پاورپوینت کامل فرهنگ آثار تاریخی مکه ـ ۱ ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل فرهنگ آثار تاریخی مکه ـ ۱ ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل فرهنگ آثار تاریخی مکه ـ ۱ ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل فرهنگ آثار تاریخی مکه ـ ۱ ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

۱۵۰

متنی که در پی می آید، ترجمه و تلخیصی است از کتاب «معالم مکه التاریخیه و
الأثریه».(۲۲۸) عاتق بن غیث بلادی، این کتاب را در سال ۱۴۰۰ ق.

نوشته و منتشر نموده است.

آن گاه، خود به سال ۱۴۱۲ ق.

آن را بازنگری و خلاصه کرده و «مختصر معجم معالم مکه التاریخیه» نامیده است.

گرچه این مختصر، هنوز منتشر نشده، لیکن، مؤلف با در اختیار قرار دادن
دستنویس خود، اجازه ترجمه آن را داده است.

این اثر، همان گونه که طبیعت کار ایجاب می کند، از دقت نظر علمی برخوردار
است.

لیکن در مواردی – مانند بحث از قدمت شعر عربی – از محدوده بحث خارج شده و
گاهی ادعاهای کهنه و بی اساس و غرض آلوده آن خطه را تکرار کرده است؛ مانند سخن
از شرک ابوطالب که در ترجمه، جز این موارد، همه متن به فارسی برگردانده شده
است.

اجیاد

«اجیاد» گویا جمع جواد (اسب) است که در گویش عامیانه «جیاد» تلفّظ می
شود.

این نام، به دو دره بزرگ از دره های مکه اطلاق می شد؛ که یکی از جنوب امتداد
یافته، در «خم» آب را دو نیمه کرده به سمت شمال می رود و دیگری از کوه «اعرف»
در شرق آمده، سپس روبروی «مسجدالحرام» از سمت جنوب به یکدیگر می پیوندد و به
وادی ابراهیم متصل می گردد.

این دره ها امروزه با پدید آمدن و گسترش محلات متعدّد شهری، مسکونی شده است؛
مانند: «حی جیاد»، «المصافی» و «بئر بلیله.» «جیاد کبیر» به کوهراه – بخش بالای
جیاد – که به «خم» سرازیر می شود راه یافته است و از جنوب سر از «بطحا»ی قریش و
«ثور» در می آورد.

«میمون بن قیس» (اعشی) گفته است: فما انت من اهل الحجون و لا الصفا و لا لک
حق الشرب من ماء زمزم و ما جعل الرحمان بیتک فی العلا باجیاد غربیّ الصفا و
المحرم «تو از اهالی «حجون» و صفا نیستی و حقّ نوشیدن آب، از «زمزم» را نداری.

خداوند رحمان خانه ات را در بلندای «اجیاد» در غرب صفا و مسجدالحرام قرار
نداده است.» «عمر بن ابی ربیعه» نیز سروده: هیهات من امهالوهاب منزلنا لما
نزلنا بسیف البحر من عدن و حل اهلک اجیاداً فلیس لنا الّا التذکر او حظ من
الحزن «اینک که در کناره دریای عدن فرود آمده ایم و خانواده ات در «اجیاد» ساکن
هستند، ما بسیار از «امهالوهاب» (دختر عمر بن ابی ربیعه) دور هستیم و جز
یادآوردن یا اندوه بهره ای نداریم.» نام اجیاد، بسیار در کتاب ها و اشعار
پیشینیان آمده است: «بشر بن ابی حازم» سروده است: حلفت برب الدامیات نحورها و
ما ضم اجیاد المُصلَّی و مذهبُ لئن شبّت الحرب العوان التی اری و قد طال ابعاد
بها و ترهبُ لتحمکن باللیل منکم ظعینهٌ الی غیر موثوق من العز تهربُ «سوگند به
پروردگار قربانی ها و گلوهای خونین آنها و آنچه «اجیاد» از نمازگاه و راه در
خود دارد، اگر آن جنگ دیرپای و خونبار که جلای وطن و هراس مستمر با خود دارد،
درگیرد، شبانه، زنانی هودج سوار از شما گریخته و از عزّت به ذلّت پناه می
برند.» در سروده وزیر «ابوبکر عبدی عدنی» آمده است: یا مُحیّا نور الصباح
البادی و نسیم الریاح غب الغوادی حی احبابنا بمکه ما بین الصفا و بین جیادِ «ای
جلوه آشکار فروغ بامدادی و ای نسیم بادهای پس از باران چاشتگاهی، منزلگه
محبوبان ما در مکه، میان کوه «صفا» و «جیاد» جای دارد.» اجیاد صغیر از «شرمه»
که محله ای بن بست بوده آغاز می شود.

