پاورپوینت کامل بعضی از آداب حجّ ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بعضی از آداب حجّ ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بعضی از آداب حجّ ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بعضی از آداب حجّ ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۴۱

بدان که: حجّ، اعظم ارکان دین و عمده چیزهایی است که آدمی را به حضرت ربّ
العالمین نزدیک میسازد. و آن اهمّ تکلیفات الهیّه و اصعب عبادات بدنیّه است. تارک
آن از خیل یهود و نصاری محسوب، و از بهشت برین محجوب است. و اخبار در فضیلت آن، و
ذمّ تارک آن مشهور، و در کتب اخبار، مسطور است. و شرایط و آداب ظاهریّه آن وظیفه
علم فقه، و در آن علم شریف مذکور. و در اینجا در چند فصل اشاره به بعضی از اسرار
خفیّه و آداب باطنیّه آن مینماییم.

فصل اوّل: بعضی از أسرار آداب باطنیّه حجّ

بدان که: غرض اصلی از خلقت انسان، شناختن خدا و وصول به مرتبه محبّت و انس به
او است. و آن موقوف است بر صفای نفس و تجّرد آن. پس هر چه نفس انسانی صافتر و
تجّرد آن بیشتر شد انس و محبّت او به خدا بیشتر میشود. و حصول صفای نفس و تجّرد آن
موقوف است بر دوری از شهوات طبیعیّه و بازداشتن آن از لذّات شهویّه و ترک متاع و
زخارف دنیویّه و صرف جوارح و اعضا به جهت خدا در اعمال شاقّه و مداومت به یاد خدا و
متوجّه ساختن دل به او.

از این جهت خدای ـ تعالی ـ قرار عباداتی را فرمود که متضمّن این امور هستند;
زیرا بعضی از

صفحه ۴۲

عبادات، بذل مال است در راه خدا که باعث دل کندگی از متاع دنیوی میگردد; چون: زکوه
و خمس و صدقات. و بعضی متضمّن ترک شهوات و لذّات است; چون: روزه. و بعضی دیگر مشتمل
بر یاد خدا و متوجّه ساختن دل به او و صرف کردن اعضا در عبادت او است; چون: نماز. و
از میان عبادات، حجّ مشتمل بر همه این امور است با زیادتی; زیرا در آن است ترک وطن
و مشقّت بدن و بذل مال و قطع آمال و تحمّل مشقّت و تجدید میثاق الهی و طواف و دعا و
نماز.یا اشتمال آن به اموری است که: مردمان به آنها انس نگرفتهاند و عقول، سرّ
آنها را نمیفهمند; مثل: زدن سنگریزه، و هروله میان صفا و مروه; زیرا به امثال این
اعمال کمال بندگی، و غایت ذلّت و خواری ظاهر میشود. زیرا که: سایر عبادات، اعمالی
هستند که: بسیاری از عقول، علّت آنها را میفهمند و به این جهت طبع را به آنها انس،
و نفس را میل حاصل میگردد.و امّا بعضی از اعمال حجّ، اموری است که: عقول امثال ما
را راهی به فهمیدن سرّ آنها نیست. پس به جا آوردن آنها نیست مگر به جهت محض اطاعت
امر و بندگی مولای خود. و در چنین عملی اظهار بندگی بیشتر است; زیرا بندگی حقیقی آن
است که: در فعل آن سببی به جز اطاعت مولا نباشد.بندهایم و پیشه ما بندگی استبندگان
را با سببها کار نیستمینخواهد کار بنده علّتیجز که فرموده است مولا خدمتیو از این
جهت بود که حضرت رسول ـ صلّی الله علیه و آله ـ فرمود: در حجّ، به خصوص لبّیک بحجّه
حقّاً تعبّداً و رقّ ; یعنی: خداوندا! اجابت تو را به حج کردم از راه بندگی و
رقّیّت .(۱) و در عبادات دیگر شرایع این را نفرموده. پس چنین عبادتی که عقل کسی به
جهت آن نرسد در اظهار بندگی کاملتر است. پس تعجّب بعضی از مردمان از این افعال
عجیبه ناشی از جهل ایشان است به اسرار عبودیّت و بندگی. و این سرّ در قرار داد حجّ
است با وجود این که هر عملی از اعمال آن نمونه حالی از حالات آخرت یا متضمّن اسرار
دیگر است; همچنان که اشاره به آن خواهد شد.علاوه بر اینها این که: عبادتِ حجّ لازم
دارد اجتماع اهل عالم را در موضعی که مکرّر نزول وحی در آنجا شده بعد از این روح
القدس که ناموس اکبر است به آنجا فرود آمده و ملائکه مقرّبین به آنجا آمد و شد
نمودهاند و به خدمت رسول اعظم رسیدهاند. و سابق بر آن منزل خلیل ربّ جلیل بوده و
ملائکه ملکوت در آنجا بر او نزول کردهاند. بلکه آن مکان مقدّس سرزمینی است که:
پیوسته منزلگاه خیل انبیا از آدم تا خاتم، و همیشه مهبط وحی و محلّ نزول کرّوبیان
بوده. و در آنجا سیّد انبیا متولّد گشته و قدم همایون او و سایر انبیا به اکثر آن
سرزمین رسیده. و خداوند ذوالجلال آن را خانه خود

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ۱ ـ محجهالبیضاء، ج ۲، ص ۱۹۷.

