پاورپوینت کامل منشور سعادت ;شرح وصیت­نامه­ی الهی سیاسی حضرت امام خمینی(ره) ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل منشور سعادت ;شرح وصیت­نامه­ی الهی سیاسی حضرت امام خمینی(ره) ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل منشور سعادت ;شرح وصیت­نامه­ی الهی سیاسی حضرت امام خمینی(ره) ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل منشور سعادت ;شرح وصیت­نامه­ی الهی سیاسی حضرت امام خمینی(ره) ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۱

محمود لطیفی

توطئه­ای دیگر

متن:

و . از توطئه­های بزرگ آنان، چنانچه اشاره شد و کراراً تذکر داده­ام، به دست گرفتن مراکز تعلیم و تربیت، خصوصاً دانشگاه­هاست، که مقدرات کشورها در دست محصولات آن­هاست. روش آنان با روحانیون و مدارس علوم اسلامی فرق دارد با روشی که در دانشگاه­ها و دبیرستان­ها دارند. نقشه­ی برداشتن روحانیون از سر راه و منزوی کردن آنان است؛ یا با سرکوبی و خشونت و هتاکی، که در زمان رضاخان عمل شد، ولی نتیجه­ی معکوس گرفته شد؛ یا با تبلیغات و تهمت­ها و نقشه­های شیطانی برای جدا کردن قشر تحصیل کرده و به اصطلاح روشن­فکر که این هم در زمان رضاخان عمل می­شد و در ردیف فشار و سرکوبی بود؛ و در زمان محمدرضا ادامه یافت بدون خشونت، ولی موذیانه.

شرح:

وصیت­نامه­ی حضرت امام(ره) دارای مقدمه­ای راجع به خاستگاه انقلاب اسلامی و علل و عوامل پیروزی آن و سپس تحلیلی مختصر از روند انقلاب و پس از آن هجده تذکر را در بر می­گیرد. موضوع دو تذکر، نظام تعلیم و تربیت و دانشگاه و مدارس رسمی است، که این تکرار، نشانه­ی اهمیت موضوع از نظر حضرت امام(ره) است؛ از این­رو پیش از شرح متن، نکاتی را تذکر می­دهد:

۱. برنامه­ی وسیع و درازمدت استعمارگران برای استحکام فرهنگ و بینش غربی در ذهن جوانان و فرزندان اسلام در ابعاد مختلف تنظیم و به کار گرفته شده است، ولی مهم­ترین و مؤثرترین بعد این یورش، سلطه بر نظام تعلیم و تربیت کشورهای اسلامی و از جمله ایران بوده است.

در نخستین ماه­های پیروزی انقلاب اسلامی با تلاش­های کسانی، چون شهید رجایی و باهنر و به ویژه شهید بهشتی، برنامه­هایی برای نجات از این سلطه طرح­ریزی شد، اما با خلأ آنان، برنامه­ها و دستاوردهای دستان شلاق خورده­ی آنان نیز به فراموشی سپرده شد و جز واگویه­هایی بسیار نحیف که در سال­های اخیر به گوش می­رسد، هنوز تصمیمی جدی در راه نفی سلطه گرفته نشده است.

۲. پیش از پیروزی انقلاب اسلامی و مخصوصاً در دوره­ی مشروطیت و دهه­های پس از آن دولت­مردان خودباخته، یا مزدور با اعزام گروه­های دانشجویی به اروپا عملاً کادر فکری آموزش دیده را برای غربیان فراهم نموده و با به کارگیری پرورش یافتگان غرب، فرهنگ غربی و استعماری را بومی­سازی نموده و پایه­های آن را استحکام بخشیدند و امروز نیز همان کادر فکری در تلاش است تا در مقابل ضربه­هایی که از اساتید دل­سوز و مؤمن و جوانان پرشور و متعهد می­خورد، خود را پا برجا نگه داشته، هم­چنان مبلغ و مروج فرهنگ بیگانه باشد.

