پاورپوینت کامل اسرار سعی و عرفات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اسرار سعی و عرفات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اسرار سعی و عرفات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اسرار سعی و عرفات ۱۰۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

«حج» و اعمال و آموزه های آن، آکنده است از رمزها و رازها؛ بخشی از این رازها و رمزها
را احادیث معصومان ـ علیهم السلام ـ برنموده اند و برخی را بیان و بنان عالمان با بهره گیری
از هدایتهای آن بزرگواران عرضه کرده اند. تأمّل در ابعاد مختلف حجّ تنبّه آفرین است و در
نگریستن بسیار در آن نشانگر آن که زیبایی ها و والایی های معارف آن ناپیداکرانه. نویسنده
بزرگوار و محقّق ارجمند، در مقالات پیشین از حقایق و اشارات برخی از اعمال حجّ سخن
گفته بود و در این مقاله به تبیین و توضیح اسرار و حقایق سعی صفا و مروه و عرفات پرداخته
است.

می دانیم سعی میان صفا و مروه از
ارکان حج و کاری است ضروری که بدون
آن حاجی نمی تواند از احرام خارج شود و به
اصطلاح نسبت به پاره ای از امور، مُحِلّ
گردد. این سعی خاطره بس سترگ و
شگرفی را در اذهان تجدید می کند که هاجر
برای جستجوی مایه حیات خود و فرزندش،
تلاشی مستمر را دنبال کرد. و هرچند این
تلاش عملا به هدفی که در مد نظر بود
نایل نیامد؛ اما خداوند به هیچوجه تلاشها و
کوششهای مشروع و مطلوب آدمی را
بی پاداش نمی گذارد؛ لذا با امداد غیبی این
تلاش و کوشش به آب زمزم و جریان آن
انجامید، و این تلاش به صورت رمزی
درآمد که می باید حاجیان هرساله با سعی
میان صفا و مروه خاطره آن را عملا تجدید
کنند، و بدانند که سعی و کوشش آنان باید با
التجاء به خداوند توأم باشد تا به نتیجه
مطلوبی بارور گردد.

حاجی باید هفت بار میان صفا و
مروه سعی به عمل آورد، نه بدود و نه
آهسته، و راه رفتن او بهتر است حد وسط
میان «مشی = راه رفتن عادی» و «عَدْو =
دویدن» باشد، نقطه شروع این کار، صفا
است؛ و عمل مذکور به منزله التجاء و
پناهندگی به خدا در کنار خانه او است تا
بدینوسیله مغفرت الهی را به سوی خود
جلب کند، و از او درخواست عفو نماید، و
چنانکه قبلا نیز اشاره کردیم این کار نیز به
منزله رفت و آمد به خانه فرد بزرگی است
که چند بار تکرار می شود تا شاید آن بزرگ
بدو التفاتی کند؛ و از مهر و لطف خویش
سهمی عاید او سازد؛ اما نمی داند آن بزرگ،
نیاز او را برمی آورد و یا دست ردّ به سینه او
می زند. چنانکه اشاره شد سعی میان صفا و
مروه یادآور یکی از رویدادهای تاریخی
عبرت آموزی است؛ چون هاجر همسر
ابراهیم برای جستجوی آب برای فرزندش
اسماعیل از صفا به مروه و از مروه به صفا
رفت و آمد می کرد تا بالاخره منبع آب را زیر
پای اسماعیل یافت، و نیاز خود و فرزند
خویش را فراهم دید، و همین آب منشأ
آبادانی این سرزمین و عامل خیر و برکت
آن شد.

سعیی که هاجر میان صفا و مروه
مبذول داشت هدف او یافتن آب برای خود
و فرزند خویش بود که مایه حیات هر موجود
زنده ای است. حیات اسماعیل و هاجر
(علیهماالسلام) به علت تشنگی شدید در
معرض خطر بود، و اگر زیرپای اسماعیل آب
به جریان نمی افتاد و از آن بهره نمی گرفتند
مرگ آندو حتمی می نمود.

