعبه معظمه به دست آورد. بدین صورت که ملک
«صالح اسماعیل» فرزند ملک «ناصر محمدبن قلاوون» (نامبرده از سال ۷۴۳ ـ۷۴۶ه . بر
مصر حکومت می کرد) سه دهکده مصری به نامهای «بیسوس» (باسوس) و «سندبیس» و
«ابوالغیط» را از پول بیت المال خریداری کرد و آنها را وقف تهیه و ساخت جامه کعبه
معظمه در هر سال نمود. همچنین از درآمد روستاهای یاد شده ساخت جامه حجره نبوی
شریف و منبر نبوی در هر پنج سال را مقرر گردانید. ارسال جامه کعبه بدین کیفیت تا آغاز
دوران حکومت عثمانیان همچنان ادامه یافت.

در این دوران و به هنگام سلطنت سلطان سلیمان قانونی در سال ۹۷۴ ه . از سوی
نامبرده هفت دهکده دیگر در مصر خریداری شد و به سه روستای پیشین اضافه گردید.
پس از آن، دهکده های وقف شده برای تهیه و ساخت جامه کعبه مشرّفه، به ده روستا
رسید که از درآمد آنها جامه بیرونی کعبه در هر یک سال یکبار و نیز جامه درونی کعبه
و جامه حجره نبوی شریف و منبر نبوی و دیگر جامه ها هر پانزده سال یکبار ساخته
و مهیّا می شد.

و نیز همچنانکه پیش از این گفتیم، دولت عثمانی به هنگام سلطنت هر یک از
پادشاهان آن، جامه درونی کعبه و جامه حجره نبوی شریف را خود ارسال می نمود که در
این میان مصر همچنان ویژگی ارسال جامه بیرونی کعبه در هر سال را به خود اختصاص
داده بود. ضمن آنکه خود ساخت و تهیه پارچه دو جامه درونی و بیرونی کعبه و نیز جامه
حجره نبوی شریف را به عهده داشت. این وضعیت تا سال ۱۱۱۸ ه . همچنان دوام
داشت. در این سال، سلطان احمد سوم فرمان داد جامه درونی که به هنگام سلطنت هر
یک از پادشاهان عثمانی به کعبه ارسال می گردید، در استامبول بافته شود. این جامه
همواره پس از آماده شدن به مصر فرستاده می شد تا به همراه جامه بیرونی کعبه، به مکه
ارسال شود.

این برنامه همچنان ادامه یافت تا این که در سال ۱۳۸۱ ه . ـ همانگونه که پیشتر
گفتیم ـ پس از حادثه بازگشت جامه از حجاز، ارسال آن برای مدتی متوقف گردید. سپس
بار دیگر در برخی از سالها به علت شرایط ویژه سیاسی؛ مانند حمله فرانسویان به مصر
و نیز سال هایی که در آن اختلافات سیاسی میان مصر و قدرتمندان حاکم بر حجاز پیش
آمد ـ همچنانکه پیشتر آوردیم ـ ارسال جامه کعبه از مصر به مکه متوقف شد.

ترقی و پیشرفت آذین و زردوزی بر گلدوزیهای جامه در مصر

از ویژگی های تاریخی مصر آن است که این کشور توفیق یافت جامه کعبه را خود
مهیا سازد و سپس به کعبه معظمه ارسال نماید و این موجب شد که از دیدگاه هنری و فنی
در جایگاه برجسته ای قرار گیرد؛ به طوری که روز به روز هنر خویش را در آذین
و زردوزی بر گلدوزیهای جامه کعبه رشد داد تا آنجا که ضمن پیشرفت در بافت جامه
و افزایش مرغوبیت آن، در آذین و زردوزی بر گلدوزیهای آن نیز دارای نوآوریهای
ویژه ای شد و زیبایی های منحصر به فردی را در این زمینه به دست آورد.

ترقی و پیشرفت این هنر موجب شد که از این پس، جامه از نظر استحکام و زیبایی
در جایگاه والایی قرار گیرد. این وضعیت در نتیجه قدرت و مهارت صنعتگران آن بوده
که این هنر را همواره با ارث بردن از پدران خویش ادامه داده و نسلی پس از نسل دیگر
در این زمینه فعالیت نمودند؛ زیرا این گروه در آغاز سنین جوانی، آن هنگام که سنّ هر
یک از آنان از سیزده سالگی تجاوز نکرده بود، قدم در آموزش این هنر گذارده و در طول
دوران زندگی خویش، که گاه به هشتاد و حتّی به نود سال می رسید، همچنان در این هنر
فعالیت و کوشش می کرند که در این میان همواره با افزایش سن و تجربه آنان، هنر آذینی
و خلاّقیت آنان نیز افزایش می یافت. دستان این صنعت گران همانند دستگاه میکانیکیِ
منظَّمی حرکت می کرد تا آنجا که چشم بینندگان را در هنگام کار به حیرت وا می داشت.

