پاورپوینت کامل ستاره خروش و سادگی;یادمان دوّم آبان؛ سالروز درگذشت عالم مجاهد آیهالله حاج میرزا جواد آقای تهرانی(قدس سرّه) ۳۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ستاره خروش و سادگی;یادمان دوّم آبان؛ سالروز درگذشت عالم مجاهد آیهالله حاج میرزا جواد آقای تهرانی(قدس سرّه) ۳۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ستاره خروش و سادگی;یادمان دوّم آبان؛ سالروز درگذشت عالم مجاهد آیهالله حاج میرزا جواد آقای تهرانی(قدس سرّه) ۳۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ستاره خروش و سادگی;یادمان دوّم آبان؛ سالروز درگذشت عالم مجاهد آیهالله حاج میرزا جواد آقای تهرانی(قدس سرّه) ۳۶ اسلاید در PowerPoint :

۳۶

مقام معظم رهبری(مدظلّه العالی):

… آن عالم بزرگوار و پارسا حقّاً از زمره­ی انسان­های والا و برجسته­ای بود که
عمر خود را در بندگی خدا و خدمت به خلق و مجاهدت در راه دین گذرانید و با بیان و
قلم و قدم در طریق جلب رضای الهی گام برداشت.

سالیان دراز، حوزه­ی علمیّه­ی مشهد را با درس فقه و تفسیر و عقاید رونق بخشید و
طلاب و فضلای زیادی را مستفیض گردانید. در مقاطع گوناگون از سالیان مرارت بار نهضت
اسلامی و به خصوص در حوادث دوران پیروزی انقلاب پشتیبان و همراه مبارزین و مایه­ی
دلگرمی آنان بود. پس از پیروزی انقلاب نیز در صحنه­های بسیار مهم و حساس با حضور
مؤثر و با برکت خود، انقلاب را تقویت کرد و از جمله در سال­های جنگ تحمیلی مکرر
لباس رزم پوشید و با وجود کهولت سن در صحنه­ی نبرد پیشوا و همگام جوانان مجاهد
فی­سبیل­الله شد.([۱])

پدرش از تجار متدین و اهل راز بود. برادرش حاج آقا رضا هم تاجری مؤمن بود. آیهالله
بروجردی آن قدر به او اعتماد داشت که تا آخر عمر، سرپرستی مسجد اعظم قم را به او
سپرد. در میان چنین خانواده­ای پسری چشم به جهان گشود که خط تقدیرش عرفان ناب و
ستاره­ی دنباله­دار زندگی­اش به سمت دانش بی­کران الهی بود.

تحصیلات مقدماتی­اش را تا گواهی سیکل در مدرسه­ی ثروت تهران گذراند، اما صفحات
لبریز کتاب­ها پر بود از مسایلی که اگر به کار هم می­آمد به مذاق میرزا جواد کوچک
خوش نمی­آمد. می­خواند، اما سیر نمی­شد. تا این­که تصمیم به تحصیلات حوزوی گرفت.
برای فراگیری علوم حوزوی راهی قم شد و نزد استادانی چون آیهالله مرعشی نجفی، شیخ
مرتضی طالقانی، شیخ محمدتقی آملی زانوی شاگردی بست. راه آرام نمودن آتش درون را
یافته بود و می­دانست این عطش چه­گونه سیراب خواهد شد!!

اما “مادر”که بی­قرار او بود و دلش می­خواست پسرش زودتر سر و سامان بگیرد، با نامه
از او خواست که به تهران بازگردد. میرزا جواد برای اولین بار میان عشق به علم و
اطاعت از مادر، در اندیشه فرو رفت. سکه­ی دو روی زندگی­اش به هر طرف که می­افتاد
شاید طرف دیگر را از دست می­داد، اما خلاف میل باطنی در سال ۱۳۱۲ به تهران بازگشت.
خودش می­گفت: تحصیل را که واجب است، به اطاعت از مادر که اوجب مسایل است وا
می­گذارم. در تهران ازدواج کرد و سه روز بعد با موافقت مادر و خانواده رهسپار مشهد
شد. در حوزه­ی مشهد نزد حاج شیخ هاشم قزوینی دوره­ی سطح را تمام کرد و بعد برای
تحصیل در دوره خارج فقه و اصول نزد آیهالله میرزا مهدی غروی رفت. در محضر استاد،
سیر و سلوک اخلاقی و خودسازی معنوی را آغاز کرد و از همان زمان جرقه­های عرفانی
وجودش به شعله­ای دمادم کشیده شد. در همنشینی با آیهالله غروی اصفهانی شخصیت علمی و
اخلاقی او شکل گرفت.