این سعی با چنان هدفی حیاتی که
در گذشته صورت گرفت، و باید چنین سعیی
مبذول می گردید، (سعیی که می تواند به
صورت الگو و سرمشقی برای همه جوامع
انسانی باشد) شاید اشارتی است به این
حقیقت که باید مسلمین برای ادامه حیات
شرافتمندانه خود در تمام شؤون حیاتی
بکوشند، و همه تلاش خویش را توأم با
تحرکی استوار و جنبشی که سراپای
وجودشان را دربر می گیرد و همه اندامهای
بدنشان ـ آنگاه که می باید به «هروله» روی
آورند ـ برای چنان جنبشی بدون استثناء به
کار افتند، و جان و روحشان و قلب و دلشان،
و زبان و دهانشان پویا در سوی هدف
حیاتی یعنی به هم رساندن ایمان و اعتقاد
توحیدی زلال و دست یافتن به این مایه
صافی و پاکیزه از شوائب شرک، برای تداوم
حیات و زندگانی بالنده اسلامی باشد.

حیات مسلمین بدون سعی و
کوشش و تلاش نمی تواند ـ به گونه ای که
مسلمین بتوانند آبرو و عزت و قدرتی در
خود به هم رسانند و عرصه را در برابر
دشمنان دیرینه اسلام تنگ کنند ـ ادامه و
استمرار یابد، حتی می بینیم حاجی نه تنها
باید سعی خود را میان دو کوه صفا و مروه
در پیش گیرد؛ بلکه باید بر فرازیدن بر کوه و
دشواری صعود بر آنها را بر خویشتن هموار
سازد و بداند که سعی و کوشش با بالا رفتن
بر روی کوههای صفا و مروه شاید اشارتی
باشد که باید سعی و تلاشها به سوی صعود
و تعالی ـ هرچند که دشوار ـ می آید منتهی
گردد. و حتی ترک هروله ـ که تحریک و به
جنبش واداشتن همه اندامها در آن منظور
شده است ـ از کمال سعی می کاهد، و باید
سعی کامل و ثواب آفرینی که پاداش کامل را
به ارمغان می آورد در جایی که باید به
«هروله» تن درداد این کار هرچند پر زحمت
را حاجی برخود هموار سازد و اگر آن را ترک
گوید به جا است آنرا در حین سعی اعاده
کند.

مرحوم فیض کاشانی می گوید:

«وقتی حاجی از طواف برگرد کعبه و
توابع آن [یعنی نماز طواف و مستحبات
دیگر [بیاسود، به زمزم درآید، و اگر برای او
نوشیدن آب زمزم مقدور باشد پیش از آن
که به سوی «صفا» [برای سعی] روی آورد
از آب آن بنوشد، و به هنگام نوشیدن بگوید:

«أللّهُمَّ اجعله علما نافعا وَ رِزقا واسعا،
و شفاءً من کلّ داء و سُقْمٍ إنّکَ قادرٌ یا
ربّ الْعالمین»:

بار خدایا! این آب و مایه حیات را
منشأ علمی سودمند، و روزی گسترده و
شفاء از هر درد و بیماری برایم قرار ده؛ چرا
که تو، ای خداوند گار و مدبّر عالم، بر
هرچیزی توانا هستی.

آنگاه از باب صفا به سوی کوه صفا
روان شود و بر فراز آن بایستد تا بتواند به
کعبه بنگرد، و رکنی را که حجرالاسود در آن
جای دارد در مقابل خویش بیند، و به حمد و
ثنای الهی و یاد نعمتهای او و این که به او
احسان فرموده ـ تا هر قدر که می تواند ـ از
جان و دل زبان بگشاید، آنگاه بگوید:

«لا إلهَ إلاّ اللّه وَحْدَهُ لا شریکَ لهُ، لَهُ
الملک ولَهُ الحَمْدُ، یُحیی وَیُمیتُ وهُوَ علی کُلِّ
شَیءٍ قَدیر»:

جز خدای یگانه هیچ معبودی دگر
[سزای پرستش] نیست، فقط او به تنهایی
سزای آن است که به او پناه جست، او را
انباز و شریک و همتایی نیست، ملک و
زمامداری همه امور و حمد و ستایش واقعی
از آن او است، او است که حیات می بخشد و
مرگ می آفریند، و همو بر هر چیزی توانا
است.

