پاورپوینت کامل توسعه­ی خودحقیقی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل توسعه­ی خودحقیقی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل توسعه­ی خودحقیقی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل توسعه­ی خودحقیقی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

قسمت دوم

امکان و مفهوم «توسعه خودی»

در مباحث پیشین دریافتیم که اولین ثمره­ی فرآیند بازیابی «خود »، خداشناسی می­باشد
و شناخت و مطالعه پیرامون نفس همواره به معرفت و توجه به پرونده­ی خود منجر خواهد
شد.

اما نکته­ی مهم این است که همه­ی خواسته­ی اسلام «بازیابی خود» نیست، به عبارت دیگر
اسلام فقط نخواسته است که انسان خود واقعی را بیابد و حکم آن را از حکم غیرواقعی
جدا سازد، بلکه می­خواهد پس از بازیافتن خود به پرورش و توسعه­ی آن بپردازد. اما
آیا «توسعه­ی در نفس» امری معقول و ممکن است؟!!

­

از بیان مطالب قبل معلوم شد که خصوصیت انسان همین است که یک موجود صاحب مقامات و
مراتب است. این که می­گویند: «انسان یک ملک حیوانی، نباتی، جمادی است، درست است. نه
به این معنا که هم ملک است هم حیوان و هم نبات، بلکه یک چیز بیشتر نیست ولی این یک
چیز یک وجود صاحب مراتب است… که در عالی­ترین درجه خود یک فرشته است و بلکه بالاتر…
در درجه دیگر یک گیاه… و در درجه دیگر یک جماد.»([۱])

بنابراین؛ هر چند انسان در جنبه طبیعی به علت ضیق و محدودیت طبیعت، منافع دیگران را
در تزاحم با منافع خود می­بیند و به «خود محوری» و «خودخواهی» و «تنازع بقا» اصالت
می دهد، لکن انسان در بعد ملکوتی از آن جهت که مفاهیم ملکوتی قابل اشتداد هستند،
می­تواند با شکستن حصار طبیعت و خروج از «من طبیعی» به خویشتن «گستردگی» و رو به
«توسعه و اشتداد» گذارد.

آری، با فروریختن دیوار «ناخود» و تحریم خودپرستی و خودخواهی (همان اصلی­ترین مشخصه
ناخود) و آزادسازی «من ملکوتی» از تنگنای تزاحم­های طبیعی و ایجاد فرصت برای
بالندگی آن در فضای ملکوت، مفهوم «توسعه خودی» شفافیت می­یابد، زیرا از این جاست که
«انسان به حسب آن درجه عالی خود، میان «من»ها تباینی نمی­بیند، همان­طور که میان
فرشتگان جنگ و تنازع و من و مایی ندارد. انسان هم در آن مرحله­ی وجودی خویش میان
خود با افراد دیگر من و مایی نمی­بیند، همه مثل پارچه­های نور هستند که با یکدیگر
تزاحمی ندارند.»([۲])

مراحل خروج از خودفردی:

در رابطه با این مراحل که همان گام­های توسعه به شمار می­آیند، با اثبات امکان
توسعه خودی در سطور گذشته، می­توان به این نکته دست یافت که خروج از خودمحوری و
خود­پرستی و گشودن فصلی دیگر در حیات فردی و ایجاد روحیه دیگردوستی، اولین گام در
«توسعه خودی» است.

جالب این جاست که فلاسفه­ی مادی، دیگر دوستی را هم نقطه­ی آغاز و هم نقطه­ی انجام
همه­ی توان بشر در مسیر اشتدادی و توسعه­یافتگی او قلمداد کرده و قدمی فراتر
ننهاده­اند و باید از این هم بگذریم که بر اساس بینش مادی مبتنی بر انکار «من
ملکوتی» توسعه امری محال و غیرمعقول است و به فرض این که اشتداد معنوی در امور مادی
امکان­پذیر باشد، رشد و توسعه من طبیعی به معنای رشد خودخواهی و توسعه در خودپرستی
است نه خروج از خودپرستی و ورود در عالم «دیگر دوستی».

