پاورپوینت کامل ترسیم حاکمیت الهی در موسم حج ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ترسیم حاکمیت الهی در موسم حج ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ترسیم حاکمیت الهی در موسم حج ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ترسیم حاکمیت الهی در موسم حج ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۵

مروری بر سخنرانی های امام حسین علیه السلام در منا

(به مناسبت سال عزّت و افتخار حسینی)

مقدمه

کنگره عظیم حج، فرصتی است طلایی، برای پیشوایان دین.

در تاریخ اسلام با آن که زمام امور حج به دست حاکمان غاصب و ستمگر
بوده و اجازه فعالیت فرهنگی و سیاسی به مصلحان دینی داده نمی شد، اما
ائمه اطهار علیهم السلام از کم ترین فرصت ها برای رساندن پیام اسلام ناب
محمدی صلی الله علیه و آله به گوش علما و شخصیت های موجّه جهان اسلام و عموم
مردم استفاده می کردند.

سال عزّت و افتخار حسینی، بهانه ای شد تا به سیره سالار شهیدان حسین بن
علی علیهماالسلام در این زمینه نظر افکنیم. آن حضرت در طول عمر با برکت
خویش، بارها برای زیارت بیت اللّه الحرام به مکّه سفر کردند؛ به طوری که در
روایات از بیست و پنج سفر آن بزرگوار با پای پیاده سخن گفته شده است.(۱)
علاوه بر سخنان کوتاهی که درباره احکام ومعارف حج ازایشان به یادگار
مانده،(۲) دو سخنرانی مهم درمسائل سیاسی ـ اجتماعی، یک
دعای کم نظیردرعرفه ونیز حرکت نجات بخش آن حضرت در سفرکربلا
میراث گران بهای حسینی است.

در این نوشتار می کوشیم که به اجمال، بر بخشی از این میراث ارزشمند
گذری کنیم و به مقدار توانِ محدودِ خود، کام تشنگان را از معارف زلال آن
سیراب نماییم.

محور یکی از سخنرانی های حضرت که راوی جلیل القدر آن، سلیم بن قیس
هلالی(۳) به عنوان خطابه ای در سرزمین منا نقل کرده، «انتقاد شدید از
حکومت بنی امیّه و شخص معاویه» و «حق ائمه هدی علیهم السلام در امر حکومت»
است. اگر فضای خفقان آمیز عصر اموی در ذهن مجسّم شود و تلاش معاویه
برای تبدیل خلافت پیغمبر صلی الله علیه و آله به سلطنت موروثی مورد توجه قرار گیرد،
آنگاه اهمیت این خطابه در کنگره عظیم حج و نمایندگان و شخصیت های
موجّه جامعه اسلامی در سال های پایانی عمر معاویه روشن تر خواهد شد.

امام حسین علیه السلام که در طی ده سال پس از رحلت برادرش امام مجتبی علیه السلام
صبوری پیشه کرده و در موارد مختلف معاویه را از زیر پا نهادن دین خدا
بر حذر می داشت، این بار مخالفت خود را با حکومت غاصب بنی امیه، در
کنگره عظیم حج، علنی ساخت و در جمع علما و دانشمندان اسلامی به
افشاگری پرداخت.

سخنرانی دیگرِ آن حضرت توسط حسن بن علی بن شعبه حرّانی در اثر
گران سنگ «تحف العقول» نقل شده است.(۴) مؤلف دانشمند این کتاب، به
منظور رعایت اختصار، سند احادیث را حذف کرده، اما محتوای بسیاری از
روایات، مورد اعتماد علما و دانشمندان اسلامی بوده، به طوری که محتوای
آن را بهترین گواه بر صدور آن از امام معصوم دانسته اند.

این سخنرانی که به نظر حضرت امام خمینی قدس سره و بعضی از حدیث شناسان(۵)
در سرزمین منا و در جمع علما و دانشمندان اسلامیِ آن عصر ایراد شده،
حاوی نکات بسیار مهمی است. «جایگاه امر به معروف و نهی از منکر»،
«مقام و منزلت علما در جامعه اسلامی»، «وضعیت اسف بار جامعه در اثر
حاکمیت بنی امیه» و «رسالت امام در جهت به دست گرفتن حاکمیت» از
محورهای مهم این خطابه است.

