پاورپوینت کامل در وجود آیهالله بهشتی لطافتی بود که همه را جذب می کرد… ;نگاهی به کارنامه ی علمی و عملی شهید بزرگوار آیهالله بهشتی(قدس سره)؛در گفت و شنود با رهبر معظم انقلاب اسلامی ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل در وجود آیهالله بهشتی لطافتی بود که همه را جذب می کرد… ;نگاهی به کارنامه ی علمی و عملی شهید بزرگوار آیهالله بهشتی(قدس سره)؛در گفت و شنود با رهبر معظم انقلاب اسلامی ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل در وجود آیهالله بهشتی لطافتی بود که همه را جذب می کرد… ;نگاهی به کارنامه ی علمی و عملی شهید بزرگوار آیهالله بهشتی(قدس سره)؛در گفت و شنود با رهبر معظم انقلاب اسلامی ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل در وجود آیهالله بهشتی لطافتی بود که همه را جذب می کرد… ;نگاهی به کارنامه ی علمی و عملی شهید بزرگوار آیهالله بهشتی(قدس سره)؛در گفت و شنود با رهبر معظم انقلاب اسلامی ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

۳۳

شاید این هم یکی از ابعاد مظلومیت این شهید عزیز باشد. شهید بهشتی با این که از
لحاظ علمی شخصیت برجسته ای بود، آن چنان که در حد مقام علمی ایشان بود، شناخته نشد،
اما باید بگویم که ناشناخته ماندن جنبه علمی شهید بهشتی در میان عامه مردم، به دلیل
آن بوده است که جنبه های سیاسی، بقیه ابعاد شخصیت ایشان را تحت الشعاع قرار داده
بود و همگان، ایشان را در درجه اول به عنوان یک سیاست مدار مجرب می شناختند. همیشه
این طور است که یک جنبه ی برجسته در شخصیت چند بعدی انسان در محیطی که آن جنبه
بیشتر رواج دارد، سایر جنبه ها را تحت الشعاع قرار می دهد. شما در محیط های فلسفی
دنیا بروید، مشکل بتوانید ثابت کنید که ابن سینا طبیبی بوده که با قاروره و خون و
نبض و امراض هم سر و کار داشته است. علت این امر آن است که در آن محیط، آن بعد
شخصیت این آدم آن قدر بزرگ است که اجازه نمی دهد به یاد بقیه ابعاد باشند. شهید
بهشتی همین جور بود. بی شک اگر سراغ دوستان فرهنگی قدیمی شهید بهشتی بروید و با آن
ها صحبت کنید، درست یادشان نمی آید که ایشان رییس دیوان عالی کشور بوده و سررشته
قضا در برهه ای دست ایشان بوده است. برای این عده مشکل است که بعد قضایی شخصیت شهید
بهشتی را تصور کنند، چون بعد فرهنگی او با همان عظمت در ذهن آن ها مجسم است. تنها
کسانی همه ی ابعاد زندگی این شخصیت بزرگ ما را به یاد می آورند که در هر برهه ای از
زمان با بخشی از وجود او و بعدی از ابعاد شخصیت او سر و کار داشته اند.

دوستان نزدیک ایشان غالباً این گروهند، دوره ی علمی ایشان را دیده اند، دوره ی
سیاسی شان را دیده اند، دوره ی مدیریت شان را دیده اند، دوره ی جنگ و گریزشان را با
طاغوت دیده اند، همه ی این دوره ها را شهید بهشتی داشته اند که ما از نزدیک شاهد
بودیم و من خودم یکی از کسانی هستم که تصورم این است که باید بیشتر ابعاد شخصیت
ایشان را توصیف کنم و یقین دارم که نمی توانم. علتش هم این است که شهید بهشتی به
معنای حقیقی کلمه یکی از شخصیت های نادر ما بود. من بعد از شهادت آقای بهشتی بارها
این را به دوستان نزدیکمان گفته ام که ایشان از جمله شخصیت های از عادی بالاتر بود.
ما در بین شخصیت های جهانی و انقلابی، افراد بسیاری را می بینیم که آدم های خیلی
خوب و کارآمدی هستند، اما آدم های عادی هستند و جنبه ی فوق العاده و برجسته ای در
آن ها نیست. اگر بخواهیم مثالی برای یک شخصیت فوق العاده که جنبه ی برجسته ای داشته
باشد، بزنیم؛ باید از امام خمینی(قدس سره) نام ببریم که نمونه ی تعالی شخصیتی است،
یعنی همه چیز در ایشان فراتر از معمول شخصیت هاست. شهید بهشتی از جمله کسانی بود که
در ابعادی فراتر از شخصیت های عادی و معمولی هستند و این را ما در او به عینه
مشاهده می کردیم. شخصیت های جهانی هم که ایشان را دیده بودند، چنین احساسی داشتند.

می دانید که درس مرحوم آیهالله داماد در فقه، درسی بود که اگرچه کسانی که در درس
ایشان شرکت می کردند، زیاد نبودند، اما غالباً فضلای ممتاز در درس آن مرحوم حضور
داشتند.