متأسفانه هم اکنون آن صنعت گرانِ ماهر و آن دستان هنرآفرین از میان رفته اند؛ زیرا
گروهی از آنان ندای حق را لبیک گفته اند و گروهی دیگر به علّت کهولت سن از کار
افتاده اند. هم اکنون از آن نسل، حاج محمد سلیمان خلف ۹۰ ساله و حاج یوسف
اسماعیل اَصیل ۷۵ ساله را می توان نام برد. (؟؟؟به دو عکس شماره ۲ و ۳ نظر افکنید).
ویژگی مصر در ساخت و تهیه جامه کعبه معظمه، تأثیر بسزایی در پیشرفت هنر زردوزی
و آذین به وسیله تارهای نقره و طلا در آن گذاشت؛ به طوری که این هنر تنها در
آذین بندی جامه گلدوزی های آن منحصر نگردیده بلکه کارگاه جامه بافی در مصر اقدام به
کارهای هنری و زردوزیهای گوناگون دیگری نمود.

در این میان می توان به زردوزی های لباسهای تشریفاتی در مناسبات و جشن های
رسمی برای افرادی که رتبه پاشایی و دیگر مناصب ارتشی و نیز مردان سیاسی و رجال
دینی(۱) را دارا بودند، اشاره کرد؛ همچنانکه این گروه به زردوزی بر روی پرچم ها
و نشان ها و رتبه های لباس مردان ارتش و پلیس نیز اقدام می کردند و در کنار آن همچنین
آثار هنری و زیبایی بر روی چهارچوب ها و ضریح های اولیاءاللّه و صالحین به وجود
آوردند و نیز شاهد تابلوهای اسلامی و تابلوهای هنری فراوان دیگری از آنان هستیم.

گفتنی است که در این زمینه، در برخی از کشورهای اسلامی، به ویژه در هند و
پاکستان نوآوری های خاصی عرضه شده، لیکن می توان اذعان کرد که زردوزی و آذین
مصر از اصالت و ویژگی خاصی برخوردار بود؛ زیرا آذین جامه کعبه معظمه به علت
قرارگرفتن آن در طول سال در معرض تابش اشعه سوزان خورشید و نیز هوا و باران های
آن، نیاز به عنایت و کوشش ویژه ای داشته و همواره صنعت گران و هنرآفرینانِ جامه، در
این زمینه از هیچ کوششی درباره استحکام و مقاومت آن در برابر عوامل طبیعی یادشده به
همراه دقت در زیبایی آن، دریغ نمی کردند.

بنابراین، جامه یادشده جدا از زیبایی و جمال آن، علی رغم آنکه در برابر عوامل آب
و هوایی گوناگونی که در طول سال بر آن تأثیر گزارده، همچنان پایدار و مستحکم باقی
می ماند. این وضع را می توان در زردوزیها و آذین جامه اخیر، که در سال ۱۳۸۱ ه . از
جده بازگردانیده شده و هم اکنون در کارگاه جامه بافی در «خَرَنْفُش» در معرض دید
همگان قرار دارد، ملاحظه کرد.

در اینجا آنچه که لازم به یادآوری است این است که در ضمن بررسی تاریخی از
جامه کعبه مشرفه، برای ما روشن شد که در دوران های گذشته و قدیم، کعبه گاه دو یا سه
بار در سال به وسیله جامه پوشانیده می شد، سپس بعد از قرن ششم هجری این کار تنها
یک بار در سال، آن هم در پگاه روز نحر(= عید قربان) صورت می پذیرفته است. بنابراین،
چنین به نظر می رسد پارچه هایی که از آن برای کعبه جامه تهیه می نموده اند ضخامت و در
نتیجه استحکام کافی نداشته است؛ به طوری که جامه های یادشده کمتر از یکسال بر روی
کعبه باقی مانده است. لیکن پس از پیشرفت صنعت پارچه بافی، جامه های کعبه از
ضخامت و قدرت و استحکام ویژه ای برخوردار گردید تا آنجا که این جامه ها در طول
سال همچنان بدون هیچگونه آسیبی بر روی کعبه باقی می ماند. این نکته به ویژه پس از
بوجودآمدن موقوفه یادشده در مصر، تأثیر بسزایی در مرغوبیت و ضخامت پارچه جامه
گذارد. محمد طاهر کردی می گوید:

