پاورپوینت کامل عیسی (ع) در قرآن و عهد جدید ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل عیسی (ع) در قرآن و عهد جدید ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل عیسی (ع) در قرآن و عهد جدید ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل عیسی (ع) در قرآن و عهد جدید ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

۷۸

اشاره

حضرت عیسی (ع) به عنوان یکی از پیامبران اولوالعزم، جایگاهی ویژه در میان پیامبران یاد شده در قرآن کریم به خود اختصاص داده است. هدف از نگارش این تحقیق، بررسی اجمالی شخصیت تاریخی حضرت عیسی (ع)، گذری بر رسالت و تعالیم آن حضرت و مقایسه آن با دیدگاه عهد جدید در این باره است. بر اساس این تحقیق، اگر چه درباره برخی از مطالب موجود در عهد جدید پیرامون حضرت عیسی (ع) در قرآن کریم نظریه ای دیده نمی شود؛ اما قرآن کریم در پاره ای موارد، به ویژه مسأله تثلیث مسیحیان به شدت موضع گیری و آن را محکوم کرده است.

مقدمه

هر یک از پیامبران الهی، دارای ویژگی های خاص به خود بوده اند، اما حضرت عیسی (ع) به جهت تولد استثنایی از موقعیتی ویژه برخوردار است که این موضوع، موجب طرح مباحث فراوان از سوی خود جامعه مسیحیت و نیز پیروان دیگر ادیان به ویژه دین مبین اسلام شده است.

دین مسیحیت با حضرت عیسی (ع) پیوند عجیبی خورده است. معجزات شگفت آور آن حضرت در عصر خود نیز بازخوردهای متفاوتی را داشته و حتی در پاره ای موارد آموزه های او را تحت الشعاع قرار داده است.

قرآن کریم به جهت آشنا ساختن حقیقت دینی و تاریخی حضرت عیسی (ع)، در آیات فراوانی شخصیت تاریخی و دینی آن حضرت را مورد بحث قرار داده که به جهت مصونیت قرآن کریم از تحریف، می توان آن مباحث را حقیقی و غیر قابل خدشه دانست.

در این نوشتار، مباحثی کوتاه درباره شخصیت تاریخی و دینی حضرت عیسی (ع) از منظر قرآن و نیز عهد جدید، ارائه خواهد شد.

زمان و مکان ولادت عیسی (ع)

الف. دیدگاه قرآن کریم

زمان ولادت حضرت عیسی (ع) در قرآن کریم به درستی روشن نشده است و تنها می توان تولد وی را بعد از تولد حضرت یحیی (ع) دانست.

قرآن کریم درباره مکان ولادت آن حضرت می فرماید:

) فَحَمَلَتْهُ فَانْتَبَذَتْ بِهِ مَکاناً قَصِیّاً … فَأجاءَهَا الْمَخاضُ إِلی‏ جِذْعِ النّخْلَهِ قالَتْ یا لَیْتَنی مِتُّ قَبْلَ هذا وَ کُنْتُ نَسْیاً مَنْسِیّ[۱]؛ سرانجام (مریم) به او باردار شد، پس با حمل خویش خود را به مکان دوردستی کنار کشید. درد زایمان او را به کنار تنه درخت خرمایی کشاند (آن قدر ناراحت شد که) گفت: ای کاش پیش از این می مردم و به کلی فراموش می‏شدم.

بنابراین نمی توان درباره مکان دقیق تولد حضرت عیسی (ع)، از قرآن کریم مطلبی را به دست آورد.

ب. دیدگاه عهد جدید

درعهد جدید مسأله نامزدی حضرت مریم (س) با مردی به نام یوسف مورد تاکید قرار گرفته است. بنابر نقل انجیل متی و لوقا در ایام پادشاهی هیرودیس، یوسف که از خاندان داوود (ع) و اهل بیت لحم و مقیم ناصره بود، جهت شرکت در طرح الزامی سرشماری عمومی آن زمان به بیت لحم رفته و حضرت مریم (س) نیز همراه او بود. عیسی مسیح (ع) در همان جا به دنیا آمد.[۲]

حوادث هنگام ولادت

دیدگاه قرآن کریم

تردیدی نیست که تولد حضرت عیسی (ع)، تولدی استثنایی و به امر خداوند بوده است. خداوند متعال در قرآن کریم، تولد حضرت عیسی (ع) را به آفرینش حضرت آدم (ع) تشبیه کرده و می فرماید:

) إِنّ مَثَلَ عِیسی‏ عِنْدَ اللّهِ کَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ ثُمّ قالَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ[۳]؛ مَثَل داستان عیسی در نزد خدا، همچون داستان آدم است که او را از خاک آفرید و سپس به او فرمود: انسان زنده باش، پس شد.

