پاورپوینت کامل نقد و بررسی یادداشت های سفر به خانه خدا ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقد و بررسی یادداشت های سفر به خانه خدا ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقد و بررسی یادداشت های سفر به خانه خدا ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقد و بررسی یادداشت های سفر به خانه خدا ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۷۲

سال ها پیش سفری به چین داشتم که در آن سرزمین نوشته ای بسیار
تاریخی و ارزشمند در باره سفر یکی از دانشمندان و متفکران مسلمان
آن دیار به نام روح الدین «ماده شین» ملقب به «فوچو» به دستم رسید.
فتوکپی آن را با خود به ایران آورده، به فارسی ترجمه کردم. متن این
سفرنامه به سبک نثر قدیم زبان چینی است و چون زبان چینی
مشکل ترین زبان دنیا است، لذا ترجمه این متن نیز دشوار و وقت گیر
بود.

این متن نسبتا طولانی را در سه شماره تنظیم نمودم که قسمت دوم و
سوم نیز در شماره های بعد به چاپ خواهد رسید. امید است مورد
توجه و عنایت خوانندگان مجله وزین «میقات حج» قرارگیرد.

سخن نخست:

ماده شین(۳) (۱۷۹۴ تا ۱۸۷۴م) ملقّب به «فوچو»(۴) یکی از دانشمندان و متفکران
بزرگ مسلمان و پرآوازه سرزمین چین است. نام دینی وی را «یوسف» و «روح الدین»
ذکر کرده اند. ما در این نوشته از او بیشتر با نام «روح الدین مافاچو» یاد خواهیم کرد.
مافاچو به همراه وانگ دای یو(۵) (۱۵۸۴ تا ۱۶۷۰م)، یوسف ماجو(۶) (۱۶۴۰ تا ۱۷۱۱م) و
لیوجی(۷) (۱۶۵۵ تا ۱۷۴۵م) چهار اندیشمند و مترجم بزرگ کتاب های دینی و اسلامی
چین در دوران فرمانروایی دودمان چینگ(۸) (۱۶۱۶ تا ۱۹۱۱م) محسوب می شوند.

روح الدین مافاچو در طول حیات هشتاد ساله اش بیش از سی جلد کتاب را ترجمه
و تألیف کرد. بیشتر آثار و نوشته های وی درباره اصول، احکام، فقه، شریعت، فلسفه،
تاریخ اسلام، قرآن و علوم قرآنی، دستور زبان عربی، علم معانی و بیان، شرح و تفسیر
کتاب های سه متفکّر بزرگ اسلامی سابق الذکر چین است. برخی از این آثار به زبان عربی
و فارسی و برخی دیگر به زبان چینی نوشته و تدوین شده اند.

مافاچو نخستین شخصیت مسلمان در سرزمین چین بود که بیست جزء از قرآن
کریم را به زبان چینی ترجمه کرد. عنوان چینی آن «بائومینگ ژِن جینگ ژی جیه»(۹)
(ترجمه ای مستقیم از قرآن کریم) نام دارد. متأسفانه نسخه اصلی دست نویس این ترجمه
گران بها در درگیری ها و لشکرکشی های داخلی چین بر اثر آتش سوزی از بین رفت و
اکنون تنها ترجمه پنج جزء اوّل قرآن مجید در اختیار ما قرار دارد. ترجمه گزیده وی
نخستین تلاش برای ترجمه کامل قرآن کریم در سرزمین چین محسوب می شود.

یکی دیگر از آثار مهمّ روح الدین مافاچو «یادداشت های سفر به خانه خدا» یا
«یادداشت های سفر مکّه» نام دارد. این رساله یا کتاب کوچک در واقع سفرنامه حجّ وی
به شمار می رود و حاوی شنیده ها و دیده های این دانشمند و متفکّر شهیر عصر چینگ در
گردش و سیاحت از جهان اسلام و ممالک عرب است.

