پاورپوینت کامل سیره­ی نبوی۹در اندیشه­ی استاد شهید آیهالله مطهری۱ ۸۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سیره­ی نبوی۹در اندیشه­ی استاد شهید آیهالله مطهری۱ ۸۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سیره­ی نبوی۹در اندیشه­ی استاد شهید آیهالله مطهری۱ ۸۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سیره­ی نبوی۹در اندیشه­ی استاد شهید آیهالله مطهری۱ ۸۷ اسلاید در PowerPoint :

۷۲

اشاره:

در شماره­ی پیشین به دورنمایی از زندگی خصوصی پیامبر اکرم۹ از نگاه استاد گران­قدر
آیهالله مطهری۱ از جمله عمق کلام، منطق عملی ثابت، نرمش در مسایل شخصی، استقلال در
کارها، صداقت، عبادت­ها، نظم و انضباط، آداب نظافت و لباس پیامبر۹ به عنوان اسوه­ی
حسنه اشاره گردید. و اینک جرعه­ای از این اقیانوس بی­کران را به تشنگان معرفت تقدیم
می­داریم. امید است با روشن­شدن این حقایق در پیروی عملی، ثابت قدم باشیم.

رفتار با همسر

استاد شهید آیهالله مطهری۱ با تحلیل سیره­ی پیامبر گرامی اسلام در خانواده، چنین
می­نگارد:

«ایشان در خانواده مهربان بودند و نسبت به همسران خود هیچ­گونه خشونتی نمی­کردند، و
این برخلاف خلق و خوی مکّیان بود. بدزبانی برخی همسران خویش را تحمل می­کردند تا
آن­جا که دیگران، از این همه تحمل رنج می­بردند. ایشان به حسن معاشرت با زنان توصیه
و تأکید می­کردند و می­فرمودند:

“همه­ی مردم دارای خصلت­های نیک و بد هستند؛ مرد نباید تنها جنبه­های ناپسند همسر
خویش را در نظر بگیرد و همسر خود را ترک کند؛ چه هرگاه از یک خصلت او ناراحت شود،
خصلت دیگرش مایه­ی خشنودی اوست و این دو را باید با هم به حساب آورد.”»([۱])

«رسول اکرم۹ منتهای عدالت را درباره­ی همه­ی همسران رعایت می­کردند و هیچ­گونه
تبعیضی میان آن­ها قائل نمی­شدند. همچنان­که می­فرمودند: “هرکس دو زن داشته باشد و
در میان آن­ها به عدالت رفتار نکند، به یکی از آن­ها بیشتر از دیگری اظهار تمایل
کند، در روز قیامت محشور خواهد شد در حالی که یک طرف بدن خود را به زمین می­کشد تا
سرانجام داخل آتش شود.”» ([۲])

یادآور می­شویم که در دهه­ی آخر عمر مبارک رسول خدا۹ در مدینه، به سبب دوره­ی
جنگ­های اسلامی، زنان بی­سرپرست در میان مسلمانان زیاد بودند که پیامبر بعضی از
آن­ها را به عنوان همسر، سرپرستی می­نمود. اکثریت این زنان بیوه و بزرگسال بودند و
غالباً از شوهران سابق خود فرزندانی داشتند.

با آن­که حضرت بین همسران خود از عدل و مساوات فرونمی­گذاشتند، پیوسته نگران
بودندکه مبادا آن­گونه که میل قلبی­شان است عدل و مساوات را اجرا نکرده باشند، از
این رو همواره از خداوند بخشودگی می­طلبیدند.

رفتار با فرزند

در آثار علامه­ی بزرگوارمطهری۱ آمده است: «رسول خدا۹ با فرزندان و فرزندزادگان خود
نیز فوق­العاده عطوف و مهربان بودند و به آن­ها محبت می­کردند. حتی آن­ها را روی
دامن خویش می­نشاندند و می­بوسیدند، در حالی که این­گونه برخورد بر خلاف خلق و خوی
رایج آن زمان بود. روزی در حضور یکی از اشراف، حضرت مجتبی۷ را ­بوسیدند، آن مرد
گفت: من دو پسر دارم که حتی یک بار هیچ کدام از آن­ها را نبوسیده­ام، پیامبر خطاب
به وی فرمودند: “مَن لایَرحَم لایُرحَم؛ آن کس که نسبت به دیگری رحم نداشته باشد،
خداوند نیز به او رحم نخواهد کرد.” سپس افزودند: “من چه کنم که رحمت از دل تو کنده
شده­ است.”»

