پاورپوینت کامل حج و برائت از مشرکان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حج و برائت از مشرکان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حج و برائت از مشرکان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل حج و برائت از مشرکان ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

برائت از دشمنان خدا و آنچه مانع رشد و تکامل انسان و سدّ راه سعادت اوست، قبل از
آنکه بُعد سیاسی ـ اجتماعی داشته باشد، جنبه اعتقادی و تربیتی دارد و مؤمن، به حکم
انگیزه ایمانی و با تأسّی به خدا و رسول، میبایست از هرچه که سدّ راه خدا است و هر
کس که در مقام خصومت با خلق اوست، تبرّی جوید و عُلقه روحی و عملی خود را قطع کند و
با دشمنان خدا طرح دوستی نیفکند. قرآن به این اصل مهم ایمانی اهتمام ورزیده و بارها
آن را متذکّر شده است. از جمله خطاب به پیامبر(صلی الله علیه وآله) میفرماید:

}لا تَجِدُ قوماً یؤمنُون بالله و الیَوم الآخر یوادّون من حادّ الله و رسوله و لو
کانوا آبائهم أو أبنائهم أو اِخوانهم أو عشیرتهم، اولئک کتب فی قلوبهم الإیمان و
أیّدهم بروح منه و یدخلهم جنّات تجری مِنْ تحتها الأنهار خالدین فیها، رضی الله
عنهم و رضوا عنه، اولئک حزب الله ألا إنَّ حزب الله هم المفلحون{.(۱)

«هیچ گروهی را که به خدا و روز قیامت ایمان دارند، نخواهی یافت که با دشمنان خدا
دوستی کنند هرچند پدران، فرزندان، برادران یا خویشاوندانشان باشند. خداوند ایمان را
در دلهای اینان تثبیت کرده و با عنایت خاص خود تأییدشان نموده است و در بهشت برین
جای میدهد. خدا از آنها خشنود و آنها از خدا خشنودند، اینها حزب خدا هستند و حزب
خدا رستگارانند».

نکته شایان توجهی که در آیه بدان اشاره شده و نباید از آن به سادگی گذشت، ویژگی
«حزب خدا» یعنی جامعه مؤمن و متشکّل اسلامی است که عبارت است از «برائت از دشمنان
خدا و قطع رابطه مودّت با آنها.» تنها در چنین صورتی است که شاهد پیروزی بر احزاب و
شیاطین خواهند بود; چه، دوستی با دشمنان خدا جز ذلت و حقارت برای مسلمانان ببار
نخواهد آورد و معالأسف امرزه شاهد چنین سرنوشتی برای اغلب کشورهای اسلامی که با
کفار طرح دوستی افکندهاند، میباشیم. همچنین قرآن کریم در مقام نقل سخن حضرت ابراهیم
با آذر و گروه بتپرست چنین میگوید:

}وَ اِذ قال ابراهیمُ لأبیهِ و قَومِهِ اِنَّنی بُرَآءٌ مما تعبدون{.(۲)

«و آنگاه که ابراهیم به پدر خود(۳) و قومش گفت من از آنچه شما پرستش میکنید
بیزارم».

و مؤمنان را به تأسّی جستن به

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ ـ مجادله: ۲۲

۲ ـ زخرف: ۲۶

۳ ـ پدر ابراهیم تارَخ بود و آذر عموی ابراهیم بود و از آنرو که تربیت و سرپرستی
ابراهیم را داشته به عنوان پدر نامیده شده است. بنگرید به تفسیر برهان، ج۲، ص۴۴۳
نشر مؤسسه البعثه و مجمع البیان و…

۲۴

ابراهیم و همراهانش فرا خوانده و میفرماید:

}قَد کانَتْ لَکُمْ اُسوهٌ حسنهٌ فی اِبراهیم و الّذین معه اذ قالوا لقَومِهم اِنّا
بُرَءَآؤُا منکم و ممّا تعبدون من دون الله کفرنا بکم و بدا بیننا و بینکم العداوه
و البغضاء أبداً حتی تؤمنوا بالله وَحْدَهُ…{.(۱)

«برای شما در (سیره) ابراهیم و یارانش سرمشق نیکویی است آنگاه که به قومشان گفتند
ما از آنچه جز خدا میپرستید بیزاریم، نسبت به شما کافریم و میان ما و شما دشمنی و
کینه پدید آمده تا به خدای یگانه ایمان آورید…».