این رساله دارای محتوایی تاحدّی غنی و ارزشمند و یک سند تاریخی گرانبها است.
گفته می شود پژوهشگران و محقّقان خارجی که در زمینه اسلام در چین بررسی و تحقیق
کرده اند، این اثر را بیش از دیگر آثار مؤلّف ستوده اند.

این سفرنامه مختصر، بی تردید یکی از نادرترین و معتبرترین متن ها و سندهای
تاریخی سفر مسلمانان چین برای زیارت خانه خدا در اواسط قرن نوزدهم میلادی به
شمار می رود. از تاریخ ورود و گسترش اسلام در سرزمین چین بیش از یک هزار و
سیصد و پنجاه سال می گذرد و مسلما تعداد زیادی از مسلمانان این دیار با تحمّل رنج و
مرارت و مشقّت فراوان از مسیرهای دریایی و زمینی «جاده ابریشم» به زیارت حرمین
شریفین در جزیره العرب رهسپار شده اند. امّا متأسّفانه به دلایل گوناگون، هیچ اثر و سند
مکتوب در خصوص کمّیت و کیفیّت این سفرها در دسترس نداریم. از این رو، این کتاب
کوچک به عنوان اوّلین متن قدیمی مکتوب و ارزشمندترین سند فرهنگ حجّ مسلمانان
چین توانسته است گوشه ای از این کمبود و خلأ را جبران کند.

مافوچو تمام دیده ها و شنیده های سفر زیارت خانه خدا؛ از قبیل آثار باستانی و
تاریخی، خرابه های روزگاران قدیم، سیمای واقعی آثار تاریخی برجای مانده و همچنین
شرایط طبیعی و آداب و رسوم اجتماعی مردم آن مناطق را ثبت کرده است. این کتاب
کوچک همچنین وضعیت رفت و آمدها و ارتباطات دریایی و زمینی کشور چین با
سرزمین های اسلامی ـ عربی و ممالک آسیای غربی در دهه پنجاه قرن نوزدهم میلادی را
به تصویر کشیده است.

مطالب این جزوه هنوز با گذشت یکصد و شصت و پنج سال برای مطالعه و تحقیق
در خصوص سیر تحوّلات و تکامل جغرافیایی، آمد و رفت ها و ارتباطات و نیز
سیاست ها و برخوردهای انسانی، از اهمّیت و ارزش تاریخی قابل ملاحظه ای برخوردار
است.

حج فریضه ای از فریضه های الهی و چهارمین رکن از ارکان اسلام است. حج
بزرگترین و شکوهمندترین و گسترده ترین گردهمایی مؤمنان و مسلمانان سرتاسر جهان
است. زیارت خانه خدا و آرامگاه رسول اکرم صلی الله علیه و آله به عنوان یک فریضه الهی در قرآن
کریم و احادیث نبوی مورد تأکید و تشویق قرار گرفته است. قرآن کریم در بیان اهمّیت و
ضرورت زیارت بیت اللّه الحرام با تأکید چنین می فرماید: وَ لِلّهِ عَلَی النّاسِ حِجُّ الْبَیْتِ مَنِ
اسْتَطاعَ إِلَیْهِ سَبِیلاً . (آل عمران: ۹۷)

پیامبر بزرگوار اسلام صلی الله علیه و آله نیز درباره سیر و سفرهای معنوی چنین فرمود:

«لا تُشَدُّ الرِّحَالُ إِلاَّ إِلَی ثَلاثَهِ مَسَاجِدَ الْمَسْجِدِ الْحَرَامِ وَ مَسْجِدِی هذا وَ الْمَسْجِدِ
اْلأقْصی».

«سفرها جز با سفر به سه مسجد: مسجدالحرام، مسجد من (مسجدالنبی)
ومسجد الاقصی کامل و استوار نمی گردند.»