نقل است که روزی رسول خدا۹ در نماز جماعت، وقتی که سر بر سجده گذاشتند، امام
حسین۷که کودکی خردسال بود، بر پشت جدش رفت و بدین سبب حضرت، سجده را طول دادند تا
حسین۷ از پشت ایشان پایین آمد. مردم از این صحنه نگران شدند، وقتی نماز پایان یافت،
پرسیدند: ای رسول خدا! علت چه بود که سجده را طولانی کردید؟ حضرت فرمودند: “فرزندم
حسین، در حال سجده از من سواری گرفته بود و من نخواستم پیش از پایین آمدن او سر از
سجده بلند کنم.”([۳])

اسوه­ی حسنه، این گونه رفتار را نه تنها با فرزندان و نوادگان خویش داشتند بلکه:

«ایشان نسبت به فرزندان مسلمین نیز مهربانی می­کردند. آن­ها را روی زانوی خویش
می­نشاند و دست محبت بر سر آن­ها می­کشیدند. زمانی که مادران، کودکان خردسالشان را
به پیامبر می­دادند که برای آن­ها دعا کنند، گاهی اتفاق می­افتاد که کودکان روی
جامه­ی ایشان ادرار می­کردند. مادران ناراحت و شرمنده می­شدند و می­خواستند مانع
ادامه­ی این­کار شوند، امّا پیامبر آن­ها را به شدت منع کردند و ­فرمودند: …
“کاری نکنید ادرار بچه قطع بشود که موجب بیماری می­شود. این­که جامه­ی من نجس بشود،
اهمیت ندارد، تطهیر می­کنم.”»([۴])

شهید مطهری۱ در مورد یکی از بحث­های مهم خانواده و دادن حق انتخاب به جوانان، در
ضمن هدایت و دادن جهت صحیح و بینش خدایی به آن­ها می­نویسد:

«هنگامی که علی­بن ابی­طالب۷ برای خواستگاری زهرای مرضیه۳ نزد پیغمبر اکرم۹ رفتند،
ایشان فرمودند: تاکنون چند نفر دیگر به خواستگاری زهرا آمده­اند و من شخصاً با زهرا
در میان گذاشته­ام. اما او به علت نارضایتی چهره­ی خود را برگردانده است، اکنون
خواستگاری تو را به اطلاع او می­رسانم. و آن­گاه که پیغمبر اکرم۹ نزد زهرا۳ رفتند و
مطلب را با دختر عزیزشان در میان گذاشتند، زهرا۳ با سکوت، رضایت خود را فهماند.
پیغمبر۹ نیز تکبیرگویان از نزد زهرا۳ بیرون آمدند.»([۵])

سیره­ی اجتماعی؛

سراسر زندگی پیامبر اکرم۹ تواضع و فروتنی و مهربانی نسبت به خلق، و عبودیت و اظهار
ذلت نسبت به خالق است. زنی خدمت حضرت عرض کرد: همه­ی کارهای شما خوب است، تنها عیب
شما این است­که خودتان را نمی­گیرید و مثل بندگان رفتار می­کنید. حضرت در جواب او
فرمودند: «کدام بنده از من بنده­تر است؛ اَیُّ عَبد أعبَدُ مِنّی».([۶])

بدون شک رفتار متواضعانه و خودشکنی حضرت، جنبه­ی اخلاقی دارد، اما قراین نشان
می­دهد که رسول اکرم۹ به جنبه­ی اجتماعی این قضایا هم توجه زیادی داشته­اند، چرا که
مسایلی از جمله احترام، لقب، عنوان، عادت­ و رسم که ظاهراً کوچک هم به نظر می­رسد؛
دیوار ضخیمی میان افراد به­وجود می­آورد و دل­ها را از هم دور می­کند.

آنچه­که در آغاز یک رشته امور اعتباری و خیالی و فرضی است، در نهایت امر منتهی به
امور عینی و خارجی می­شود. تفاوت­های ناروا نتیجه­ی احترام­ و تعارف­های غلط و دروغ
است. آن حضرت عنایت زیادی داشتند که تفاوت و اختلاف ناشی از­ اصول جاهلیت که به
تدریج عادت عمومی به خود گرفته است، در هم شکسته شود. از طرفی لیاقت، استعداد، عمل،
کار و فعالیت افراد پیوسته مورد توجه و دقت نظر پیامبر بود و سفارش به حفظ آن­ها
می­نمودند.

