پاورپوینت کامل عبرت بزرگ عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عبرت بزرگ عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عبرت بزرگ عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل عبرت بزرگ عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

۲۹

نهضت بزرگ سیدالشهدا (ع) نقطه ی عطفی در تاریخ اسلام و دویست و پنجاه سال دوره ی
حضور امامت و رهبری امامان معصوم: می باشد. و عاشورا همان گونه که الگوی ماندگار و
نقش آفرین برای جوامع اسلامی و حتی غیر اسلامی بوده و خواهد بود، مقطع تاریخی
اجتماعی عبرت آموزی نیز به شمار می رود. آنچه در مقطع زمانی خروج امام حسین(ع) از
مدینه تا بازگشت کاروان زنان و دختران داغدیده به مدینه؛ یعنی در فاصله ۷ تا ۸ ماه
روی داد و مرکز ثقل آن روز دهم محرم سال ۶۱ بود، از ابعاد چندی قابل مطالعه و بررسی
است و رفتار امام(ع) در همه این ابعاد الگو و هدایت گر است، اما این نهضت بزرگ را
نباید تنها از منظر الگویی آن که بر محور امامت می چرخد، ملاحظه و مطالعه کرد، بلکه
عاشورا به ویژه با توجه به ریشه ها و زمینه های آن، مایه عبرت و ملاک بسیار مناسب و
گویا برای ارزیابی وضع خود و بازنگری در آن است. و این همان محور مهمی است که
رهبر معظم انقلاب اسلامی چند سال پیش، به تفصیل آن پرداخت و توجه صاحب نظران و
تحلیل گران تاریخی و اجتماعی را به آن جلب نمود. مرکز اصلی توجه و تحلیل معظم له
نیز با توجه به زمینه های تاریخی و اجتماعی عاشورا؛ نقشی که خواص در این باره رقم
زدند، بود؛ خواصی که به رسالت دینی و وظیفه تاریخی اجتماعی خود عمل نکردند تا
سرانجام یک روز جامعه گسترده اسلامی چشم گشود و مشاهده نمود که پسر پیامبر خدا (ص)
را که آن همه در چشم و دل پیامبر اسلام(ص) و اهل بیت: عزیز و محترم بود و خود نیز
با پیشینه ای درخشان و افتخار آمیز داشت، همراه بهترین یارانش با آن وضع دلخراش به
شهادت رسانیده اند و زن ها و دختران و کودکانش؛ همچون اسرای نامسلمان در شهرها
گردانده و در معرض تماشای مسلمانان گذاشته شده اند.

بررسی عاشورا و دامنه های تاریخی اجتماعی پیشین آن از این منظر باید از ابعاد چندی
مورد توجه قرار گیرد، اما آنچه در این فرصت و در حدّ یک اشاره هشدار دهنده و
عبرت آموز مورد نظر است؛ امری است که از آن می توان به عبرت بزرگ عاشور نام برد.
اگر گوش حق شنو و چشم عبرت بین و دل پندپذیر باشد، عاشورا حقایق و عبرت ها و
پندهای بسیاری برای شنیدن و دیدن و پذیرفتن دارد، اما واقعیت دردآور و عبرت بزرگ و
پند تاریخی در این ماجرا در پاسخ به این پرسش تاریخی و اجتماعی است که چرا و چگونه
کار جامعه اسلامی تنها در فاصله نیم قرن به جایی رسید که نه تنها فرزند رسول خدا
(ص) ـ با آن جایگاه رفیع در چشم و دل مسلمانان ـ در متن همین جامعه همراه یاران
اندک و زنان و کودکانش محاصره و سپس به بدترین وضع کشته شد و آنان چشم دوخته و فقط
نظاره گر وضع موجود بودند، بلکه قاتلان از میان همین جامعه برخاسته و در رأس آنان
شخصی یا اشخاصی که خود را جانشین پیامبر خدا (ص) دانسته و از همین جایگاه ادّعایی
نیز فرمان به قتل پاره تن پیامبر(ص) دادند و دین فروشانی هم این فرمان را امضای
شرعی کردند که از موضع دین و شرع پیامبر اعظم(ص) سخن می گفتند و حرکت سیدالشهدا (ع)
را خروج بر دین جدّ خود شمردند و لازمه آن را کشته شدن به حکم همین دین دانستند؟!

این پرسش بزرگی است که بی تردید پاورپوینت کامل عبرت بزرگ عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint را باید در پاسخ به آن جست. پرسشی
که در شرایط کنونی جامعه و در مقطع حال انقلاب اسلامی پس از سه دهه شکل گیری نظام و
حاکمیت اسلامی و در سالگرد پیروزی آن، اگر مهم تر از اصل پرداختن به عاشورا به
عنوان الگوی بزرگ نباشد، و اگر حتی برابر آن نباشد، اما بی تردید یک پرسش بسیار
اساسی و فراگیر است. این که حضرت سیدالشهدا (ع) در برابر انحراف بزرگ جامعه اسلامی
چه کرد، و این که ابعاد الگویی آن برای نسل های بعدی و جوامع دیگر چیست، موضوع
لازمی است که همواره در پی شناخت آن هستیم، اما چگونه جامعه اسلامی در این فاصله
کوتاه به آن انحراف فراگیر و بزرگ غلتید که حسین بن علی(علیهم السلام) تنها با
قربانی کردن خود توانست گسترش دامنه های آن را محدود سازد، پرسش دراز دامنی است که
در وضع حال ما بسی عبرت آموز و راهگشا است.

