پاورپوینت کامل حرکت حسینی؛تربیتی سبز با بهایی سرخ ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حرکت حسینی؛تربیتی سبز با بهایی سرخ ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حرکت حسینی؛تربیتی سبز با بهایی سرخ ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حرکت حسینی؛تربیتی سبز با بهایی سرخ ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

۲

اشاره:

هرچند برای تعلیم و تربیت تعاریف گوناگونی شده است، اما از نظر اسلام تعلیم و تربیت چیزی جز راهنمایی و هدایت انسان نیست؛ زیرا او موجودی پوینده و آزاد برای حرکت به سوی هدفی معین آفریده شده و بر اعمال و گفتار او پاداش و عقاب وضع شده است. این پوینده­ی آزاد، نیاز به آگاهی و هدایت و راهنمایی دارد. تعلیم همان آگاهی دادن و تربیت راهنمایی و هدایت کردن است. هدف از ارسال انبیای الهی نیز هدایت و راهنمایی بشر است: (هُوَ الّذی أرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدی …) ([۱]). پیامبران که خود رشته­ها و زنجیرهای وابستگی را گسسته­اند تا شمع فروزان راه سالکان و عاشقان وارستگی و کمال باشند، برای ره­جویان راهنم و راهبر و برای غریقان وسیله­ی نجات­اند. قرآن شریف این هدف را با ادات حصر بیان فرموده است: (وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلینَ إلاّ مُبَشِّرینَ وَ مُنْذِرینَ…)([۲]) تبشیر و انذار بی هدف، امری عبث و بیهوده است، که از حکیم ازلی سر نمی­زند. آن هدف چیزی جز تربیت انسان­ها نیست.

این نوشتار در پی یادآوری برخی از پیام­های تربیتی عاشورا است که امروز بیش از دیروز به آن نیاز است.

احیای حقیقت وجودی انسان

عزت و کرامت نفس انسان در منابع اسلامی بسیار یاد شده است. در جامعه­ای که انسان­ها تکریم می­شوند، خفّت و ذلت برای تأمین رفاه مادی و اطاعت از اوامر استکباری ننگ به شمار می­آید. جامعه­ای که با عزت نفس پرورش می­یابد و برای حقیقت وجودی خود ارزش قایل است، با تهاجم فرهنگی دشمن از پا در نمی­آید؛ چرا که وقتی به گوهره­ی وجودی انسان می­نگرد، عرصه­های زیبای دشمن را زشت و خانمان­سوز می­یابد و عزت نفس خود را قربانی ارضای قوای حیوانی نمی­کند.

ائمه معصومین: برای رسیدن افراد اجتماع به ارزش­های عالی انسانی، آن­ها را به درون­نگری دعوت می­کنند تا با کشف حقیقت وجودی خود به شرافت و عزت خویش پی برند. حضرت سید الشهدا۷ در شعارهای معروف روز عاشورا توجه و درک عظمت و اهمیت خود انسانی را احیا فرمود و عزت و کرامت واقعی را به مردم ذلیل دنیا نشان داد.

در روز عاشورا فرمود: الموت أولی من رکوب العار؛ مرگ از پذیرش ننگ، برتر است.([۳]) پیام زیبای این شعار آن است، که ای انسان درونت را بنگر، تا سرّ برتری خود را از دیگر موجودات عالم دریابی؛ آن­گاه حاضر نخواهی شد تن به حکومت ذلیل شخصی؛ همچون یزید دهی و با این حال روزگارت بگذرد؟ ننگ خدمت به یزید، ارزانی تو نیست. در جای دیگر فرمود: موت فی عِزٍّ خیر من حیاه فی ذلٍّ؛ مردن با عزت از زندگی با ذلت بهتر است.([۴]) همچنان که در جای دیگر فریاد بر می­آورد: إنّی لاَ أری الموت إلاّالسّعاده والحیاه مع الظّالمین إلاّبرم.([۵])

تمامی این شعارها گویای کرامت واقعی انسان است.

احیای معاد و روز حساب

اعتقاد به اصل معاد ضامن اجرای نیکی­ها و مانع گسترش زشتی­هاست. یاد مرگ و ثواب و عقاب الهی، آدمی را از انحراف و کژی باز می­دارد و گام­های او را در راه مستقیم الهی مطمئن و استوار می­سازد. زنده نگه­داشتن یاد خدا از آثار یادآوری مرگ و روز رستاخیز است.

