پاورپوینت کامل ذخیره­ی خدا ;نگاهی به زندگانی عالم ربانی، آیهالله حاج شیخ غلامرضا یزدی(ره) به قلم آیهالله حاج شیخ ابوالقاسم وافی­دام­ظلّه ۷۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ذخیره­ی خدا ;نگاهی به زندگانی عالم ربانی، آیهالله حاج شیخ غلامرضا یزدی(ره) به قلم آیهالله حاج شیخ ابوالقاسم وافی­دام­ظلّه ۷۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ذخیره­ی خدا ;نگاهی به زندگانی عالم ربانی، آیهالله حاج شیخ غلامرضا یزدی(ره) به قلم آیهالله حاج شیخ ابوالقاسم وافی­دام­ظلّه ۷۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ذخیره­ی خدا ;نگاهی به زندگانی عالم ربانی، آیهالله حاج شیخ غلامرضا یزدی(ره) به قلم آیهالله حاج شیخ ابوالقاسم وافی­دام­ظلّه ۷۸ اسلاید در PowerPoint :

۲۸

مسؤولان محترم «نامه­ی جامعه» که مجلّه­ای وزین، پر محتوا، مفید و در خور حوزه مبارکه علمیه می­باشد از این­جانب خواستند، نوشتاری پیرامون زندگی عالم ربانی، روحانی وارسته و زاهد، جامع معقول و منقول، متخلّق به اخلاق انبیا و اولیا، کوشا در ارشاد و هدایت مردم، صبور و شاکر در برابر پیش­آمدهای ناگوار، مخالف با هوا و مطیع امر مولا، صاحب نفس مطمئنّه، مرحوم آیهالله حاج شیخ غلام­رضا فقیه خراسانی اعلی الله مقامه تهیه کنم. پذیرش این پیشنهاد برای من به راستی سنگین بود؛ زیرا خودم را چون پرنده­ای می­دیدم که بخواهد با منقار خود دریای ژرف و پهناوری را به دیگران بنمایاند.

بازگو کردن حالات و روحیات بزرگ­مردی که تعبیرات مراجع عظام، اسوه­های اخلاق، دانشمندان، نویسندگان و گویندگان، از مقامات معنوی، قداست روحی و درجات عالی عبودیتش حکایت می­کند، کاری آسان نیست، و نمی­توان حق او را ادا کرد.

سال­ها پیش در محضر آیهالله العظمی بهجت از آیهالله حاج شیخ غلام­رضا(ره) ذکری به میان آمد. ایشان فرمودند: «خداوند قدرت دارد افرادی را همانند حاج شیخ غلام­رضا تربیت کند، ولی زمان ما ظرفیت چنین شخصیت­هایی را ندارد»! چنین بیانی از ناحیه شخصیتی که خود مجسمه تقوا و بصیرت و واجد مراتب بالای معرفت و فضیلت است برای پی بردن به کمالات روحی و فضایل اخلاقی آن بنده صالح کافی است، اما در عین حال با استعانت از دستگیری ربوبی، نگاهی به زندگانی سراسر نورانی آن انسان نمونه در علم و عمل خواهیم انداخت و در پرتو آن، درس­هایی خواهیم آموخت، إن­شاءالله. به این امید که این نگاه و کنکاش برای جامعه ما به ویژه روحانیت معظم و طلاب محترم، مفید باشد و همگان از خدا بخواهند که آنان­را در صراط مستقیم و پیروی از احکام دین ثابت قدم بدارد. تاریخ نشان می­دهد که چه بسا افرادی که سالیان متمادی در گروه مجاهدان بوده و با خواص از بندگان مخلص خداوند ارتباط داشته­اند، یا در راه تعلیم و تعلم و تبلیغ و نشر معارف دین فعالیت کرده و احیاناً به مقاماتی نایل آمده­اند، اما نتوانسته­اند خود را به پایان راه برسانند و با تحولات اجتماعی و ابتلائات الهی تغییر مسیر داده و در دام نفس و شیطان گرفتار گشته و با از دست دادن اندوخته­ها، از دنیا رفته­اند!

