پاورپوینت کامل اهمّ اقدامات سیاسی رسول خدا پس از هجرت ۸۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل اهمّ اقدامات سیاسی رسول خدا پس از هجرت ۸۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل اهمّ اقدامات سیاسی رسول خدا پس از هجرت ۸۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل اهمّ اقدامات سیاسی رسول خدا پس از هجرت ۸۲ اسلاید در PowerPoint :

۱۰۲

از مهمترین مراحل زندگی پیامبر می­توان به دوره­ی پس از هجرت به مدینه اشاره کرد.
ایّام بسیار سختی که رسول گرامی اسلام و یاران ایشان در نهایت صلابت، سختی­های آن
را به جان خریدند و با رها کردن خانه و کاشانه از شهر و دیار خود به سرزمین ناآشنا
و پر حادثه هجرت نمودند. می­توان گفت: هجرت پیامبر ۹و یاران حضرت به مدینه طلیعه­ی
زندگی و تاریخ جدید اسلام بود، زیرا با فراهم شدن زمینه­های جدید، پیامبر ۹توانست
در نشر عقاید الهی خود جهانی شدن رسالت و دعوت را تحقق بخشد. و به جاودانه شدن دین
اسلام که از ویژگی­های این دین است، کمک نماید.

پس از پیمان عقبه­ی دوم پیامبر اکرم به این نتیجه رسیدند که از آن پس حضورشان در
مکه صلاح نمی­باشد زیرا مشرکان آزار و اذیت و شکنجه­ی مسلمین را به شدّت دنبال
می­کردند و می­بایست به دنبال اجرای فرمان الهی به سوی مدینه حرکت می­کردند، از
این­رو به مسلمانان فرمودند: خداوند سرزمینی را برای شما در نظر گرفته است تا در
آن با برادری و آرامش زندگی کنید. بدین ترتیب مسلمانان به مدینه، هجرت کردند و فقط
حضرت علی و ابوبکر در خدمت پیامبر و در مکه باقی ماندند.([۱])

تأسیس مسجد به عنوان پایگاه حکومت اسلامی

پس از ورود حضرت رسول به مدینه و قدم نهادن به خانه­ی ابوایوب انصاری اجرای
مهم­ترین اقدامات برای اقامت در موقعیت جدید آغاز گردید.

بنای اولین پایگاه حکومت اسلامی از بدو ورود به مدینه مورد نظر حضرت رسول خدا(ص) بود
و از همین­رو در اولین لحظات استقرار از مسلمانان خواسته شد تا مسجدی را در محل
خوابیدن شتر بسازند.([۲])

در واقع پیامبر اکرم(ص) قصد ایجاد مرکزی را داشتند که در آن محل عموم اعضای حزب اسلام
یک روز معین در هفته گرد هم آیند و در مورد مصالح اسلام و مسلمین به شور و مشورت
بپردازند. با احداث مسجد مسلمانان فرصت پیدا کردند تا ارتباط خود را با یکدیگر
افزایش دهند، و در صفوف به هم فشرده نماز را برپا نمایند و قدرت و عظمت خود را در
برابر مشرکین به نمایش بگذارند.

مسجد به عنوان مرکز تمام فعالیت­های سیاسی و اجتماعی و نظامی و … بود. هرگاه عهد
و پیمان بسته می­شد؛ و یا این­که پیامبر تصمیم به مصالحه با گروهی می­گرفتند این
امر در مسجد اعلام می­شد و همگان از آن اطلاع می­یافتند. گاهی اوقات دستورات خاصی
در مورد برخی امور صادر می­شد و یا شرایط خاصی برای آن تعیین می­گردید که این همه
در مسجد انجام و اعلام می­شد. در واقع پایگاه اطلاع­رسانی خوبی برای مسلمین به حساب
می­آمد. کسانی که قصد صحبت کردن با پیامبر(ص) را داشتند، می­توانستند داخل مسجد شوند
و نظرات و پیشنهادات خود را ارایه دهند و با پیامبر(ص) مشاوره نمایند و حضرت پاسخگوی
آنان بودند.