توقف چند ماهه امام حسین علیه السلام در مکه، به سال ۶۰ هجری که مرحله ای از
قیام خونین آن حضرت بود و گفتگو با شخصیت های اجتماعی و سیاسی آن
روز، همچنین ترک مکه در روز هشتم ذی حجه و حرکت به سوی عراق، در
حالی که زائران بیت اللّه الحرام برای انجام اعمال و مناسک حج تمتّع مُحرم
شده و به سمت عرفات حرکت می کنند، از اقدامات قابل توجه امام به شمار
می آید. توجه به این نکته که حجاج، ماه ها و هفته ها قبل از موسم حج به
سوی مکه سرازیر شده و در این شهر منتظرِ فرا رسیدن ایّام برگزاری حج
می شدند، حضور امام و اقدامات آن حضرت را معنا و مفهوم دیگری
می بخشد. امام برای تبیین اهداف قیام خود، از هر راهی استفاده می کرد تا
مردم را بیدار کند، هر چند تبلیغات وسیع امویان و جوّ استبداد وخفقان سبب
شد تا مردم ندای آن حضرت را بی پاسخ بگذارند.

بسیاری از شخصیت های اجتماعی و سیاسی آن روز، بر این عقیده بودند که
قلب های مردم با امام است اما برای یاری آن حضرت آمادگی ندارند، بلکه
بعضی از آنان مجبور به مقابله و جنگ با امامند.(۶)

به هر تقدیر، در این نوشته مروری کوتاه بر دو خطابه مهم امام در سرزمین منا
و در جمع بزرگان از صحابه و تابعین خواهیم داشت تا گوشه ای از
ظرفیت های فراوان حج، که مورد استفاده آن حضرت قرار گرفته، آشکار
گردد. از آنجا که حکومت بنی امیه، به خصوص در عصر معاویه، اوضاع را به
شدّت تحت کنترل داشت و اجازه هیچ نوع فعالیت سیاسی به مخالفان خود
نمی داد، امکان ایراد چنین خطابه هایی در مکه یا مدینه برای شخصیتی چون
حسین بن علی علیهماالسلام فراهم نبود، از این رو آن بزرگوار از فرصت اجتماع مردم
و بزرگان جهان اسلام در سرزمین منا استفاده کرد و با جمع کردن ایشان به
ایراد سخن می پرداخت، هر چند فضای سنگین و مسموم جامعه از یک سو
و ضعف و بی مسؤولیتی خواص از سوی دیگر موجب می شد که کاری از
آنان نیز بر نیاید و تنها راه باقی مانده برای بیدار کردن مردم و ایجاد تحوّل در
جامعه، «ایثار و فدارکاری و جانفشانی» باشد.

درسی که امام حسین علیه السلام به جهانیان آموخت:

سخنرانی اول

سلیم بن قیس می گوید: یک سال (یا دو سال) قبل از مرگ معاویه، امام حسین علیه السلام به
همراه عبداللّه بن عباس و عبداللّه بن جعفر راهی سفر حج شدند. امام علیه السلام در این سفر، زنان
و مردان بنی هاشم و دوستان آن ها را و نیز کسانی از انصار که امام ایشان را می شناخت،
همچنین اهل بیت خود را جمع کرد.
افرادی را هم فرستاد تا آن دسته
از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله را که به صلاح و
سداد شهرت دارند، خبر کنند. بدین وسیله در سرزمین منا بیش از نهصد تن جمع شدند
که حدود دویست نفر از اصحاب پیامبر صلی الله علیه و آله و بقیه از تابعین بودند. امام برخاست و در
جمع آنان، پس از حمد و ثنای الهی، به ایراد سخن پرداخت.(۷)

حقّ حاکمیت

امام علیه السلام با اشاره به اوضاع اسفناک اجتماعی، برخورد زشت و ظالمانه معاویه را به
شیعیان یادآور شد و به آنان سوگند داد، چنان که آن حضرت را بر حق یافتند، به خاطر
بسپارند و پس از بازگشت به شهر و دیار خود، به کسانی که اطمینان دارند، منتقل کنند و
مردم را به احیای حق اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله در امر حاکمیت جامعه فرابخوانند؛ «فَادْعُوهُمْ
إِلَی مَا تَعْلَمُونَ مِنْ حَقِّنَا».(۸)

امام بیم آن داشت که به مرور زمان، همه چیز به فراموشی سپرده شود و مردم
نسبت به حق حاکمیت جانشینان پیغمبر صلی الله علیه و آله در جامعه بی خبر بمانند؛ «فإنّی أتخوّف أن
یدرس هذا الأمر و یذهب الحقّ و یغلب …وَ اللّهُ مُتِمُّ نُورِهِ وَ لَوْ کَرِهَ الْکافِرُونَ »(۹) و (۱۰)

از آن جا که ریاست طلبان و سیاست بازان پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله حق اهل بیت آن
حضرت را غصب کرده و نام و یاد علی علیه السلام را به فراموشی سپردند، به مرور زمان، نسلی
اکثریت جامعه
را تشکیل داد که آگاهی شان از
علی بن ابی طالب علیه السلام تنها این بود که
می دانستند وی داماد پیغمبر صلی الله علیه و آله است! همه فضایل و مناقب آن حضرت را نادیده
گرفتند.

