پاورپوینت کامل نگرشی بر عرفات ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگرشی بر عرفات ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگرشی بر عرفات ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگرشی بر عرفات ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

۱۶۴

عرفات سرزمین پهناور و همواری است که هشت کیلومتر
مربع (۲km8) مساحت دارد،(۳۳۳) و امروزه در فاصله تقریبی بیست و یک کیلومتری (km21)
شرق (جنوب شرقی) مکه قرار گرفته است.(۳۳۴) برخی فاصله را حدود دوازده میل نوشته
اند.(۳۳۵) ازرقی و بعضی دیگر طول و عرض آن را دو میل در دو میل ذکر کرده اند،(۳۳۶)
این مکان دورترین موقف از مواقف و مشاعر حج است، که در عین حال وسیع ترین آنها نیز
محسوب می گردد،(۳۳۷) و تنها موقفی است که خارج از محدوده حرم قرار گرفته است،(۳۳۸)
سه طرف آن سلسله کوهی قرار گرفته که از آن بعنوان «جبل عرفات» یاد می شود،(۳۳۹) این
سلسله، قوسی را بوجود آورده اند که وتر آن را «وادی عرنه» تشکیل داده است.(۳۴۰)
کیفیت قرارگیری این سلسله کوه: در شمال شرقی عرفات، کوهی بلند و قهوه ای رنگ قرار
گرفته که به «جبل سعد» معروف است و بر محل وقوف اشراف دارد.(۳۴۱) در سمت طلوع
خورشید کوه بلند دیگری است که از آن به «جبل ملحه» یاد می شود که این از جهت بلندی
و ارتفاع، کوتاه تر از کوه سعد است و رنگش متمایل به سرخ و سفید با رگه های سیاه
است.

کوه ملحه از ناحیه شرق تا جنوب عرفات، که راه طائف در آن قرار گرفته، امتداد
دارد.(۳۴۲) در قسمت جنوب، سلسله کوه های سیاهی است که بارزترین آنها «ام الرضوم»
است.(۳۴۳) و در ناحیه مغرب و شمال غربی آن «وادی عرنه» قرار دارد که خارج از محدوده
وقوف است.(۳۴۴) عرفات که خود بین مکه و طائف قرار گرفته،(۳۴۵) از جنوب به «وادی
نعمان» متصل است که تا وادی عرنه در جنوب غربی، امتداد دارد.(۳۴۶) در وادی نعمان
مزرعه های خوبی بوده و شاعران به مدیحه سرایی آن پرداخته اند.(۳۴۷) از سعید بن جبیر
به نقل از ابن عباس نقل شده است که در این مکان عهد و میثاق از فرزندان آدم گرفته
شد.(۳۴۸) در رابطه با حدود و مرز عرفات از ابوبصیر و معاویه بن عمار از حضرت امام
جعفر صادق – ع – چنین نقل شده است: «و حدّ عرفات من المأزمین الی أقصی الموقف»

(۳۴۹)؛ «حد عرفات از مأزمان تا آخرین جای وقوف است.» در روایتی دیگر از معاویه بن
عمار به نقل از آن حضرت آمده است: «و حدّ عرفه من بطن عرنه و ثویه و نمره الی ذی
المجاز، و خلف الجبل موقف»

(۳۵۰)؛ «حد عرفه از بطن عرنه و ثویه و نمره تا ذوالمجاز می باشد، و پشت کوه (جبل
الرحمه) موقف است.» سماعه بن مهران نیز از رئیس مذهب شیعه حضرت امام جعفر صادق – ع
– روایت کرده است: «… و اتفق الأراک و نمره و هی بطن عرنه و ثویه و ذاالمجاز،
فانّه لیس من عرفه»

(۳۵۱)؛ «از وقوف در اراک و نمره، که بطن عرنه است، و ثویه و ذوالمجاز بپرهیز که
آنها از عرفات شمرده نمی شوند.» از بیان اقوال و توضیحات دیگر در بیان محدوده مکان،
به خاطر دوری از اطناب می گذریم و عزیزان را به مدارک بحث ارجاع می دهیم.(۳۵۲) گذری
در عرفات و چشم اندازی دیگر و اینک برآنیم تا نام برخی از مکانهایی را که به هنگام
حرکت از سمت مزدلفه (مشعرالحرام) به جانب عرفات به چشم می خورد، به ترتیب آنچه را
که می بینیم و یا جایگاه – جا برای دو عدد عکس –

آن را در کتابهای تاریخی می یابیم به نحو اختصار روشن سازیم: اخشبان: در مرز شرقی
مزدلفه دو کوه وجود دارد با نام «اخشبان»، کوه شمالی را «اخشب کبیر» و کوه جنوبی را
«اخشب صغیر» گویند، از میان آن دو، راهی به سمت مزدلفه می گذرد که آن را «طریق
المزمین» و «طریق الأخشبین» نامند.

این راه امروزه توسعه پیدا کرده است.

