پاورپوینت کامل طواف بیت عتیق ۸۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل طواف بیت عتیق ۸۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل طواف بیت عتیق ۸۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل طواف بیت عتیق ۸۰ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

حاجی راست که در هر یک از طوافهای «نساء» و «زیارت»، هفت شوط پیرامون کعبه، گردش را
از نقطه محاذی «حجر الأسود» آغاز کرده و ادامه دهد و باید شرایط اقامه نماز; از
قبیل طهارت از حدث و خبث و پلیدیهای ظاهری و باطنی در جامه و تن و بدن و مطاف و نیز
ستر عورت را در خود احراز کند; هر چند که طهارتِ یاد شده در طوافِ واجب شرط است و
در طوافِ استحبابی ضرورتی ندارد. باید نیت کند و از حجر الأسود آغاز کرده و طواف را
بدان پایان بَرَد. باید خانه خدا در محاذی سمتِ چپِ بدن خود، به هنگام طواف قرار
دهد، و طواف خود را میان کعبه و مقام ابراهیم برگزار نماید.

مستحب است طواف را با سکینه و وقار انجام دهد، و گامهای کوتاه بردارد، و خود را تا
میتواند به کعبه نزدیک سازد، و بر روی «شاذروان» هنگامِ طواف گام ننهد; چرا که
«شاذروان» یعنی برآمدگی پایین دیوارههای کعبه، جزئی از کعبه به شمار است. اگر میسور
بود در هر شوطی حجر الاسود را با نثار بوسه و دست کشیدن استلام کند. و همه ارکانِ
کعبه: (رکن اسود، رکن شامی، رکن غربی، و رکن یمانی) به ویژه رکن اخیر را در آغوش
گرفته و بدانها چنگ آورد.

* با شروع طواف، وقتی به باب کعبه میرسد، خویشتن را در کنار مظهری از درگاه الهی
احساس میکند، در کنار چنین درگاهی است که سزا است فقر و بینوایی و نیازمندیِ خود را
در این جایگاه به خداوند متعال عرضه دارد و همت خویش را در عرضِ حاجت بر فرازد و
نیازی بس بزرگ و حاجتی سترگ را با حضرت باری تعالی در میان گذارد و به خدا عرض کند:

«سائلک، فقیرک، مِسکینک ببابک، فتصدَّق عَلیه بالجنَّه. أللّهمَّ البیت بیتک،
والحَرَمُ حَرَمُک، والعبدُ عبدُکَ. وَهذا مقامُ العائذ المستجیر بکَ من النّار
فأعتقنی و

والدیَّ وأهلی وَوُلدی وإخوانی المؤمنین مِنَ النّار، یا جوادُ یا کریم»

«خدایا! خواهنده و گدای تو، فقیر و تهی دستِ تو، مسکین و بینوای تو در کنار درگاهِ
تو برای درخواستِ حاجت آمده، پس بوستان بهشتی را به عنوان صدقه و موهبتی حاکی از
صداقت، بدو ارزانی دار; و با این عطا و بخشش بر او منت گذار. بار خدایا! خانه، خانه
تواست. حَرَم، حرم تواست. وبنده، بنده تواست. اینجا پایگاه پناهنده و خواهان امان و
زینهار از آتش دوزخ، آنهم به مدد تو است. پس من و پدر و مادر و خاندان و فرزندان و
برادران با ایمانم را از این آتش رهایی بخش، ای خدایی که با جود و کرامتی»

* آنگاه که برابر میزاب و ناودان میرسد; یعنی به جایی میرسد که باران رحمت الهی با
تجمع در بام کعبه از این نقطه فرو میریزد، بارانی که ارزاق و نعمتهای زمین مدیون
ریزش آن است، و وسیله شست و شو از پلیدیهااست و دور ساختن ناپاکیها و ناپاکهااست،
چنین بخواند:

ألّلهمَّ أعتِق رَقَبَتی من النّار، وَوَسِّع عَلیَّ مِنَ الرِّزق الحَلال، وادرأ
عنّی شرَّ فسَقه العَرب والعَجم وَشرَّ فَسَقهِ الجِنَّ والإنسِ»:

«بار خدایا! وجودم را از آتش دوزخ رهایی بخش، و از روزیِ حلال برمن گسترده و فراوان
گردان، و شرِّ گناه پیشگانِ عرب و عجم و جن و انس را از من دور نگاهدار، و از آسیبِ
آنها مرا در حمایت خویش قرار ده.»