عاشورا؛ سرانجام کج روی جامعه

اگر تحلیل ما این باشد که این رویداد حادثه ای اتفاقی و ناخواسته بود، سؤال یاد شده
اهمیت خود را از دست خواهد داد، بلکه موضوع آن منتفی خواهد شد. یزید خود پس از فرو
نشستن سرمستی برخاسته از پیروزی، و آشکار شدن نشانه های شکست واقعی، نخستین تلاش را
خود پایه ریزی کرد تا شهادت حضرت را حادثه ای ناخواسته قلمداد کند که از سوی برخی
عامل خودسر حکومت وی؛ همچون ابن مرجانه صورت گرفته است.

پس از او نیز هر چند برخی متملّغان او مانند: ابن تیمیه و ابن حجر هیثمی تلاش
نمودند تا دامن ناپاک او را از این بزرگ ترین جرم پاک کنند، اما در میان عالمان اهل
سنت افراد بسیاری چون تفتازانی و دکتر طه حسین در برابر این تحریف بزرگ تاریخ
ایستادند؛ به گونه ای که برخی از آن ها به کفر و لعن یزید حکم دادند.

یزید که به ادّعای دروغین خود عامل شهادت حضرت را عبید الله بن زیاد و به تعبیر
خویش ابن مرجانه معرّفی می کرد، نه تنها حتی به سرزنش ابن مرجانه نپرداخت، بلکه
با دعوت کتبی او به شام و استقبال بنی امیه از او، به تکریم و قدردانی فراوان از وی
پرداخت؛ و از جمله به او و عمر بن سعد، هر کدام یک میلیون درهم پاداش داد و خراج یک
سال عراق را نیز به او واگذاشت و حوزه حکومت او را به خراسان نیز کشاند.

از سوی دیگر فاجعه ای به این عظمت در برابر دیدگان امت، آن هم به دست کسانی که در
نام، جزء همین امت اند، نمی تواند حاصل یک جابه جایی در حکومت و مرگ معاویه و روی
کار آمدن فرزند جوان و فاسد و خام وی، یزید باشد. اینگونه تحلیل سست و بی پایه ی
تاریخ نیز دست کمی از تحلیل نخست ندارد. چه فرقی می کند که در بستر عرضی تاریخ
ابن زیاد، مجرم ردیف نخست شمرده شود و یا در بستر طولی تاریخ، این جنایت بزرگ
را برخاسته از یک جابه جایی در حکومت پدر و پسر بشماریم. پیداست که خاستگاه عاشورا
به عنوان نقطه عطف تاریخ اسلام بسی ریشه دارتر و پردامنه تر از چنین برداشت ها و
گمانه زنی های بی پایه است.

پاورپوینت کامل عبرت بزرگ عاشورا ۷۲ اسلاید در PowerPoint را نیز باید در تحلیل همین بستر تاریخی و اجتماعی آن جست؛ از این
رو پرسش را در قالبی دیگر تکرار می کنیم. آیا می شود وضع جامعه اسلامی از نظر اخلاق
و تربیت و فکر و سقوط در گمراهی و بی خبری و دنیا طلبی و بی ایمانی در فاصله فقط
پنجاه سال به جایی برسد که جمعی از آنان کمر به قتل بهترین خلق؛ یعنی پسر پیامبری
که آن همه خاطره ها از علاقه و عنایت وی به فرزندش بر جای مانده، ببندند و بخش معظم
جامعه تماشای این وضعیت باشد، جمعی از آنان شادمانی کنند، اکثریتی خاموش بمانند، و
اقلیتی نیز تنها به سوگواری بسنده کنند، و تک فریادهای گوشه و کنار نیز به جایی
نرسد؟!

از پاسخ هویداست که آری می شود!! و دلیل هم آن است که شد آنچه شد! در این حال در
جامعه ای که مدّعیان علاقه مندی به اهل بیت و ویژه به حضرت سیدالشهدا (ع) و برخلاف
دعوتی که از امام خود به عمل آوردند؛ دسته ای از آنان در سپاه یزید و در برابر امام
می ایستند و جمع زیادی نیز بر این وضع سکوت می کنند، آیا گریه و اشک آنان بر وضع
موجود ثمری خواهد داشت؟ چنان که وقتی حضرت سجاد(ع) گریه ی کوفیان را از وضع پیش
آمده و قتل و اسارت خاندان پیامبر(ص) مشاهده کرد، فرمود:

اینان بر ما گریه می کنند، پس چه کسی ما را کشت؟!