صفحه ۴۳

نامیده; و به جهت عبادت و تخفیف گناه بندگان خود بر پای داشته، و اطراف و حوالی
حرمخانه خود و حرمگاه آن قرار داده. و عرفات را مثل میدانی در ابتدای حرمخانه خود
کرده. و اذیّت حیوانات را و کندن درختان و نباتات را به جهت اکرام خانه خود در آنجا
حرام نموده. و آن را به طریق پایتخت پادشاهان مقرّر فرموده، که زیارت کنندگان، از
راههای دور، و ولایات بعیده، ژولیده مو و غبار آلوده، قصد آنجا کنند تا تواضع از
برای صاحب خانه خود نموده باشند; با اعتراف ایشان که او منزّه از زمان و مکان است.و
شکّی نیست که: اجتماع در چنین موضعی مکرّم با وجود اینکه باعث حصول الفت و مصاحبت
مردمان و رسیدن به خدمت خوبان که از اطراف عالم به جهت حجّ میآیند و سرعت اجابت
دعوات است، موجب یاد آمدن پیغمبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ و بزرگی او و سعی و
اهتمام او در ترویج دین الهی و نشر احکام خدایی میشود. و این سبب رقّت قلب، و صفای
نفس میگردد.فصل دوم: اموری که هنگام توجّه به حجّ باید مراعات شودکسی که اراده حجّ
میکند، در وقت توجّه به جانب حجّ، مراعات چند امر را باید بکند:اوّل این که: نیّت
خود را از برای خدا خالص کند به نحوی که شایبه هیچ غرضی از اغراض دنیویّه در آن
نباشد. و هیچ باعثی بر حجّ، جز امتثال امر الهی نداشته باشد. پس نهایت احتیاط کند
که مبادا در خفایای دل او نیّتی دیگر باشد از ریا و یا احتراز از مذمّت مردم به سبب
نرفتن حجّ، یا خوف از فقر و بر تلف شدن اموال; ـ چونکه مشهور است که: تارک الحجّ
مبتلا به فقر و ادبار میشود ـ یا قصد تجارت و شغل دیگر; زیرا همه اینها عمل را از
قربت و اخلاص، خالی میکند. و مانع از مراتب ثواب موعود میگردد. و چه احمق کسی است
که: متحمّل این همه اعمال شاقّه که واسطه تحصیل سعادت ابدی گردد به جهت خیالات
فاسده که به جز خسران فایده ندارد.دوّم آن که: از گناهانی که کرده توبه خالص کند. و
حقّ النّاسی که در ذمّه او باشد خود را بریءالذّمّه سازد و دل از همه علایق بکند،
تا دل او بالکلّیّه متوجّه خدا شود. و باید چنان تصوّر کند که: از این سفر بر
نخواهد گشت. و وصیّت خود را مضبوط سازد و آماده سفر آخرت گردد; زیرا اصل این سفر
نیز از جمله تدارک خانه آخرت است. و باید در وقت بیرون آمدن از برای سفر حجّ و قطع
علاقه از وطن و اهل و عیال و مال و اموال، یاد آورد زمانی را که: قطع علاقه از
اینها خواهد نمود به جهت سفر آخرت.سوّم آن که: در وقت اراده سفر، متذکّر عظمت خانه
و صاحب خانه گردد، و به یا آورد که: او را در این وقت، ترک اهل و عیال و مفارقت از
مال و جاه و دوری دوستان و مهاجرت از اوطان را اختیار کرده به جهت قصد امری رفیع
الشّأن و عظیمالقدر; یعنی: زیارت خانهای که خدا آن را مرجع مردم قرار

