پاورپوینت کامل بررسی شیوه های امنیتی پیامبر اسلام(ص) ۹۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بررسی شیوه های امنیتی پیامبر اسلام(ص) ۹۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بررسی شیوه های امنیتی پیامبر اسلام(ص) ۹۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بررسی شیوه های امنیتی پیامبر اسلام(ص) ۹۳ اسلاید در PowerPoint :

۶۰

مفهوم امنیت: کلمه امنیت به معنای آرامش و در امان بودن به کار می رود و قرآن به مسأله امنیت اشاره کرده و آرامش همه جانبه اجتماعی مردم را وابسته به امنیت دانسته است. و این که جامعه اسلامی باید از امنیت کامل برخوردار باشد و مردم از لحاظ جسمی و هم از جهت اندیشه و فکر باید در امنیت باشند. این امنیتی است که در بالاترین سطح، جز در یک جامعه مذهبی و دینی امکان پذیر نیست.

امنیت اعتقادی و روانی جامعه از موارد مهم امنیت است. تا زمانی که مردم یک جامعه نتوانند آزادانه به باورهای دینی و اعتقادی خود عمل کنند افراد مخالف به عناوین مختلف آنان را مورد آزار و اذیت روحی و جسمی قرار می دهند قهراً یک مصلح نمی تواند برنامه های دینیتربیتی خود را آن گونه که می خواهد اجرا کند.

مهاجرت

پیامبر(ص) در سیزده ساله اول بعثت در مکه، با مخالفینی روبه رو بود که از حادثه عام الفیل و شکست ابرهه، به نفع خود بهره برداری کرده و خود را آل الله و همسایگان الله نامیدند و بعد هم در اثر احساس قدرت به فساد و انحصارطلبی کشیده شدند. آنان از آیین توحیدی پیامبر(ص) که تضاد اعتقادی زیادی با آیین آنان داشت و در تعارض با نظام اجتماعی و اقتصادی آنان بود، احساس خطر می کردند. مخالفان با افزایش روزافزون مسلمانان، شروع به آزار و شکنجه آنان کردند. در اینجا بود که پیامبر(ص) برای تأمین امنیت جانی مسلمانان، طی دو مرحله دستور مهاجرت به حبشه و یثرب را دادند و مسلمانان با رفتن به این مناطق و استقرار در آن جا از آزار و شکنجه قریش رهایی یافتند.

هجرت به حبشه

زمانی که پیامبر(ص) به رسالت مبعوث شدند، در سه سال اول دعوت پنهانی، مشکل جدی با قریش نداشتند و قریش چندان حساسیتی نسبت به دعوت پیامبر(ص) نشان نمی داد، اما هنگامی که به دستورالهی دعوت خود را آشکار و بت پرستی را با صراحت و قاطعیت رد کرد و بت ها را موجوداتی فاقد شعور و بی اثر در زندگی مشرکان خواند، قریش خشمگین شد و به مخالفت با رسول خدا(ص) برخاست.([۱]) آنان نزد ابوطالب رفته و از او که موقعیت اجتماعی و خاصی در قبیله بنی هاشم داشت، خواستند به پیامبر(ص) توصیه کند که از زشت شمردن آیین و بی خرد دانستن خدایان آن ها دست بردارد. ابوطالب سخنان قریش را به رسول خدا منتقل کرد. پیامبر(ص) در جواب عموی خود فرمودند: که به هیچ وجه از دعوت دینی خود دست بر نخواهم داشت. بعد از چند بار رفت و آمد قریش با ابوطالب و بی نتیجه بودن گفت و گوها، مشرکان، پیامبر(ص) را تهدید به مرگ کردند. ابوطالب خاندان بنی هاشم را جمع کرد و از آنان خواست حمایت پیامبر(ص) را به عهده گیرند. وقتی قریش از آزار جانی نسبت به رسول خدا(ص) ناامید شد، تصمیم گرفت به آزار و شکنجه تازه مسلمانان بپردازد تا آنان را از اسلام بازگرداند.([۲])