«به طور کلی زهد و ساده زیستی از اصول زندگی فردی و اجتماعی ایشان بود. ساده غذا
می­خوردند، ساده لباس می­پوشیدند و ساده حرکت می­کردند. زیراندازشان غالباً حصیر
بود، بر روی زین می­نشستند و با دست خود از بز شیر می­دوشیدند و بر مرکب بی­زین و
پالان سوار می­شدند و از این­که کسی در رکابشان حرکت کند به شدت جلوگیری می­کردند.
قُوت غالب حضرت نان جوی و خرما بود. کفش و جامه­­ها را با دست خویش وصله می­کردند.
در عین سادگی، طرفدار فقر نبودند و مال و ثروت را به سود جامعه و برای صرف نمودن در
راه­های مشروع، لازم می­شمردند. همچنان­که می­فرمودند: ” نِعمَ المالُ الصّالح
لِلرَّجُل الصالِح؛ چه نیکوست ثروتی که از راه مشروع به­دست آید، برای آدمی که
شایسته­ی داشتن ثروت باشد و بداند چگونه صرف کند” و نیز می­فرمودند:” نِعمَ العونُ
عَلی تقوی اللهِ الغنی؛ مال و ثروت کمک خوبی است برای تقوا.”» ([۷])

صلابت در اجرای عدالت؛

شهید مطهری معتقد است:

«پیامبر گرامی اسلام در مسایل اصولی و عمومی _ آن­جا که حریم قانون بود _ سختی و
صلابت نشان می­دادند و جای گذشت، نمی­گذاشتند. در تعهّدها و مسؤولیت­های اجتماعی
نهایت درجه­ی صلابت را داشتند.

ظاهراً در فتح مکه زنی از اشراف قریش دزدی کرده بود _ به حکم قانون اسلام دست دزد
باید بریده شود _ وقتی قضیه ثابت و مسلّم شد و زن اقرار به دزدی کرد؛ می­بایست حکم
درباره­ی او اجرا می­شد. این­جا بود که توصیه­ها و وساطت­ها شروع شد. یکی گفت: یا
رسول­الله؟ اگر می­شود از مجازاتش صرف نظر کنید، چرا که او دختر فلان شخص محترم
است، آبروی یک فامیل از بین می­رود. پدرش، برادرش، دیگری هر یک آمدند که آبروی یک
فامیل محترم از بین می­رود. حضرت فرمودند: “محال و ممتنع است، آیا می­گویید من
قانون اسلام را معطّل کنم؟! اگر او یک زن بی­کس ­بود و وابسته به یک فامیل اشرافی
نمی­بود؛ همه­ی شما می­گفتید بله دزد است باید مجازات بشود. یک فقیر به علت فقرش
مثلاً دزدی کرده و مجازات بشود، ولی این زن به دلیل این­که وابسته به اشراف قریش
است و به قول شما آبروی یک فامیل اشرافی از بین می­رود، مجازات نشود؟ قانون خدا
تعطیل بردار نیست­” و این چنین بودکه پیامبر شفاعت­ها و وساطت­ها را درباره­ی آن زن
نپذیرفتند.

عصر آن روز در میان جمع فرمودند: “اقوام و ملل پیشین از آن جهت سقوط کردند و منقرض
شدند که در اجرای قانون خدا تبعیض می­کردند، هر گاه یکی از اقوام مرتکب جرم می­شد،
معاف می­شد و اگر ضعیف و زیردستی مرتکب می­شد، مجازات می­گشت. سوگند به خدایی که
جانم در دست اوست، در اجرای عدل درباره­ی هیچ کس ستمی نمی­کنم، هر چند از
نزدیک­ترین خویشاوندانم باشد.”»([۸])

کیفیت استخدام وسیله؛

از دیدگاه استاد این اصل از اصول بسیار حساس و مهم است و رسول اکرم۹ در تمام طول
زندگی پربرکتشان هیچ­گاه از اجرای این اصل غفلت نورزیدند و این از مسایلی است که
باید از سیره­ی با ارزش آن حضرت آموخت.

در اسلام همان­گونه که هدف­ها مقدس­اند و انسان باید در انتخاب اهدافش مسلم و مؤمن
باشد؛ نیز در استخدام وسیله برای رسیدن به آن هدف­ها نیز باید به طور صحیح عمل کند.