صفحه ۴۴

داده.پس بداند که: این سفر، مثل سایر سفرهای دنیا نیست. و متذکّر گردد که: چه امری
اراده کرده است و رو به چه جایی آورده و قصد زیارت که را دارد. و بداند که: او
متوجّه است به زیارت آستانه حضرت مالک الملک و از جمله کسانی است که منادی پروردگار
او را صلای دعوت داده و او به جان و دل قبول نموده. پس قطع علایق و تبرّک خلایق
کرده رو به خانه رفیعالقدر و عظیمالشّأن آورده تا دل خود را فی الجمله به ملاقات
خانه تسلّی دهد و آن را وسیله وصول به غایت آمال، که لقای جمال جمیل ایزد ـ متعال ـ
باشد، سازد.چهارم آن که: دل خود را فارغ سازد از هر چیزی که در راه یا مقصد، دل او
را مشغول میسازد و خاطر او را پریشان میکند; از: معامله و تجارت و نحو اینها، تا
دل او مطمئن بوده متوجّه یاد خدا باشد.پنجم آن که: سعی کند که توشه سفر و خرجی راه
او از ممرّ حلال باشد. و در آن وسعت دهد امّا نه به حدّی که به اسراف منجر شود. و
مراد از اسراف ، آن است که: انواع اطعمه لذیذه را صرف نماید، همچنان که طریقه خوش
گذرانان اهل روزگار است. و امّا بذل کردن مال بسیار به اهل استحقاق، پس آن اسراف
نیست.همچنان که رسیده است که: هیچ خیری در اسراف نیست. و هیچ اسرافی در خیر
نیست.ششم آن که: در این سفر هر نقصان مالی یا اذیّت بدنی که به او برسد به او خرسند
و دل شاد گردد; زیرا آن، از علامات قبول حجّ اوست.هفتم آن که: با رفقا و اهل سفر
خوش خلقی نماید و گشاده رو و شیرین کلام باشد. و با ایشان تواضع کند. و از کج خلقی
و درشت گویی غایت اجتناب نماید. و فحش نگوید. و سخن لغو از او سر نزند. و سخنی که
رضای خدا در آن نیست نگوید. و با کسی جدال و خصومت نکند.حضرت رسول ـ صلّی الله علیه
و آله ـ فرمود که: حجّ مبرور، هیچ جزایی ندارد مگر بهشت. شخصی عرض کرد: یا رسول
الله! مبرور کدام است؟ فرمود: آن است که: با آن، خوش کلامی و طعام دادن باشد .(۱)و
باید بسیار اعتراض با رفیق و جمّال و غیر اینها از هم سفران نکند. بلکه با همه،
همواری کند. و با راه روان خانه خدا فروتنی و خفض جناح نماید. و حسن خلق را پیشه
خود کند. و حسن خلق، همین نیست که: اذیّت او به کسی نرسد، بلکه اگر اذیّتی از دیگری
به او رسد متحمّل شود.هشتم آن که: ژولیده و غبار آلوده باشد و خود را در راه، زینت
نکند. و میل به اسبابی که باعث

ــــــــــــــــــــــــــــــــــ۱ ـ محجهالبیضاء، ج ۲، ص ۱۹۱.

صفحه ۴۵

فخر و خونمایی است ننماید. و اگر تواند پیاده راه رود، خصوصا در مشاعر معظمه، یعنی
از مکّه و منی و مشعر و عرفات. به شرطی که: مقصود او از پیاده رفتن، صرفه اخراجات
نباشد; بلکه غرض او زحمت و مشقّت در راه خدا باشد. و اگر مقصود صرفه باشد سواری
بهتر است اگر وسعت باشد. و همچنین از برای کسی که پیاده روی باعث ضعف او از عبادت و
دعا شود سواری بهتر است.فصل سوّم: اسرار باطنیّه مقدّمات و اعمال حجّبدان که: آدمی
چون به قصد حجّ از وطن خود بیرون برود و داخل بیابان گردد و گریوهها و عقبات را
مشاهده کند و رو به خانه خدا آورد باید متذکّر گردد بیرون رفتن خود را از دنیا و
گرفتاری به گریوههای عالم برزخ و محشر، تا ملاقات حضرت داور. و از تنهایی راه، یاد
تنهایی قبر کند. و از تشویق قطّاع الطّریق و درندگان صحرا، یاد هول موذیات عالم
برزخ نماید. و چون میقات رسد و جامه احرام پوشد، به فکر پوشیدن کفن افتد و یاد آورد
زمانی را که: به کفن خواهند پیچید و با آن جامه به حضور پروردگار خواهند برد; زیرا
جامه احرام، شبیه به کفن است; و چون احرام بست و زبان به لبّیک اللّهمّ لبّیک گشود
بداند که: معنی این کلام اجابت ندای پروردگار است اگر چه باید امیدوار به قول لبیّک
او باشد. امّا از ردّ آن نیز خوفناک باشد و بترسد که: مبادا جواب او رسد که لا
لبیّک و لا سعدیک . پس باید متردّد میان خوف و رجاء باشد واز خود و عمل خود نومید،
و به فضل و کرم الهی امیدوار باشد. و بداند که: وقت لبیک گفتن، ابتدای عمل حجّ است
و محل خطر است.مروی است که: حضرت امام زین العابدین ـ علیه السّلام ـ چون احرام بست
و بر مرکب سوار شد رنگ مبارک او زرد شد و لرزه بر اعضای شریفش افتاد، نتوانست که
لبیّک گوید. عرض کردند که: چرا لبیّک نمیگویید؟ فرمود که: میترسم که پروردگار من
گوی