[آنگاه مرحوم فیض کاشانی، آداب و
ادعیه دیگری یک به یک بر شمرده و
گزارش می کند و سپس می گوید]:

«سعی میان صفا و مروه را [پس از
آداب و ادعیه یاد شده] آغاز می کند… از صفا
به مروه می رود و هفت بار [که مجموع رفت
و باز گشت او از صفا به مروه را تشکیل
می دهد [سعی خود را برگزار می سازد که
وقوف او بر صفا چهار بار، و بر مروه نیز
چهار بار می باشد؛ لکن سعی او میان صفا و
مروه در مجموع رفت و باز گشت، در هفت
بار صورت می پذیرد، و این هفت بار سعی از
صفا آغاز می گردد و در مروه پایان می گیرد.

«اگر کسی هروله در سعی را ـ حتی
در بخشی از مسیر مخصوص به خود ـ
رعایت نکرده باشد چهره خویش را
برنگرداند، بلکه به پشت عقب گرد کند تا به
جایی برسد که در آنجا هروله نکرده بود،
آنگاه هروله را از همانجا تا موضعی که به
جااست به هروله بپردازد این کار را انجام
دهد».

این آداب ظریف باید حاجی و
حجاج و مسلمین را درسی باشد که در
بحران تراکم جمعیت و شدائدی که از پی
خود دارد کمترین ضعف و فتوری به خود راه
ندهد؛ بلکه علی رغم گذر بر دشواریها باز هم
بکوشد و استقامت و پایداری خود را تداوم
بخشد، و در تمام صحنه های زندگانی با
تمام وجود کوشا باشد که «وَأنْ لَیسَ
لِلإنسانِ إلاّ ما سعی وأنَّ سعیُهُ سَوفَ یُری»:
(آنچه عاید انسان می گردد فقط محصول
سعی و کوشش او است، و فرآورده های
کوشش او به زودی در روز قیامت برای او و
دیگران مشهود خواهد بود).

باید حاجی میان این دو قله ترس و
امید و دو گردنه خوف و رجاء، توازن و تعادل
و استقامت خویش را نگاهبانی کند، و
رکودی در او به یکسو پدید نیاید، و بر قله
این خوف و رجاء بت هوس را از فراز دل
خویش سرنگون سازد و بت ترس را از
بلندای قلبش به زیر آورد، و در این رهگذر
خدای را بیابد که نه درباره وجودش ترس
همه جانبه را برای او پدید می آورد و نه
امیدی بی مرز و کران، بلکه او را برآن
می دارد که در نوسان میان دو سوی خوف و
رجاء با کوششی آمیخته به شادابی و نگرانی
مطبوعی، مساعی خود را به کار گیرد.

صفا و مروه یاد گارهای تلخ و
شیرینی در دل دارد.

مشرکین ـ قبل از اسلام ـ بر فراز
صفا، بت «اساف» و بر قله مروه، بت «نائله»
را نصب کرده بودند.

قران کریم در باره سعی صفا و مروه
می فرماید:

«انّ الصّفا والمروه من شعائراللّه
فمن حجّ البیت أو اعتمر فلا جناح علیه ان
یطوّف بهما، و من تطوّع خیرا فانّ اللّه شاکر
علیم»:(۱)

صفا و مروه از شعائر الهی است؛ بنا
بر این اگر توفیق حج بیت الله یا عمره
نصیب انسان گردد جرم گناهی بر او نیست
که به آندو طواف کند (یعنی میان صفا و
مروه سعی کند). اگر کسی حج یا عمره یا هر
کار نیکی را تطوّعا و بدون الزام شرعی [پس
از انجام مناسک حج و عمره واجب و اداء
سایر تکالیف دیگر] انجام دهد، باید بداند که
خداوند سپاسدار عمل او است و پاداشی
برای وی در مد نظر است، خدای که به همه
اعمال شما دانا و آگاه است.

هر چند از ظاهر آیه عدم و جوب
سعی استنباط می شود (چرا که از ظاهر آن
چنین استفاده می شود که سعی میان صفا و
مروه بلا مانع است و هم این که ضرورتی
ندارد!).

در مورد این آیه روایاتی از فریقین
در کتب احادیث آمده که این توهم را بر
طرف می سازد، از آن جمله:

ـ از امام صادق (علیه السلام) نقل
کرده اند که فرمود: «مسلمین در آغاز بر این
پندار بوده اند که سعی میان صفا و مروه،
ساخته و پرداخته افکار جاهلی و از مناسکی
است که اقوام جاهلی عرب آنرا مقرر
کرده اند! خداوند متعال برای زدودن این
تصور از اذهان مسلمین اعلام می دارد که
هیچ مانعی برای اجراء این فریضه [که یاد
گار حج ابراهیمی است] وجود ندارد؛ و سعی
میان صفا و مروه از شعائر الهی است».