«هنگامی که مصر ویژگی تهیه جامه بر روی کعبه را به خود اختصاص داد و از
آن پس، جامه را در هر سال به این دیار گسیل می نمود، جامه از زیبایی و قدرت
کافی برخوردار گردید تا آنجا که ترقی و پیشرفت علوم و دانش فنی در مصر و
نیز به وجود آمدن هنرآفرینی های نوین در خط عربی و هنر آذین و نقاشی در
این کشور، همگی تأثیر فراوانی بر زیباسازی و آذین بندی جامه و پرده درِ کعبه
گذاشته تا آنکه هم اکنون در بهترین آراستگی و زیبایی قرار گرفته است.»(۲)

در اینجا پس از آن که فشرده ای درباره ویژگی مصر از نظر تاریخی و هنری نسبت به
جامه کعبه در طول تاریخ را برای شما آوردیم، سخنی از پیشرفت صنعت جامه کعبه در
مصر را به همراه کارگاه های جامه بافی آن، که شامل کارگاه جامه بافی کعبه در «خرنفش» و
چگونگی کار در آن و نیز از کیفیت مواد اولیه آن، برای شما سخن گفته، سپس با توضیح
هزینه های بافت جامه کعبه، این بخش را به پایان می بریم، از آن پس بخش بعدی سخن را
به بررسی درباره قطعه ها و اندازه های جامه ای که از مصر به کعبه مکرمه ارسال می گردید،
اختصاص خواهیم داد.

کارگاههای جامه بافی کعبه مکرمه در طول تاریخ

از دوران جاهلیت، همواره مصر به صنعت پارچه بافیِ نیکو، که در آن هنگام
معروف به قباطی بود، شهرت داشته است؛ به طوری که در عصر جاهلیت و نیز در دوران
اسلام، کعبه مشرفه همواره به وسیله قباطی پوشانیده می شده است. در آن هنگام بهترین
پارچه قباطی همانا بافته های قباطی تنیسی بود که در شهر «تنیس» بافته می شد. بدین
سبب بود که خلفای عباسی همواره فرمان می دادند جامه کعبه را از قباطی دست ساخته
شهر تنیس آماده سازند. بنابراین، در نوشته های تاریخ نگاران همواره شهر تنیس را بعنوان
جایگاهی برای ساختن جامه کعبه مکرمه می شناسیم.(۳) همچنانکه به همین منظور همواره
خلفا، لباس های تشریفاتی و گرانقیمت خویش را از این نوع پارچه ها انتخاب می کردند.
شهر تنیس در آن هنگام در نزدیکی شهر دمیاط کنونی بوده است.

مقریزی در کتاب «خطط» خویش در این باره چنین می نویسد:

«… شهری از سرزمین مصر بوده که در میانه آب قرار داشته است… مردمان
آن را افرادی خوش برخورد و ثروتمند تشکیل می داد که بیشتر آنان شغل
بافندگی را برای خود برگزیده بودند. در این شهر لباس های معروف به
«شروب» را که در دنیا بی نظیر بوده نیز می بافته اند. همچنین لباس های خلفا که
موسوم به «بُدْنه» بوده و بیشتر تار و پود آن از طلا بود، در این شهر بافته
می شد؛ به طوری که لباس های یادشده هر کدام تا حدود یک هزار دینار ارزش
داشت. و نیز در دنیای آن روز لباس کتانی عاری از تارهای زیور شده به طلا
تنها از نوع کتان های تنیس و دمیاط بود که دارای ارزشی به مقدار یکصد دینار
بود… همچنین این شهر ویژگی خاصی نسبت به تهیه لباس های توانگران و
بازرگانان سرشناس داشت که در این میان نیز جامه کعبه در آن بافته
می شد…»(۴)

شهر تنیس همچنان رو به پیشرفت و ترقی بود تا اینکه به فرمان «ملک محمدبن
عادل ایوبی» در سال ۶۲۴ هجری ویران شد. این دستور بدانجهت بود که فرنگیان بارها
بدان هجوم آورده و آن را به ویرانی کشانده بودند. در پس آن اموال فراوانی برای تجدید
ساختمان شهر یادشده بکار می رفت.(۵) از دیگر مکان هایی که جامه کعبه مصری، در آنجا
بافته می شد، می توان دو شهر «شطا» و «تونه» را نام برد. دو شهر یادشده از سرزمینهای
تابع شهر تنیس به شمار می آمدند. در این دو منطقه، صنعت قباطی همانند تنیس بافته
می شد. پیش از این به هنگام سخن از بافت جامه در دوران عباسی از آن یاد کردیم.(۶)

