پاورپوینت کامل لحظه­های اندوه فراق؛ نگاهی به حوادث ۱۲ و ۱۳ خرداد ۶۸ ۲۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لحظه­های اندوه فراق؛ نگاهی به حوادث ۱۲ و ۱۳ خرداد ۶۸ ۲۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لحظه­های اندوه فراق؛ نگاهی به حوادث ۱۲ و ۱۳ خرداد ۶۸ ۲۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل لحظه­های اندوه فراق؛ نگاهی به حوادث ۱۲ و ۱۳ خرداد ۶۸ ۲۷ اسلاید در PowerPoint :

۶۱

اشاره:

زمان چه زود می­گذرد؛ ۱۹ سال پیش، گویا همین دیروز بود که خاک یتیمی بر سر ملت ریخته شد و امام، رهبر، مقتدا و جگرگوشه خود را از دست داد.

آقای سید احمد بهاءالدینی یکی از محافظان نزدیک حضرت امام(ره) است. پس از واقعه­ی جانگداز ۷ تیر، گروهی به عنوان حلقه­ی اول حفاظت از حضرت امام(ره) در جماران انتخاب شدند، که وی نیز یکی از آنان بود. او تنها بازمانده­ی گروه ۲۰ نفره­ی یاد شده است، که در جبهه­های دفاع مقدس به شهادت رسیدند. وی به واسطه­ی ارتباط ویژه با حضرت آیهالله العظمی بهاءالدینی۱ ـ یار دیرین و هم­درس حضرت امام(ره) ـ مورد توجه بیت شریف معظم­له بود. براساس اطلاعات دقیق از شرایط زندگی حضرت امام در ۸ سال پایانی عمر با برکت آن عزیز، برخی از لحظات را چنین توصیف می­کند:

حضرت امام(ره) از زمانی­که به تهران آمدند و در جماران مستقر شدند، اصلاً از جماران به هیچ شهری، حتی قم و مشهد نرفتند. برای درمان هم از محدوده جماران خارج نشدند، بلکه به درمانگاهی که جنب حسینیه ساخته شد، مراجعه می­کردند. معظم­له پس از ناراحتی قلبی در سال ۵۹، یک بار در سال ۶۴ دچار سکته قلبی شدند، که به خاطر مسایل خاص کشور و اوج­گیری جنگ تحمیلی، و در راستای جلوگیری از تضعیف روحیه مردم و رزمندگان، خبر آن هیچ­گاه اعلام نشد. این حادثه در اواخر سال ۶۴ و در اتاق استراحت حضرت امام اتفاق افتاد. پس از تشخیص و اعلام دکتر مقدس ـ پزشک کشیک ـ سراسیمه به سوی حضرت امام(ره) شتافتیم. شگفت آن­که به گمان همه کسانی که آن­جا بودند، لحظه­ای حضرت امام(ره) را از دست دادیم، که دکتر مقدس مشغول تنفس مصنوعی دهان به دهان و انجام چند شوک الکتریکی شد و کم کم نشانه­های حیات ظاهر گردید، ولی معظم­له وضعیت بسیار ناپایداری داشتند و لازم بود که به سرعت با برانکارد به بیمارستان منتقل شوند.

حضرت امام ۲۴ روز مخفیانه در بیمارستان بستری بودند، و ما تمامی راه­های ورودی و خروجی را بستیم؛ به گونه­ای که حتی اشخاص بسیار نزدیک ما از این واقعه اطلاع نداشتند، چون مصحلت نظام چنین اقتضاد می­کرد، البته همین قضیه خوراک تبلیغاتی رادیوهای بیگانه شد و شایعه فوت حضرت امام را مطرح کردند.

این مدت بر ما بسیار سخت گذشت؛ زیرا یکی از برنامه­های هفتگی و ثابت حضرت امام(ره) دیدار با خانواده شهدا بود، که بنا به اصرار معظم­له این ارتباط مداومت داشت و خانواده­ها نیز عادت کرده بودند و برای این ملاقات انتظار می­کشیدند. وقتی این وضعیت پیش آمد، حدود سه هفته دیدار انجام نشد و ما از هر سو تحت فشار بودیم. زمانی که حضرت امام(ره) از بیمارستان به بیت منتقل شدند، مقارن با نیمه شعبان بود. نظر حاج سید احمدآقا این بود، که حضرت امام در مراسم جشن میلاد امام زمان شرکت فرمایند، تا ضمن پاسخ به شایعات، مایه روشنی دل حضرت امام(ره) نیز باشد؛ از این­رو به من فرمود: آیا می­توانی حسینیه را چراغانی کنی؟.

آن سال برای اولین بار حسینیه جماران چراغانی ­شد و حضرت امام نیز در مجلس جشن شرکت ­کردند، البته پزشکان اجازه­ی سخنرانی را به امام ندادند، ولی اصل مراسم به خیر و خوشی و در بهترین شرایط برگزار شد.

حضرت امام با ما خیلی راحت­ بودند و برخی کارها را با ما در میان می­گذاشتند. پس از روز جشن نیمه شعبان که در بیمارستان بودند، نزدیک ظهر هنگام تجدید وضو مرا دیدند و به خاطر چراغانی کردن حسینیه از من تشکر کردند. رضایت حضرت امام خستگی ۲۴ روزه کار را از تن من زدود؛ زیرا وقتی به ایشان عرض کردم: آقا إن­شاءالله از ما راضی باشید، فرمودند: “إن­شاءالله حضرت از شما راضی باشند که در جشن میلاد آذین بستید”.

هرگاه فردی کوچک­ترین کار را برای امام(ره) انجام می­داد، ایشان چند بار تشکر و حتی عذرخواهی می­کردند؛ به گونه­ای که انسان شرمنده می­شد.

وی در مورد روند آخرین بیماری حضرت امام(ره) که منجر به رحلت جانگداز معظم­له شد، می­گوید:

حدود یک­ماه قبل از ۱۴ خرداد ۶۸ ، پزشکان در آزمایش حضرت امام متوجه خون شدند، البته آن بزرگوار از قبل این مسأله را می­دانستند، اما به خاطر حیایی که داشتند آن را به پزشکان نگفتند و متأسفانه بیماری بسیار سریع اثر کرد و پزشکان پس از آندوسکپی اعلام کردند که معده حضرت امام دچار خونریزی و مشکل حاد است و هرچه زودتر باید