در هر صورت موضوع «دیگر دوستی» در بینش مادی با آن چه از سوی شهید مطهری به عنوان
«توسعه­ی خودی» مطرح شده، قابل قیاس نیست.

از نگاه استاد، «دیگر دوستی» اولین مرحله در پیمودن مسیر توسعه و نقطه­ی شروع در
گستردگی معنوی است که اولین مصداق آن نیز ازدواج می باشد؛ «در میان غرایز شهوانی
انسان، هر غریزه­ای که اشباع شود، اشباع آن تأثیری در معنویت انسان ندارد، جز غریزه
جنسی. لهذا ازدواج از نظر اسلام سنت و مستحب تعبیبر شده است. علت اساسی این است که
هر مقدار الفت زوجین به یکدیگر بیشتر باشد، یک قدم از خود فردی خارج شده­اند. «خود»
که کمی بزرگ­تر شد، رقیق­تر می­شود. مثل مایع غلیظ که وقتی آب داخلش می­کنند، رقیق
شده و توسعه می­یابد. تجربه نشان داده؛ افرادی که در تمام عمر به خاطر هدف­های
معنوی­، مجرد زندگی کرده[اند] … در همه­ی آن­ها یک نقص ولو به صورت یک خامی وجود
داشته است. گویی انسان یک نوع کمال روحی دارد که جز در مدرسه­ی خانواده در هیچ
مدرسه­ای کسب نمی­شود.»([۳])

«من قبیله­ای» ([۴]) و «من قومی»([۵] )دو مرحله­ی دیگر پس از «من خانوادگی» است که
انسان را آماده­ی ورود به مرحله­ی «انسان دوستی»، مرحله­ی برتر و پیشرفته در
توسعه­یافتگی، می­نماید.

«انسان دوستی» در اسلام تا آن جا که خاری بر سر راه تعالی و هدایت دیگران نباشد،
مورد توصیه جدّی است. به گونه­ای که حتی احسان به کافر و خیر­خواهی نسبت به آنان در
مکتب ما، اصلی پذیرفته شده می­باشد و اگر به دشمنی با کفار نیز سفارش شده به این
جهت است که:

«دشمن داشتن کافر، ناشی از دوست داشتن دیگران وخیرخواهی برای دیگران است…
به­کافرمی­توان احسان کرد ولی به شرط آن که …. اسائه به انسانیت نباشد، به ضرر
مصالح بشریت نباشد.»([۶])

«اساساً در دین، خارج شدن انسان از مرز خودخواهی به هیچ چیز، حتّی به انسان محدود
نمی­شود، تمام عالم وجود و هستی را در برمی­گیرد ولی هستی در مسیر کمال خود… یعنی
آن چه خدا برای عالم می­خواهد و … انسان آن چیزی را بخواهد که خدا می­خواهد.
خروج از خودپرستی به معنی واقعی، آن وقت حقیقت پیدا می­کند که در یک مرزی متوقف
نشود حتّی مرز انسان­ها، لهذا… در اسلام کلمه حق و خدا مطرح است، دایره خیلی
وسیع­تر از این حرف­هاست.»([۷])

آخرین و مهم­ترین گام در توسعه­ی «خود»

دیگر دوستی و پیوند معنوی با انسان­های دیگر، گرچه آدمی را از حقارت فردی و ذلت
خودبینی بیرون می­آورد، اما به دلیل کوتاهی سقف این عرصه و بلندای روح در چشم­انداز
خود، فضایی در خور اوج و پرواز نمی­بیند. روح ملکوتی که استعداد فزونی بر فرشتگان
را دارد، تنها در پیوند با خداست که می­تواند بال و پر بگشاید و همه­ی هستی را در
نوردد. آری آخرین گام در پیمودن مراحل توسعه­یافتگی، ورود در ساحت الهی و
«خداآگاهی» است که نقطه­ی پایان آن ناپیدا و گام زدن در آن وادی تا رجوع الی الله
ممتد است.

