پاورپوینت کامل ابعاد نوآوری قرآن (قسمت دوم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ابعاد نوآوری قرآن (قسمت دوم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ابعاد نوآوری قرآن (قسمت دوم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ابعاد نوآوری قرآن (قسمت دوم) ۵۸ اسلاید در PowerPoint :

۶۲

اشاره:

قرآن نسبت به تورات و انجیل ـ تعالیم و بشارت های واقعی انبیای گذشته ـ ناظر و مهیمن است و نقش تکمیل و تفصیل آن ها را دارد، اما اگر با متون موجود کتاب مقدس مقایسه شود، با دو نقش فوق، حالت تنقیح و پالایش نیز دارد… در این مقایسه امتیازات و جنبه های نوآوری قرآن ـ هم در اسلوب ارایه ی معارف دینی، هم در محتوا ـ پدیدار می شود. در قسمت نخست این نوشتار برخی از جنبه های ممتاز و نوآورانه در توحید، معاد، تکوین کاینات و اخلاق بررسی شد. در این قسمت به بررسی ابعاد نوآوری قرآن در بیان حکایت های تاریخی توجه می شود.

بیان حکایت های تاریخی

در میان متون مقدس، قرآن کریم در بیان حکایات تاریخی و گزارش قصص ـ غرض عمده عبرت خردمندان؛ یعنی غرض هدایتی ـ به ویژگی هایی ممتاز است:

۱. ویژگی های قصص قرآنی

الف. نقل گزینشی؛ قرآن هیچ داستانی را به صورت کامل نقل نمی کند، بلکه به گونه ای گزینشی قسمت های مربوط به هدف اصلی کلام را بیان می کند؛ زیرا قرآن ـ نه یک کتاب تاریخی، یا داستانی ـ کتاب هدایت و ارشاد است و بازگویی تاریخ برای عبرت و پندآموزی ارزش ها و ضد ارزش ها رخ داده است تا تجربه های تلخ تکرار نشود و ضد ارزش ها جای ارزش ها را نگیرد؛ از این رو در نقل داستان ها به همان اندازه ی حامل پیام، اکتفا کرده است.

ب. واقع نمونی؛ قصه در قرآن، بازگفتن سرگذشتی است که از واقعیات عینی حیات بشر حکایت دارد، تا برای آیندگان عبرتی باشد. داستان زمانی عبرت انگیز است، که از متن واقع برخاسته باشد و جنبه تخیلی نداشته باشد؛ زیرا ترسیم و تخیل نمی تواند واقعیت زیبایی ها و زشتی ها را ارایه دهد، یا سندی مستحکم برای آن باشد. قرآن می فرماید:

(لَقَدْ کانَ فی قَصَصِهِمْ عِبْرَهٌ ِلأُولِی اْلألْبابِ…)؛ «به راستی در سرگذشت آنان، برای خردمندان عبرتی است…».

راغب اصفهانی لغت شناس معروف قرآن می نویسد: «عبرت به معنای عبور از گذرگاه است با این تفاوت که عبرت برای گذر از حالی به حالی است و عبور برای گذر از آب به هر وسیله ای»، پس عبرت به کار رفته در آیه به همین منظور است، که از حالتی به حالت دیگر گذر شود، تا روشن گردد هر دو حالت در معرض گذرند و بایستی از حالتی برای حالت دیگر پند گرفت؛ بنابراین همه آنچه نقل می شود همان واقع است:

(… ما کانَ حَدیثًا یُفْتَری وَ لکِنْ تَصْدیقَ الّذی بَیْنَ یَدَیْهِ وَ تَفْصیلَ کُلِّ شَیْ ءٍ وَ هُدًی وَ رَحْمَهً لِقَوْمٍ یُؤْمِنُونَ) ؛ «… سخنی نیست که به دروغ ساخته شده باشد، بلکه تصدیق آنچه [از کتاب هایی است که پیش از آن بوده و روشنگر هر چیز است و برای مردمی که ایمان می آورند رهنمود و رحمتی است».