تواضع و ساده زیستی میرزا جواد باعث جذب جوانان و مردم به سمت او می­شد. لباس­هایش
در عین تمیزی و نظافت دایمی از پارچه­های ارزان قیمت تهیه می­شد. همیشه عمامه­ای
کوچک بر سر می­بست و می­فرمود: برای کسوت روحانی من، همین بسنده است و اگر خلاف
عرف نبود، این را هم نمی­بستم. هیچ­گاه به فکر مال و منال نبود. تدریس را به خاطر
منافع مالی قبول نمی­کرد و هیچ گاه توقع زندگی مجلّل نداشت. خانه­اش همیشه اجاره­ای
بود و در آخر عمر در خانه­ای کوچک زندگی می­کرد که متعلّق به پسرش بود. با وجود
دعوت­های زیاد از وی، به سفرهای تفریحی نمی­رفت و روح خودساخته­اش را به سرگرمی
کوتاه مدت دنیا نمی­فروخت. در گرمای تابستان پیشنهاد خارج شدن از شهر به سوی ییلاق
را نمی­پذیرفت.

آن قدر متواضع بود که هیچ­گاه امام جماعت نشد، ولی خود به هر طلبه­ای اقتدا می­کرد
و گاه، بی­خبر پشت سر یکی از شاگردان خود به نماز می­ایستاد. البته برای رزمندگان
اسلام امام جماعت می­شد. سرّش را خود می­فرمود: من دیدم این جوان­ها جانشان را در
طبق اخلاص گذاشته و آماده­ی جان بازی هستند، چون از منِ طلبه­ی ناچیز خواستند که
برایشان نماز جماعت بخوانم، شرم کردم که تقاضای این عزیزان را رد کنم.([۲])

هیچ کس نشنید که از کسی بد بگوید و او را از عدالت یا آبرو ساقط کند. در محرّم مثل
مردم عادی در مجالس عزاداری شرکت می­کرد و مشک آب بر دوش می­گرفت تا سقّای عزاداران
مولایش امام حسین(علیه السلام) شود. به کسی اجازه نمی­داد دستش را ببوسد و این
مسأله میان طلاب به مسابقه­ای تبدیل شده بود. روزی یکی از طلاب موفق شد دست ایشان
را ببوسد و از اتاق خارج شود، اما وقتی به اتاق بازگشت؛ میرزا جواد آقا که اکنون
آیهالله جواد آقا نامیده می­شد، فرمود: چون تو دست مرا بوسیدی من هم کفش­های تو را
بوسیدم. خوشش نمی­آمد به او آیهالله بگویند؛ تا مبادا عظمت این اسم در سیر و سلوک
معنوی­اش اثر منفی بگذارد و لحظه­ای خود را بزرگ­تر و شریف­تر از دیگران بداند.
نویسنده کتاب گنجینه­ی دانشمندان می­گوید: بارها به معظم له مراجعه کردم تا
بیوگرافی خود را مرحمت نمایند، ولی اجابت ننمودند.

در خانه نیز الگوی مردم و اهل علم قرار می­گرفت. با وجود کهولت سن و ضعف بزرگ­سالی،
باز هم کنار حوض می­نشست و با آب سرد لباسش را می­شست. گاه جارو به دست می­گرفت و
حیاط را از برگ­های پاییزی تمیز می­کرد. همسرش می­گوید: آن قدر به مسأله آزار
دیگران حساس بود که گویا خصوصیت بارز ایشان همین بود. یک شب اصلاً به منزل نیامدند
و ما نگران حال ایشان شدیم، اما صبح فهمیدیم چون دیر وقت به منزل رسیدند برای
این­که با گشودن در کسی بیدار نشود تا صبح پشت در حیاط استراحت کردند. روزی برای
خریدن سبزی بیرون می­روند. سبزی فروش پس از لحظاتی می­بیند میرزا جواد آقا سبزی را
برگرداندند. با خود فکر می­کند شاید سبزی خرا