چنانکه ملاحظه میکنیم، ابراهیم بانی کعبه و حج و پیامبری که آیین حنیف او اساس و
معیار در آیین اسلام است، در مسأله برائت اسوه و سرمشق قرار گرفته و این برائت تا
بدانجا پیش میرود که بهصورت کینهای آشتیناپذیر نسبت به مشرکان درمیآید تا هنگامی که
آنان به صراط مستقیم توحید بازگردند.

بدین ترتیب بر مؤمنان وحج گزاران و اهل قبله است که قهرمان توحید، ابراهیم(علیه
السلام)را به عنوان اسوه حسنه سرمشق سازند و برائت از دشمنان خدا و بتهای زمان و
اقطاب شرک را که کمر به نابودی اسلام و به ذلت کشیدن مسلمانان بستهاند طرد و نفی
کنند و خطرشان را دست کم نگیرند و همانگونه که در طواف و سعی و سایر مناسک، قدم جای
قدم ابراهیم مینهند، همچون ابراهیم نقاب از چهره نمرودیان زمان برافکنند و با شرک و
بتپرستی و دجالهای قرن، در هر چهرهای که هستند بستیزند و از آنها اعلام برائت کنند
و قلب خویش را از کینه آنان لبریز سازند و تا هنگامی که ریشه فتنه و فساد برکنده
نشود از پای ننشینند.

باری، در بحث برائت ـ به عنوان سیاست اصولی حج ـ چند مطلب را باید به بررسینهاد:

۱ ـ برائت در آیین محمد(صلی الله علیه وآله)

برائت ابراهیمی در آیین جهانشمول اسلام همچنان استمرار یافته و به شکل نهایی خود
میرسد. ابراهیم مبارزه با اقطاب شرک و اندیشه بتپرستی را آغاز میکند و محمد(صلی
الله علیه وآله)به تکمیل آن میپردازد. بتها را از کعبه بیرون میریزد و خانه خدا را
پاکسازی میکند و با بتپرستان و مشرکان به نبرد برمیخیزد و برائت از آنان را با بانگ
بلند در موسم حج اعلام میدارد.

آیات متعددی از قرآن به برائت از کافران و مشرکان و نبرد با دشمنان خدا و بیزاری از
اعمال و جرائم آنان فرمان میدهد. از جمله در آغاز سوره مبارکه ممتحنه، که به اسوه
بودن ابراهیم در امر برائت اشاره دارد، و همچنین در پایان آن سوره، مؤمنان را از
دوستی با دشمنان خدا و آنان که مورد غضب خداوند قرار گرفتهاند برحذر داشته است.

در آغاز میگوید:

}یا اَیُّهَا الّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذوا عدوّی و عدوَّکم أولیاء تلقون اِلَیهم
بالمودّه و قد کفروا بما جائکم من الحقّ{.

«ای کسانی که ایمان آوردهاید دشمن من و دشمنان خود را دوستان نگیرید و با آنها طرح
دوستی نیفکنید، در حالیکه آنها به آیین راستین شما کفر ورزیدهاند».

و در پایان میفرماید:

}یا اَیُّهَا الّذین آمَنوا لا تَتَوَلَّوْا قوماً غضب الله علیهم قد یَئِسوا من
الآخره کما یئس الکفّار من أصحاب القبور{.(۲)

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ ـ ممتحنه: ۴

۲ ـ ممتحنه: ۱۳

۲۵

«ای ایمانآوردگان، با آن گروه که مورد خشموغضبخداهستنددوستی نکنید، آنها از آخرت
مأیوسند همانگونه که کفار از اهل قبور ناامیدند».

هرچند مصداق بارزِ غضب شدگان، به قرینه موارد دیگر قرآن، یهودیانند اما مورد،
مخصِّص نیست و دلیلی ندارد که سایر غضبشدگان از اهل کتاب، کفار، منافقان، مشرکان و
یا سایر دشمنان اسلام را شامل نباشد; زیرا «الکفر ملّه واحده» در هر حال این آیات
با صراحت و قاطعیت مؤمنان را از دوستی با دشمنان خدا برحذر داشته و بر آن تأکید
میورزد.

آیات دیگری نیز در قرآن به چشم میخورد که پیامبر را به برائت از اعمال مشرکان و
مجرمان فرمان میدهد، مانند:

«فَاِن عصوک فقُل اِنّی بریءٌ ممّا تَعْملُون».(۱)

«پس اگر از فرمان تو سرپیچی کردند، بگو من از اعمال شما بیزار و رویگردانم».