این است که قصص قرآنی از نظر ادب، واقع گرا شمرده می شود؛ زیرا عین حقیقت است؛ همچنان که نسبت به داستان اصحاب کهف می فرماید:

(نَحْنُ نَقُصّ عَلَیْکَ نَبَأهُمْ بِالْحَقّ ِ إِنّهُمْ فِتْیَهٌ ءَامَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْناهُمْ هُدًی)؛ «ما خبرشان را بر تو درست حکایت می کنیم: آنان جوانانی بودند که به پروردگارشان ایمان آورده بودند و بر هدایتشان افزودیم».

یعنی آنچه بر تو فرو می خوانیم همان حقیقت است و تخیل در آن راه ندارد؛ بنابراین حوادث خارق العاده در قصص قرآنی ـ چه آن ها که همچون عصای موسی و دم مسیحا حالت معجزه دارند و چه آن ها که مانند حوادث سفر موسی، خواب صدساله عزیر، خواب سیصد ساله اصحاب کهف و داستان ذوالقرنین حکایاتی اعجاب انگیزند ـ همگی پشتوانه ای از واقعیت دارند.

ج. هدایت مقصدی؛ قرآن هرگز برای سرگرمی و حتی برای جلب توجه عرب جاهلی داستان سرایی نکرده و اگر حکایتی نقل نموده به مقتضای حکمت و در تعلیم و تربیت انسان ها مؤثر بوده است و بدین جهت عناصر قصه تحت تأثیر هدف و پیام قرار گرفته و برخلاف قصه های متداول ادبی ـ که در آن ها عناصری مشخص در چارچوب خاص قصه را شکل می دهند ـ عناصر قصه به اندازه ای که هدف تأمین کند و پیام رسان باشد به کار گرفته شده است؛ از این رو گاهی حوادث قصه اصلی می شود و قهرمان نقش کمتری پیدا می کند و گاه بین دو صحنه قسمتی خالی گزارده می شود تا مخاطب با نیروی تفکر و تخیل خود آن خلأ را پر کند. گاه قصه مقدمه دارد، گاه بی مقدمه آغاز می شود و …؛ به عبارتی دیگر عناصر قصه تحت الشعاع هدف و پیام قصه است و از واقعیت و صداقت الهام می گیرد و به نمایش دقیق و حقیقی صحنه ها و حوادث اهمیت داده می شود و به جزییات بی اثر توجه نمی گردد. ابهام موجود در قصص قرآن زاییده شیوه بهره گیری از عناصر قصه است. در بسیاری از قصص ـ مانند اصحاب کهف، أخدود، رس، رقیم، أیکه، فیل و نیز همسران حضرت نوح و عمران۸ و فرعون و لوط، یا مادر حضرت موسی ـ نام شخصیت ها و عوامل انسانی مبهم است. در واقع نام شخصیت هایی؛ همچون مریم در حد ضرورت ذکر شده و آن گاه که ذکر نام در غرض نقش نداشته، به جای نام، از توصیفی مشعر به غرض استفاده شده، یا به صورت کلی از آن گذشته و روی هدف تکیه نموده است.

برای مثال قصه قوم ثمود در سوره شمس چنین گزارش شده است:

(کَذّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْویهَا إِذِ انْبَعَثَ أَشْقها فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللّهِ ناقَهَ اللّهِ وَ سُقْیَها فَکَذّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوّیها وَ لا یَخافُ عُقْبها)؛ «[قوم ثمود به سبب طغیان خود به تکذیب پرداختند؛ آن گاه که شقی ترینشان بر [پ خاست. پس فرستاده ی خدا به آنان گفت: “زنهار! ماده شتر خدا و [نوبت آب خوردنش را [حرمت نهید”. و[لی دروغزنش خواندند و آن [ماده شتر را پی کردند، و پروردگارشان به [سزای گناهشان بر سرشان عذاب آورد و آنان را با خاک یکسان کرد. و از پیامدِ کار خویش، بیمی به خود راه نداد».