* و در همانحال که برای طواف، گامها را به جلو میراند بگوید:

«ألّلهم إنی إلیک فقیر، وإنّی منک خائف مُستَجیر، فلا تُبدِّلِ اسمی ولا تُغیّرَ
جسمی»

بار خدایا! تحقیقاً مرا به تو نیاز است و مسلماً از تو بیمناک و به تو پناهندهام;
پس اسم و رسمم را جا به جا نفرما و جسم و تنم را دگرگون مساز.»

* و به هنگام رسیدن به رکنِ یمانی که در خویشتن آمادگی بیشتری احساس میکند، خدای را
به اسمِ اعظمِ او یاد کند; چرا که اسمِ اعظمِ او برای همه امور مهم، کار ساز و نیز
گشاینده هرگونه مشکل و معضلی است، سزا است این چنین خدای را بخواند:

ألّلهم إنّی أسألک باسمک الذی یَمشی علی طَلَل الماء; کما یُمشی به علی جُدَدِ
الأرض، وأسألُک باسمک المَخزون المَکنون عندَکَ، وَ أسألک باسمِکَ الأعظم الأعظم
الأعظم، إذا دُعیتَ به أجَبتَ، وإذا سُئلتَ بِهِ أعطیتَ أن تُصلّی علی محمّد وآل
محمّد»

«خداوندگارا! از تو درخواست میکنم به آن نامی از تو که بر امواجِ بلند آب چنان
میتوان راه در نوردید که در جادههای هامون و هموار. و از تو میخواهم به آن نامی که
از تو که نزد تو برای بشر نهان مانده و در خواستِ خود را با نامی از تو در میان
میگذارم که بسی بزرگ و بسی بزرگ و بسی بزرگ از بزرگتر است، نامی که اگر بدان تو را
بخوانند به در خواست کننده پاسخ مثبت میدهی و اگر از رهگذر آن به درگاه تو روی
آورند خواستههایشان را بدانان اعطا فرمایی. با این نامها تو را میخوانم که بر محمد
و خاندان او درود فرستی». و پس از آن

هرگونه حاجتی که دارد به خداوند متعال عرضه کند.

* وقتی خود را نزدیک «رکنِ یمانی» یافت در هر شوطی آن را در آغوشش گرفته ببوسدش و
بر پیامبر و خاندانش درود فرستد. و میان این رکن و رکنِ اسود ـ که حجر الأسود بر آن
نصب شده است و در آن جای دارد خیر دنیا و آخرت هر دو را از حضرت باری تعالی درخواست
کند و بگوید:

«ربّنا آتِنا فی الدُّنیا حَسَنه وفی الاخره حسنه وقنا عذاب النّار»

* در شوط هفتم در «مستجار» ـ که نزدیک رکن یمانی و محاذی باب کعبه است ـ درنگ کند،
دستهایش را بر دیوار کعبه بگشاید و بگسترد، گونهها و شکمش را بر کعبه نهد و برای
این که خاکساری و تواضع خویش را به خداوند اظهار دارد و زبان به ناتوانی خویش
بگشاید، با این مقال با حضرت خداوندگار خویش گفتگو کند که:

ألّلهم البیت بیتُک، والعبد عبدک، وهذا مقامُ العائذ بک من النار، ألّلهم انّی
حَللتُ بِفنائکَ فاجعل قِرایَ مغفرتک، وهَب لی ما بینی و بینک واستوهبنی من خلقک»

«بار خدایا! این خانه، خانه تو است و این بنده بنده تو است، و اینجا پایگاهی است که
به تو از آتش دوزخ از رهگذر آن باید پناه بریم. پروردگارا! من بر حریمِ تو فرود
آمدم و پذیرایی تو از من، آمرزشِ تو باشد، و آنچه میان من و تو است برای من
ببخشای.»