۳. کار حضرت رسول اکرم۹ و دیگر پیامبران الهی و امامان معصوم: با کادرسازی و نیرو پروری آغاز و به تناسب موفقیت در تربیت نیرو توانستند در رسیدن به اهداف خویش پیروز گردند و دشمن نیز از همین شیوه بهره گرفته است، ولی ما برای تضمین آینده­ی انقلاب اسلامی چه کرده­ایم؟!

۴. خوب است امروز ـ که بسیار دیر شده، ولی هنوز فرصت باقی است ـ افرادی صادقانه و منصفانه و آگاهانه بنشینند و نظام تعلیم و تربیت رسمی را که محصول تفکر غربی است با نظام تربیتی خودی و سنتی که دستاورد هزار و دو هزار سال تجربه و تلاش سودمندانه است و هنوز آثاری هرچند اندک از آن بر جای مانده است، مقایسه و ارزیابی کنند و مضار و منافع این دو شیوه را عادلانه و واقع­بینانه و مطابق با نیازهای جامعه اسلامی تبیین و تحریر نمایند. تا مگر خدمتی در خور به اسلام و مسلمین نموده و سپاس­گزاری خویش را نسبت به اسلام و انقلاب اسلامی ادا نمایند.

۵ . البته استعمارگران و عمال خود فروخته­ی آنان برای تحکیم آقایی و سلطه­ی خود اصرار بر این داشته و دارند که نظام تعلیم و تربیت وارداتی، صحیح و بی­نقص، و نظام بومی، ناقص و ناکارآمد و اساساً دوران آن سپری شده است.

اما ما خود می­دانیم که پیش از اسلام و به ویژه در سایه­ی تمدن اسلامی بزرگ­ترین حوزه­های علمی و تحقیقی را داشته­ایم و هنوز نیز می­توانیم از تجربیات مفید و سودمند آنان بهره بگیریم. راستی اگر صداقتی در کار است؛ چرا حتی برای یک­بار به طور شایسته و برنامه­ریزی شده ننشسته­اند و ننشسته­ایم ارزیابی کنیم که چه داشته­ایم و امروز در سایه­ی نظام آموزش رسمی وارداتی چه داریم؟!

حضرت امام(ره) در آغاز این بند به تفاوت برخورد با حوزه و دانشگاه اشاره می­نمایند. استعمارگران بیش از ۲۰۰، یا ۳۰۰ سال برای نفوذ در درون نظام آموزشی سنتی شیعی ـ حوزه­های علمیه ـ تلاش نمودند، اما با ظهور شخصیت­هایی، چون سیدجمال و میرزای شیرازی و … و در نهضت تحریم تنباکو و مشروطیت و … به موازات قلع و قمع حوزه­های دینی به فکر جایگزین افتادند. در دوره­ی محمدشاه قاجار (۱۲۶۴ ـ ۱۲۵۰ه . ق) علاوه بر اعزام محصل به خارج از کشور ـ که از زمان عباس میرزا در ۱۲۳۰ شروع شده بود ـ اجازه­ی تأسیس مدارس به مبلغان مذهبی مسیحی داده شد. مبلغان فرانسوی در آذربایجان و آمریکایی­ها در ارومیه و همدان و رشت و تهران و مبلغان انگلیسی در جنوب ایران به تأسیس مدارس پرداختند. پس از آنان میرزاحسن رشدیه که در دارالمعلمین فرانسویان بیروت درس خوانده بود و دیگران به میدان آمدند. پس از مشروطه و طبق قانون اساسی، آموزش ابتدایی جدید، اجباری و با گسترش مدارس جدید و سبک غربی حوزه­های علمیه از نقش­آفرینی خارج گردید. رضاخان از یک سو سیاست اعزام دانشجو به کشورهای استعماری را پیش کشید و از سال ۱۳۰۷ هر سال یک­