در این داستان نام قوم ثمود آمده، ولی از حضرت صالح(ع) به عنوان شخصیت اصلی با تعبیر «رسول الله» و از شخصیت های منفی با تعبیر «أشقاه» یاد شده است؛ زیرا هدف اصلی قصه بیان تکذیب رسالت و آیت آن ـ ناقه ـ است؛ از این رو سبک و سیاق بیان، تنها پیرامون همین محور شکل گرفته و عناصر قصه روی بیان این غرض متمرکز شده است. همچنین در بسیاری از قصه ها از زمان مشخص و دقیق وقوع حوادث، یا زندگی امت ها یاد نمی شود و با توصیف های کلی از آن ها گذر می نماید.

۲. تفاوت قصه های قرآن و عهدین

با بررسی ویژگی های قصه های قرآنی، تفاوت آن ها با قصص عهدین به ویژه عهد قدیم ـ تورات ـ به صورت کامل روشن می گردد:

الف. آنچه در تورات کنونی ـ از سفْر تکوین گرفته تا سفْر تثنیه و اعمال الرسل ـ و کتاب های دیگر آمده است، فقط جنبه تاریخ نگاری دارد و همانند دیگر کتب تاریخی به سرگذشت رجال و حوادث می پردازد و تا جای ممکن، حوادث تاریخی را کامل و به هم پیوسته می آورد و هیچ تعهدی به صحت و سقم قضایا ندارد، اما قرآن از تاریخ نگاری ـ مگر آنچه که در هدایت مردم مؤثر باشد ـ می پرهیزد؛ به همین جهت حوادث را به هم پیوسته و یک نواخت و به شکل کامل نقل نمی کند. برای مثال؛ داستان حضرت یوسف در سفْر پیدایش و سفْر تکوین به صورت کامل و به هم پیوسته همراه با مطالب ناهنجار و باور نکردنی آمده است.

ب. قصص قرآن پاک و منزه و ناآلوده است و مقام مجد و عظمت حضرت حق و مقام قداست انبیای عظام محفوظ مانده و ـ برخلاف قصص عهدین؛ به ویژه عهد قدیم ـ از آلایش و ناپاکی تهی است.

برای نمونه در سفْر پیدایش درباره آفرینش انسان آمده است:

و «خداوند آدم را از خاک زمین بسرشت و در بینی او روح حیات دمید…».

و «خداوند هر درخت خوش نما و خوش خوراک را از زمین رویانید و درخت حیات را در وسط باغ و درخت معرفت نیک و بد را …».

و «خداوند آدم را فرمود تا از همه درختان بخور، اما درخت معرفت زنها نخوری؛ زیرا روزی که از آن بخوری، خواهی مرد…».

و «خدا خواست برای آدم همسری بیافریند. خوابی گران بر آدم مستولی نمود و یکی از دنده هایش را برگرفت و در جایش گوشت پرکرد…».

و «خداوند آن دنده را زنی بساخت و به نزد آدم آورد. آدم گفت: همانا این است استخوانی از استخوان هایم و گوشتی از گوشتم. از این سبب “نساء” نامیده شد که از انسان گرفته شده است…».

و «آدم و زنش برهنه بودند و خجلت نداشتند تا آن که مار که از همه حیوانات صحرا هوشیارتر بود به زن گفت: از درخت معرفت بخورید و نخواهید مرد، بلکه خدا می داند روزی که از آن بخورید، هوشیار می شوید و عارف نیک و بد خواهید شد…».

با این بیان خداوند از هوشیار شدن آدم بیمناک بود، و خوف آن داشت که از درخت حیات نیز بخورد و همانند ملکوتیان جاودان گردد، پس به آدم دروغ گفت و هنگام خرامیدن، از جایگاه آدم خبر نداشت!

در نگاه تورات خداوند جهان، (نعوذ بالله) موجودی حسود، دروغگو، جاهل و ترسو است، اما حسب نگاه قرآن، خداوند، انسان را مورد عنایت خویش قرار داد و ودایع الهی را به او سپرد و او را خلیفه خود دانست و تمامی دانستنی ها را به او آموخت و او را مسجود ملایک قرار داد؛ از این