پیدا بود سبب اصلی، دستگاه شام و شخص یزید است، اما عامل مباشر و دست کم ناظران
ساکت، کسانی بودند که امروز دسته ای از آنان بر این وضع می گریستند. اینان همان
اکثریتی بودند که در گزارشی از وضع مردم کوفه به حضرت سیدالشهدا (ع) درباره آنان
گفته شد: قلوبهم معک و سیوفهم غداً مشهوره علیک؛ دل هایشان با تو است، ولی
شمشیر هایشان فردا علیه تو کشیده می شود.

اگر هم به ادّعای خلاف واقع اموی مسلکانی، چون ابن تیمیه کشته شدن سیدالشهدا (ع)
نتیجه خودسری یکی از عوامل حکومت یزید بوده باشد، اما در آن سرزمین بسیار پهناور
اسلامی، به جز برخی حرکت های محدود که بعدها در کوفه و حداکثر عراق شکل گرفت، شاهد
خیزش گسترده در اعتراض عملی به این فاجعه و محاکمه عاملان و آمران و بانیان آن
نیستیم؛ چرا که معلوم می شود در جامعه تحولات اساسی رخ داده است که دستگاه سلطنت
شام راه را برای بیعت گرفتن از فرزند پیامبر(ص) تا سر حدّ محاصره و کشتن وی هموار
می بیند. اگر دیگران به پشتوانه سال ها همنشینی با پیامبر(ص) در مکه و مدینه و
وجهه ای که از رهگذر سابقه خود در میان صحابه به حضرت، کسب کرده بودند،
امیرالمؤمنین علی(ع) را وادار به بیعت و پذیرش حکومت خود کردند، اما به روشنی پیدا
بود که یزید چنین پشتوانه ای هم ندارد، پس چه شد که جوانکی قاتل و شرابخور و سگ باز
پس از دستیابی به حکومت، در نامه به حاکم مدینه او را به بیعت گرفتن از حسین بن
علی(ع) و در صورت امتناع، کشتن وی فرمان می دهد؟!

هر چه بود از درون جامعه اسلامی و تحولات و رویدادهای اساسی پیش آمده در این فاصله
بود؛ تحولاتی که یک سر آن دست خواصی بود که در مقاطع مختلف نه تنها به وظیفه خود
عمل نکردند، بلکه برخی خود اسباب و ابزاری برای تحولات فکری، اخلاقی، تربیتی و
دگرگونی های اجتماعی شدند. تحولاتی که امیرالمؤمنین علی(ع) پس از به دست گیری
حکومت با اشاره به آن ها اعلام می فرماید، که غربال گری در پیش است و جامعه
تحولات دیگری را پیش رو دارد.

وقتی خواص که مرکز ثقل اندیشه و عمل و پیشرفت و پسرفت جامعه و محور حفظ اصول
و دستاوردها و الگوی پای بندی به ارزش ها و قرارها و برنامه های عملی پیامبر
اکرم(ص) برای ادامه حرکت امت اسلامی هستند، به مسؤولیت خود عمل نکنند، دیگر چه
می توان انتظار داشت از مردمی که با گسترش مرزهای سرزمینی و پیوستن آنان به جمع امت
اسلامی، خواص را واسطه خود با پیامبر خاتم(ص) می بینند و می دانند. و چه
می توان توقع داشت از نسل های بعدی که نه نقش و جایگاه کسانی چون امیرالمؤمنین
علی(ع) را در دعوت پیامبر اعظم(ص) دیده اند و نه عنایت بسیار ویژه حضرت به ماهتاب
رسالت صدیقه کبری فاطمه زهرا(س) و دردانه های آفرینش، حسن و حسین(علیهم اسلام) را
گواه بوده اند، و خواص نیز در انتقال حقایقی که در متن و حاشیه زندگی پیامبر خدا
(ص) بوده است درست و به موقع عمل نکرده اند. و دست کم جلو جعل آن همه حدیث و
افترای بر پیامبر اکرم(ص) و تحریف تاریخ را نگرفته اند.

آغاز انحراف بزرگ

بی تردید مهم ترین برنامه عملی رسول اعظم(ص) برای پس از خود مسأله امامت و رهبری
مستمرّ جامعه اسلامی بوده است. وقتی خواص در حساس ترین موقعیت ها به مسؤولیت دینی
و تاریخی خود در این باره عمل نکردند، و حتی برخی از آنان با وجود درخواست حضرت
علی(ع) حتی حاضر به شهادت بر آن چیزی که خود و دیگران شاهد بوده اند، نشدند، و نه
تنها خود برای یاری و دست کم گواهی به در خانه دختر پیامبر(ص) نیامدند، بلکه حضور
فاطمه۳ در مقابل در خانه آنان، آن هم با تعبیر جِئْتُکَ مُسْتَنْصرهً؛ برای
درخواست کمک پیش تو آمده ام نیز نتوانست، آنان را از لانه های راحتی و بی خیالی و
پستوهای ام و اگر و توجی