چندین مسیر برای سواره ها احداث گردیده و یک راه نیز برای کسانی که می خواهند این
مسیر را پیاده طی کنند.(۳۵۳) این مسیر را «مأزمان» نیز نامند.(۳۵۴) مأزمان:
«مأزمان» تثنیه «مأزم» است که اهل لغت به راه تنگ میان دو کوه و امثال آن می
گویند،(۳۵۵) و در اینجا مقصود آن راه تنگی است که در میان دو کوه وجود دارد که اهل
مکه از آن به عنوان «مضیق»؛ یعنی تنگه یاد می کنند،(۳۵۶) تقی الدین فاسی از ابن
شعبان نقل می کند که مأزمان دو کوه است در مکه که از مزدلفه بحساب نمی آید و همو به
نقل از نووی در تهذیب می نویسد که آن دو کوه، بین عرفات و مزدلفه واقع است که از
میان آن دو راهی می گذرد.(۳۵۷) صاحب مرآه الحرمین فاصله بین باب بنی شیبه تا اول
مأزمان را ۱۳۱۶۱ متر و فاصله میان آخر وادی محسّر تا اول مأزمان را ۲۸۱۲ متر و حدّ
فاصل بین اول مأزمان تا محل علامت حرم را – که از آن بعنوان طول مأزمان یاد می کنند
– ۴۳۷۲ متر نگاشته است.(۳۵۸) فاکهی و ازرقی حد فاصل میان دو مأزم را، که از آن
بعنوان «مأزما عرفه» یاد می کنند، ۱۱۲ ذراع و ۱۲ انگشت نوشته اند،(۳۵۹) ظاهراً
مقصود آنها عرض تنگه است.

در واقع این فاصله را دره ای تشکیل می دهد که نهایت آن به بطن عرنه می رسد.(۳۶۰) در
گذشته حاجیان به هنگام عبور از این مسیر به سوی مشعرالحرام، گاهی در این تنگه مورد
هجوم عده ای از دزدان و غارتگران قرار می گرفتند و اموالشان به غارت می رفت(۳۶۱) و
گاهی خونها ریخته می شد.

امروز این راه توسعه پیدا کرده است.

بطن عرنه حد فاصل بین دو علامت حد حرم و بین دو علامت حد عرفه از سمت مکه را بطن
عرنه می گویند.(۳۶۲) بهنگام استعمال، کلمه «عرفه» گاهی شامل بطن عرنه نیز می گردد،
و گاهی تنها اراده موقف از آن می گردد.(۳۶۳)طول وادی عرنه را ۱۵۵۳ متر نوشته
اند.(۳۶۴) گاهی از «بطن عرنه» اراده مسجد عرفه و همه مسیل می گردد.(۳۶۵) علمین حرم
گویند اول کسی که علامتهای حد حرم (انصاب حرم) را نصب کرد، حضرت ابراهیم خلیل با
راهنمایی جبرئیل بوده است، و پس از او اسماعیل، قصی بن کلاب، قریش، پیامبر – ص –
قبل از هجرت و همچنین در عام الفتح، عمر، عثمان، معاویه، عبدالملک بن مروان و مهدی
عباسی آن را تجدید بنا کرده اند و بعدها صاحب اربل در سال ۶۲۶ ه . ق.

و صاحب یمن در سال ۶۸۳ ه . ق.

دو علامتی که در سمت عرفه بود تجدید ساخت کردند.(۳۶۶) تقی الدین فاسی اقوال مختلفی
را در بیان مقدار مسافت حد حرم از سمت عرفه به این شرح ذکر کرده است: ۷ میل، این
فاصله را ماوردی در الاحکام السلطانیه، شیخ ابو اسحاق شیرازی در مهذب و نووی در
ایضاح و تهذیب الاسماء و اللغات آورده اند.

حدود ۸ میل، این مقدار را قاضی ابوالولید الباجی ذکر کرده است.

۹ میل، این حد را قیروانی در کتاب نوادر و سلیمان بن خلیل نگاشته اند.

۱۱ میل، این مسافت را ازرقی،(۳۶۷) فاکهی و ابوالقاسم عبیداللَّه بن عبداللَّه بن
خرداذبه خراسانی در کتاب «المسالک و الممالک»، نوشته اند.

و در آخر، فاسی در صحت این اقوال خدشه می کند.(۳۶۸) در علل این اختلافات عواملی چند
دخالت دارد، از جمله:

۱ – وجود اختلاف در مقدار میل، گفته شده است که قدما هر میل را برابر با ۴۰۰۰ ذراع
می دانستند،(۳۶۹) و برخی آن را ۲۰۰۰، ۳۵۰۰، ۶۰۰۰ ذراع ذکر کرده اند.(۳۷۰) ۲ – پستی
و بلندیهای منطقه، وبطور کلی موانع طبیعی در کیفیت اندازه گیری مؤثر بوده است.

۳ – اختلاف در مبدأ مسافت نیز دخیل است، برخی ابتدا را از باب بنی شیبه، بعضی مکانی
بین باب بنی شیبه و باب المعلاه، و برخی دیگر از عتبه باب المعلاه گرفته اند.(۳۷۱)
بنابر آن که مقدار هر میل ب