به دنبال این دعا، هر چه از خدا میخواهد با او در میان نهاده و بر گناهانِ خود در
برابر خداوندگارش اعتراف کند. و به دنبال دعا و درخواست و نیازِ خود همه عواملِ
خوشبختی خود را از آن حضرت باری تعالی دانسته و رهایی از آتش دوزخ را به عنوان
آخرین درخواست و مهمترین حاجات به خدا عرضه دارد و با خدا که برآورنده همه نیازها
است این حوائج را بدینسان در میان گذارد:

ألّلهم مِن قَبلکَ الروح والرّاحه والفَرجُ والعافیه. أللّهم إنّ عمَلی ضعیف
فضاعِفْهُ لی واغفر لی ما اطَّلعت علیه منّی وخَفی علی خلقک، أستجیر بِکَ مِنَ
النّار»

«بار خدایا! رفاه و آسایش و گشایش و سلامت از ناحیه تواست، با خدایا! تحقیقاً عمل
نیکم کم رمق و ضعیف و ناچیز است آن را به نفع من دو چندان ساز و از اعمالِ بدی که
بدانها دست یازیدیم و فقط تو بر آنها آگاهی و برخلقِ تو پنهان است در گذر، و به تو
از آتش دوزخ پناه میخواهم.»

* و هر چه بیشتر دعا کند، فراوان از خدا در خواست نماید. آنگاه به استلام «رکن
یمانی» و رکنی که حجر الاسود در آن قرار دارد روی آوَرد و بر آنها بوسه زند، و طواف
را با این دعا به پایان بَرَد که:

«ألّلهم قنِّعنی بما رَزَقتنی وبارِک لی فیما آتیتنی»

بار خدایا! مرا بدانچه ارزانی داشتی قانع و راضی گردان، و در آنچه به من عطا فرمودی
برکت و فزونی به هم رسان.»

* وقتی از طواف فارغ گشت، مقامِ ابراهیم را آهنگ نماید و در آنجا دو رکعت نماز
گزارد البته مقامِ ابراهیم را به هنگام

نماز پیش رویِ خود قرار دهد و در رکعتِ اول بعد از حمد، سوره توحید و در رکعت دوم
سوره جحد (الکافرون) را قرائت کند و پس از تشهد و تسلیم، خدای را سپاس گوید، و بر
محمد و آل او درود فرستد، و از خداوند متعال درخواست کند طوافِ او را به شرف قبول
نائل سازد و آن را آخرین کار او قرار ندهد، بلکه بارها وی را به توفیقِ زیارتِ
خانهاش و طواف برگردِ آن مفتخر گرداند و در مقامِ حمد و ستایش الهی و درود بر
پیامبر و آلِ او و درخواستهایش، دعایی را این چنین بخواند:

«الحَمد لله بمحامده کلَّها علی نعمائه کُلّها حتّی یَنتهی الحَمد إلی ما یُحبُّ و
یَرضی. ألّلهم صلِّ علی محمّد وآلِ محمّد، وتَقبّل منّی وطَهّر قلبی وزکِّ عملی»

«سپاس از آن خدا با تمام انواع آن سپاس بر تمام نعمتهایش (سپاسی که به آنچه محبوب و
مَرضیّ خدااست به فرجام رسد). بار خدایا! بر محمّد وآل او درود و نثار فرما، و از
من بپذیر، و قلبم را از هر آلایشی پاکیزه گردان، و علمم را به برکات خود از هر
پلیدی و پلشتی، به رشد و نموّی رهیده از آفتی سترده ساز.»

باید همه توان خود را در دعا به کار گیر، آنگاه به سوی حجر الاسود به راه افتد و آن
را استلام کرده و ببوسد و یا با دستِ خود در سوی آن نشان و اشارت رود، و آنچه قبلا
به خدا عرضه داشته تکرار کند.

* باید توجه داشت که «طواف» یکی از ارکانِ حج و عمره است که اگر عمداً ترک شود حج و
عمره شخص باطل و فاقد اعتبار و ارزش میگردد; چنانچه از روی نسیان و فراموشی انجام
نگرفته باشد میتواند بعد از مناسک حج با قضا،آن را جبران نماید. و اگر بازگشتِ به
مکه و قضای طواف، دشوار و مستلزم تحملِ مشکلاتی گردد، میتواند دیگری را به عنوان
نایب خود در این وظیفه انتخاب کرده تا به جای او طواف کند.