بنابر آیات قرآن کریم، تولد حضرت مسیح (ع) با حوادثی غیر متعارف همراه بوده است که برخی از آن ها به پیش از ولادت و برخی دیگر به زمان پس از ولادت بر می گردد.

حوادث قبل از ولادت

حوادث قبل از ولادت حضرت عیسی (ع) در قرآن کریم، به این شرح است:

۱. گفتگوی یک منادی با حضرت مریم (س) و دلداری دادن به ایشان.

۲. جوشیدن چشمه آب گوارا از زیر پای آن حضرت.

۳. بارور شدن شاخه خشکیده نخل.

)فَناداها مِنْ تَحْتِها ألاّ تَحْزَنی قَدْ جَعَلَ رَبُّکِ تَحْتَکِ سَرِیّاً … وَ هُزّی إِلَیْکِ بِجِذْعِ النّخْلَهِ تُساقِطْ عَلَیْکِ رُطَباً جَنِیّ[۴]؛ ناگهان از طرف پایین پایش او را صدا زد که غمگین مباش، پروردگارت زیر پای تو چشمه آبی روان قرار داده است و این تنه نخل را به طرف خود تکان ده تا رطب تازه‏ای بر تو فرو ‏ریزد.

بنابر آیات قرآن کریم، همان منادی، ولادت عیسی (ع) را به حضرت مریم (س) بشارت داده و وی را به روزه سکوت در مقابل مردم سفارش کرده است:

)فَکُلی وَ اشْرَبی وَ قَرّی عَیْنًا فَإِمّا تَرَیِنّ مِنَ الْبَشَرِ أحَدًا فَقُولی إِنّی نَذَرْتُ لِلرّحْمنِ صَوْمًا فَلَنْ أُکَلِّمَ الْیَوْمَ إِنْسِیّ[۵]؛ (از این غذای لذیذ) بخور و (از آن آب گوارا) بنوش و چشمت را (به این مولود جدید) روشن دار و هرگاه کسی از انسان ها را دیدی، (با اشاره) بگو: من برای خداوند رحمان روزه‏ای نذر کرده‏ام. بنابراین، هرگز امروز با انسانی سخن نخواهم گفت.

حوادث پس از ولادت

قرآن کریم از گفتگوها و طعنه های مردم آن عصر نسبت به حضرت مریم (س) پرده برداشته و می فرماید:

)فَأتَتْ بِهِ قَوْمَها تَحْمِلُهُ قالُوا یا مَرْیَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَیْئًا فَرِیّاً … یا أُخْتَ هارُونَ ما کانَ أبُوکِ امْرَأ سَوْءٍ وَ ما کانَتْ أُمُّکِ بَغِیّ[۶] ؛(مریم) در حالی که او را در آغوش گرفته بود، نزد قومش آورد، گفتند: ای مریم! کار بسیار عجیب و بدی انجام دادی. ای خواهر هارون! نه پدرت مرد بدی بود و نه مادرت زن بدکاره‏ای بود.

حضرت مریم (س) نیز با اشاره به فرزندش از آن ها خواست که با وی سخن گویند:

)فَأشارَتْ إِلَیْهِ قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیّ[۷] ؛ (مریم) به او اشاره کرد، گفتند: چگونه با کودکی که در گهواره است، سخن بگوییم؟.

پس از اظهار شگفتی مردم از اشاره مریم (س)، حضرت عیسی (ع) به اذن خداوند لب به سخن گشوده و فرمود:

)قالَ إِنّی عَبْدُ اللّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنی نَبِیّاً … وَ جَعَلَنی مُبارَکًا أیْنَ ما کُنْتُ وَ أوْصانی بِالصّلاهِ وَ الزّکاهِ مادُمْتُ حَیّاً … وَ بَرّا بِوالِدَتی وَ لَمْ یَجْعَلْنی جَبّارًا شَقِیّاً … وَ السّلامُ عَلَیّ یَوْمَ وُلِدْتُ وَ یَوْمَ أمُوتُ وَ یَوْمَ أُبْعَثُ حَیّ[۸]؛ (ناگهان عیسی زبان به سخن گشود و) گفت: من بنده خدایم. او کتاب (آسمانی) به من داده و مرا پیامبر قرار داده است و مرا هر جا که باشم، وجودی پربرکت قرار داده و تا زمانی که زنده‏ام، مرا به نماز و زکات توصیه کرده است و مرا نسبت به مادرم نیکوکار قرار داده و جبّار و شقی قرار نداده است و سلام (خدا) بر من، در آن روز که متولّد شدم و در آن روز که می‏میرم و آن روز که زنده برانگیخته می شوم.

