پاورپوینت کامل از نگاهی دیگرسفر مردم نوسانتارا ( اندونزی) به مکه (اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰) ۴۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل از نگاهی دیگرسفر مردم نوسانتارا ( اندونزی) به مکه (اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰) ۴۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل از نگاهی دیگرسفر مردم نوسانتارا ( اندونزی) به مکه (اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰) ۴۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل از نگاهی دیگرسفر مردم نوسانتارا ( اندونزی) به مکه (اواخر قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰) ۴۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۰۸

در نیم قرن اخیر، بر تعداد زائران و مشتاقان حج افزوده شده است. از اواخر قرن ۱۹ و
اوایل قرن ۲۰، حجاج اندونزی مسافرت بیشتری به عربستان می کنند. از سال ۱۹۲۰ (= ۱۲۹۹
ش. ـ ۱۳۳۸ق.)، حدود ۴۰ در صد حجاج را حاجیان اندونزی تشکیل می­دهند. طی چندین سال
گذشته، زائران اندونزی، نسبت به زائران دیگر کشورها، که در مکه زندگی می کردند،
بیشتر بود و در این میان، مردم جاوا، در صد بیشتری را تشکیل می دادند و تقریباً
از سال ۱۸۶۰ (= ۱۲۳۹ش. ـ ۱۲۷۶ق.)، زبان مالایو به عنوان رایج­ترین زبان، بعد از
عربی در مکه به شمار می آمد.

تعداد مردم اندونزی در مکه، پیش از ساخته شدن کشتی بخار، کمتر بود؛ زیرا مسافرت با
کشتی سخت و تاقت فرسا بود و زمان زیادی طول می کشید تا به مقصد برسند.

رفتن به حج برای مسلمانان اندونزی بسیار مهم بوده و به عنوان بالاترین گزینه
انتخابی به شمار می آمد و این عقیده با فرهنگ سنتی مردم آسیای دور مرتبط است.

مکه در دنیا، به عنوان مرکز علم محسوب می شود

در کیهان شناسی جاوا (که از جزایر بسیار مهم اندونزی است) و کیهان شناسی آسیای دور،
مراکزی برای ارتباط دنیای عینی و جهان ماورا طبیعی؛ مانند قبر بزرگان، کوه، غار و
جنگل و مکان­های زیارتی وجود دارد که نه تنها برای عبادت و زیارت مهم است، بلکه
مرکزی برای علم بوده است. گرفتن علم و به قول پادشاه ماتارام، این مکان ها جایی
برای در یافت وحی محسوب می شدند.

بعد از این­که مردم جاوا مسلمان شدند، مکه برای آنان، به عنوان مرکزی برای کیهان
شناسی به شمار می­آمد؛ زیرا می دانیم که آنجا قبله مسلمانان بوده و قرآن بر پیامبر
صل الله علیه و آله و سلم در مکه نازل شده و بنابراین، این شهر به عنوان مرکز علم اسلام محسوب می شده است.

به طور دقیق مشخص نیست که مردم جاوا، در چه زمان و چه سالی به حج رفتند، اما در
اواسط قرن هفدهم، پادشاهان جاوا در این سرزمین فعالیت­های سیاسی بر ضدّ استعمار
هلند را آغاز کردند.

در سال ۱۶۳۰، شاهان بانتن و ماتارام، به رقابت با یکدیگر بر خاستند و قرار بر این
شد که هر کدام نماینده­ای جداگانه به مکه بفرستند و برای مقام سلطان، از شریف مکه
اجازه بگیرند.

آنان­ بر این باور بودند که گرفتن اذن پاد­شاهی از مکه برای پاد شاهی و ریاست آن­ها
یک نیروی فوق طبیعی است.

در واقع، در هیچ­جا گرفتن اذن برای مقام از شریف مکه، مرسوم نبود و فقط مردم جاوا
معتقد بودند که شریف مکه نسبت به همه ملل مسلمان کرامت و برتری دارد. کاروانی­که از
بانتن به مکه رفته بود، در سال ۱۶۳۸ و کاروان ماتارام در سال ۱۶۴۱ به اندونزی
بازگشتند.

نماینده پادشاه بانتن، پس از باز گشت، علاوه براین­که مقام پادشاهی را از شریف مکه
گرفته بود، هدایایی نیز برای پادشاه به همراه آورد. برای نمونه، تکه ای از پارچه
کعبه را آورده بود که برای آن­ها به عنوان حرز به شمار می آمد.

تاریخ بانتن گواه آن است که در قرن هفدهم، حج برای مردم این دیار، نه تنها مسأله­ای
عبادی، که یک فعالیت سیاسی بر ضدّ استعمار هلند نیز بوده است.

در زبان مالایو نقل می کنند که بنیانگذار اسلام در بانتن، پادشاهی به نام سونان
گونونگ جاتی، در جاوای غربی بوده است. او و فرزندش، پیش از سفر حج، در چند مکان، که
به عقیده آن ها مقدس بوده، معتکف شده­اند. در تاریخ آمده است که حج برای آن دو،
سفری معمولی نبوده است.