مناسب می­دانم پیش از شروع بحث مورد نظر و به امید نتیجه­گیری بیشتر و بهتر، مقدمه­ای بیاورم:

برابر آیات شریفه قرآن کریم که ادلّه عقلی هم آن را تأیید می­کند، خداوند از میان بندگانش انسان­هایی بزرگ و چهره­هایی شایسته را برگزیده و با لطف و هدایتش آنان را تربیت کرده است و پس از ابتلائات و طیّ آزمون­های سخت، مسؤولیت سنگین هدایت مردم و آشنا ساختن آنان با مبدأ و معاد را به آن بزرگواران تفویض کرده، و از آنان برای انجام این وظیفه پیمان گرفته است. پروردگار عالمیان توجه به آخرت و نعمت­های پایدار آن و زهد از دنیای پست و بی­قرار را برای انبیا(ع) شرط اصلی دانسته و آنان این شرط را پذیرفته و در مقام عمل نیز از عهده آن برآمده و به پیمان خود وفا کرده­اند.

انبیا بدون تردید از نظر کمالات نفسانی، فضایل اخلاقی و مراتب عبودیت، افضل افراد زمان خود بوده­اند و در سراسر زندگی­ خود پیش از بعثت و نبوّت و بعد از آن، لغزشی که گناه محسوب شود در گفتار، رفتار و اخلاق خود نداشته­اند و بدین دلیل برای امت خود الگو و مقتدا بوده­اند. این همان مقام عصمت است که پروردگار حکیم به همه پیامبران و امامان(ع) با درجات متفاوتی که دارند، مرحمت فرموده است.

خداوند تأسی و اقتدا به پیشوایان دین را وظیفه مؤمنان دانسته و می­فرماید: لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی رَسُولِ اللّهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ لِمَنْ کانَ یَرْجُوا اللّهَ وَ الْیَوْمَ اْلآخِرَ وَ ذَکَرَ اللّهَ کَثیرًا و می­فرماید: قَدْ کانَتْ لَکُمْ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ فی إِبْراهیمَ وَ الّذینَ مَعَهُ… و در سوره انعام پس از ذکر نام تعدادی از انبیا و تجلیل از آنان می­فرماید: أولئِکَ الّذینَ هَدَی اللّهُ فَبِهُداهُمُ اقْتَدِهْ…؛ «اینان کسانی هستند که خدایشان هدایت کرده است؛ پس به هدایت آنان اقتدا کن…». مرحوم فیض کاشانی ذیل این آیه شریفه از امام صادق(ع) روایت می­کند که آن حضرت فرمود: «لا طریق للأکیاس من المؤمنین أسْلَم مِن الإقتداء، لأنّه المنهج الأوضح والمقصد الأصح، قال الله عزّوجل لأعزّ خلقه محمد(ص): أولئِکَ الّذینَ هَدَی اللّهُ فَبِهُداهُمُ اقْتَدِهْ… فلوکان لِدین الله مسلکٌ أقوم مِن الاقتداء لندَب أنبیائه و أولیائه إلیه». امیرالمؤمنین و امام المتقین(ع) در نهج البلاغه می­فرماید: … «لقد کان فی رسول­الله کافٍ لَکَ فی الأسوه … فتأسّ بنبیّک الأطیب الأطهر(ص) فإنّ فیه أسوهً لمن تأسّی، … وَأحَبُّ العِباد إلی الله الـمُتأسّی بنبیّه، والمقتَصُّ لأثرِه».

آن حضرت، همچنین در خطبه ۹۷ می­فرماید: «انـْظروا أهلَ بیتِ نبیّکم فَالْزَمُوا سَمْتَهُم، واتّبِعوا أَثَرهُم» و این همان دعا و درخواستی است که خداوند برای همه مؤمنان در نمازهای فریضه، واجب دانسته تا سوره حمد را بخوانند و بگویند: اهْدِنَا الصِّراطَ الْمُسْتَقیمَ صِراطَ الّذینَ أَنْعَمْتَ عَلَیْهِمْ… و مقصود از آن، پیامبران، صدیقین، شهدا و صالحین هستند که در سوره نساء آیه ۶۹ آنان را مطرح فرموده است.

انبیا و ائمه(ع) تربیت یافتگان مکتب الهی هستند، و دیگران باید فضایل اخلاقی و کرامت­های انسانی را از آنان یاد بگیرند. مولای متقیان(ع) در نهج البلاغه، می­فرمایند: «إنّا صَنائعُ ربِّنَا، والنَّاسُ بعدُ صنائعُ لن».

همین مضمون در توقیع مبارکی که شیخ طوسی(ره) از ناحیه مقدسه در کتاب غیبت آورده، دیده می­شود. امام عصر در این توقیع می­فرماید: «والحقّ معنا فلن یوحشنا مَنْ قَعَدَعنّا ونحن صنائع ربّنا والخلق بعد صنائعن».

