پاورپوینت کامل شفیعه محشر ۷۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شفیعه محشر ۷۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شفیعه محشر ۷۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شفیعه محشر ۷۱ اسلاید در PowerPoint :

۳۸

سخن از شخصیتی است که جلالت و بزرگی او در قالب عبارات و الفاظ نمی­گنجد. درجه رشد
و کمالات او را فقط خدا می­شناسد و رسول او.

فاطمه۳ در عمر کوتاهش همه­ی ارزش­ها، جوشش، شکوفایی و رویش داشت؛ جوششی که از مرز
قرن­ها گذشت و از محدوده­ی جغرافیا و تاریخ پر کشیده است، او رابط و پیوند دهنده­ی
رسالت و ولایت و امامت است.

حضرت فاطمه۳ که با درخشش خود تا امروز در چشم­ها و دل­های ما نشسته، اما این
ارزش­ها و رویش­ها از چه سرچشمه گرفته است؟ و چه چیز باعث پرواز و اوج او در قرب
پروردگار گردیده است؟! آیا چیزی جز معرفت و عشق و ایمان و عمل و تقوا او را به این
مرتبه رسانیده است؟!

فاطمه۳ چشمه­ای است که هر کس به قدر تشنگی خود از او بهره می­برد.

آن­چه ما می­گوییم و دیگران گفته­اند به اندازه­ی ظرف وجودی و درک و فهم و میزان
ارادت ماست؛ گفتار درباره­ی این نور الهی موضوعی نیست که در یک مقاله بگنجدامّا سعی
داریم که در این نوشتار، به شفاعت؛ یکی از مقامات حضرت زهرا۳ بپردازیم.

معنای شفاعت

لفظ شفاعت از ماده­ی شفع به معنای جفت و زوج، در مقابل وتر به معنای تک، است.([۱])

از آن رو شخص متوسل به شفیع می­شود که نیروی خویش را برای رسیدن به هدف کافی
نمی بینید، و احتیاج به مدد و نیروی مضاعف دارد.

شرایط شفاعت:

۱. فرد مورد شفاعت دارای لیاقت باشد؛ پس کسی که اصلاً لیاقت برای رسیدن به کمال را
ندارد، مورد شفاعت قرار نمی­گیرد. مثل برده­ای که به هیچ وجه نمی­خواهد از مولایش
اطاعت کند و در عین یاغی­گری به وسیله شفاعت مورد عفو مولایش قرار گیرد.

در این­جا شفاعت سودی ندارد، چون شفاعت وسیله­ای است برای تتمیم سبب، نه این­که
خودش مستقلاً سبب باشد. دیگر این­که شفیع هیچ­گاه نمی خواهد مولویت خداوند را
نادیده گرفته و یا عبودیت عبد را لغو نماید که این معنای شفاعت نیست، بلکه شفیع با
در نظر گرفتن مقام مولا و عبودیت عبد، از صفت رحمت پروردگار و بی­چارگی و مسکنت
بنده و جاهتی که خود او در نزد خداوند دارد، بهره برده و فرد را مورد شفاعت قرار
می­دهد. به عبارت دیگر، شفاعت کمک کردن اولیای خدا است با اذن پروردگار، به افرادی
که در عین گنه­کار بودن، پیوند ایمانی خود را با خدا و اولیایش قطع نکرده و استعداد
جهش و پیشرفت را دارا بوده و می­توانند از موجود بالاتر استمداد و مدد طلبند، و این
همه در حالی است که مددخواه از نظر کمال روحی به حدی سقوط نکند که نیروی تکامل را
از دست بدهد و امکان تبدیل او به یک فرد پاک از میان برود.

سازندگی و آثار تربیتی اعتقاد به شفاعت

اعتقاد به شفاعت اولیای خداوند )البته با شرایط خاص( درباره گنه­کاران سبب می­شود
که فرد گنه­کار معتقد گردد که وی از این به بعد، می­تواند سرنوشت خود را دگرگون
سازد، و اعمال گذشته­ی وی طوری نیست که برای او یک سرنوشت شوم قطعی و غیرقابل
تغییر، ساخته باشد، بلکه او از همین حالا به کمک اولیای خدا و تصمیم راسخ خود، بر
اطاعت و فرمانبرداری از خدا، می­تواند سرنوشت خود را عوض کرده و درهای سعادت را به
روی خود بازکند، ولی برعکس، یأس و نومیدی و این که دیگر کاری از او و دیگران ساخته
نیست، چراغ امید را در دلش خاموش می­سازد، پس اعتقاد به شفاعت دارای آثار تربیتی و
سازندگی بوده و چراغ امید را روشن نگه می­دارد.

شفاعت تکوینی و تشریعی:

با استفاده از آیات قرآن به دست می­آید که شفاعت بر دو قسم است؛ تکوینی و تشریعی.