و :

«و اَنَا بریءٌ ممّا تجرمون».(۲)

«و من از جرائم شما برائت میجویم.»

وبدین ترتیب برائت دراعتقاد و عمل، مورد توجه قرآن قرار گرفته و به آن فرمان
دادهاست.

۲ ـ قطعنامه برائت

علاوه بر آیاتی که در قرآن بهصورت عام، در مسأله برائت وجود دارد و بخشی از

آن از نظر گذشت، در سوره مبارکه «برائت» و یا «توبه» ـ که میتوان آن را «قطعنامه
برائت» نامید ـ برخورد صریح و قاطع و اعلام جنگ با مشرکان و پیمانشکنان را فرمان
داده است و آیات برائت در اجتماع عظیم حج که مسلمانان و مشرکان در موسم حضور داشتند
و در عید قربان یا عرفه، که قرآن حج اکبرش نامیده، بهصورت رسمی به امر پیامبر(صلی
الله علیه وآله) با بیان امیرمؤمنان، علی(علیه السلام) تلاوت شد:

}برائه من الله و رسوله اِلی الّذین عاهدتم من المشرکین فسیحوا فی الأرض أربعه
أشهُر و اعْلَموا انّکم غیر معجزی الله و انّ الله مخزی الکافرین. و أذان من الله و
رسوله یوم الحجّ الأکبر اِنَّ الله بریءٌ من المشرکین و رسولُه…{.(۳)

«این است برائت خدا و پیامبرش از مشرکانی که با آنان پیمان بستهاید. اینک چهارماه
مجال دارید در زمین سیر کنید و بدانید که شما خدا را ناتوان نتوانید کرد و خداوند
خوار کننده کافران است. و این اعلامی است از سوی خدا و پیامبر او بر مردم در روز حج
اکبر که خداوند و پیامبرش از مشرکان بری و بیزارند».

درباره این آیات و آیات بعدی، نکاتی را باید متذکر شد:

۱ ـ این سوره بر خلاف سورههای دیگر، بدون «بسمالله» نازل شده و چنانکه در روایات
آمده، دلیل آن این است که بسمالله مبشّر رحمت و امان است در حالیکه این سوره
بهمنظور رفع امان و اعلام جنگ و تهدید به عذاب نازل گردیدهاست.(۴)

۲ ـ آغازگر برائت، خدا و پیامآور اوست و تنها یک امر سیاسی و مقطعی نیست بلکه
برگرفته از مصدر ربوبی است و برای مؤمنان باید به عنوان یک حقیقت ایمانی همواره و
در هر عصر سرمشق باشد.

۳ ـ مفهوم برائت، از بیزاری که یک امر قلبی و عاطفی باشد، فراتر رفته و مستلزم
کنارهگیری، منزوی ساختن و طرد عملی مشرکان و توطئهگران است و همانگونه که
مفسّرانگفتهاند: به معنای رفع امان و سلب مصونیت و عدم تعهد در برابر

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ ـ شعراء: ۲۱۶ و نیز یونس: ۴۱

۲ ـ هود: ۳۵

۳ ـ هود: ۳ ـ ۱

۴ ـ تفسیر تبیان و مجمعالبیان از سخن علی(علیه السلام).

۲۶

مشرکان و حتی جنگ با آنان میباشد، چه، آنان آغازگر توطئه بوده و نقض عهد کرده و
مهلت و مدت پیمانشان به پایان رسیده است.

۴ ـ با این حال به مشرکان چهار ماه مهلت داده شده تا مجال تفکّر و انتخاب داشته
باشند و از گذشته خویش توبه کنند تا از امان و عطوفت اسلامی برخوردار گردند; زیرا
هدف از برائت و جنگ و مبارزه همانا هدایت انسانها و بازگرداندن آنها به راه حق و
طریق سعادت آنها است نه انتقامجویی و کینهتوزی و هرگاه بازگردند و تسلیم آیین حق
شوند، برادرانی هستند که با صلح و صفا در کنار سایر مؤمنان میتوانند زندگی کنند.