صنعت جامه کعبه در پاره ای از اوقات به حرم حسینی(۷) انتقال می یافت. این مطلب
در اوایل دوران ممالیک صورت پذیرفت. قلقشندی (متوفای سال ۸۲۱ ه .) می گوید:

«اما ساختن جامه کعبه در دوران های نخستین، تنها ویژه خلفا بود… سپس
ساختن آن در اختیار پادشاهان سرزمین مصر قرار گرفت که آنان همه ساله
جامه را تهیه و آماده می ساختند، که تاکنون به همین منوال باقی مانده است.
لازم به تذکر است که در این میان، گاه بر اثر استبداد و قدرت پادشاهان یمن،
این امر در اختیار آنان قرار می گرفت. این جامه در قاهره و در حرم حسینی
بافته می شد.

جامه یادشده از ابریشم سیاهی بود که با گلدوزیها و نوشته های سفید در متن
آن آیه: اِنَّ أَوّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنّاس لَلَّذی بَبَکَّهَ… به چشم می خورد.

در پایانِ دولتِ ظاهریه برقوق، نوشته ها به رنگ زرد آذین شده به طلا تغییر
یافت. این جامه، دارای ناظر مستقل و جداگانه ای بود که دهکده بیسوس از توابع
قاهره وقف آن شده بود و عایدات آن صرف تهیه جامه یادشده می گردید.»(۸)

از گفته های قلقشندی می توان چنین نتیجه گرفت که جامه در ربع اوّل از قرن نهم
هجری در حرم حسینی بافته می شد. همچنانکه واضح می گردد مصر پس از خلفای
بنی عباس ویژگی بافتن جامه را به خود اختصاص داد و از آن پس پیشرفت های هنری
فراوانی در این زمینه به دست آورد تا آنجا که گلدوزی های طلایین بر روی آن به وجود
می آورد.

از جایگاه های دیگری که می توان به عنوان کارگاه جامه کعبه مکرمه نام برد، قصر
اَبلق در قلعه(۹) می باشد. البته نمی توان دقیقاً زمان انتقال صنعت جامه بدین قصر را
مشخص کرد امّا از سخن مقریزی چنین فهمیده می شود که این قصر در سال ۷۱۳ ه . به
وسیله ملک «ناصر محمدبن قلاوون» بنا گردیده و نامبرده از آن به عنوان مرکز حکومتی
در بیشتر روزهای هفته استفاده می کرده است. بنا به گفته مقریزی این انتقال ظاهراً در
دوران او صورت گرفته است (متوفای سال ۸۴۶ ه .)

همچنین از گفته های ابن ایاس(۱۰) به هنگام برگزاری مراسم جشن جامه کعبه در سال
۹۲۳ ه . که نخستین جامه ارسالی به مکه در دوران عثمانی بود و از بردن جامه به قلعه نزد
نایب السلطنه «خایربک» چنین فهمیده می شود که صنعت جامه بافی برای کعبه، در آغاز
دوران عثمانی به قلعه منتقل نگردیده بود. نخستین بار جبرتی به هنگام سخن درباره
جامه کعبه، در سال ۱۲۱۳ ه . که در خانه «مصطفی کتخدا» (که برخلاف معمول بوده؛ زیرا
همیشه در قلعه بافته می شده است(۱۱)) بافته شده، یاد کرده است چون در آن هنگام مصر
از سوی نیروهای فرانسوی به اشغال درآمده بود و در نتیجه در آن سال نتوانست جامه
کعبه معظمه را به مکه ارسال نماید؛ زیرا مصطفی بک کتخدا که امیرالحاج مصر در آن
موسم بود، به تهمت قیام بر ضدّ فرانسویان، همچنانکه پیش از این یاد کردیم، دستگیر و
زندانی شد. در این هنگام سیداسماعیل خشاب یکی از سرشناسان مصر، ناگزیر عهده دار
جامه کعبه گردید و بدین منظور آن را به خانه «ایوب جاویش» در همسایگی مقام
حضرت زینب علیهاالسلام منتقل کرد و آن را در این مکان به اتمام رسانیدند.