پیمان­نامه­ی عمومی و تشکیل حکومت

گام بلند دیگری که در تاریخ اسلام و سیره پیامبر گرامی اسلام(ص) ثبت گردید، پیمانی
است که در آن مرز روابط سازنده و مسالمت آمیز روشن شده است و زمینه­های تیرگی روابط
و فلسفه جنگ و ستیز نیز در آن بیان گردیده است.([۳])

با اندیشه در این پیمان تاریخی به روشنی می­توان دریافت که چگونه در فرهنگ بعثت،
انسان­ها مورد احترامند. هر قبیله، جایگاه بایسته­ی خود را می­یابد و به آزادی
انسان­ها توجه می­شود و برای زورگویی و تحمیل جایی نیست. در این پیمان نه تنها حقوق
مهاجران قریش و تیره­های اوس و خزرج مورد تأکید است، بلکه برای یهودیان در هر قبیله
نیز این امکان فراهم آمده که در کنار امت اسلامی زندگی کنند.([۴])

در واقع می­توان گفت که تمرکز مسلمانان در مدینه فصل جدیدی در زندگی رسول گرامی
اسلام بود. حضرت قبل از ورود به مدینه درصدد جلب قلوب و تبلیغ آیین اسلام بود، ولی
از هنگام ورود به مدینه بسان سیاستمداری الهی و کارآزموده، موجودیت خود و مسلمانان
را حفظ کرده و نگذارند دشمنان داخلی و خارجی آسیبی برسانند و از راه نفوذ در میان
مسلمانان نقشه­های خود را عملی سازند.

سه مشکل بزرگ در مدینه نمود و بروز پیدا کرد:

اول خطر قریش و عموم بت­پرستان شبه جزیره­ی عربستان، دوم یهودیان یثرب که در داخل و
خارج شهر زندگی می­کردند و ثروت و امکانات زیادی داشتند و سوم اختلافی که میان
هواداران پیامبر و اوس و خزرج وجود داشت و سابقه­ی جنگ­های طولانی این دو قبیله­ی
بزرگ کار را سخت­تر می­کرد. اوسیان و خزرجیان بیشترین جمعیت انصار را تشکیل
می­دادند، صد و بیست سال با هم در نبرد بودند و دشمنان خونی هم به شمار می­رفتند.
وجود این اختلافات و خطرات، ادامه حیات دینی و سیاسی را غیر ممکن می­نمود؛ ولی
پیامبر گرامی اسلام تمامی این مشکلات را به صورتی بسیار خردمندانه از میان برداشت
و وحدت سیاسی و معنوی مسلمانان را حفظ کرد. عقد اخوت، پیمان نامه­ی عمومی و خصوصی
با یهود و دفاع نظامی از جمله تدابیر رسول گرامی در مقابل مشکلات یاد شده بود.

تشکیل حکومت

حضور قبایل و طوایف متعدد که بنا بر سنت­های جاهلی خود در مدینه زندگی می­کردند،
سبب اصلی نزاع و اختلاف بود. افزون بر آن، قبایل یهودی بر سر مسایل قبیله­ای، تعارض
تازه­ای با مسلمان­ها پیدا کرده بودند که این خود زمینه­های اختلاف و تعارض را
گسترده می­نمود. و از آنجا که حضرت محمّد(ص) قصد تشکیل دولت را داشت، می­بایست
اختلافات را از بین می­برد. در برخی مواضع باید اختلافات از اساس محو می­گردید و در
مواردی نیز می­بایست براساس مصالح سیاسی و یا سیاست­های اصولی که اسلام در ارتباط
با ادیان دیگر مطرح می­کرد حل و فصل می­شد. در این راستا یهود و پس از آن مشرکان
مسلمان نشده­ی مدینه و پس از آن مسیحیان نجران قرار داشتند. تشکیل دولتی قدرتمند که
بتواند برتری خود را در چنین محیطی متشتّت و پراکنده حفظ کند؛ مشروط به ایجاد
انسجام در میان مردم آن بود.([۵])

به همین منظور پیامبر اکرم(ص) قراردادی را میان انصار، مهاجران و یهودیان امضا فرمود
که به پیمان عمومی و موادعه­ی یهود معروف شده است.