در سال هزار و چهارصد و چهار ق.

تونلی از آن به «حی العزیزیه» زده اند که از زیر کوه اعرف رد می شد و راهی
برای حُجاجِ پیاده گشود و بدین ترتیب، مسیر ساکنان «حی العزیزیه» و اطراف
دانشگاه «ام القری » به یک سوم راه پیشین (مارخ الابطح) تقلیل یافت.

اخشبان

«اخشبان» تثنیه «اخشب» به معنای کوه دشوارگذار و سختْ صعود است.

«شریف رضی» سروده است: احبک ما اقام منی و جمع و ما ارسی بمکه اخشباها و ما
دفع الحجیج الی المصلی یجرون المطی علی وجاها و ما نحروا بخیف منی و کبوا علی
الاذقان مشعره ذراها «تا زمانی که «منا» و «جمع» برپاست و «اخشبان» در مکه
استوارند و تا هنگامی که حاجیان بر مرکب های خود به سوی «مصلی» پیش می روند، در
«خیف منا» قربانیان خود را تقدیم می کنند و سر بر آستان حقّ می سایند، تو را
دوست می دارم.»

(۲۲۹) در سروده «ساعده بن جُؤیّه هذلی» می خوانیم: «آن هنگام که در محلی تنگ
و اخشب بازداشته می شوند، جایگاهشان، مانع پیش رفتن آنان می گردد.» پیشینیان
بسیار درباره «اخشبان» سخن رانده اند و تقریباً اتفاق نظر دارند که «اخشبان»
همان کوه «ابوقبیس» و کوه «قعیقعان» است.

«ابو قُبَیس»، از کوه های مشهور، بل مشهورترین کوه مکه است؛ از محل طلوع
خورشید، کاملاً و مستقیماً بر مسجدالحرام مشرف است.

از این رو، مکّیان می گویند: «آن که بر ابوقبیس به ایستد، طائف را می بیند.»
درباره «قعیقعان» در جای خود سخن خواهیم گفت.

لیکن اهالی بادیه، به دو کوه مشرف بر «مزدلفه» از سمت مشرق «اخشبان» می
گویند و راه میان آن دو کوه را «مأزمان» می نامند.

گاه به دو کوه منی، «اخشبان» گفته می شود که با افزودن قید «منی» و گفتن
«اخشبان منی» از «اخشبان» تمیز داده می شود.

آن کوه منی که طرف شام است «قابل» نام گرفته، که از طرف جنوب، مقابل کوه
«بثیر غیناء» است و نام کوهی که به طرف یمن قرار دارد «صابح» است، که دامنه
شمال شرقی آن «خیف منی» نام دارد و در اشعار عرب شهره است.

«شریف رضی» سروده: نظرتکِ نظره بالغیف کانتْ جلاء العین او کانت قذاها و لم
یکُ غیر موقفنا فطارت بکل قبیله منّا نواها «در «خیف منی» به تو نگاهی کردم که
روشنی دیده یا خار چشم بود و جز آن همدیگر را ندیدیم و هر یک از ما به قبیله
خود بازگشت.» در هر صورت، همه این کوهها «اخشب» به شمار می رود، بدین سان که
ابوقبیس و قعیقعان، «اخشبان مکه»، قابل و صابح «اخشبان منی» و مأزمان «اخشبان
مزدلفه» هستند.