ـ و نیز گویند: چون بر روی کوه صفا،
بتی به نام «اساف»، و بر روی کوه مروه،
بتی به نام «نائله» نصب کرده بودند و قبل از
اسلام، اقوام جاهلی هنگام سعی میان آندو،
آنها را مسح می کردند و بر روی آنها دست
می کشیدند، مسلمین به خاطر وجود این دو
بت بر روی کوه صفا و مروه از سعی میان
آندو احساس دشواری می نمودند. در پی
چنین جریانی بود که آیه «انّ الصّفا
والمروه…» نازل شد.

در این جا خالی از وجه نیست که از
کشف الاسرار، سخنی در تأیید روایت یاد
شده بیاوریم که می گوید:

«و اصل قصه آن است که در زمان
جاهلیت مردی و زنی در کعبه شدند به
فاحشه ای . و نام مرد «اساف بن یَعْلی»، و
نام زن «نائله بنت الدیک». هر دو را مسخ
کردند؛ پس عرب، ایشان را بیرون آوردند، و
عبرت را یکی بر صفا نهادند، و دیگری را بر
مروه تا خلق از اطراف می آمدند و ایشان را
می دیدند، روزگار بر ایشان دراز شد، و
پسینیان با ایشان أُلف گرفتند، چشمها و دلها
از ایشان پر شد. شیطان به ایشان درآمد و
گفت: پدران شما ایشان را می پرستیدند، و
ایشان را بر پرستش آنان داشت روزگار دراز
در زمان فترت و جاهلیت. پس چون اللّه
(تعالی) رسول خود را به پیغام بنواخت و
اسلام در میان خلق پیدا شد قومی از
مسلمانان ـ که در جاهلیت دیده بودند که آن
دو بت را می پرستیدند ـ تحرّج کردند از
سعی کردن میان صفا و مروه. ترسیدند که
در چیزی اُفتند از آن که در جاهلیت در آن
بودند. اللّه(تعالی) این آیت فرستاد که سعی
کنید، و آن حرج ـ که ایشان می دیدند ـ از
ایشان بنهاد».

در همان کتاب آمده است: «قوله
تعالی: «انّ الصّفا والمروه من شعائراللّه …»
الآیه: صفا اشارت است به صفوه دل
دوستان در مقام معرفت. و مروه اشارت
است به «مروّت» [مروءت] عارفان در راه
خدمت. می گوید: این صفوت و معرفت در
نهاد بشریت و بجز ظلمت از نشانهای
توانایی و دانایی و نیک خدایی اللّه است، «و
الیه الاشاره بقوله(تعالی) یخرجهم من
الظّلمات الی النّور». پس نه عجب اگر شیر
صافی از میان خون برون آرد، عجب آن
است که این درّ یتیم در آن بحر ظلمت
بدارد، و جوهر معرفت در صدف انسانیت
نگهدارد.(۳۰).

وقوف در عرصاتِ «عرفات»:

پس از آن که حجاج روز هشتم
ذی الحجه که به «یوم الترویه» نامبردار
است برای احرام حج تمتع آماده می گردند تا
در جایگاههای مشخص مُحرم شوند ـ که
البته بهتر است در خود مکه این احرام انجام
گیرد و از آن بهتر این است در مقام ابراهیم
یا حجرِاسماعیل و یا در مسجد الحرام این
احرام صورت گیرد در حالی که به ندای الهی
لبیک می گویند به صحرای عرفات روی
آورند تا در آنجا وقوف و درنگ نمایند. و
دست کم می باید از ظهر روز عرفه یعنی روز
نهم ذی الحجه تا غروب آفتاب (مغرب)، این
وقوف و درنگ ادامه یابد.