در سال ۱۲۱۹ ه . کارگاه جامه بافی به «بیت الملا» در خیابان «المقاصیص» انتقال
یافت که در این هنگام «سید احمد محروقی» عهده دار ساختن جامه کعبه آن سال گردید.
جبرتی در این باره می گوید: «در این ماه (رجب سال ۱۲۱۹ ه . ساختن جامه کعبه به
وسیله سید احمد محروقی آغاز گردید که بدین مناسبت نامبرده عهده دار آن شد و این کار
را در «بیت الملا» در خیابان مقصیص آغاز کردند.»(۱۲) آن گاه که محمد علی پاشا حکومت
مصر را در سال ۱۲۲۰ ه . به دست گرفت مجدداً کارگاه جامه بافی کعبه مکرّمه به «قلعه»
بازگردانده شد. این وضع همچنان ادامه داشت تا اینکه این صنعت به کارگاه دیگری واقع
در «خَرَنْفُش» قاهره بنام کارگاه خَرَنْفُش(۱۳) انتقال یافت. تا اینکه پس از مدتی به اداره
جامه کعبه سپس به «دارالکسوه الشریفه» معروف گردید. جامه کعبه از آن پس، تا سال
۱۳۸۲ ه . یعنی تا آن هنگام که مصر از ارسال آن خودداری کرد، در این کارگاه ساخته
می شد.

کارگاه جامه کعبه در خَرَنْفش

این خانه در واقع از اداره بزرگی که معروف به «اداره خرنفش» بود، تشکیل می شد.
والی مصر محمدعلی در سال ۱۲۳۲ ه . خانه یادشده را در خیابان مسیحیان که معروف به
«خمیس العدس» بود، بنا کرد. نامبرده این خانه را به اشاره برخی از مسیحیان فرنگی مقیم
مصر در این دوره به وجود آورد تا اینکه خود به صورت محوری برای کارها و
صنعت های گوناگون در آمد و خارجیان متخصص در فنون مختلف به هنگام ورود به این
سرزمین رو به سوی آن آوردند؛ به عبارت دیگر، محمدعلی در نظر داشت این کارگاه را
همانند دیگر کارگاه ها و کارخانه هایی که در این دیار برای خدمت به ارتش مصری بنا
کرده بود، مهیا سازد.

جبرتی به هنگام سخن درباره حوادث ماه ذی الحجه سال ۱۲۳۳ ه . از این کارگاه و
تجهیزات گوناگونی که در آن وجود داشته می نویسد:

«… ساختمان گسترده ای است که بنای آن را از سال گذشته آغاز کرده اند، آنان
مدتی را به ساختن دستگاه های میکانیکی و مادر در آن گذرانیده اند که پس از
آن با دستگاه های یادشده وسایلی از قبیل سندان ها و دستگاه های برش آهن و
دندانه های فلزی وارّه ها و چسب ها و جز اینها را در آن ساختند. در این
ساختمان برای هر حرفه و صنعتی، جایگاه ویژه ای به وجود آورده اند که در
بخش های یادشده هر کدام با توجه به فعالیت خود، صنعتی را ارائه می نمود. این
بخش ها شامل نوارهای لغزنده و قرقره ها و دستگاه های میکانیکی خاصی بوده
که در آن صنعت پنبه و انواع گوناگون ابریشم و پارچه و نیز پارچه های زربفت
و نازک ساخته می شد».(۱۴)

طبیعی است که بافت جامه کعبه ـ به بخشی که در آن صنعت پنبه و ابریشم و
پارچه های زربفت فعالیت داشت ـ انتقال یافت. هنگامیکه صنعت های گوناگونی که در
آن بخش فعالیت داشتند، متوقف گردید، تمامی این بخش تنها به فعالیت در مورد
جامه بافی کعبه مکرمه اختصاص یافت که این مدت به بیش از یکصدوسی سال ادامه
یافت. علی مبارک پاشا ـ پس از آنکه گفته جبرتی درباره این اداره را نقل کرده ـ می گوید:

«این سازمان تاکنون همچنان فعالیت داشته (در زمان خود) و مسؤولیت آن را
شخصی بنام «میری» به عهده دارد لیکن تمامی بخش های صنعتی گوناگون آن
همانند صنعت های دیگر، از میان رفته و هم اکنون تنها کارگاه جامه کعبه
مکرمه ـ که خداوند آن را معظم بدارد ـ در آن به فعالیت ادامه می دهد.»(۱۵)

از این پس نام «مصلحه الکسوه الشریفه»(۱۶) بر آن نهاده شد که این اداره تابعی از
وزارت دارایی (= مالیه) مصر به شمار می آمد. این وضع تا سال ۱۳۳۷ ه ./ ۱۹۱۹ م .
همچنان باقی بود که پ