متن این پیمان را ابن هشام از ابن اسحاق روایت کرده که به بخش­هایی از آن اشاره
می­شود:

این نوشته­ای است از محمّد(ص) پیامبر، بین مسلمانان قریش و یثرب و کسانی که به ایشان
ملحق شدند و به همراهشان جهاد کردند. آنان ملتی واحد را تشکیل می­دهند، مهاجران در
پرداخت دیه و فدیه بر آداب پیش از اسلام باقی­اند، هر یهودی از ما پیروی کند، یاری
می­شود و با دیگر مسلمانان مساوی است و بر او ستم نمی­شود و دشمنش یاری نمی­گردد…
بنی عوف، بنی ساعده، بنی جشم، بنی نجار، بنی عمروبن عوف، بنی نبیت و بنی اوس هم بر
رسوم پیش از اسلام باقی­اند. یهود هنگام جنگ همراه مسلمانان هزینه­ی جنگی را
می­پردازد، یهود بنی عوف و بندگانشان با مسلمانان در حکم یک ملتند، یهودیان دین خود
را دارند و مسلمانان دین خود را. اما هر که ستم کند خود و خانواده­اش را به هلاکت
خواهد انداخت، برای یهودیان بنی نجار و بنی حارث و بنی ساعده و بنی جشم و بنی اوس و
بنی ثعلبه و بنی شطیبه همان حقوق بنی عوف ثابت است، نزدیکان ایشان هم از این مزایا
برخوردارند. کسی بدون اجازه محمّد(ص) از این مجموعه بیرون نرود، از قصاص جراحتی کوچک
هم گذشت نخواهد شد، هرکه دیگری را ترور کند، خود و خانواده­اش را در معرض ترور قرار
داده است مگر این­که به او ستم شده باشد.

یهودیان و مسلمانان هزینه­ی جنگ را به سهم خود می­پردازند… به قریش و دوستان
آن­ها پناه داده نمی­شود، اگر کسی به مدینه حمله کرد، همه دفاع خواهند کرد. یهود
اوس و موالی آن­ها هم از این حقوق برخوردارند.([۶])

پیمان نامه خصوصی با یهود

پس از آن­که رسول گرامی اسلام(ص) میان مردم مدینه پیمان عمومی برقرار فرمود؛ به طور
خاص با سه قبیله­ی بنی نضیر، بنی قریظه و بنی قینقاع پیمان دیگری را امضا کرد.
مرحوم طبرسی در اعلام الوری از علی­بن ابراهیم نقل کرده است که یهود بنی قریظه و
بنی نضیر و بنی قینقاع نزد پیامبر آمده و گفتند:

مردم را به چه چیز می­خوانی؟ فرمود: به گواهی دادن به توحید و رسالت خود
می­خوانم… من کسی هستم که نامم را در تورات می­یابید و علمایتان گفته­اند که از
مکه ظهور می­کنم و به این حرّه یثرب کوچ می­نمایم. یهودیان گفتند: آنچه را گفتی
شنیده­ایم و اکنون آمده­ایم با تو صلحی کنیم که به سود و زیان تو نباشیم و کسی را
علیه تو یاری نکنیم و متعرض یارانت نشویم و توهم متعرض ما و دوستان ما نشوی، تا
ببینیم کار تو و قومت به کجا می­انجامد؟! پیامبر(ص) پذیرفت و میان آن­ها قراردادی
نوشته شد که یهود نباید علیه پیامبر(ص) و یارانش به زبان و دست و اسلحه و مرکب و نه
در پنهان و نه در آشکارا و نه در شب و نه در روز اقدامی انجام دهند، و خداوند بر
این پیمان گواه است. پس اگر یهود این تعهدات را نادیده بگیرد؛ رسول خدا(ص) می­تواند
خون ایشان را بریزد و زنان و فرزندانشان را اسیر و اموالشان را به غنیمت بگیرد.
آن­گاه برای هر قبیله­ای از یهودیان نسخه­ای جداگانه تنظیم شد و به مسؤول پیمان هر
قبیله داده شد.([۷])

این قرارداد نسبت به آنچه که به عنوان پیمان عمومی شهرت یافته از صراحت و انسجام
بیشتری برخوردار است، زیرا طرف­های قرارداد در آن به خوبی روشن است و پیداست که در
یک زمان برای هر سه قبیله نوشته شده است.([۸])

در مورد این پیمان چند نکته قابل ذکر است:

الف. با این­که درباره­ی انعقاد پیمان عمومی تردیدهایی وجود دارد، اما شواهدی در
دست است که براساس آن، پیمان با قبایل یهود را نمی­توان دیرتر از ماه­های اول هجرت
دانست. زیرا در گزارش این پیمان آمده است: یهودیان نزد پیامبر آمده و از دعوتش
پرسیدند از این مطلب پیداست که این اولین برخورد یهود با رسول خدا(ص) بوده که چنین
سؤالی را مطرح کرده­اند. دیگر آن­که مخیریق که طرف قرارداد بنی قینقاع است وقتی که
پیمان­نامه را گرفت و نزد قوم خود برگشت، به آنان گفت: بیایید به محمّد(ص) ایمان
بیاوریم.