* چنانکه اشارت رفت «طواف به منزله نماز است; لذا باید حجگزار، قلب خود را از تعظیم
و خوف و رجاء و محبت سرشار سازد» و بایدب بداند که این طواف به سان تحیت و تهنیت به
نخستین خانهای است که به منظور پرستش خدای یکتا بنا شده و تکریمی است به یکی از
مظاهر توحید و یکتا پرستی.

و چون حاجی، کعبه و جلوهگاهِ معشوق و معبودِ خود را میبیند، عاشقانه همچون پروانه
گرد شمعِ مظهر حقیقی پاک که خدای متعال است به گردش در میآید و آنقدر بر پیرامون
این شمع به گردش و پرواز روحی ادامه میدهد تا بال و پر تمایلات عصبی به دنیا
واِخْلاد و دلبستگی به آن بسوزد، و چون خاکستر در تند باد جماعت انبوهِ طائفین از
پیرامون دل و جانش بپراکند و هر چه ناخالصی در وجودش راه یافته زدوده و سترده شود،
و وجودش سراپا عشق به خدا گردد.

حجر الاسود نقطه آغاز و مبدأ این طواف است; استلام و تقبیل آن عبارت از کاری است که
از عشق و علاقه به مبدأ حقیقیِ عالم، یعنی آفریدگارِ جهان بازگو میکند. امتی که
شبانه روز به صورتِ تکلیفِ

واجب و الزامی باید پنج بار به سوی این خانه که عالیترین مظهر توحید است نماز را
اقامه کند شایسته مینماید با طواف پیرامون بنائی که ابراهیم برای شرک زدایی و ترویج
توحید پیریزی کرده است اظهار ادب نماید.

مرحوم فیض کاشانی میگوید: «باید حاجی بداند در طواف، خود را به فرشتگان مقربی که
پیرامون عرش را احاطه کرده و برگردِ آن طواف میکنند همانند ساخته است. نباید تصور
کند که هدف از این طواف آن است که کالبد و بدن خود را پیرامون کعبه به گردش
درآوَرَد; بلکه مقصود این است قبلش از رهگذر ذکر و یادِ صاحبِ خانه به گردش و چرخش
افتد تا ذکر جز به او ابتداء نشود و جز به او خاتمه نیابد; چنانکه طواف کننده طواف
را از خانه و حجر الاسود آغاز و بدان ختم میکند.

آری طواف، نشانگر اوج محبت و مُنتهای عشق الهی در عبادت و پرستش است، و پیدا است که
این طواف در تنگنای حرکت فیزیکی و گردش صوری و ظاهری و مادی محدود نیست، و باید قلب
و دل آدمی در پویش و گردش و در جستجوی خدا باشد خانه خدا و طواف تن و اندام نمودارِ
خدا و چرخش روح و دل میباشد، و چنانکه اشاره خواهیم کرد. طواف تن و اندام در عالمِ
شهود نردبانی است به عالم غیب و ملکوت.

نکته قابل توجه در انجامِ این فریضه پرشور که جلوهای نمایانگرِ کمالِ عبودیت و
بندگی و محو شدن در جمال ربوبی است این است که در میانِ جمع و انبوه انسانها برگزار
میشود. طوافِ جمعی جلوهای است از تجمع و همبستگی مردم با یکدیگر تا به مددِ قلبهای
پاکی که با اصحاب و خداوندگارانِ آن با او همراهی میکنند بتوان در پیشگاه پروردگار
قربی به هم رسانده و خواستههای او در کنارِ جمع با استجابت و پاسخ مثبت بارور شود;
و با سپردن خود به انبوه طائفان در گردابِ انسانیت محو شده و با از خود گذشتن و به
جمع پیوستن، خدای را باز یابد.

طواف نمایشی است از عبادتِ جمعی که باید طائف، خویشتن را ناگزیر از هماهنگی با
برادران ایمانی خود ساخته و از تک رو