پاورپوینت کامل سلمان فارسی؛فرزند اسلام(قسمت دوّم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل سلمان فارسی؛فرزند اسلام(قسمت دوّم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل سلمان فارسی؛فرزند اسلام(قسمت دوّم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل سلمان فارسی؛فرزند اسلام(قسمت دوّم) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۲۲

زندگی سلمان پس از رحلت رسول خدا(ص)

پس از حادثه­ی تلخ و جانگداز رحلت رسول خدا(ص) رجال سیاسی مدینه باعث انحراف مسیر
خلافت و عدم توجه به سفارش­های حضرت در امر جانشینی پیامبر اکرم(ص) شدند. از جمله
کسانی که با خلیفه­ی منتخب در سقیفه بیعت نکرد و مخالفت خود را علنی نمود، سلمان
بود.([۱])

مرحوم طبرسی درکتاب احتجاج، سلمان را از جمله دوازده نفری می­داند که با ابوبکر
بیعت نکرد و خلافت او را منکر شد. در گزارش چنین آمده است: وقتی ابوبکر بالای منبر
­رفت جمعی از افراد که ۱۲ نفر بودند؛ از جمله خالدبن سعیدبن العاص، سهل­بن حنیف،
عمار یاسر و … تصمیم داشتند او را از منبر پایین بیاورند، تا این­که عده­ای از
آن­ها مشورت با حضرت علی(ع) را در این امر لازم ­دانستند. حضرت علی(ع) آنان را از
برخورد تند و خشن برحذر فرمود و خود در خانه ­ماند و به جمع­آوری قرآن ­پرداخت.
همچنین با همه­ی سابقین در اسلام و صحابه سخن ­گفت امّا تنها چهار نفرـ سلمان،([۲])
عمار، ابوذر و مقداد ـ همراه حضرت باقی ماندند.

هنگامی که عمربن خَطّاب و خالدبن سعیدبن العاص در مورد صلاحیت حضرت علی(ع) برای
جانشینی پیامبر به جدال پرداختند؛ سلمان به آن­ها ­گفت: کردید و نکردید،([۳]) و خود
از بیعت با ابوبکر خودداری کرد که به جهت همین مخالفت گردنش را مضروب ساختند.([۴])

روزی حضرت علی(ع) سوار بر استر بود، سلمان به همراهان خود گفت: چرا بر نمی­خیزید تا
دامن او را گرفته مسایل خود را از وی بپرسید. قسم به آن که دانه را می­شکافد و
بندگان را آفرید، جز او کسی شما را به راه و روش پیامبرتان خبر نمی­دهد، او عالم
ربانی روی زمین و تنها مرجع مردمان است، با از دست دادن وی علم را از دست می­دهید؛
آن وقت است که منکرات در میان مردم شایع می­شود.([۵])

هنگامی که امیر مؤمنان علی(ع) مسلمانان را به حمایت از خود دعوت فرمود؛ سلمان یکی از
چهار نفری بود که ندای حضرت را اجابت کرد. پس از بیعت مردم با ابوبکر؛ حضرت علی(ع)
نیمه­های شب به همراه حضرت زهرا(س) و حسنین۸ به خانه­های مهاجر و انصار رفت و فضایل
خود را بیان کرد و از آن­ها یاری ­خواست. از میان جمعیت مهاجر و انصار چهل نفر
وعده­ی نصرت و یاری دادند، حضرت به آن­ها فرمود: فردا اول وقت با سلاح حاضر شوند
ولی از این عده جز چهار نفر وفا نکردند. راوی پرسید: این چهار نفر چه کسانی بودند؟
سلمان گفت: من و ابوذر و مقداد و زبیر.([۶])

این ماجرا تا سه شب تکرار شد، اما این بار نیز جز همان چهار نفر کس دیگری خواسته­ی
حضرت علی(ع) را اجابت نکرد. هنگامی که حضرت علی(ع) از مکر و حیله و بی­وفایی آنان آگاه
شد تصمیم گرفت در خانه مانده و به جمع­آوری قرآن بپردازد.([۷])

سلمان و دوره­ی خلفا

بنا به وصیت ابوبکر که توسط عثمان نوشته شد، عمر به عنوان خلیفه­ی مسلمان­ها
برگزیده شد. خلافت عمر ۱۰ سال و ۶ ماه طول کشید؛ در این مدت سلمان حضور فعال در
جنگ­ها و مسؤولیت­های کشوری داشت و حکومت مدائن به وی سپرده شد.