در دوران کوتاه حکومت آن حضرت نیز دشمنی ها و جنگ ها فرصت هرگونه
اصلاح در جامعه را؛ چه در ابعاد فرهنگی و چه اقتصادی، از آن حضرت سلب کرد. با
شهادت امام علی علیه السلام ، معاویه با فریب افکار عمومی توانست امام مجتبی علیه السلام را نیز از
عرصه حاکمیت کنار زند و زمام امور جامعه را به دست گیرد و بیست سال بر جامعه
اسلامی حکمرانی کند.

حوادث نیم قرن پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و آله به گونه ای رقم خورد که امام حسین علیه السلام
نسبت به حقّ اهل بیت پیامبر صلی الله علیه و آله در امر حکومت احساس نگرانی می کرد و بیم آن
داشت که این حقیقت به کلّی فراموش شده و نسل های بعدی از آن بی اطلاع گردند، از
این رو، از فرصت اجتماع مردم و رجال و شخصیت های مذهبی و سیاسی ـ اصحاب و
تابعین ـ در موسم حج استفاده کرد و آنان را به احیای این حق فراخواند.

اگر شرایط تحقّق حاکمیت آن بزرگواران در شرایط دشوار آن زمان فراهم نبود،
لااقل این اثر را داشت که مردم حق اهل بیت رسول خدا صلی الله علیه و آله را در امر حکومت به
فراموشی نسپارند و در ذهن داشته باشند که حکومت از آن کیست تا در شرایط مناسب،
این حق به صاحبان واقعی خود برسد و پیش از این که این تعداد از اصحاب و تابعین هم
از دنیا بروند و این واقعیت از سوی حاکمان ستمگر به کلّی مخفی بماند، در میان مردم
مطرح شود و به گوش نسل جدید برسد.

حاکمان اموی به شدت از توجه مردم به این واقعیت بیمناک بودند، حتی در اعصار
بعد نیز از این که فرزندان علی بن ابی طالب علیه السلام حق خود را مطالبه نمایند، هراس داشتند.

عمربن عبدالعزیز می گوید: پدرم خطیب ماهری بود و فصیح سخن می گفت، اما
هنگامی که حاکم مدینه شد و خطبه نماز جمعه می خواند، به فراز سبّ و لعن علی بن
ابی طالب علیه السلام که می رسید، لکنت زبان می گرفت.
روزی از او پرسیدم چرا به این جمله
که می رسی، زبانت دچار لکنت
می شود؟ گفت: چون کسی را که ما
در خطبه نماز جمعه لعن می کنیم،
افضل اصحاب پیغمبر است. گفتم:
اگر چنین است چرا لعن می کنید؟
گفت: اگر مردم علی را با آن فضایل
بشناسند، از ما بریده و به فرزندان او می پیوندند.

پس ناچاریم که او و فرزندانش را در میان مردم سبّ و لعن کنیم.(۱۱)

تلاش امام حسین علیه السلام نیز زنده نگاه داشتن این حقیقت در تاریخ بود تا حاکمان
غاصب نتوانند اصل آن را انکار کنند.

امام علیه السلام آیات قرآن و احادیثی را که از پیامبر صلی الله علیه و آله در وصف پدرش علی بن
ابی طالب علیه السلام ، برادرش امام مجتبی علیه السلام ، مادرش فاطمه زهرا علیهاالسلام و خود و اهل بیت پیامبر
می دانست، نقل کرد و حاضران را گواه گرفت که آیا این جملات را از پیامبر و اصحاب
بزرگ او شنیده اید یا نه؟ آنان در همه موارد گفتند: آری. اصحاب پیغمبر شهادت دادند
که این جملات را از خودِ پیغمبر شنیده اند و تابعین نیز تصدیق کردند که از اصحاب امین
و مورد اعتماد شنیده اند.

البته این گونه سخن گفتنِ امام، از یک نکته تأسف بار نیز حکایت دارد و آن
مظلومیّت ائمه علیهم السلام است. شخصیتی چون امام حسین علیه السلام برای اثبات جایگاه اهل بیت
پیامبر، به شهادت اصحاب و تابعین متوسّل شده است. فضایل و مناقب و حقوق آنان
به گونه ای در جامعه اسلامی پایمال گشته که مردم در غفلت و نادانی به سر می برند و باید
به شخصیت های موجه گوشزد کرد تا این حقایق را برای مردم بازگو کنند و این امر از
مسائل عبرت آموز تاریخ اسلام است.

حاکمان غاصب، افکار عمومی جامعه را به گونه ای جهت دادند که مردم شام از
این که علی بن ابی طالب علیه السلام در مسجد به شهادت رسید، اظها