آقای حسن الدین حکایتی­ را که مربوط به سفر سونان گونونگ جاتی به حج و دعوت از
فرزندش به همراهی با وی در این سفر است، چنین نقل می­کند:

«فرزندم! اکنون موسم حج است. بیا ما نیز به حج برویم و تو به عنوان مرید در آنجا
بمان و از استاد اطاعت کن».

پس از این که فرزندش را نصیحت کرد، او را با خود به مکه برد و وقتی به مسجد الحرام
رسیدند، به وی آموخت که طواف کند و حجرالاسود را ببوسد. بعد از طواف و به جا آوردن
اعمال حج، فرزند سونان گونونگ جاتی به مدینه رفت و در آنجا علم کامل فرا گرفت و با
فرقه نقشبندیه وارد شد.

در گذشته بعضی بر این باور بودند که افرادی مانند شیخ محی­الدین، از راه کوچه­ای
تنگ و با بار و بنه اندک و با نیروی فوق طبیعی، از جاوا به حج رهسپار شده است. باور
دیگر بر این است که در شهری به نام «چی بو لو کن» در بانتن، چاهی وجود دارد که با
چاه زمزم در مکه مرتبط است و مولانا منصور از طریق این چاه به مکه می رفته است!

اکنون نیز بعضی از علما به این موضوع باور دارند و در هر جمعه، کنار این چاه حضور
می­یابند و نماز می­گزارند و بر این عقیده اند که نماز خواندن در کنار این چاه،
حکم نماز در مسجد الحرام را دارد!

این مطالب، نشان می دهد که نقش حج و ارتباط با مکه، به عنوان مرکزی برای علم و
فعالیت­های سیاسی، برای مردم جا وا، بسیار مهم است. در اندونزی رفتن به چند مکان،
حکم رفتن به مکه را دارد. برای نمونه، مردم شهر کونینگان… معتقدند هرکس سه مرتبه
به کوه چیرمای برود، ثواب آن، مانند رفتن به مکه است. باور مردم مادورا نیز آن
است که هرکس توان رفتن به مکه را ندارد، کافی است کوه سنگی امپر را زیارت کند تا از
ثواب مکه برخوردار شود. و همین باور و اعتقاد، در شمال جزیره سولاوسی در مورد رفتن
به کوه…. در روز عید قربان، وجود دارد.

حج، عملی عبادی ـ فرهنگی

حج در نظر مردم اندونزی، علاوه بر این­که عملی عبادی است، در آموزش علم نیز دارای
نقش اهمیت فراوان است.

مکه و مدینه، برای مردم اندونزی، جایی است برای جستجوی خالق هستی و آموختن علوم
اسلامی.

آیین اسلام، در قرن ۱۷م. از عربستان و هندوستان، به اندونزی واردشد. با این که
مردم اندونزی در قبول اسلام، از هندوستان نیز تأثیر پذیرفتند، اما شهرهای مکه و
مدینه برای آن­ها اولین و مهمترین مکان­های مذهبی محسوب می شود.

اکنون به نام افرادی اشاره می کنیم که برای حج گزاردن و نیز آموختن علم، به مکه
سفر کردند:

ـ شیخ یوسف مکسری، در سال ۱۶۴۹ به مکه رفت و در سال ۱۶۷۰ به اندونزی باز گشت. او
در مکه، از محضر علمای بسیاری به خصوص در زمینه تصوّف علم آموخت و مدرک فرقه خلوتیه
(از طریقت­های مهم تصوف) را گرفت و اجازه یافت در مورد این طریقت، در اندونزی تدریس
کند.

ـ عبد رئوف اسنکلی، عالم دیگری است که در مکه درس دین آموخت. او نیز مانند یوسف
مکسری، در مکه تصوف را آموخت و به اندونزی باز گشت. عبد رئوف اسنکلی در اندونزی
مبلّغی برای طریقت شتریه شد و تفسیر جلالین را ترجمه و ویرایش کرد. افرادی­که در
مکه علوم اسلامی را می آموختند، به اندونزی بر می گشتند و به دیگران آموزش می دادند
و همواره ارتباط خود را با علمای مکه حفظ می کردند.

در سال­های ۱۸۵۲ تا ۱۸۵۸ (= ۱۲۳۱ تا ۱۲۳۷ش.)، تنها نیمی از حجاجی که از آسیای دور
به مکه رفته بودند، می­توانستند بازگردند. حتّی هلندی ها نیز، که در آن زمان حکومت
اندونزی را در دست داشتند، به این مطلب اشاره کرده اند. حدس آن­ها بر این بوده که
این حجاج، در آنجا از دنیا رفته و یا به عنوان برده فروخته شده است.

خود عبدالله، چند روز پس از آن­که به مکه رسید، از دنیا رفت و نتوانست کتابش را که
در حال نوشتن بود، به پایان برساند.

زمانی که علم پزشکی پیشرفت کرد، آمار مرگ و میر روز به روز کمتر شد و از سال ۱۹۳۰
(= ۱۳۰۹ ش.) این تعداد، به ۱۰ کاهش یافت.

افراد بسیاری نیز برای آموختن علم، در مکه می ماندند و این تعداد در اواسط قرن ۱۱
رو به فزونی بود. در سال