ابن­شهرآشوب می­نویسد: سلمان از سوی عمر به عنوان حاکم مدائن منصوب شد، امّا سلمان
نپذیرفت تا این که با حضرت علی(ع) در این مورد مشورت نمود و با اجازه­ی امیرالمؤمنین۷
این مسؤولیت را قبول کرد.([۸])

سلمان در طول سال­ها حکومت در مدائن با عمل و رفتار خود ساده زیستی حاکم اسلامی را
به مردم نشان داد. از این­رو بدخواهان او آرام ننشسته و علیه وی توطئه کردند.
بدگویی کردن از سلمان نزد عمر به جایی رسید که گفته شد: سلمان شؤونات زمامدار را
رعایت نمی­کند و با رفتار و اعمال سبک ابهت حکومت و حاکم را در چشم مردم عامی از
بین برده است. خلیفه­ی دوم که تحت تأثیر این سخنان قرار گرفته بود، نامه­ی
تهدیدآمیزی به سلمان نوشت و از رفتار و شیوه­ی حکومت­داری او انتقاد کرد.

سلمان که انتظار چنین نامه­ای را نداشت، پاسخ مستدل خود را برای خلیفه­ فرستاد. متن
نامه­ی سلمان حاکی از شهامت، شجاعت و بی­میلی او به مال و ریاست و دنیا و …
است.([۹])

توجه به بعضی از قسمت­های این نامه تصویر روشنی از عملکرد سلمان در امر حکومت­داری
است:

بسم­الله الرحمن الرحیم

از سلمان آزاده شده­ی پیامبر به عمربن خَطّاب … نامه­ی سرگشاده­ی تو رسید… از
این­که از حصیر بافی و نان جو خوردن من ایراد گرفته­ای؛ بدان این چیزی نیست که یک
مؤمن به خاطر آن ملامت شود، به خدا قسم نان جو خوردن و حصیربافی و از مردم بی­نیاز
بودن و چشم به سفره­ی دیگران نداشتن، نزد خداوند متعال محبوب­تر و به تقوا نزدیکتر
است. من خود، پیامبر(ص) را دیدم که نان جو می­خورد و ناراحت هم نمی­شد، بلکه خوشحال­
نیز بود.

در مورد مصرف حقوق سالانه، که نوشته بودی در زندگی خود مصرف کنم؛ سوگند به خدا آنچه
را که دندان­هایم خرد کند و از گلویم پایین برود، خواه نان گندم باشد یا مغز کلّه­ی
گوسفند یا سبوس جو، برایم یکسان است. من حقوق و مزد ماهانه و سالانه­ی خود را برای
روز نیاز و تهی­دستی مصرف می­کنم. تو گفته­ای که با رفتارم حکومت را ضعیف و خوار
کرده­ام و خود را ذلیل و بی­ارزش نموده­ام تا آن­جا که مردم مدائن از فرمانروایی من
بی­خبرند و مرا چون پلی برای عبور و یا باربری برای کشیدن بارشان قرار داده­اند و
این موجب خواری و سرشکستگی حکومت خواهد شد، امّا بدان که خواری در راه اطاعت الهی
محبوب­تر از عزت در نافرمانی خداست، تو خوب می­دانی که پیامبر هم، به مردم نزدیک
بود و با آن­ها انس داشت، گویی جزو آن­ها است؛ غذای ساده می­خورد، لباس خشن و زبر
می­پوشید و همه­ی مردم نزد او یکسان و از عدالت برخوردار بودند. ای عمر آیا این
مطلب را از رسول اعظم(ص) نشنیده­ای که فرمود:

مَن ولیّ سَبعهً مِن المسلمین بَعدی، ثُمّ لَم یَعدِل فیهم لَقی اللهُ و هو علیه
غضبان؛ کسی که بر هفت نفر از مسلمین فرمانروایی کند، ولی در میان آن­ها به عدالت
رفتار نکند، خدا را غضبناک و خشمناک ملاقات خواهد کرد.([۱۰])

کاش من با خواری و ضعفی که تو گفته­ای از حکومت مداین به سلامت بگذرم، من که از
حکومت بر یک شهر اینچنین ترسانم، حالِ آن کس که پس از پیامبر(ص) بر تمام امت حکومت
می­کند چگونه خواهد بود؟

خداوند فرمود: تلک الدّار الأخره نجعلها للّذین لایریدون علوّاً فی الأرض ولا
فساداً والعاقبه للمتّقین([۱۱])؛ آن سرای آخرت را برای کسانی قرار می­دهیم که در
زمین خواستار برتری و فساد نیستند، و فرجام [خوش] از آن پرهیزکاران است.

بدان که حکومت من برای اقامه­ی حدود الهی در م