ابن­ ابی­الحدید (شارح نهج البلاغه) ذیل سخنی که از امیرالمؤمنین(ع) نقل کردیم، می­گوید: «این تعبیر بر همه تعبیرات برتری دارد و محتوای آن نیز از تمام مضامین بالاتر است؛ زیرا مقصود حضرت این است که هیچ یک از افراد بشر بر ما نعمتی ندارند و این تنها ذات مقدس باری­تعالی است که ما را مورد انعام خود قرار داده است، و بین ما و او واسطه­ای نیست، ولی مردم همه دست پرورده ما می­باشند و ما واسطه میان آنان و خداوند هستیم؛ سپس می­گوید: «و هذا مقامٌ جلیل».

همان­گونه که در زمان حضور ائمه اطهار(ع)، چهره­هایی شاخص در فقه و آگاه به اصول و فروع و آشنا با مبانی اعتقادی و مسایل علمی بودند و حضرات معصومین(ع)، مردم را به آنان ارجاع می­دادند و به عنوان حاملین علوم و معارف خود معرفی می­نمودند، در زمان غیبت و دسترسی نداشتن به امام زمان نیز چنین وضعی وجود دارد. در طول یازده قرن که از غیبت کبرا می­گذرد، همواره رجال بزرگ و استوانه­هایی در علم و اخلاق در هر عصر، بیان کننده احکام الهی و معارف اسلام ناب بوده­اند، و اساس مکتب تشیع را از تحریف و افراط و تفریط و تغییر مسیر نگاه داشته و راه رسیدن به حقایق دین و قُرب خداوند و روش عبودیت را برای عامّه مردم بیان کرده­اند.

امام صادق(ع) از رسول اکرم(ص) نقل می­کند که آن حضرت فرمود: «یحمل هذا الدّین فی کلّ قرن عدولٌ ینفون عنه تأویل المبطلین و تحریف الغالین و انتحال الجاهلین».

از امام هادی(ع) روایت شده است که آن حضرت فرموده است: «لولا مَنْ یبقی بعد غیبه قائمنا(ع) من العلماء الداعین إلیه، والدالین علیه والذّابین عن دینه بحجج الله، والمُنقذین لضعفاء عبادالله مِن شباکِ ابلیس ومَرَدته ومِن فخاخ النواصب، لَما بقیَ أحدٌ إلاّ ارتدّ عن دین الله، ولکنّهم الذّین یُمسکون أزمّـه قلوب ضعفاء الشیعه… أولئک هم الأفضلون عندالله عزوجلّ».

این سخن حق امام(ع) مطابق با واقع است؛ زیرا از زمان مرحوم کلینی و پیش از آن، تاکنون هزاران فقیه، محدّث، مفسّر، محقق، فیلسوف، مورّخ، نویسنده و متکلّم با هزاران تألیف و تصنیف در رشته­های مختلف علوم، پاسداری از دین، نگهبانی از مکتب اهل بیت و هدایت امت اسلامی را عهده­دار بوده­اند و با تحمل فشارهایی غیر قابل توصیف از ناحیه حکومت­های جبّار و طاغوت­های ستمکار و گروه­های منحرف و متعصّب و حوادث ناگوار و جان­کاه، راه خود را با تلاش فراوان دنبال کرده و امانتی را که از ناحیه پیشوایان معصوم(ع) دریافت نموده بودند به مردم زمان خود منتقل ساختند و تا مرز شهادت و آن سوی این مرز، پیش رفتند.

این بزرگان که در روایات، ورثه­ی انبیا(ع) نامیده شده­اند، در علم وعمل، اخلاق و کرامت، زهد و نصیحت، تقوا و فضیلت، صبر و استقامت، ایثار و شجاعت و در یک جمله، حرکت در مسیر عبودیت خداوند عزّشأنه، انسان­هایی ممتاز و نمونه بوده­اند: «ولولاهم لم یبق من الإسلام إلاّ اسمُه ولامِن القرءان إلاّ رسمه ولامِن الإنسانیّه إلاّ أکله وشربه و شهوته و غضبه، جزاهم الله عن الإسلام والمسلمین خیرالجزاء وکثّرالله أمثالهم إلی یوم لقاءالله».

