پاورپوینت کامل رمضان در ادبیات فارسی ۳۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رمضان در ادبیات فارسی ۳۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رمضان در ادبیات فارسی ۳۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل رمضان در ادبیات فارسی ۳۲ اسلاید در PowerPoint :

۴۰

ایران، سرزمین گنجینه های ارزشمندی از اندیشه های روشن رحمانی است که کیمیاگران بسیاری از روزگاران دور، کلمات را صیقل داده و با جان خویش، مرزهای تاریخ و حماسه و ادب را در نوردیده اند و تا امروز زنده و ماندگار پیش تاخته اند. کیمیاگرانی که با کیمیای کلمه، قلمرو انسانیت را از روح بلند انسانی سرشار کرده اند. جایگاه ادبیات به عنوان کلید رسیدن به مدینه فاضله انسانی و منشأ انقلاب های درونی قابل انکار نیست؛ هم چنان که در حوزه های دین، عرفان، اخلاق، اسطوره و فرهنگ نیز، شعر و ادب از مرتبه ای بسیار والا و بلند برخوردار است.

ایرانیان همواره به ذوق و ادب شناخته شده اند و ادبیات فارسی از درخشان ترین آثار ادبی جهان است. قالب های غزل، قصیده، مثنوی، رباعی، چهارپاره و … با موضوعاتی همچون مسائل عرفانی، عشقی، ذکر زیبایی های طبیعت، نعمت رسول اکرم۹ و ائمه اطهار: و حتی مدح زبونانی چون شاهان و سلاطین در ادبیات فارسی از درخشش خاصی برخوردار بوده است.

یکی از موضوعات مطرح شده در اشعار شاعران فارسی زبان، ماه رمضان و روزه بوده که در مورد آن اشعار فراوانی از آنان به جای مانده است.

نیم نگاهی به برخی از این اشعار به جا مانده، خالی از لطف نیست.

….

مولانا جلال الدین رومی، فرا رسیدن ماه مبارک رمضان را این گونه به تصویر می کشد:

آمد رمضان و عید با ماست

بر بست دهان و دیده بگشاد

آمد رمضان به خدمت دل

در روزه اگر پدید شد رنج

کردیم ز روزه جان و دل پاک

قفل آمد و آن کلید با ماست

و آن نور که دید با ماست

و آن کس که دل آفرید، با ماست

گنج دل ناپدید با ماست

هرچند تن پلید با ماست

در جای دیگری حلول ماه رمضان را ماه معراج آدمی و پرورش عیسای روح می داند، او شخص روزه دار را به نی و سرنا تشبیه می کند که با شکم خالی بهتر می نوازد و آوازش برای طلب معشوق، گیراتر است:

ماه رمضان آمد ای یار قمر سیم

ای یاوه هر جایی، وقتست که باز آیی

با یاد لب دلبر خشکست لب مهتر

خالی شو و خلی به، لب بر سرنایی نه

گر تو به زیان کردی آخر چه زیان کردی

از درد به صاف آییم و زصاف به قاف آییم

بربند سر سفره بگشای ره بال

بنگر سوی حلوایی، تا کی طلبی حلو

خوش با شکم خالی می نالد چون سرن

چون نی زدمش پرشو و آن گاه شکر می خ

کو سفره نان افزا کو دلبر جان افز

کز قاف صیام ای جان، عصفور شود عنق

در ابیات دیگری روزه را مادری مهربان توصیف می کند که کریمانه به سوی کودکان خویش آمده است.

سوی اطفال بیامد به کرم مادر روزه

بنگر روی ظریفش بخور آن شیر لطیفش

بنگر دست رضا را که بهاری است خدا ر

هله ای غنچه نازان، چه ضعیفی و چه یازان

مهل ای طفل به سستی طرف چادر روزه

به همان کوی وطن کن، بنشین بر در روزه

بنگر جنّت جان را شده پر عبهر روزه

چون رسن باز بهاری بجز از خیبر روزه

مولانا در غزلی شیوا که ردیف آن نیز کلمه صیام است، تأثیرات روزه در جان و دل را چنین بیان می کند:

می بسازد جان و دل را بس عجایب کان صیام

گر تو را سودای معراج است بر چرخ حیات

در تن مرد مجاهد در ره مقصود دل

گرچه ایمان هست مبنی بر بنای پنج رکن

سنگ بی قیمت که صد خروار ازو کس ننگرد

گر تو خواهی تا عجب گردی، عجایب دان، صیام

وانکِ اسب تازی تو هست در میدان، صیام

هست بهتر از حیات صد هزاران جان، صیام

لیک والله هست از آن ها اعظم الارکان، صیام

لعل گرداند چو خورشید درون کان، صیام

بس شکم خاری کند انکو شکم خواری کند

خاتم ملک سلیمان است یا تاجی که بخت

خنده صیالم به است از حال مفطر در سجود

قطره ای تو، سوی بحر کی توانی آمدن؟

گرچه نفست رستمی باشد مسلط بردلت

گر تو خواهی نور قرآن در درون جان خویش

بر سرخوان های روحانی که پاکان شسته اند

روزه چون روزت کند روشن دل و صافی روان

نیست اندر طالع جمع شکم خواران، صیام

می نهد بر تارک سرمای مختاران، صیام

زانکِ می بنشاندت بر خوان الرحمن، صیام

سوی بحرت آورد چون سیل و چون باران، صیام

لرز بر وی افکند چون بر گل لرزان، صیام

هست سرّ نور پاک جمله قرآن، صیام

مر تو را همکاسه گرداند بدان باکان، صیام

روز عید وصل شد را ساخته قربان، صیام

شاعر رند و بلند آوازه ایران، حافظ نیز در شعر خویش از برکت ماه رمضان بی بهره نبوده است. حافظ مانند دیگر موضوعات ، نگاهی رندانه و ابهام آمیز به عید رمضان دارد. دغدغه های اجتماعی و زهد ریاکارانه، در مواجهه با رمضان نیز او را رها نمی کند و باده نوشی را به روزه ای که توأم با نخوت و ریا باشد، ترجیح می دهد و خدا را شاهدی بر این ادعا معرفی می کند:

روزه یکسو شد و عید آمد و دل ها برخواست

توبه زهد فروشان گران جان بگذشت

باده نوشی که در او روی و ریایی نبود

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق

می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست

وقت رندی و طرب کردن رندان پیداست

بهتر از زهد فروشی که در او روی و ریاست

آن که او عالم سرّ است بدین حال گواست

حافظ در ابیات دیگری شرط قبولی روزه را زیارت خاک میکده عشق نوعی خلوص نیت دانسته و داشتن عشق راستین به آفریدگار را شرط پذیرش روزه، پس از هلال عید می داند. او در این غزل روزه را امری فراتر از نخوردن و نیاشامیدن بیان کرده است:

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد

ثواب روزه و حج قبول آن کس برد

مقا