دیدگاه عهد جدید

ولادت حضرت عیسی (ع) در عهد جدید نیز همراه با حوداثی است که عبارتند از:

۱. ظهور ستاره مربوط به آن حضرت در مشرق

بنابر آیات انجیل متی، عده ای از مجوسیان نزد هیردوس پادشاه آمده و ابراز کردند که ستاره پیامبرِ متولد شده ای را در مشرق دیده و برای پرستش او آمده اند. پادشاه موضوع را از علمای یهود پرسیده و پس از تأیید ادعای مجوسیان از سوی علمای یهود، مجوسیان به طور مخفیانه نزد پادشاه دعوت شدند. پادشاه آن ها را روانه بیت لحم کرد تا به جستجوی آن طفل بپردازند و پادشاه را خبر کنند تا وی نیز او را بپرستد. انجیل متی ادامه داستان را این چنین نقل می کند:

چون سخن پادشاه را شنیدند، روانه شدند که ناگاه آن ستاره ای که در مشرق دیده بودند، پیش روی ایشان می رفت تا فوق آنجایی که طفل بود، رسیده بایستاد و چون ستاره را دیدند، بی نهایت شاد و خوشحال گشتند و به خانه درآمده، طفل را با مادرش مریم یافتند و به روی در افتاده، او را پرستش کردند و ذخایر خود را گشوده، هدایای طلا و کُند ُر و مر به وی گذرانیدند[۹].

۲. نزول فرشته یهوه، همراه دیگر فرشتگان

یکی از حوداث زمان تولد حضرت عیسی (ع)، نزول فرشته یهوه بر شبانان و بشارت تولد آن حضرت بود. انجیل لوقا این واقعه را چنین شرح می دهد:

و در آن نواحی شبانان در صحرا به سر می بردند و در شب، پاسبانی گله های خویش می کردند. ناگاه فرشته یهُوَه بر ایشان ظاهر شد و کبریایی یهُوَه برگرد ایشان تابید و به غایت ترسان گشتند. فرشته ایشان را گفت: مترسید؛ زیرا اینک بشارتِ خوشی عظیم به شما می دهم که برای جمیع قوم خواهد بود که امروز برای شما در شهر داوود نجات دهنده ای که مسیح سرور باشد، متولّد شد و علامت برای شما این است که طفلی در قنداقه پیچیده و در آخور خوابیده خواهید یافت. در همان حال فوجی از لشکر آسمانی با فرشته حاضر شده، خدا را تسبیح کنان می گفتند: خدا را در اعلی علیین جلال و بر زمین سلامتی و در میان مردم رضامندی باد؛ و چون فرشتگان از نزد ایشان به آسمان رفتند، شبانان با یکدیگر گفتند: الان به بیت لحم برویم و این چیزی را که واقع شده و یهُوَه آن را به ما اعلام نموده است، ببینیم. پس به شتاب رفته، مریم و یوسف و آن طفل را در آخور خوابیده یافتند[۱۰].

والدین، خواهران و برادران حضرت عیسی (ع)

پاسخ به این سؤال که اعضای خانواده حضرت عیسی (ع) چه کسانی هستند، از موضوعاتی است که برای دریافت آن باید به سراغ قرآن و عهد جدید رفت.

الف. دیدگاه قرآن کریم

قرآن کریم فقط از حضرت مریم (س) به عنوان مادر آن حضرت یاد کرده است. عظمت مقام حضرت مریم (س) که نامش ۱۲۳ بار در قرآن کریم تکرار شده است، تنها از جهت مادری حضرت عیسی (ع) نیست؛ بلکه ظاهر آیات قرآن کریم گویای مقام عصمت وی نیز می باشد:[۱۱]

)یا مَرْیَمُ إِنّ اللّهَ اصْطَفاکِ وَ طَهّرَکِ وَ اصْطَفاکِ عَلی‏ نِساءِ الْعالَمینَ[۱۲].

ب. دیدگاه عهد جدید

درباره هر یک از اعضای خانواده حضرت عیسی (ع) در عهد جدید آیاتی به چشم می خورد:

۱. پدر

از نظر مسیحیان، عیسی (ع) پسر خداست و پدر انسانی نداشته است. با این وجود عهد جدید از این واقعه پرده بر می دارد که در نگاه مردم پدر آن حضرت، مردی به نام یوسف بوده است. انجیل لوقا پس از تعیین حدود سن پیامبری عیسی (ع) در سی سال، می گوید:

خود عیسی وقتی که شروع کرد، قریب به سی ساله بود و حسب گمان خلق، پسر یوسف[۱۳].