روح الدین مافاچو مسلمان معتقد و مخلص و دانشمند پارسای چین در پیروی از
فرمان خداوند متعال و فرمایش رسول گرامی صلی الله علیه و آله در سال ۱۲۵۷ هجری قمری برابر با
سال ۱۸۴۱ میلادی برای زیارت حرمین شریفین و مسجدالأقصی و نیز کسب دانش و
علوم دینی و معارف اسلامی عازم سفری دراز مدّت شد. این سفر زیارتی و نیز علمی و
پژوهشی هشت سال به طول انجامید. وی پس از بازگشت به چین، خاطرات خود از این
سفر را به زبان عربی به رشته نگارش درآورد.

سال ها بعد یکی از مریدان و شاگردان وی به نام «مآ اَن لی»(۱۰) (۱۸۲۰ تا ۱۸۹۹م)
این اثر را از زبان عربی به زبان چینی با عنوان «چائوجین توجی»(۱۱) (یادداشت های سفر
به خانه خدا) ترجمه کرد. متن این اثر به سبک نثر قدیم چینی ترجمه و تدوین شده است.
این ترجمه در سال ۱۸۶۱ میلادی در شهر «کون مینگ»(۱۲) در ایالت «یون نان»(۱۳) واقع در
جنوب غربی چین با استفاده از چاپ چوبی طبع و منتشر گردید.

مترجم این کتاب کوچک «مآ اَن لی» ملقّب به «جینگ جای»(۱۴) از ادیبان و
دانشمندان چیره دست و ماهر در زبان و ادبیات چینی بود. توانایی ادبی این متفکر
مسلمانِ ایالت یون نان در آن روزگار نادر و گرانبها و تحسین برانگیز به شمار می رفت. او
بعدها به محضر مافاچو شرفیاب شد و تمام توان خود را صرف مطالعه و تحقیق در منابع
و علوم اسلامی کرد. اکثر آثار و کتابهای مافاچو توسط خودش به صورت شفاهی انشا
می شد و به کمک مآاَن لی و شاگرد دیگر وی به نام «مآکای کِه»(۱۵) به صورت مکتوب
ترجمه و نوشته می شد. این نوشته ها را پس از اصلاح و تنظیم بر روی الواح چوبی
حکاکی و چاپ می کردند.

از برخی اسناد تاریخی خارج از کشور چنین برداشت می شود که پس از شکست
مبارزات مسلمانان ایالت یون نان به رهبری مافاچو علیه فرمانروایان دودمان چینگ،
مآ اَن لی نیز به شهر پکن پناه برد و در آنجا سِمَت مترجم چینی و عربی سفارت فرانسه در
چین را بر عهده گرفت.

مآاَن لی در «یادداشت الحاقی» خود پس از پایان ترجمه چینی رساله «یادداشت های
سفر به خانه خدا»، توضیحات مختصری در خصوص زندگی نامه، مقصود و جریان
پیدایش این رساله ارائه کرده و برای این اثر ارزش و اهمّیت زیادی قائل شده است.

مآاَن لی در «یادداشت الحاقی» خود چنین می نویسد:

این رساله ای است که استاد عالی قدرم فوچو خود درباره مسیر رفتن به زیارت
خانه خدا روایت و تعریف کرده است. استاد فوچو اهل شهر «تای خه»(۱۶) در
ایالت یون نان است. در دوره نوجوانی یتیم شد. در زیرکی و ذکاوت و هوش بر
دیگران برتری داشت. دارای همّت بلند و آرزوهای شگفت بود. معرفت و دانایی
را از خانواده به ارث برده بود. در آن روزگار شخصیتی مشهور و نامدار بود.
او با شجاعت و دلیری، ایالت «شان شی»(۱۷) و «سی چوان»(۱۸) را زیرپا درنوردید
تا دانش وسیع و فراوان در خصوص کتب دینی به ویژه قرآن کریم و نیز کتب
تاریخ چین کسب کند. پس از بازگشت، بلافاصله محافل درس برای تعلیم و
آموزش (معارف اسلامی) در مناطق مختلف دایر کرد. بعد از سیاحت و گردش
در سرزمین وحی، در اطراف و اکناف (ممالک دیگر) به جستجو پرداخت و به
آموختن دانش و گردآوری کتاب های دینی مشغول شد. با امیر مکّه، مقامات
عالی رتبه گوناگون، عالمان دینی و متفکّران و دانشمندان، طبیبان، منجّمان و
ستاره شناسان و مأمورانِ مشغول به رصد ستارگان، طلاب علوم دینی و
پیروان مذاهب و فرقه های گوناگون اسلام ملاقات کرد. به هر سرزمین و
کشوری که می رسید آداب و رسوم و موسیقی و قوانین و مقرّرات و شرایط
طبیعی و آداب و رسوم اجتماعی مردمان آن مناطق به روشنی در برابر چشمان
وی نمایان می شد، و همزمان کتاب های شگفت انگیز گوناگونی را خرید تا با خود
به خانه (چین) برگرداند که تا آن زمان چینیان (مسلمان) ندیده بودند و از آن
اطلاع نداشتند. قبل از استادم افراد دیگری نیز به سفر زیارت خانه خدا رفته
بودند، امّا چیز زیادی درباره پیدایش و وجود فرقه های مذهبی آیین ما (اسلام)
نشنیده بودیم، و نمی دانستیم که شباهت ها و مغایرت های قوانین و مقرّرات
سرزمین های شرق و غرب (جهان اسلام) و نیز نظام ساختار حکومت چهار
خلیفه چگونه بوده است و نیز نمی دانستم که احکام ممنوعه سیاسی و مذهبی
دیگر ممالک چیست. اینگونه موارد را هیچ کس نمی دانست. تنها استادم آنچه را
از سرگذرانده به دقت ثبت و ضبط کرده است، هر بار که با افراد بی اطلاع در
خصوص منظره و دورنمای مکّه و کعبه صحبتی و بحثی به میان می آمد، آن
صحبت خستگی ناپذیر و هیجان آور می شد. این کتابچه در مورد کتاب های
قوانین و احکام دینی و مقرّرات شرعی آگاهی و معلومات بیشتر و بهتر و
گفته های محکم و قابل اعتمادی دارد. کتاب «کنفوسیوس» می گوید:

«خوشبختی و سعادت هر انسان به شگون و تقدیرش وابسته است.» استادم در
این سفر هم تکلیف و فریضه الهی خود را انجام داد و هم با استفاده از کتاب
آسمانی و کتب و آثار دینی راه پیامبر و آیین مقدّس اسلام را تبیین و روشن
ساخت، تا دانشمندان و عالمان (مسلمان) چین را از اساس و اصول دین اسلام و
وسعت سرزمین نیاکان خویش با خبر و آگاه سازد. این رساله برای پاسخ به
پرسش های گوناگون عامّه مردم سودمند است.

اکنون رخدادهای سفر استاد به مناطق و سرزمین های عربی را مخصوصا
ترجمه می کنم، تا هم خستگی راه دراز و رنج سفر طولانی استادم در معرض
دید عموم قرار گیرد، و هم عامّه مردم (مسلمان) با مسیر رفتن به زیارت خانه
خدا آشنا شوند.»

زیارت خانه خدا در اصل یکی از فرایض پنجگانه دین اسلام است. «لیوجی»(۱۹)
دانشمند شهیر مسلمان چین در کتاب «تیئن فانگ دیئن لی»(۲۰) (آداب و احکام دین
آسمانی) می نویسد:

«چون مسافرِ خانه خدا، کعبه را شخصا زیارت کند و به وطن خویش برگردد؛
مانند آن است که از نو (پاکیزه) متولد شده باشد.» این وظیفه هر مسلمان است
که صرف نظر از مکان اقامت، دوری یا نزدیکی راه و مسافت، در طول عمر خود
یک بار خانه خدا، در مکّه معظمه را زیارت کند، به آثار مقدّس آن ادای احترام
کند، و به زیارت آرامگاه پیامبر برود و به آن نیز ادای احترم کند، تا معنا و
مفهوم «زندگی تازه و بازگشت به خویشتن» را درک نماید.