با توجه به این که هر کدام از مسلمانان، از قبیله خاص بودند، مشرکان تصمیم گرفتند فقط اعضای مسلمان همان قبیله را شکنجه کند تا از تحریک عواطف قبایل دیگر و مداخله آن ها جلوگیری شود. آزار و شکنجه های مشرکان بیشتر متوجه مسلمانانی می شد که معمولاً غریب و بدون پشتوانه قبیله بودند([۳]). مشرکان غالباً با گرسنگی و تشنگی دادن، زندانی کردن، خواباندن روی ریگ های داغ و… مسلمانان را شکنجه می کردند.

پیامبر(ص) با مشاهده شکنجه مسلمانان، آنان را دعوت به صبر می کرد، امّا با شدت یافتن فعالیت مشرکان، با توصیه به هجرت به کشور حبشه فرمود: پادشاه آن جا عادل است و سرزمین راستی است.([۴])

با توصیه پیامبر(ص)، یک گروه پانزده نفری، در سال پنجم بعثت به طور پنهانی مکه را ترک کردند و خود را به حبشه رساندند، ولی بعد از سه ماه، به دنبال شایعه اسلام آوردن قریش به مکه بازگشتند. با ادامه فشار و شکنجه هرچه بیشتر قریش، بار دوم تعداد بیشتری از مسلمانان با همسر و فرزندانشان، به رهبری جعفربن ابی طالب عازم حبشه شدند. با رفتن این گروه از مسلمانان، مشرکان قریش احساس خطر کرده و نمایندگانی را به دربار نجاشی برای باز گرداندن این گروه فرستادند ولی با درایت و تیزبینی جعفربن ابی طالب، نجاشی از استرداد پناهندگان خودداری کرد و آنان را تحت حمایت خود قرار داد. ([۵])

پیمان ها و قراردادهای پیامبر(ص)

در یک نظام قبیله ای و با توجه به مشکلات زیست محیطی، هر قبیله می خواهد به گونه ای امکانات رفاهی، مالی، زمین و … قبیله دیگر را در اختیار بگیرد و بر آنان سلطه پیدا کند. اتحاد چند قبیله در برابر قبیله مهاجم، یکی از مؤثرترین راه ها و شیوه های تأمین امنیت آن مجموعه و قبیله به حساب می آمد.

پیامبر اسلام(ص) با توجه به خصوصیات محیط پیرامون خود، برای ایجاد امنیت مسلمانان در برابر گروه ها و قبایل مختلف، از این اصل استفاده و با روش های مختلف، امنیت جامعه مدنی را تأمین کردند.

شیوه های امنیتی مسالمت آمیز و صلح طلبانه پیامبر(ص) عبارت بودند از:

عقد اخوتپیمان برادری بین انصار و مهاجرین.

بستن قرارداد و پیمان دفاعی با گروه های موجود در یثرب، اعم از مسلمان، یهود و بت پرست.

بستن پیمان عدم تجاوز، با سه گروه یهود [بنی قینقاع، بنی نظیر و بنی قریظه].

پیمان عدم تعرض، با قبایل مختلف بیرون از مدینه.

پیمان صلح حدیبیه با قریش.

قبل از ورورد به بحث روش های امنیتی پیامبر۶ در مدینه، لازم است ابتدا نگاهی کوتاه به موقعیت یثرب، بافت جمعیتی آن و دلایل روانی پذیرش اسلام از سوی آن ها داشته باشیم.

یثرب یکی از دهکده هایی بود که در وادی القری ([۶]) دره وسیعی که از شمال به جنوب عربستان کشیده شده و راه بازرگانی یمن به شام بود قرارداشت. این شهر که در پانصد کیلومتری شمال مکه بود، بعد از هجرت پیامبر۶ مدینه الرسول و سپس مدینه نام گرفت.