در تربیت اسلامی بر اصل تحذیر و ترغیب تأکید شده است. قرآن شریف از معاد و نعمت­های خداوند در قیامت و سختی و تعب فاجران و صالحان بسیار یاد می­کند؛ چرا که یادآوری عقاب و تنبیه برای خطاکاران و وعده­ی پاداش بر نیکوکاران از اصول عملی و سازنده­ی تربیت به شمار می­آید؛ چنانچه والدین و مربیان جامعه، پایه و اساس مراحل تربیتی را بر اصل معاد و حساب­رسی امور بنا نهند، در کار خود موفق­ترند؛ چرا که فرزندان همواره مراقب اعمال خویش بوده و از خطرها بیم دارند و از عاقبت شوم خوشی­های زودگذر که شیرینی پاداش جاودانه­ی آخرت را از آنان می­ستاند، در هراسند.

حضرت اباعبدالله(ع) هنگام عزیمت از مکه به سوی عراق در سوم ذی حجه سال شصت ضمن خطبه­ای فرمود:

خُطَّ الموتُ علی وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ القَلدَهِ علی جیدِ الفَتاهِ؛ مرگ همچون گردن­بند دختران، آویزه­ی گلوی بنی­آدم است.([۶])

با این کلام چگونگی و چیستی عاقبت راه در پیش گرفته را تشریح فرمود و آنان را از مرگی که ملازمشان است، آگاه ساخت، تا در همه­ی لحظات مراقب باشند و خود را به محاسبه کشند و از راه هدایت منحرف نشوند.

هنگامی که فرزدق خبر شهادت مسلم و یارانش را به امام حسین(ع) داد، آن حضرت فرمود: رَحِمَ اللهُ مُسْلِماً فَلَقَدْ صار إلی رَوْحِ الله وَ رَیحانِهِ وَجَنَّتِهِ وَ رِضوانِهِ؛ مسلم را خدا رحمت کند، او به سوی آسایش الهی و ملکوت عطرآگین و بهشت و خشنودی خدا رخت بربست. او تکلیف خود را انجام داد و (هنوز) تکلیف ما باقی است.([۷]) کلام حضرت۷ تقویت انگیزه و روشنگری راه برای همه­ی آن­هایی بود که به دنبال سالار شهیدان حرکت کردند و باید می­دانستند که سرانجام کارشان چون مسلم خواهد بود، و نیز تنبیه بر کسانی بود که فکر می­کردند با کشتن مسلم پیروز شده­اند. پس از آن نیز شعری را سرود که در آن به بی­ارزشی دنیا و یادآوری مرگ اشاره شده است. در روز عاشورا نیز آن حضرت سعی نمود با یاد معاد، قلب زنگار زده­ی عمر سعد را احیا کند ـ هرچند امید نجاتی در او نبود ـ از این­رو خطاب به وی فرمود: وَیَحْکَ أما تَتَّقی اللهَ الّذی إلیهِ مَعادُکَ؛ وای بر تو آیا از خدایی که بازگشت به سوی اوست نمی­ترسی؟.([۸])

همان­گونه که یاد مرگ برای بندگان دنیا نوعی تنبیه است؛ برای اهل ثواب و آنان که در مسیر تربیت الهی­اند، غرورآفرین، شادی بخش و مایه­ی ثبات و استواری در هدف است؛ از این­رو هرچه بر ظهر عاشورا نزدیک­ می­شد، یاران امام حسین(ع) راسخ­تر می­شدند و آرامش و نشاطشان افزون می­گشت. آن حضرت نیز با یاد معاد و لقای الهی بر این تسلاّ می­افزود. تاریخ گویا و زنده­ی کربلا، و نیز سخنان و کلمات شهدا و یاران آن حضرت نشانگر تأثیر شگرف این اصل تربیتی است.

روز عاشورا حنظله بن أسعد شبامی­ خدمت فرزند رسول خدا(ص) رسید و عرض کرد: جعلتُ فداک أفلا نَروح إلی رَّبنا فنَلحِقُ بإخواننا؛ فدایت گردم آیا به سوی پروردگارمان نمی­رویم تا به برادرانمان ملحق شویم؟.([۹])

آن حضرت در پاسخ فرمود: رُح إلی خیرٍ مِنَ الدّنیا و ما فیها و إلی مُلکٍ لایَبلی؛ رهسپار شوم سوی عالمی که از دنیا و آن­چه در آن است بهتر بوده، و به سوی سلطنتی که فرسوده نشود.([۱۰])

دیگر اصحاب و یاران نیز با یاد لقای الهی برادران خود را به ایثار و نثار جان در راه ابی­عبدالله الحسین(ع) تشویق کردند. البته اگر کسی خیال کند که امام(ع) در حرکت خود فقط از راه ثواب و عقاب الهی استفاده نمود، ب