وقوفِ در عرفات از مهمترین مناسک
حج به شمار است. در این نقطه، ازدحام و
سر و صدا و زبانهای مختلف تجمع و
پیروانِ مکاتبِ گوناگونِ آیین اسلام و
فرقه های مختلف، انسان را به یاد عرصات
قیامت و اجتماع امتها با انبیا و ائمه، و
پیروی هر امتی از پیامبر خود، و چشم
داشتِ آنها به شفاعت آنان، و تحیر و
سرگردانی آنها آن هم در یک نقطه و یک
سرزمین می اندازد که آیا مورد حمایت آنان
قرار می گیرند و یا از آنها حمایت و مراقبتی
به عمل نمی آید. آری این گردهمایی
شگرف، خاطره عرصاتِ قیامت را ـ که
نصوص دینی آنرا ترسیم می کند ـ در ذهن
انسان با تابلویی زنده و گویا تجدید
می نماید. می دانیم صحرای عرفات به
درازای دوازده کیلومتر در پهنای شش
کیلومتر و نیم و با فاصله بیست و یک یا
بیست و پنج کیلومتر از مکه ـ بر سر راه
طائف ـ قرار دارد.

به راستی این وقوف و درنگ آنهم در
چنین بیابان ـ از نیمروز تا شامگاه ـ به چه
منظوری تشریع شده است؟ البته نمی توان
مزایای چنین درنگ و وقوف را ـ که پویایی
و تحرک سازنده ای را به ارمغان می آورد ـ به
این سادگی برشمرد. در بیابانی که فاقد
وسائل کافی برای آرامش و آسایش است
باید همه حجاج از ملیتهای مختلف و
طبقات متفاوت، مدتی را ناگزیر در آن
درنگ کنند، و همگان در یک سطح از نظر
ظاهر و باطن، حوائج خویش را به پیشگاه
حضرت باری تعالی عرضه دارند. آیا وقوفی
بدینسان نمی تواند عالی ترین نمونه
همبستگی و تجمع و به ویژه مساوات و
برابری را به ما ارائه کند. آیا این سنت
سترگ، برجسته ترین و گویاترین نمونه و
شعار مبارزه با اختلاف طبقاتی نیست.

ـ گذشته های بسیار دور، از رهگذر
چنین وقوفی، در قلوب حاجیان اشعه ای را
به هم می رساند، اشعه ای امید بخش که به
آنان نوید می دهد سرانجام به منظور و
هدفِ نهایی خود در زندگانیِ مادی و معنوی
نائل خواهند آمد، زیرا روزگاری پیامبر گرامی
اسلام صلی الله علیه و آله مردم را به معرفت حق و حقوق
متقابلِ آنان و وظائف الهی و انسانی آنها
فراخواند، و از همین پایگاه بود که آن
حضرت پس از بازگشت از حج در غدیر خم
رسالت و مسؤولیتِ الهی و انسانیِ خود را به
کمال، نزدیک احساس می فرمود؛ و نویدِ
کمالِ دین از عرفات آغاز شد و در غدیر خم
جلوه گر گردید؛ و سرانجام این وقوف به
نزول آیه «اِکمال» در غدیرِ خم انجامید، و
در بیابانی سوزان و توان گیر یعنی منطقه
غدیر خم، سروش الهی قلب آن حضرت را
سرشار از رضا و خوشنودی می ساخت از این
که خلافت و امامت و رهبری کسی را پس از
خود به مردم خاطر نشان گردید که باید او را
به حکم آیه مباهله شخص پیامبر اکرم ـ
صلی الله علیه و آله و سلم ـ و خود او و
ادامه دهنده وجود آن حضرت بر شمرده
عرفات، فرجامش معرفت مقام ارجمند
امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ بود که در
غدیر خم صریحا به مردم اعلام شد که:
الیوم اکملت لکم دینکم و أتممت علیکم
نعمتی و رضیت لکم الاسلام دینا»(۲): هم
اکنون دین و آیین شما را با اعلام خلافت و
امامت امیرالمؤمنین علی ـ علیه السلام ـ ،
به کمال خود نائل ساختم، و نعمتم را بر شما
بی کم و کاست ارزانی داشتم، و اسلام را ـ
به عنوان دین و آیین و رهنمود دهنده راه و
رسم صحیح زندگانی ـ برای شما پسند
نموده، و با شناساندن کسی که راهم را ادامه
می دهد، راضی و دلخوش، قریبا شما را
ترک می گویم.

ـ وقوف در عرفات را نباید رکودی در
ادامه مراسم حج پنداشت؛ این وقوف گویا
بدین منظور که مبدأ دو وقوف دیگر است
لازم به نظر می رسد تا حاجیان درخود
بیندیشند، بیندیشند و فکر خود را در اوضاع
گذشته خویش به کار اندازند، گذشته ای که
سرشار از تجارب و نتایج و بازدهی های
مرغوب و