۵ ـ سوره برائت در سال نهم هجرت و در مدینه نازل شد که دعوت اسلام گسترش چشمگیری
یافت و دولت اسلامی مستقر شد و پیامبر(صلی الله علیه وآله) از موضع قدرت با دشمن
برخورد نمود تا حساب کار خود را بکند که اسلام از اینپس توطئه کفر و شرک را به
هیچوجه تحمل نخواهد کرد.

۶ ـ اعلام برائت، آغاز یک جنگ روانی تبلیغی علیه کفر و شرک و زمینهساز جنگهای
میدانی و تهاجمی به منظور مقابله با استکبار و فساد بود و سیاست خارجی اسلام با
جهان کفر را در صحنه تبلیغ و جهاد و جنگ سرد و گرم مشخص میکند: چنانکه آیه }فاذا
انسلخ الأشهر الحرم فاقتلوا المشرکین حیث وجدتموهم…{(۱) بیانگر است.

۷ ـ برائت در روز حج اکبر (قربان یا عرفه) که مسلمانان و مشرکان حضور داشتند، با
بانگ بلند «اذان» اعلام شد تا به گوش همه مردم از مسلمان و غیر مسلمان برسد و تکلیف
مسلمانان نیز روشن شود و خبر آن را قبائل عرب بشنوند و این در تاریخ اسلام نقش
تعیینکننده داشت و زمینه گسترش اسلام و عقبنشینی سرکشان را فراهم ساخت که به دنبال
این هشدار هیأتهای نمایندگی عرب (وفود) یکی پس از دیگری رهسپار مدینه شدند و با
پیامبر به مذاکره پرداختند و موجودیت اسلام را باور کردند.

۸ ـ آیات برائت، خطر منافقان را، که لحن ظاهرفریب و دلی آکنده از کینه و عداوت
دارند، هشدار داده تا مؤمنان بیدار باشند و فریب نیرنگشان را نخورند; چراکه اگر
آنان برنده این مصاف شوند به هیچیک از اصول و تعهّدات انسانی پایبند نخواهندبود.

۹ ـ به مقاتله با مشرکان بهویژه با اقطاب کفر و سردمداران شرک و تعقیب و مجازات
آنها فرمان میدهد; زیرا اینها آغازگر توطئه و خیانت بوده و پیامبر و پیروان او را
از خانه خود آواره کرده و کمر به نابودی اسلام بستهاند.

۱۰ ـ به مؤمنان توصیه میکند که از دشمن نهراسند و تنها از خدا پروا کنند که خدا به
دست مؤمنان، نکبت و عذاب را بر دشمن میفرستد، تا تشفّی دل مؤمنان باشد.

۱۱ ـ و بالأخره این آزمایشی است برای مؤمنان و مجاهدان صادق که جز خدا و رسول را
پناه و همراز، اتخاذ نکنند.

۳ ـ علی(علیه السلام) و اذان برائت

قطعنامه برائت را، که مشتمل بر بخشی از آیات سوره توبه(۲) و کلماتی چند از قول
پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) در خصوص روابط آینده مسلمین و مشرکین بود،
علی(علیه السلام) به امر پیامبر(صلی الله علیه وآله)اعلام نمود. در این مطلب
مفسّران و مورّخان و محدّثان اتفاق نظر دارند، هرچند در جزئیات آن دیدگاههای مختلفی
وجود دارد. برخی از مفسّرانمیگویند: چون سوره برائت نازل

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ ـ توبه: ۵

۲ ـ در اینکه چند آیه از سوره توبه بوسیله علی(علیه السلام) در موسم قرائت شد میان
مفسّراناختلاف نظر وجود دارد. برخی ۱۰ آیه، برخی ۱۳ آیه و برخی ۱۶ و برخی ۲۸ و برخی
تا ۳۰ و ۴۰ آیه را ذکر کردهاند. به تفسیر مجمع، تبیان، طبری، فخر رازی، قرطبی، و…
بازگشت شود.