خداوند سبحان توفیق پیروی از این بزرگ­مردان وارسته و تربیت یافته در مکتب اسلام را به همه ما عنایت فرماید، تا از خیرات و برکات آنان بهره­مند گردیم.

اکنون به موضوع مورد نظر؛ یعنی نگاهی به زندگی نورانی مرحوم آیهالله حاج شیخ غلام­رضا یزدی(ره) می­پردازیم، و نکاتی آموزنده و کوتاه از ویژگی­های علمی، اخلاقی، عبادی، کمالات نفسانی و مقامات معنوی ایشان که می­تواند برای ما مفید باشد را مطرح می­کنیم. امید است در توجه ما به مبدأ و معاد، تهذیب نفس، تخلق به اخلاق اولیا و خدمت در راه بندگان خدا تأثیر مطلوب داشته باشد و از اسارت نفس و پیروی از شیطان آزادمان نماید.

ولادت، حیات و وفات

عالم ربانی آیهالله حاج شیخ غلام­رضا(ره) ـ برابر دست­خطی که از معظم­له موجود است ـ در شعبان المعظم ۱۲۹۵ ه . ق در محله سراب مشهد مقدس متولد شد. سال ۱۳۰۹ تحصیلات حوزوی را آغاز کرد و تا سال ۱۳۱۴ ادبیات، فقه و کلام را از محضر اساتید معروف استفاده نمود و سپس همراه رفیق و همدرس خود سید اجلّ، آقا نجفی قوچانی(ره) «صاحب کتاب سیاحت شرق و سیاحت غرب» از طریق طبس و یزد وارد حوزه اصفهان شد و تا سال ۱۳۱۹ از اساتید بزرگ فقه، اصول و فلسفه آن حوزه بهره­مند گردید و سپس برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه نجف اشرف مهاجرت کرد و تا سال ۱۳۲۴ ه . ق در درس مراجع عظام و اساتید بزرگ آن حوزه شرکت نمود و در سال ۱۳۲۵ ه . ق در حالی که سی سال از عمر شریفش می­گذشت به وطن آباء و اجدادی خود ـ یزد ـ مراجعت فرمود و تا پایان عمر پر برکت خود در آن ناحیه زندگی کرد.

اقامت ایشان در یزد ۵۳ سال طول کشید و به خاطر کسالت شدید چشم، سال­ها از مراجعه به کتاب و تحقیق و تتبّع معذور بود و اُنس آن بزرگوار (طبق نوشته خودشان) بیشتر با قرآن کریم بود و از طریق منبر و خطابه و وعظ، مردم را با مبدأ و معاد که عمده هدف انبیا(ع) است، آشنا می­ساخت. در سال ۱۳۶۰ ه . ق از برکت زیارت حضرت امام رضا(ع) و دست­رسی ایشان به نوعی سرمه، چشمشان بهبود نسبی پیدا کرد و به تألیف کتب به خصوص در تفسیر قرآن پرداخت و سرانجام در روز جمعه ۲۲ ذی ­الحجه الحرام ۱۳۷۸ ه . ق برابر با ۲۲ تیرماه ۱۳۳۸ ه .ش دار فانی را بدرود گفت و به لقای محبوب و معبود خویش و هم­جواری با اولیای الهی نایل آمد؛ «حشره الله مع أنبِیائه و أصفِیائه واسْکَنُه بحبوحات جَنّاتِهِ».

طالبین می­توانند برای آگاهی بیشتر از ویژگی­های دوران تحصیل و اسامی اساتید ایشان به کتاب­هایی، چون «تندیس پارسایی» به قلم نواده ایشان فاضل پرتلاش، آقای کاظمینی و کتاب «نجوم السّرد» تألیف آیهالله حاج سید جواد مدرسی و منابع دیگر مراجعه نمایند.

مقامات علمی حاج شیخ غلام­رضا(ره)

استعداد سرشار، علاقه فراوان به فراگیری علوم و معارف، استفاده از فرصت­ها، بی­علاقه بودن به زخارف مادی و متاع ناچیز دنیا و بالاتر از همه نشاط و روحیه ایمانی، همراه با حافظه بسیار قوی، که در آن بزرگوار وجود داشت برای دست­یابی به مدارج بالای علمی و رسیدن به مقام اجتهاد پس از ۱۵ سال تحصیل مداوم کافی است و این واقعیت را علمای بزرگ و مراجع عظام مورد تأیید قرار داده­اند. ایشان به حقیر می­فرمودند: «حافظه من در