از آن­جا که جهان آفرینش براساس علیت و معلولیت آفریده شده و هر پدیده­ای برای خود
علتی دارد، ولی علت العلل همه­ی اسباب خداوند است و علل طبیعی هیچ­گاه به طور مستقل
نمی­توانند عمل کنند، بلکه اذن و مشیت پروردگار آن­ها را دارای اثر می­نماید و خدای
سبحان مبدء نخستین هر سبب و هر تأثیری است و سببیت هر سببی منتهی به اوست، و او
وسیله­ی خلق و ایجاد است و دیگران وسیله و واسطه بین او و غیر می­باشند؛ از نظر
تکوین، سببیت خدا قابل بحث و مناقشه نیست. چنان­چه قرآن می­فرماید: )إن ربکم الله
الذی خلق السماوات والأرض فی سته أیام ثم استوی علی العرش یدبر الأمر مامن شفیع
إلاّ من بعد إذنه ذلکم الله ربکم فاعبدوه أفلا تذکرون(([۲])؛ پروردگار شما آن
خدایی است که آسمان­ها و زمین را در شش هنگام آفرید. سپس بر عرش استیلا یافت. کار
[آفرینش] را تدبیر می­کند. شفاعت­گری جز پس از اذن او نیست. این است خدا، پروردگار
شما، پس او را بپرستید. آیا پند نمی­گیرید؟

براساس آیه تدبیر جهان خلقت و رهبری مجموع جهان به سوی کمال با خداوند است و هرگز
برای او شریکی نیست.

شفاعت از جهت تشریعی نیز به این معنا است که پیامبران و اولیای خداوند از طرف
پروردگار تعالیمی برای انسان­ها آورده و با رهبری­هایِ صحیح خود مایه­ی نجات پیروان
خویش می­شوند و شفیعان آن­ها در درگاه الهی­اند. زیرا خداوند به آن­ها مقام شفاعت
را اعطا کرده و می­فرماید: )یومئذ لاتنفع الشفاعه إلاّ من أذن له الرحمان ورضی له
قولاً(([۳])؛ در آن روز، شفاعت [به کسی] سود نبخشد، مگر کسی را که [خدای] رحمان
اجازه دهد و سخنش او را پسند آید.

پس شفاعت در معنای دوم به عده­ای از بندگان خدا تعلق می­گیرد، البته این تملیک به
اذن و ارتضای پروردگار می­باشد، و این بندگان که خدا مقام شفاعت را به آنان داده،
می­توانند به رحمت و عفو خدا تمسک نموده و بنده­ گنه­کار را نجات بخشند، که در این
صورت از مورد حکم عقوبت بیرون شده و شامل رحمت پروردگار گردیده و به مقام مغفرت
خداوند نایل می­شوند.

شفاعت در آیات و روایات:

در این­جا دو دسته آیه وجود دارد، یکی آیاتی که شفاعت را مختص خداوند می­داند،
مانند:

۱. )وأنذر به الذین … لیس لهم من دونه ولی ولاشفیع لعلهم یتقون(([۴]) ؛ و به
وسیله­ی این [قرآن] کسانی را که بیم دارند… که غیر او برای آن­ها یار و شفیعی
نیست، باشد که پروا کنند.

۲. )الله الذی … مالکم من دونه من ولی ولاشفیع أفلا تتذکرون(([۵]) ؛ خدا کسی است
که آسمان­ها و زمین و آن­چه را که میان آن دو است، در شش هنگام آفرید.. غیر از او
سرپرست و شفاعت­گری نیست؛ آیا باز هم پند نمی­گیرید؟

۳. )قل لله الشفاعه جمیعاً له ملک السماوات وارض…(([۶]) ؛ بگو: شفاعت، یکسره از
آن خداست. فرمانروایی آسمان­ها و زمین خاص اوست…

دسته­ی دوم آیاتی است که شفاعت غیر خداوند را تأیید کرده مانند:

۱. )… من ذاالذی یشفع عنده إلاّ بإذنه یعلم مابین أیدیهم وما خلفهم…(([۷]) ؛
… کیست­ آن­کس که جز به اذن او در پیشگاهش شفاعت کند؟ … ظاهر آیه این است که
بدون اذن او شفاعت نخواهد بود، ولی تلویحاً می­رساند که شفیعانی هستند که در روز
قیامت شفاعت می­کنند.

۲. )… ما من شفیع إلاّ من بعد إذنه ذلکم الله ربکم فاعبدوه …(([۸]) ؛
…شفاعت­گری جز پس از اذن او نیست…

۳. )لایملکون الشفاعه إلاّ من اتخذ عند الرحمن عهداً(([۹])؛ [آنان] اختیار شفاعت
را ندارند، جز آن­کس که از جانب [خدای] رحمان پیمانی گرفته است.

یعنی گروهی که از خداوند وعده­ی شفاعت دریافت کرده باشند، می­توانند شفاعت نمایند.

۴. )یومئذ لاّتنفع الشفاعه إلاّ من أذن له الرحمان ورضی له قولاً(([۱۰])؛ در آن
روز، شفاعت [به کسی] سود نبخشد، مگر کسی را که [خدای] رحمان اجازه دهد و سخنش او را
پسند آید.