۲۷

شد، پیامبر اوّل آنرا به ابوبکر سپرد و سپس (به امر خداوند) از او گرفت و به علی
ابن ابیطالب(علیه السلام)داد. بهدنبال این مأموریت، علی(علیه السلام) بر ناقه
پیامبر بنام «عضباء» سوار شد و خود را در «ذوالحلیفه» به ابوبکر رسانید و پیام رسول
خدا را در خصوص تحویل دادن آیات به او ابلاغ نمود. ابوبکر که از این امر ناراحت بود
نزد پیامبر بازگشت و علّت را از آن حضرت جویا شد. پیامبر فرمود: این پیام را کسی جز
من یا مردی از خاندان من نباید ابلاغ کند. این را «حاکم» به اسناد خود از انس بن
مالک نقل کردهاست».(۱)

فخر رازی میگوید: هنگامیکه سوره برائت نازل شد، پیامبر(صلی الله علیه وآله)
علی(علیه السلام) را مأمور ساخت که به موسم برود و آن را بر مردم قرائت کند. خدمت
پیامبر عرض شد چرا این مأموریت را به ابوبکر واگذار نکردید؟ فرمود: جز مردی از
(خاندان) من آن را ابلاغ نکند. آنگاه علی(علیه السلام) در روز عید قربان نزدیک
«جمره عقبه» ایستاد و گفت:

«اَیُّهاالناس! من فرستاده رسول خدا به سوی شما هستم. سپس سی یا چهل آیه و به قول
مجاهد سیزده آیه، سوره توبه را تلاوت فرمود و اضافه نمود که: من مأمورم چهار مطلب
را اعلام کنم:

* از این سال به بعد، مشرکان حق نزدیک شدن به خانه کعبه را ندارند.

* کسی نباید برهنه طواف خانه کند.

* جز مؤمن داخل بهشت نگردد.

* با هرکس عهد و پیمانی هست بدان وفا میشود».(۲)

قریب به این را ابن کثیر از احمد بن حنبل از انس بن مالک آورده است.(۳)

ابوبصیر از امام باقر(علیه السلام) نقل میکند: علی(علیه السلام) در حالیکه شمشیر
خود را از غلاف بیرون کشیده بود، خطبهای خواند و خطاب به مردم فرمود: «لا یطوفنّ
بالبیت عریان، و لا یحجَّنَّ البیت مشرک، و من کان له مدّه فهو الی مدته و من لم
یکن له مده فمدّته أربعه اَشهر».(۴)

«برهنه حق ندارد طواف خانه کند، مشرک نباید به حج بیاید، کسیکه پیمانی دارد تا مدّت
معین معتبر است، و کسیکه مدت معین ندارد تا چهار ماه مهلت دارد».

طبرسی از زید بن نقیع نقل کرده است که گفت: از علی(علیه السلام) پرسیدم شما برای
ابلاغ چه چیزی اعزام شدید؟ پاسخ داد: چهار چیز:

«مشرک وارد خانه کعبه نشود، برهنه طواف نکند، هرکس با پیامبر عهد و پیمانی دارد تا
زمان مقرر مجال دارد و به هرکس ندارد تا چهار ماه مهلت داده میشود».(۵) و نیز طبرسی
گوید: علی پس از اعلام این چهار مطلب، در نزدیکیِ جمره عقبه، سیزده آیه از سوره
برائت را تلاوت کرد.(۶)

بهطور خلاصه منابع فریقین با اندک تفاوتی به نقل واقعه پرداختهاند، در پارهای از
این منابع پس از آنکه پیامبر آیات را به ابوبکر داد جبرئیل نازل شد و از آن حضرت
خواست که آیات را از وی گرفته به علی(علیه السلام)بسپارد.(۷) این مطلب را ابن
شهرآشوب از جماعتی از محدّثان عامه همچون طبری، بلاذری، ترمذی، واقدی، قرطبی،
سمعانی، احمد حنبل، ابو یعلی، ابن بطه و جمع دیگری از اهل حدیث آورده است.(۸) شاید
نکته مطلب این باشد که این امر مهم و اساسی اسلام را باید کسی در میان جمع مسلمین و
مشرکین اعلام کند که لحظهای شرک نورزیده است تا در نفوس تأثیر بیشتری بگذارد و آن
کس جز پیامبر یا علی(علیهما السلام) نیست، همانگونه که روایات فریقین گواهی میدهد.

۴ ـ برائت، سیاست اصولی اسلام

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ

۱ ـ مجمعالبیان، ذیل آیه کریمه.

۲ ـ التفسیرالکبیر، ج۱۵، ص۳۱۸ دار احیاءالتراث العربی، بیروت.

۳ ـ البدایه و النّهایه، ج۵، ص۳۸

۴ ـ مجمعالبیان، ج۵، ص۷

۵ ـ همان.

۶ ـ همان.