شغل مردم یثرب، کشاورزی و باغ داری بود و بافت جمعیتی آن، با سه قبیله بزرگ یهودی بنی نظیر، بنی قینقاع و بنی قرظیه و دو قبیله بزرگ اوس و خزرج ترکیب یافته بود که پس از خرابی سد مأرب، از جنوب به آن جا مهاجرت کرده بودند.

دو عامل مهم، سبب آمادگی ذهنی مردم یثرب برای پذیرش اسلام بود: اولین عامل، درگیری و اختلاف بین دو قبیله اوس و خزرج که گاهی شدت پیدا می کرد و تلفات و ضررهای زیادی را به هر دو گروه وارد می ساخت و چندین سال طول می کشید و هر دو قبیله را به ستوه می آورد. آخرین جنگ آن ها بعاث بود که خستگی ناشی از آن، هر دو گروه را آماده پذیرش صلح کرده بود. دومین عامل، یهودیانی بودند که از سالیان قبل به یثرب آمده بودند و به خاطر زیرکی، زمین های مستعد کشاورزی را تصاحب کرده بودند و وضع مالی بهتری داشتند. ([۷]) یهودیان، که از سطح فرهنگی بالاتری نسبت به دیگر مردم یثرب برخوردار بودند، در مواقعی که بین دو قبیله اوس و خزرج و درگیری به وجود می آمد که البته گاه خود باعث چنین تنش هایی بودند، به آنان می گفتند: به زودی پیامبری خواهد آمد که ما پیرو او خواهیم شد و به کمک او، شما را مثل قوم عاد و ارم نابود خواهیم کرد. ([۸])

ورود اسلام به مدینه

از نخستین سال های دعوت علنی پیامبر اسلام۶ در مکه، مردم یثرب به واسطه زائران و مسافران مکه، از بعثت آن حضرت آگاهی پیدا کرده بودند و با توجه به هشدارهای یهودیان ساکن یثرب و باور ذهنی آنان، زمانی که شش تن از بزرگان خزرج به حج رفتند، در منی با پیامبر۶ دیدار داشتند. وقتی پیامبر۶ آنان را به اسلام دعوت کرد، آنان به یکدیگر گفتند: این همان پیامبر است که یهودیان ما را از بعثت او بیم می دادند، اینک نباید در پذیرش آیین او بر ما پیشی بگیرند. و مهم تر از آن اختلافات و درگیری بین دو قبیله و انتظار مصلحی که بتواند بین آنان صلح و آرامش را برقرار کند، سبب شد آن ها به اسلام روی آوردند و بعد از ایمان آوردن به پیامبر۶ گفتند: مردم ما در بدترین شرایط اختلاف و نزاع قرار دارند، امیدواریم خداوند به وسیله شما آنان را به هم نزدیک و بین آنان صلح برقرار کند. ما به یثرب برمی گردیم و مردم خود را به این آیین دعوت می کنیم، اگر آنان این دین را بپذیرند هیچ کس نزد ما از تو عزیزتر نخواهد بود.([۹]) زمینه ذهنی مردم یثرب با دو پیمان عقبه اولی و عقبه ثانی محکم تر شد و در پیمان دوم، مردم با پیامبر(ص) عهد بستند: اگر پیامبر(ص) به شهر آنان هجرت کند، همچون زنان و فرزندان خود از او حمایت کنند و اگر کسی با پیامبر(ص) بجنگد از پیامبر(ص) دفاع کنند. ([۱۰]) اسلام آوردن مردم یثرب و پیمان دفاعی آنان با پیامبر(ص)، سبب شد قریش سخت گیری بیشتری نسبت به مسلمانان داشته باشد و به آزار هرچه بیشتر آنان بپردازند. ([۱۱])