البته در صورت بروز شرایط ویژه ای مانند «بسته بودن راه، نداشتن استطاعت
مالی و توشه راه، عدم رضایت پدر یا مادر، معلولیت و ناتوانی و از کار
افتادگی» می توان این «فریضه آسمانی» را انجام نداد.

بی تردید روح الدین مافاچو به عنوان یک مسلمان معتقد ومخلص، با هدفِ انجام
فریضه زیارت خانه خدا، راهی سفر شده است، امّا او این سفر معنوی را با یک اقدام
واقعی و حرکت مشخص دیگر پیوند می زند. از این رو، این سفر طولانی تنها یک
حرکت کاملاً خالص و محض برای زیارت خانه خدا نبود، بلکه یک اقدام و حرکت
علمی با کسب نتایج مهمّ و دستاوردهای بسیار با اهمیت در تمام زندگی او محسوب
می شود.

مافاچو با کوله باری از تجربه، آوازه و شهرت به موطن خود بازگشت و با ستایش و
تحسین عمیق شخصیت های مسلمان و غیر مسلمان چین در آن روزگار روبرو شد. وی
می گوید:

پس از پشت سر گذاردن مرارت ها، سختی ها و رنج های فراوان در طول هزاران
کیلومتر، و بعد از مدّت هشت ـ نه سال بحث و تبادل نظر برای یادگیری و
آموختن از دیگران و زدودن کاستی ها و نواقص همدیگر، کتاب هایی را که در
سرزمین چین وجود نداشت را با چشم خود دیدم و نام فرقه هایی را که در چین
رایج و شایع نبودند با گوش خود شنیدم…

زیارت بیت اللّه الحرام و زیارت آرامگاه پیامبر و آداب و سنن و نیز رفتارهای
نیک و پسندیده برجای مانده از آن روزگار، دل کندن از آن محیط را برایم
دشوار می کرد، و نیز مدّت هشت سال در حلقه درس عالمان و دانشمندان نامدار
آن روزگار حاضر شدم و این دانش اندوزی بر عمق و ژرفای دانش و معرفت و
دانایی من افزود…

آزاد و فارغ البال با امیر و مقامات بلند پایه مکّه دیدار می کردم و دور هم جمع
می شدیم، روزگار سپری می شد و به تدریج آداب و رسوم و سننِ برجای مانده
از پیامبر را فراگرفتم و بردانش و بهره عقلی ام افزودم. در مجموع مطالب برخی
کتاب های قدیمی (اسلامی) موجود در چین به هنگام مطالعه برایم واضع نبودند،
در ممالک اسلامی به مطالعه و بررسی پرداختم و نقاط مبهم برایم روشن شد. با
این همه، کتاب های دینی ارزشمند و آثار گوناگونی را به همراه خود حمل کردم
و به خانه (چین) برگشتم.»

روح الدین مافاچو در چهل و هفت سالگی یعنی دوران سالخوردگی عازم زیارت
خانه خدا شد. البته پیش از این، وی برای کسب دانش در ایالت «شان شی» و «سی چوان»
به مسافرت و سیاحت پرداخته و در حلقه درس آخوند بزرگ «جو لیانگ جون»(۲۱) از
شاگردان نسل چهارم استاد بزرگ «هودنگ جو»(۲۲) (۱۵۲۲ تا ۱۵۹۷م) بنیانگذار مکتب
کلامی ایالت «شان شی» مشغول تلمّذ و یادگیری دروس و کتب علوم اسلامی شده بود.
در کسب دانش و معارف دینی به دستاوردهای ژرف و بزرگ دست یافت و در ایالت
«یون نان» از شهرت و آوازه بلندی برخوردار شد. وی می گوید:

«چون دوران پیری و سالخوردگی را نزدیک دیدم، و هنوز حقیقت و دانش ناب
را کسب نکرده و با معلم و مرشد کامل و معروف به ندرت سروکار داشتم، لذا
از جنوب ایالت یون نان به راه افتادم، و منطقه کوهستانی «لینگ بیائو»(۲۳) را
پشت سرگذاشتم و با عبور از روی اقیانوس ها به زیارت خانه خدا رفتم.»