«هرگز پیامبر اکرم۹ برای رسیدن به حق، از باطل استفاده نکردند و همواره در استخدام
وسیله، کیفیت را اصل قرار دادند و برای رسیدن به حق، از حق استفاده نمودند. پیامبر
مقیّد و متعهد به مشی و اسلوب قرآن بودند همچنان­که در خبر است؛ عده­ای از قبیله­ی
ثقیف خدمت رسول­اکرم۹ آمدند و عرض کردند: یا رسول الله ما می­خواهیم مسلمان بشویم
ولی سه تا شرط داریم، این شرطها را بپذیر. یکی این­که اجازه بده یک سال دیگر ما
بت­ها را پرستش کنیم _ که دیگر شکمی از عزا درآورده­ باشیم _ دوم آن­که این نماز
خیلی بر ما سخت و ناگوار است. سوم این که به ما نگویید بت بزرگمان را بشکنیم. حضرت
فرمود: مانعی ندارد، پیشنهاد آخرتان را قبول می­کنم و یک نفر دیگر را می­فرستم تا
آن­ را بشکند. امّا دو شرط دیگر را محال است قبول کنم. یعنی پیغمبر چنین فکر نکرد
که یک قبیله آمده و می­خواهد مسلمان بشود، آن­ها که چهل سال بت را پرستیده­اند،
بگذار یک سال دیگر هم پرستش کنند، بعد مسلمان بشوند. چرا که این؛ یعنی صحّه گذاشتن
روی بت­پرستی نه فقط یک سال، بلکه اگر می­گفتند: یا رسول الله ما قرار می­­گذاریم
که یک شبانه­روز بت بپرستیم و بعد از آن مسلمان بشویم، محال بود که پیغمبر بپذیرند.
اگر می­گفتند: یا رسول الله اجازه بده که ما یک شبانه­روز نماز نخوانیم و بعد
مسلمان بشویم، محال بود که پیغمبر اجازه بدهند. این­ها نشان­گر این است که رسول
خدا۹ از هر وسیله­ای استفاده نمی­کردند.»([۹])

امانت­داری؛

استاد مطهری۱ اشاره به این موضوع می­نماید که «پیامبر اسلام۹ پیش از بعثت، برای
خدیجه که بعد به همسری­اش درآمد، یک سفر تجاری به شام انجام داد. در آن سفر بیش از
پیش لیاقت و استعداد و امانت و درستکاری­ پیامبر۹ روشن شد. ایشان در میان مردم،
آن­چنان به کردار درست شهرت داشتند که لقب «محمد امین» گرفتند.

«امین» یکی از نام­های پیامبر۹ است که از واژه­ی «امانت» به معنای امانت­داری و
صادق بودن در وعده گرفته شده است.

قبل از بعثت، چون عرب­ها همواره امانت­داری حضرت را می­دیدند، ایشان را به این نام
می­خواندند.

کسی­که مردم از تخلف وعده و دروغش ایمن باشند، امین است. از همین رو امانت­ها را به
ایشان می­سپردند. پس از بعثت نیز قریش با همه­ی دشمنی­ نسبت به­ حضرت، باز هم
امانت­های خود را به ایشان می­سپردند؛ از همین رو پیامبر۹ پس از هجرت به مدینه،
علی۷ را چند روزی بعد از خود باقی ­گذاشتند تا امانت­ها را به صاحبان اصلی­شان
برسانند.» ([۱۰])

ساده­زیستی؛

متفکر شهید آیهالله مطهری با وقوف کامل و اهمیت فراوان این مطلب، به طرح و پژوهش
گسترده­ی آن پرداخته، می­فرماید:

«یکی از خصایص رسول اکرم۹ این بود که ایشان ساده و بی­تکلف زندگی می­کردند و ساده و
بی­تکلف غذا می­خوردند. در عین این که مقید بودند همیشه پاکیزه و نظیف و معطّر
باشند، بسیار ساده و بی­تکلف جامه می­پوشیدند. یکی از اصول زندگی آن حضرت سادگی و
پرهیز از تکلف بود. شک نیست که زندگی، اصول و حدودی دارد که باید آن را رعایت کرد
چرا که اگر اصول و حدود بر زندگی حکومت نکند، تبدیل به زندگی جنگلی می­شود.

قرآن کریم مخصوصاً به این نکته تصریح می­کند که حدود الهی را محترم بشمارید و از آن
تجاوز نکنید. بزرگان بشریت آن­ها هستند که در درجه­ی اول، اصولی داشته­اند که آن
اصول را محترم می­شمرده­اند، ولی خیلی فرق است بین اصول زندگی و بین یک سلسله قیود
و تکلّفات و عادات بی­دلیل که در میان مردم پیدا می­شود و زندگی را بر آن­ها دشوار
می­سازد. اصول زندگی موجب گشایش و آسایش و رفاه است، ولی قیود و تکلفات موجب سنگینی
بار و ناراحتی.

هر روز صبح رسول اکرم۹ قبل از آن­که جامه و سر و صورت خود را مرتب کنند و در آینه
خود را ببینند، از خانه بیرون نمی­آمدند. ایشان نه نسبت به اصول نظافت لاقید بودند
و نه برای خود تکلفاتی درست کرده بودند. در حالی که یک عده از مردم چنان پشت پا به
قیود و حدود زده­اند که یکباره نسبت به همه چیز لاقید و لاابالی شده­اند و تنبلی و
بیکاری را شعار خود قرار داده­اند و دسته­ی دیگر بر عکس به قدری خود را در میان
آداب و رسوم و عادات محبوس ساخ