با شدت یافتن شکنجه و آزار قریش، پیامبر(ص) به مسلمانان دستور داد به مدینه هجرت کنند. با رفتن مسلمانان به یثرب، سران قریش احساس خطر کردند و در دارالندوه تصمیم به قتل پیامبر گرفتند. پیامبر(ص) به واسطه جبرییل از تصمیم آنان باخبر شد. علی(ع) در بستر ایشان خوابید و حضرت توانستند مخفیانه مکه را ترک کرده و شبانه به اتفاق ابوبکر به طرف غار نور حرکت نمودند. سه روز در آن جا مخفی و بعد به طرف یثرب هجرت کردند و با استقبال گرم و پرشور مردم یثرب روبه رو شدند. ([۱۲])

هجرت پیامبر(ص) به یثرب، زمینه پیشرفت و رشد بیشتر اسلام را فراهم آورد. پیامبر(ص) حکومت دینی سیاسی خود را پایه گذاری کرد و مسلمانان دارای تشکیلات نظامی سیاسی و اجتماعی شدند و این چنین بود که هجرت پیامبر(ص) مبدأ تاریخ اسلام و مسلمین قرار گرفت.

پیامبر(ص) در مدینه

پیامبر بعد از ورود به یثربمدینه، با توجه به بافت جمعیتی آن جامعه و مهاجرت مسلمانان، با مشکلات خاصی روبرو بود. از این رو برای برقراری آرامش و امنیت مردم اقداماتی در ابعاد مختلف انجام داد تا بتواند امنیت را تا حد امکان برای جمعیت مسلمان و غیرمسلمان فراهم کند. اولین اقدام پیامبر(ص) ساخت پایگاه اعتقادی و فکری مسلمانان بود.

بنای مسجد

پیامبر(ص)، برای آرامش اعتقادی و فرهنگی مردم، ساخت مسجد را شروع کرد. اقدام ایشان با استقبال گرم مسلمانان روبرو شد و همه در ساخت آن شرکت کردند.([۱۳]) یک پایگاه اجتماعی مذهبی که علاوه بر این که محل نمازهای جماعت و جمعه بود، مرکز تصمیم گیری های امور مسلمین و محل حل و فصل مشکلات و دعاوی مردم و رخدادهای مهم اجتماعی قرار گرفت.

اقدام اجتماعی دیگر پیامبر(ص)، ساخت جایگاه موقت برای مهاجرانی بود که غریب و تهیدست و فاقد هرگونه امکانات مالی بودند. پیامبر(ص) خود به وضع آنان رسیدگی می کرد و در حد توان به آنان آذوقه می رساند و ثروتمندان انصار را به این کار تشویق می کرد. این گروه به اصحاب صفه مشهور شدند. ([۱۴])

عقد اخوت

دومین اقدام امنیتی پیامبر(ص)، برقراری عقد برادری بین مسلمانان، اعم از مهاجر و انصار بود. از یک طرف مهاجران را از غربت و سختی های دور بودن از خانه نجات می داد و از طرف دیگر اختلاف دیرینه بین دو گروه اوس و خزرج را که در طی سالیان متمادی منجر به جنگ های خونین می شد، به صلح و صفا و برادری تبدیل می کرد. عمیق ترین تأثیر آن، از بین بردن اختلافات فرهنگی و نژادی عمیق عرب شمالی و جنوبی [قحطانی و عدنانی] بود؛ در ضمن توطئه های یهود، منافقان و دشمنان داخلی مسلمانان که همواره در صدد از بین بردن وحدت مسلمانان بودند، نقش برآب می شد. با این پیمان هر کدام از انصار که از امکانات مالی و رفاهی بالاتری برخوردار بودند، سرپرستی یک خانواده مهاجر را با روی باز پذیرا شدند و در خانه، مزرعه و زندگی، شریک خود قرار دادند. این اقدام اجتماعی پیامبر(ص) در روزهای اول هجرت امری بسیار مهم و کلیدی بود. پیامبر(ص) با ذکاوت خاصی، رسوم و نهادهای اجتماعی دینی اسلام را بر روی سنن ریشه دار و کهنه جامعه خود قرار داد و تلاش کرد تا طرح های اصلاحی و انقلابی را چنان اجرا کند که با سرشت جامعه اش همراه و سازگار باشد، به گونه ای که قوی ترین سنت اجتماعی عرب که پیمان قبایلی حلف و تنها شیرازه استواری بود که قبایل گوناگون را به هم پیوند می داد، به پیمان اعتقادی تبدیل ساخت و روح برادری و رسم برادر خواندگی را که میان دو تن تعهدی محکم به وجود می آورد، در جامعه دینی تحقق بخشید. پیامبر(ص) زمانی که هر مهاجر را برادر یکی از انصار قرار داد،([۱۵]) حضرت علی(ع) را برادر خود خواند. ([۱۶]) این پیمان برادری و روح همبستگی تا آن جا اوج گرفت که انصار در تقسیم غنایم جنگی از بنی نظیر، به نفع مهاجران کنار رفتند. ([۱۷])