و یکی از برجسته ترین شاگردهای درس فقه ایشان، شهید بهشتی بود.

سال ۳۷ که من به قم رفتم، آقای بهشتی یکی از فضلای معروف قم بود؛ یعنی ایشان در آن
وقت مدرس سطح بود و ظاهراً سطوح عالیه را درس می داد و من طلبه هایی را می شناختم
که به درس شهید بهشتی می رفتند. از جمله، بعضی از فرزندان مرحوم داماد هم بودند که
در درس آیهالله بهشتی حاضر می شدند و ایشان استاد زاده های خودش را تربیت می کرد.
این از لحاظ فقهی که حاکی از آن است که شهید بهشتی شخصیت بالایی بود.

بعدها هم در مسایل و جریانات مختلف و در بحث هایی که در طول دوران مبارزه پیش می
آمد، هرجا که صحبت به مباحث فقهی کشیده می شد، آثار همان فکر باز و قوی را در شهید
بهشتی می دیدیم. ایشان با مسایل، کاملاً پخته و آشنا برخورد می کرد.

در زمینه فلسفه هم این جور بود. در سال اول یا دوم بود که من اطلاع پیدا کردم علامه
طباطبایی(قدس سره) جلساتی در شب های پنج شنبه وجمعه دارند و عده ای از فضلا در آن
شرکت می کنند. علامه، مباحث فلسفی را در آن جلسه در سطح بالایی مطرح می کردند. این
همان جلسه ای بود که به تدوین کتاب اصول فلسفه منتهی شد.

در آن جلسه کسی که حرف می زد و با استاد بحث می کرد؛ یعنی در آن جلسه که چهره های
خوب و فاضل امروز که می شناسیم و به فلسفه معروفند شرکت داشتند، سخن گوی اول و
اشکال کننده ی اول، آقای بهشتی بود. به قول ما طلبه ها مستشکلین غالباً فضلای برتر
و صاحبان ذهن های فعال بودند و آقای بهشتی بیشترین اشکال را می کرد و بیشترین حرف
را می زد و با استاد بحث می کرد. استاد هم به ایشان کمال اهتمام و توجه را داشت. در
مباحث فلسفی نیز کاملاً آشکار بود که مرحوم بهشتی چهره برجسته ای است، منتهی در طول
سال های پس از ۴۲ و فعالیت های گوناگون، کارهای فقهی و فلسفی و به اصطلاح حوزه ای و
علمی ایشان تحت الشعاع کارهای بنیانی و عمیقی قرار گرفت که ایشان در پیش گرفته بود،
به هر حال ایشان در علوم فقهی و فلسفی متبحر بود و در طول سال های مبارزه به شیوه
های دیگر و با استفاده از مایه هایی که از حوزه به دست آورده بود، تبحر خود را نشان
داد. مطمئناً اگر ایشان در حوزه می ماند، یکی از مراجع تقلید مسلم زمان می شد.

مدرسه ی دین و دانش در قم را با کمک بعضی از بزرگان قم بنا نهاد و مسؤولیت آن را هم
بر عهده گرفت. حالا شما فکر کنید که آن زمان؛ یعنی سال های ۳۷ و ۳۸ یک طلبه در قم
رییس یک دبیرستان بشود. این کار بسیار غیر معمول بود. ایشان هم رییس دبیرستان بود و
هم دبیر زبان انگلیسی. یک طلبه قاعدتاً دبیر زبان انگلیسی نمی شود و این مسأله
بسیار جالب بود. شهید بهشتی آدم بسیار عجیبی بود و جا دارد که این مسایل در مورد
اخلاقیات ایشان بحث شود که او همیشه با کارهای ناآشنا، آشنا می شد.

سال ۴۳ شهید بهشتی برای بحث در باب حکومت اسلامی جلسه تشکیل داد؛ یعنی آن روزی که
هنوز مباحث ولایت فقیه و حکومت اسلامی از طرف امام امت به صورت فقهی و علمی مطرح
نشده بود، ایشان یک کنفرانس عظیمی برپا نمود تا صاحب نظران و فضلا و طلاب راجع به
مسایل مربوط به حکومت اسلامی بحث کنند.

جلسات تفسیر ایشان نیز در ادامه ی همین برنامه بود. آن جلسات در زمانی بود که هیچ
کار علمی جمعی در تهران انجام نمی شد، البته ما در مشهد جلساتی داشتیم، اما در
تهران ممکن نبود. تنها کاری که انجام می گرفت، جلساتی بود که آقای مطهری داشت و عده
ی معدودی در آن شرکت داشتند، پس می بینید که اگر کسی گمان می کند که آقای بهشتی
مبارزه نکرد، علت این بود که این کارها را مقطعی و جدا از هم و بی ارتباط به روح و
سمت گیری او مشاهده می کند. شهید بهشتی مایل نبود به آلمان برود، ولی ایشان را
مجبور کردند، چون در آلمان کسی نبود و کسانی که مایل بودند یک روحانی با معلومات و
شجاع در مصدر کار دانشجویان مسلمان باشد، به شخصیت آقای بهشتی توجه داشتند.