این نکته ها نشان می دهند که سفر حجّ مافاچو تنها به زیارت خانه خدا منحصر نبود،
بلکه وی عمدتا برای جستجوی «حقیقت» و دیدار با «استاد و مرشد کامل» عازم خانه
خدا شد. این مسأله امری غیر قابل شکّ و تردید است.

در راه مکّه

روح الدین مافاچو در رساله «یادداشت های سفر به خانه خدا» درباره آغاز سفر
خویش چنین می نویسد:

«در روز بیست و دوّم ماه شوّال ۱۲۵۷ هجری قمری برابر با بیست و یکمین
سال از فرمانروایی امپراتور «دائو گوانگ»(۲۴) از دودمان چینگ، با خلوص نیّت
عازم سفر زیارت خانه خدا شدم. همه بازرگانان به سوی شهر «آ وا»(۲۵) حرکت
می کنند… و از راه «جینگ دونگ»،(۲۶) «پو اِر»،(۲۷) «سی مائو»(۲۸) عبور می کنند.

روز شانزدهم ماه ذی قعده از سرحدّات چین گذشتم. با عبور از یک شهر بزرگ
به نام «جیو لونگ جیانگ»،(۲۹) در ساحل یک رود بزرگ منزل کردم.

روز دوّم ذی حجّه به یک شهر بزرگ به نام «مِن جینگ»(۳۰) از توابع شهر «آ وا»
رسیدم. روز دوازدهم به یک شهر بزرگ دیگر به نام «مِن نای»(۳۱) رسیدم و در
آنجا پنج روز اقامت کردم. روز سی ام به شهر «هو بو»(۳۲) وارد شدم، این شهر
اقامتگاه تجّار و بازرگانان است. امروز آخرین روز سال است.

روز دوّم ماه محرّم سال ۱۲۵۸ هجری برابر با سوّمین روز ماه نخست از بیست
و دوّمین سال فرمانروایی امپراتور دائوگوانگ از شهر «هو بو» عازم سفر شدم.
پس از دو روز به شهر «لو جوئه»(۳۳) رسیدم، بازرگانان نیز در این مکان توقّف
می کنند. نُه روز در این شهر ماندم. با تجّار و بازرگانان زیادی خداحافظی
کردم. به همراه تعداد زیادی مستخدم و کلفت از راهی کوچک و باریک هشت
روز پیاده روی کردیم. روز بیست و دوّم محرّم به شهر «آ وا» رسیدم. این شهر
پایتخت سلطان است. مردم محلّی، شهرِ خود را «بای پانگ»(۳۴) خطاب می کنند. به
زبان عربی آن را «بای اِر پانگ»(۳۵) (بئر بانک) می نامند، در این شهر بیشتر
مسلمانان و مؤمنان، پیرو مذهب حنفی و عدّه کمی پیرو مذهب شافعی هستند.
مردم «بای پانگ» به گویش محلّی تکلّم می کنند. مسلمانان از استعمال واژه های
دوستانه خوشحال و شادمان می شوند. مسلمانان از کاربرد زبان دوستی یا
زبان دکنی نیز خرسند می گردند. آن را زبان سریانی نیز می نامند. شمار
مؤمنان حدود سه هزار خانوار است، هجده روز در این شهر اقامت کردم،
سلطان از شهر یانگ گونگ(۳۶) مراجعت کرد. او مرا به حضور پذیرفت.»