«مولوی راجع به این که «خودآگاهی» هیچ وقت از «خداآگاهی» جدا نیست، می­گوید:

اقتضای جان چه­ای دل آگهی است هر که آگه­تر بود جانش قوی است

بعد از این که می­گوید، اصلاً جان یعنی؛ آگاهی و هر که آگاه­تر باشد جان او قوی­تر
است و انسان به این دلیل جانش از جان حیوان قوی­تر است که آگاه­تر است، کم کم مطلب
دقیق­تر می­شود تا این که می­گوید:

انسان آن وقت از خودش آگاه می­شود که از خدای خودش آگاه شود.» ([۸])

ابزارهای توسعه­ی «خود»:

حال که مراحل خروج از خود و خود محوری تا سلوک الی­الله و «خدا آگاهی» مورد بحث و
بررسی قرار گرفت، این سؤال پیش می­آید که ابزار توسعه و توشه راه در این میان چیست
و چگونه و با استمداد از چه وسایلی می­توان این راه را پیمود.

در ابتدا باید اشاره کرد که ابزارهای توسعه­ی «خود» به اقتضای موضوع؛ یا درونی­اند
و یا از درون رهبری می شوند که در این قسمت به یکایک آنان اشاره می­شود:

۱. عقل؛

یکی از ابزارهای توسعه و لازمه­ی این عرصه، عقل است. البته شعله­ی فروزان خرد، با
کمک دستاوردهای وحیانی، گام­های توسعه را برمی­دارد و به عبارت دیگر نخست وحی دست
عقل را می­گیرد و برای آن که با خود همراهش کند در باروری و بالندگی­اش می­کوشد و
بالندگی عقل نیز در دو محور تعقل و تعلّم شکل می­پذیرد:

«این جا یکی از آن جاهایی است که ارزش واقعی اسلام را به روشنی می­بینیم. اسلام یک
دین طرفدار عقل است و به نحو شدیدی هم روی این استعداد تکیه کرده است و … تأیید
خود را همیشه از عقل می­خواهد… .

در سوره زمر آیه ۱۷ و ۱۸ آمده است؛ )فبشّر عبادی الذین یستمعون القول فیتّبعون
أحسنه اولئک الذین هَدیهم الله و اولئک هم اولوا الالبابَ(

لازمه­ی بندگی خدا این است،… اصلاً معنای آیه استقلال عقل و فکر است… و قرآن
این هدایت را با این که هدایت عقلی است، هدایت الهی می­داند.» ([۹]­) و این نشان از
هماهنگی وحی و عقل در خصوص سعادت و کمال انسان دارد.

«[و از سوی دیگر] قرآن در سوره­ی عنکبوت آیه ۴۳ فرموده است: )تلک الامثال نضربها
للناس و مایعقلها الاّ العالمون(«ما این مثال­های تاریخی را ذکر می­کنیم، امّا این
حقایق را درک نمی­کنند مگر عالمان.» یعنی اول باید انسان عالم باشد، مواد خام را
فراهم کند و بعد عقل، تجزیه و تحلیل نماید. مثلاً اگر ما عقل قوی داشته باشیم مثل
بوعلی سینا و قرآن هم می­گوید که «تاریخ» عبرت بسیار خوبی است ولی من که از تاریخ
اطلاعاتی ندارم، عقل من چه می­فهمد … باید با علم کشف و با عقل درک نمایم.»([۱۰])

بنابراین با استفاده از عقل از طریق تعقل و تعلّم، انسان به لحاظ معنوی و در ناحیه­
«من» اصیل، توسعه می­یابد و هر چه در این دو محور، بکوشد به همان میزان در عمق
بخشیدن به جان ملکوتی خویش، پیش رفته است.

۲. اراده؛

تقویت اراده از عوامل توسعه است، چه این که اراده از شؤون عقل