اذاخر

«اذاخر» جمع «اذخر» است (به معنای گور گیاه و گوز گینه که بوی خوشی
دارد.) در سروده «بلال بن رباح» – رضی اللَّه عنه – آمده: الا لیت شعری هل
ابیتنّ لیله بفخّ و حولی اذخر و جلیل و هل اردن یوماً میاه مجنّهٍ و هل یبدون
لی شامه و طفیل «ای کاش می شد شبی را در «فخّ» بسر برم و اطرافم «اذاخر و
«جلیل» باشد و آیا روزی به آبهای «مجنّه» دسترسی پیدا می کنم و«شامه» و «طفیل»
در برابرم آشکار می شود.» در این شعر، واژه های «فخ»، «اذخر» و «جلیل» آمده
است: الف – «فخَّ» (به فتح فاء و تشدید خاء) دوّمین مسیل مکه است که قبلاً بدان
اشاره کردیم.

آب این مسیل از میان «حراء» و «مکه» می گذرد و به «زاهر» می رود و از آن جا
به حدیبیه و آنگاه به «مر الظهران» – بالای حداء – می ریزد.

به زودی در این مورد توضیحات بیشتری خواهیم داد.

ب – «اذخر» همان کوه «اذاخر» است که در گویش شاعر، ضرورتاً و برای درست شدن
وزن شعر، «اذخر» آمده است.

این پندار ادیب نمایانه، در تفسیر این شعر که بلال، از بوییدن «اذخر»
(گورگیاه» یاد کرده، درست نیست، بل، همان گونه که از ظاهر شعر نیز پیداست، وی،
در آرزوی مکه و دره ها و کوه ها و حومه شهر بوده و بدانها دلبستگی نموده است.

امّا این «اذاخر» کوهی است که از سوی شمال بر «ابطح» اشراف دارد و از شرق به
حجون متصل است و در آنجا گردنه ای بوده به نام «ثنیه الاذاخر.» «ازرقی» در کتاب
«اخبار مکه» (ج ۲، ص ۲۸۹) گفته است: «ثنیه اذاخر» بر «حائط خرمان» مشرف است و
از آنجا بود که پیامبر اکرم – ص – در روز فتح مکه، وارد شهر شد.

قبر عبداللَّه بن عمر نیز در آنجاست، از طرفی که به مکه پیوسته است؛ یعنی
جایی که گورستان «آل عبداللَّه بن سید» قرار دارد.» «حائط خرمان» نیز امروزه
«خرمانیه» نام دارد و بالای مکه است.

اینک دارای فضای وسیعی است که ایستگاه ماشینهای کرایه ای است و «قرن غراب»
از سمت طلوع خورشید بر آن مشرف است و اخیراً بخش وسیعی از آن به عنوان ساختمان
شهرداری ساخته شده است.

ج – «جَلیل» دره ای است که از «حراء» آغاز شده و در میانه «فخ» است.

امروزه «جلیل» از محلات مسکونی مکه است و بیشتر ساکنان آن از «روقه ازعتیبه»
هستند.

اقحوانه (گل بابونه)

«اقحوانه» به مابین «منحنی» و «مفجر اوسط» و یا با
تعریفی دقیقتر بر «محصّب» اطلاق می شد که در صدر وادی ابراهیم است و آب سیل
عقبه منی در آن می ریزد.

می گویند: مکّیان برای گردش و تفریح با لباسهای رنگین و فاخرانه چون گل
بابونه، به این جا می آمدند.

امروزه، «اقحوانه» شامل محلات «الروضه» و «الششه» و اطراف آنهاست.

«حارث بن خالد مخزومی» در این مورد سروده است: من کان یسأل عنّا این منزلنا
فالاقحوانه منّا منزل قمن اذ نلبس العیش غصّاً لا یکدره قرق الوشاه و لا ینبو
بنا الزمن «هر کسی از منزلگاه ما بپرسد خواهیم گفت: «اقحوانه» منزل شایسته
ماست، زیرا در این جا سرخوشانه زندگی می کنیم و روزگار با ما کج رفتاری نمی کند
و دروغ و سعایت بدخواهان، عیش ما را تیره نمی سازد.»

<