متن تاریخی پیشگفته، به روشنی نشان می دهد که سفر حجّ مافاچو از طریق «راه
جنوب» چین آغاز و از ایالت یون نان وارد میانمار (برمه سابق) شده است.

در سال ۱۸۴۱ میلادی برابر با ۱۲۵۷هجری قمری، بوی باروت و زبانه های جنگ
تریاک میان چین و انگلستان فروکش نکرده بود، و هنوز راه حمل ونقل دریایی چین با
خارج به وسیله ارتش متجاوز انگلستان مسدود و محاصره شده بود. عبارت: «در آن
زمان راه دریایی باز و قابل عبور نبود، و افراد به صورت دسته جمعی یا انفرادی با عزم و
همّت عالی راهیِ سفرهای طولانی می شدند.» مؤیّد مطالب پیشین است. لذا هرکس ناچار
بود برای خود راه جدیدی باز کند.

با عبور از سمت غرب ایالت یون نان به سوی منطقه «شی شوانگ بَن نا»،(۳۷) به
«سرزمین باران های بدبو و مِه های وحشی» می رسیم.

در کتاب «تاریخچه دفاع مرزی یون نان» نیز چنین آمده است:

«و چون از شهر «چه لی»(۳۸) (جیو لونگ جیانگ) به سوی شهر «لو یی»(۳۹) تغییر
جهت دهیم و از دروازه آن شهر خارج شویم، پس از طی ۲۹۰ «لی»(۴۰) به شهر
«مِن گِن»(۴۱) (مِن جینگ) می رسیم، و پس از طی ۱۲۰۰ «لی» دیگر به شهر مهمّ «آ
وا» (مندالی یا ماندلایی = مقر اوّلیه حکومت میانمار) می رسیم…

روز هفتم ماه صفر، از «آ وا» عازم سفر شدم، با یک کشتی «حامل مِس» از روی
رود بزرگ سفر کردیم، مس را از بازرگانان چینی خریداری کرده بودند، هفده
روز روی رودخانه بودیم، در روز بیست و ششم ماه صفر به شهر «یانگ
گونگ» رسیدیم، این شهر در کنار دریا است و دورترین نقطه مرزی از آ وا
محسوب می شود. افراد ماوراء بحار (خارجیان) سرزمین آ وا را «لانگ
گونگ»(۴۲) خطاب می کنند. من پنج ماه در این شهر اقامت کردم. در انتظار ورودِ
کشتی «چون دِه»(۴۳) (جُدّه) بودم. نام آن کشتی «کلا نا دی» بود. چندین ماه از
سال می گذرد، می گفتند دریای هند در سه ماهه آخر سال به شدّت متلاطم و
طوفانی می شود؛ به طوری که نمی توان در آن کشتیرانی کرد. در منزلی در شهر
«یانگ گونگ» اقامت کردم. این خانواده اهل سورات بودند، نام او ملاّ هاشم و
بسیار میهمان نواز بود.»

روح الدین مافوچو از طریق جادّه وسیع ارتباطی آن روزگار وارد میانمار شد، و
سپس با «کشتی حاملِ مس» سفر کرد. در رود ایراوادی (رود بزرگ) به سوی شرق
بادبان ها را کشیدند و مستقیما با کشتی به سوی رانگون (یانگ گونگ) رفتند.

از کشتی رانی یک کشتی حاملِ مسِ خریداری شده از تجار چینی بر روی رود بزرگ
ایراوادی می توان به این نکته پی برد که غالبا مبادلات تجاری و رفت و آمدهای بازرگانی
میان چین و میانمار برقرار بوده است.

در کتاب «تاریخ پایتخت امپراتوری چیان لونگ»(۴۴) چنین آمده است:

«محصول عمده صادراتی چین به کشور میانمار ابریشم خام بود و در مرتبه
بعدی می توان از اقلام دیگری مانند مس، دیگ آهنی، پارچه های حریر و اطلس،
پتوی نمدی، ظروف چینی، توتون،