آقای بهشتی رفتن به خارج را منوط به درخواست روحانیون و علمای برجسته آن زمان کرد؛
از جمله آقای میلانی که ایشان هم درخواست کردند و آقای بهشتی عازم آلمان شد. در مدت
پنج سالی که ایشان در آلمان بود، حرکت ها و سخنرانی های ایشان مبین ادامه دادن همان
نوع خط مبارزاتی در ایران بود. هنگامی که به ایران بازگشت یکی از چهره های مبارز
تحلیل می کرد که آقای بهشتی در حالی به ایران آمد که باید ایشان را می گرفتند و بر
این تحلیل هم شک نداشتیم، به دلیل این که برخورد آقای بهشتی با مسایل رژیم در آلمان
برخوردی بود که هنگام مراجعت به ایران، رژیم نمی بایست ایشان را به حال خود واگذارد
و تحلیل می کرد که معلوم شد که چرا رژیم اقدام به دستگیری آقای بهشتی نکرد؛ زیرا می
خواست شخصیت وی را مشوّه جلوه دهد؛ چرا که اگر وی را دستگیر می کرد از او یک قهرمان
و یک شخصیت مبارز می ساخت. و همین طور هم شد؛ زیرا بعد از آن شروع به جوسازی علیه
ایشان کرد و این ثابت می کند که جهت گیری های آقای بهشتی در زمینه ی مسایل روز، نزد
دوستان و دشمنان قابل درک بود و ما به راحتی می فهمیم که آقای بهشتی یک تنه به
مبارزه برخاست و این مسأله را رژیم نیز درک کرده بود و از جهت این با تمام قوا با
او به مبارزه برخاست و سعی در مشوه جلوه دادن چهره وی کرد که متأسفانه در این راه
موفق هم شد و به همین دلیل آقای بهشتی تا شروع مبارزات مردمی نزد عامه شناخته شده
نبود. این که می گویم رژیم در این مورد موفق شد، یک دلیلش این است که آقای بهشتی پس
از مراجعت از آلمان کسی نبود که قرار باشد یک گوشه ای در کانون توحید بنشیند و
کارهای تحقیقی بکند. ایشان می بایست به محض ورود به ایران محور روحانیت قرار می
گرفت، البته در سال های بعد از آن، ایشان تنها نبود و از جمله دوستان می توان مرحوم
مطهری، باهنر و مفتح را نام برد که در این راه همراه آقای بهشتی بودند و به واسطه ی
این چهره ها نیز آقای بهشتی شناخته شد.

در سال های ۵۱ و ۵۲ عده ای از عناصر مبارزه ی چریکی به ایشان مراجعه کردند و کمک
های فکری، مالی و معنوی می گرفتند که رژیم متوجه این مسأله نبود. سال ۵۴ که از
زندان آزاد شدم، همان شب با آقای بهشتی تماس گرفتم. ایشان پرسیدند: شما کجایید؟
گفتم: آزاد شدم. گفتند: کی می آیی اینجا؟ گفتم: همین الآن، چون جای دیگری
ندارم که بروم. لباس هم نداشتم. مرا در زمستان گرفته بودند و آن موقع اواخر
تابستان بود. یک عبای زمستانی کلفت روی دوشم بود، با ریش تراشیده کوتاه، آقا
محمدرضا یادشان هست. آن شب من با آن وضعیت به منزل آقای بهشتی رفتم. ایشان در آن شب
خبر کمونیست شدن مجاهدین را به من داد و گفت: همه چیز تمام شد. گفتم: شما از کجا
می دانید؟ شاید اتهام باشد. گفت: خیر، قطعی است. وقتی ایشان این را می گفت، تازه
این اتفاق افتاده بود. وقتی به مشهد رفتم، شهید عزیز سیدعلی اندرزگو را سوار بر
موتور گازی اش دیدم، سلام و علیک کردیم و من یاد حرف آقای بهشتی افتادم و پرسیدم که
این قضیه صحت دارد؟ گفت: بله. بعد پرسید: حالا من همچنان به این ها اسلحه بدهم؟
گفتم: نه، اگر این طور است که قطعاً نه. اطلاعات شهید بهشتی ناشی از ارتباطی بود
که ایشان با گروه های چریکی داشت.

از خصوصیات بارز آقای بهشتی که می توان جزو خصوصیات ذاتی ایشان به حساب آورد، شجاعت
وی بود. ایشان آدم شجاعی بود که از برخورد واهمه نداشت و با مسایل نادرستی که در
روحانیت آن زمان بود و جزو سنت نیز شده بود، برخورد می کرد. البته سنت شکن به
معنای رایج آن نبود، چون سنت شکنی یک ارزش نیست که بگویم فلان آدم سنت شکن است. در
حقیقت ارزش این روحیه ی شهید بهشتی در آن بود که او