پیمان عمومی

سومین اقدام امنیتی اجتماعی پیامبر۶، پیمان عمومی بود که بعد از ورود به مدینه با همه گروه های مردم مدینه بستند. مدینه، بافتی ناهمگون داشت و از گروه های مختلف تشکیل شده بود: دو قبیله اوس و خزرج که انسان هایی پاک دل، ساده و کشاورز بودند، یهودیان که در داخل شهر و حومه آن قلعه داشتند و عموماً ثروتمند و رباخوار بودند و نبض اقتصادی شهر در دست آنان بود و اینک گروهی از مسلمانان مهاجر که پرورش یافته محیط مکه، عموماً تاجرپیشه که کشاورزی را حرفه ای پایین و پست می شمردند به جمعیت این شهر اضافه شده بود. پیامبر(ص) از اینکه آثار فرهنگ و تفکر غلط برتری نژادی در بعضی از آن ها هنوز وجود داشت نگران بود؛ از این رو با امضای این پیمان، هماهنگی و همبستگی ای در میان گروه های مختلف جامعه مدینه به وجود آورد که به وسیله آن نخستین قانون اساسی یا بزرگ ترین قرار و سند تاریخی در اسلام شکل گرفت. ([۱۸])

تدوین منشور قانون اساسی، برای جامعه مسلمان مدینه و دیگر گروه ها بر اساس مکتب اسلام بود، حقوق و حدود اجتماعی افراد و طبقات جامعه، اقلیت های دینی و سیاسی شهر و سیاست داخلی و خارجی حکومت، در آن مشخص شده بود و زندگی مسالمت آمیز و نظم و عدالت را در سایه حکومت دین مدار پیامبر(ص) تضمین می کرد و از بروز هرگونه تشنج و اختلاف فرقه ای جلوگیری می نمود و همه ساکنان شهر را، امتی واحد و شهر مدینه را شهر امن و حرم قرار داد. چند ماده مهم این پیمان به قرار زیر است:

مسلمانان و یهودیان در پیروی از دین خود آزادند.

امضا کنندگان پیمان، دفاع مشترک از مدینه را به عهده خواهند داشت.

مرجع حل اختلافات احتمالی در میان امضاکنندگان این پیمان، محمد(ص) خواهد بود. ([۱۹])

بررسی سیر حوادث تاریخی نشان می دهد که بستن این پیمان، در حفظ آرامش و برقراری امنیت شهر به قدری مؤثر بود که تا بعد از جنگ بدر و فتنه انگیزی یکی از سه گروه یهودی مدینه، در سال دوم، هیچ تشنجی در میان مردم به وجود نیامد.

پیمان عدم تجاوز

پیامبر اسلام(ص)، علاوه بر پیمان عمومی که با همه گروه های مدینه امضا کرد، پیمان جداگانه ای نیز