شرط شفاعت اذن پروردگار است و این گونه شفاعت هیچ منافاتی با آیات مختص به شفاعت
خداوند ندارد، زیرا شفیع استقلال در کار خود ندارد و وساطت او به اجازه­ی پروردگار
است، و او تنها مجری امر خداوند و مظهر اراده­ی حکیمانه او می­باشد. از این­رو
اولیای الهی سبب می­باشند و مؤثر اصلی خود خداوند است.

شفاعت در روایات

پیامبر۹ و جانشینان وی به پیروی از قرآن موضوع شفاعت را در سخنان خود یاد کرده و آن
را به صورت یک اصل مسلم اسلامی که دارای حدود و شرایط می­باشد، بیان نموده­اند.

۱. پیامبر اکرم۹ فرمود: لکل نبی دعوه مستجابه فتعجل کل نبی دعوته وإنی اختیاب
دعوتی شفاعه لأمتی فهی نائله من مات منهم لایشرک بالله شیئاً؛ خداوند بزرگ برای هر
پیامبری دعای مستجابی قرار داده است، پیامبران گذشته در همین دنیا از آن استفاده
کردند، اما من آن دعا را برای شفاعت امت خود در آخرت نگه داشته­ام، و شفاعت من نصیب
افرادی از امت خواهد شد که با ایمان از دنیا بروند و مشرک نباشند.([۱۱])

۲. و نیز پیامبر اکرم۹ فرمود: إن شفاعتی یوم القیامه لأهل الکبائر من اُمتی؛ شفاعت
من در روز قیامت برای کسانی از امتم است؛ که مرتکب گناهان بزرگ شده باشند.([۱۲])

۳. پیامبر اکرم۹ در ضمن حدیثی فرمودند: شفاعتی لکل مسلم؛ هرکس مسلمان باشد، از
شفاعت من بهره­مند خواهد شد.([۱۳])

در روایات دیگری شفاعت به افراد و گروه خاص اختصاص پیدا کرده است.

۱. ثلاثه شفیعون إلی الله عزّوجل فیفشفعون: الانبیاء، ثم العلماء، ثمّ
الشهداء؛([۱۴]) سه گروه هستند که در پیشگاه خداوند شفاعت می­کنند و شفاعت آنان
پذیرفته می­شود: پیامبران، علما، شهد

۲. الشفاعه لأنبیاء والأوصیاء والمؤمنین والملائکه؛([۱۵]) شفاعت برای انبیا و
اوصیا و مؤمنین و ملائکه می­باشد.

۳. الشفعاء خمسه: القرآن والرّحم والأمانه، ونبیکم و اهل بیت نبیکم؛([۱۶]) شفاعت
کنندگان پنج دسته­اند: قرآن، خویشاوندان، امانت، نبی۹، و اهل­بیت نبی: .

روایات متواتر و قطعی مربوط به شفاعت بیش از آن است که بتوان آن را در چند صفحه
تنظیم کرد و آن­چه ذکر شد تنها نمونه است.

نکته قابل توجه در روایات این است که پیامبر۹ و پیشوایان: ما نخواسته­اند با این
سخنان به مردم جرأت معصیت بدهند، بلکه منظور بیان واقعیتی است که در جهان پس از مرگ
واقع خواهد شد. از این­رو در برخی از روایات تصریح یا اشاره شده است که مردم نباید
به اتکای شفاعت، خود را به گناه آلوده کنند و از انجام وظایف دینی سرپیچی نمایند.
چه بسا تجری برگناه باعث سلب توفیق گردد.

شفاعت از چه کسانی صادر می­شود؟

شافعان در دنیا عبارت­اند از: توبه،([۱۷]) ایمان به رسول خدا۹،([۱۸]) قرآن
کریم،([۱۹]) ملائکه،([۲۰]) مؤمنین،([۲۱]) عمل صالح.([۲۲])

و شافعان در آخرت نیز بر دو قسم­اند، یکی افراد و اشخاصی که در نزد پروردگار دارای
مقام شفاعت می­باشند، و دوم، اعمالی که در روز قیامت تجسم پیدا می­کند و باعث شفاعت
افراد می­گردد.

افرادی که شفاعت آن­ها مورد رضایت پروردگار است:

پیامبران([۲۳]) به خصوص رسول خدا۹،([۲۴]) علی۷،([۲۵]) فاطمه۳،([۲۶]) و یازده فرزند
معصومش:،([۲۷]) قرآن،([۲۸]) فرشتگان،([۲۹]) شهدا،([۳۰]) علما،([۳۱])
خویشاوندان،([۳۲]) و همسایگان([۳۳]) و افراد با ایمان و شیعیان می­باشند.([۳۴])

و اعمالی که در روایات از آن­ها به عنوان شفیع نام برده شده عبارت است از:

امین بودن،([۳۵]) روزه،([۳۶]) درود فرستادن بر محمد و آل محمد۹،([۳۷]) توسل به رسول
خدا۹.([۳۸])

چه گروهی مورد شفاعت قرار گرفته و چه گروهی شفاعت نمی­شوند؟

از آیات و روایات استفاده می­شود که تمام کسانی که به خدا ایمان داشته باشند و
همچنین با رسول خدا۹ و اهل بیت او