ب. نکته­ی مهم دیگر این که یهودیان مفاد این پیمان را زیر پا گذاشتند و عهد خود با
رسول خدا(ص) را نادیده گرفتند. آنان متعهد شده بودندکه به این اقدامات نزدیک نشوند:
۱. همکاری علیه پیامبر(ص)، ۲. همکاری علیه یاران پیامبر(ص) یعنی مسلمانان، ۳. اقدام
تبلیغاتی، ۴. اقدام فیزیکی و مسلحانه، ۵ . پشتیبانی تدارکاتی دشمن. با وجود همه این
قیود و تأکیدها باز هم این قوم لجوج تمام تعهداتشان را زیر پا گذاشته و سر
ناسازگاری با پیامبر(ص) را بنا نهادند.

ج. از سوی رسول خدا(ص) برای هر یک از سه قبیله نسخه­ای نوشته شد تا نزد بزرگانشان
محفوظ بماند. بزرگ قبیله، مسؤول پیمان­نامه و طرف قرارداد با رسول خدا(ص) به شمار
می­آمد و تصمیم گیری درباره­ی پایبندی یا نقض قرارداد بر عهده­ی او بود. امضای
پیمان بین پیامبر(ص) و یهود ـ با مفادی که ذکر شد ـ و پیمان شکنی یهود، اتمام حجتی
بود برای مقابله با توطئه­ها و کارشکنی­های یهودیان مدینه و جلوگیری از اعتراضات
بی­جای غیر مسلمانان، و این از تدابیر مهم رسول خدا(ص) به شمار می­رود.

د. نکته­ی آخر این است که بین مواد این قرارداد با پیمان عمومی تناقض وجود دارد.
گاه گفته می­شود که وقتی رسول خدا(ص) به مدینه آمد، با یهود پیمان بست که به سود و
زیان او جنگ نکنند و گاه می­گویند در پیمان آمده که اگر جنگی روی دهد یهود نیز به
یاری مسلمانان بروند. بار دیگر گفته می­شود که رسول خدا(ص) هرگروه از یهودیان را به
هم پیمانان خود ملحق کرده است. همچنان که گفته می­شود پیامبر(ص) به سود و زیان آن­ها
شرایطی مقرر فرمود. در این میان پیداست این دو قرارداد با هم خلط شده­اند، چون قسمت
دوم و سوم کلام مورخان مربوط به پیمان عمومی است که یهودیان اوس و خزرج به دوستان
هم پیمان خود ملحق شدند و متعهد گردیدند که در دفاع از مدینه همراه مسلمانان
بجنگند، اما قسمت اول و چهارم سخن مربوط به پیمان سه قبیله­ی یهودی غیر از اوس و
خزرج است که قرار شد در جنگ­ها به سود و زیان پیامبر(ص) وارد نشوند و مقصود از شرایط
همان تعهدات طرفین برای عدم تعرض به یکدیگر است که در این قرارداد آمده است.([۹])

عملکرد سیاسی رسول خدا در مقابل منافقان

علاوه بر مهاجرین و انصار که در مدینه زندگی می­کردند، نیروی سومی در مدینه شکل
گرفت که منافقان بودند. شکل­گیری آن­ها می­توان از پی­آمدهای هجرت به مدینه و تشکیل
حکومت برشمرد. شمار فراوانی از آیه­های قرآن با صراحت گویای این واقعیت است که گروه
نیرومندی در عصر بعثت و پس از هجرت حضور داشتند که با مسلمانان در اظهار ایمان هم
زبان بودند، بی­آن­که با آنان کمترین همدلی داشته باشند.

تاریخ از عبدالله­بن ابیّ به عنوان پایه­گذار نفاق در مدینه یاد می­کند. او پیش از
هجرت در چنان جایگاهی بود که با رؤیای