۷ ـ البحرانی، البرهان فی تفسیرالقرآن، ج۲، ص۷۲۹ و ۷۳۰

۸ ـ همان، ص۷۳۷

۲۸

در هر حال، «اعلان برائت» یکی از وقایع مهم تاریخ عصر رسالت، در اواخر عمر شریف
پیامبر(صلی الله علیه وآله) بود. بدینوسیله دولت اسلامی تثبیت شد و دعوت جهانی
اسلام نیز آغاز گردید و پیامها و پیکهای آن حضرت به سران دول و ملل گسیل شدند. این
وقایع چهارچوب سیاست اسلامی و خط مشی مسلمانان را در رابطه با مشرکان و منافقان و
توطئه پردازان برای همیشه تاریخ مشخص میکرد و برای استقرار نظام اسلامی باید به
عنوان یک دستورالعمل اصولی تلقّی گردد.

بدین ترتیب بنیانگذار اعلام برائت، شخص رسول خدا(صلی الله علیه وآله) است و سیره
نبوی برای امت سرمشق جاودانی است (و لکم فی رسولِ الله اُسوهٌ حَسنه).(۱)

توحید ابراهیمی و نظام مقدّس اسلامی جز با برائت قوام نخواهد گرفت; زیرا برائت جنبه
منفی توحید و ولایت است و ایندو از یکدیگر قابل تفکیک نیستند.

دکتر محمد حسین هیکل در کتاب خود «حیات محمد(صلی الله علیه وآله)» پس از طرح مسأله
برائت و اعلام آن بهوسیله علی بن ابیطالب(علیه السلام) مینویسد:

«از آنروز بود که پایه و اساس دولت اسلامی استقرار یافت. اساس معنوی یک دولت نوپا
که آیات برائت بر آن تکیه میکند و علی(علیه السلام) تنها به خواندن آن در موسم
بسنده نکرد بلکه آن آیات را بهطور مکرر برای مردم در هر کجا که بودند تلاوت
مینمود».

وی سپس مینویسد: «هرگاه با دقت به این آیات بنگری، بهحق آنرا بنیاد معنوی در
قویترین شکل آن برای دولت نوپای اسلام خواهی یافت. اگر توجه کنیم که نزول آیات
برائت هنگامی بود که جنگهای پیامبر پایان یافته و طائف، حجاز، تهامه، نجد و بسیاری
از قبائل جنوب شبه جزیره به اسلام گرویده بودند، حکمت تاریخی نزول این آیات، که
شالوده معنوی دولت را سامان میدهد، روشن خواهد شد. یک دولت نیرومند باید دارای ایده
و اعتقادی باشد که همه بدان ایمان آورده و با تمام توان از آن دفاع کنند و کدام
عقیده برتر از ایمان به خدای یگانهای که شریک ندارد و کدام عقیده همچون اعتقاد به
بالاترین مظاهر هستی، که جز خدا را در آن سلطنتی نیست و جز خدا را به ضمیر راه
نمیدهد، میتواند نفس را بدینگونه مسخّر کند؟

حال اگر کسانی بخواهند در برابر این اعتقاد که زیرساز دولت اسلامی است ایستادگی
کنند، اینان تبهکارانی هستند که هسته مرکزی ارتجاع و فتنه و فساد را تشکیل میدهند و
از اینرو عهد و پیمانی ندارند و دولت باید با آنها بجنگد تا ریشه فتنه و فساد
برکنده شود».(۲)

حضرت امام در پیام تاریخی برائت چنین میگوید:

«حاشا که خلوص عشق موحدین جز به ظهور کامل نفرت از مشرکین و منافقین میسّر شود و
کدام خانهای سزاوارتر از کعبه و خانه امن و طهارت و «الناس» که در آن به هرچه تجاوز
و ستم و استثمار و بردگی و یا دونصفتی و نامردمی است عملا و قولا پشت شود و در
تجدید میثاق «أَلَسْتُ بِرَبِّکُم» بت الههها و اربابان متفرّق شکسته شود و خاطره
مهمترین و بزرگترین حرکت سیاسی پیامبر در «و اَذانٌ مِنَ الله و رسوله اِلی الناس
یَوْمِ الحجّ الأکبر» زنده بماند چراکه سنت پیامبر(صلی الله علیه وآله) و اعلان
برائت کهنه شدنی نیست و نه تنها اعلان برائت به ایام و مراسم حج منحصر نشود که باید
مسلمانان فضای سراسر عالم را از