با وجود اینکه یوسف پدر حقیقی عیسی (ع) نبوده است، اناجیل متی و لوقا هنگامی که در مقام بیان نسب نامه آن حضرت هستند، از یوسف شروع کرده و به اسحاق و ابراهیم (ع) و سپس به حضرت آدم (ع) می رسد.[۱۴]

یوسف مردی درستکار و پایبند به اصول اخلاقی بود که پس از آنکه حامله شدن حضرت مریم (س) به وسیله روح القدس در زمان نامزدی او با یوسف صورت گرفت، برای در امان ماندن از تهمت های مردم در صدد جدایی از حضرت مریم (س) بود که فرشته یهوه را در خواب دید. فرشته یهوه زندگی با مریم (س) را به وی توصیه کرد. یوسف پس از تولد حضرت عیسی (ع) نام وی را نیز به توصیه فرشته یهوه، عیسی گذاشت.[۱۵]

۲. مادر

از نظر عهد جدید مادر حضرت عیسی (ع)، حضرت مریم (س) باکره است. اناجیل موجود تصویری از وی تا قبل از بارداری آن حضرت را ارائه نمی کنند.

مطابق با اناجیل عهد جدید، حضرت مریم (س) در آن هنگام که باکره، اما نامزد یوسف بود، با القای روح القدس باردار شد. وی در گفتگو با فرشته خدا که وی را بشارت به بارداری کرده بود، ترسان شده و گفت:

این چگونه می شود و حال آنکه مردی را نشناخته ام؟ فرشته در جواب وی گفت: روح القدس بر تو خواهد آمد و قو ّت حضرت اعلی بر تو سایه خواهد افکند. از آن جهت آن مولود مقد ّس پسر خدا خوانده خواهد شد… نزد خدا هیچ امری محال نیست. مریم گفت: اینک کنیز یهُوَه ام. مرا برحسب سخن تو واقع شود. پس فرشته از نزد او رفت[۱۶].

۳. برادران و خوهران

طبق گفته انجیل متی، عیسی (ع) دارای خواهر و برادرانی بوده است. نام خواهران وی در عهد جدید بیان نشده است، اما برادران حضرت عیسی (ع)، یعقوب و یوسف و شمعون و یهودا نام داشتند.[۱۷]

عهد جدید در مواردی بیانگر این حقیقت است که برادران حضرت عیسی (ع) به وی ایمان نیاورده بودند.[۱۸]

کودکی حضرت عیسی (ع)

الف. دیدگاه قرآن

قرآن کریم درباره دوران کودکی حضرت عیسی (ع)، غیر از حادثه گفتگوی وی با یهودیان در گهواره، سخنی نگفته است.

ب. دیدگاه عهد جدید

انجیل لوقا به طور مختصر برخی حوداث دوران کودکی حضرت عیسی (ع) را بیان کرده است که عبارتند از:

۱.نامگذاری وی به عیسی در روز هشتم و به هنگام ختنه ایشان.

۲. بردن وی به اورشلیم به جهت انجام رسومات دین حضرت موسی (ع).

۳. ملاقات با مردی به نام شمعون که از پیش در انتظار ایشان بود.

انجیل لوقا در این باره می گوید:

و اینک شخصی شمعون نام، در اورشلیم بود که مرد صالح و متّقی و منتظر تسلّی اسرائیل بود و روح القدس بر وی بود و از روح القدس به او وحی رسیده بود که تا مسیح یهُوَه را نبینی، موت را نخواهی دید. پس به راهنمایی روح به هیکل درآمد و چون والدینش آن طفل یعنی عیسی را آوردند تا رسوم شریعت را به جهت او به عمل آورند، او را در آغوش خود کشیده و خدا را متبارک خوانده گفت: الحال ای سرور، بنده خود را رخصت می دهی به سلامتی برحسب کلام خود؛ زیرا که چشمان من، نجات تو را دیده است که آن را پیش روی جمیع امت ها مهیا ساختی[۱۹].

۴. ملاقات با زنی نبیه به نام حنّا که دائم در مناجات با خدا بود.

وی نیز با دیدن آن حضرت به شکرگزاری خداوند پرداخت.

۵. برگشت به شهر ناصره و رشد و نمو حضرت عیسی (ع).

۶. رفتن هر ساله به اورشلیم برای عید فصح.

۷. ناپدید شدن عیسی (ع) در اورشلیم در سن ۱۲ سالگی از چشمان یوسف و مریم (س).

از این رو، هنگام بازگشت یوسف و مریم (س) به ناصره، عیسی (ع) بدون اطلاع به مادرش، در اورشلیم ماند. یوسف و مریم یک روز پس از حرکت، وی را در میان قافله پیدا نکرده و به اورشلیم بازگشتند و بعد از سه روز او را در هیکل یافتند که در میان معلّمان نشسته، سخنان ایشان را می شنود و از ایشان سؤال می پرسد و هرکه سخن او را می شنید، از فهم و جواب های او متحیر می شد.

انجیل لوقا ادامه ماجرا را این چنین شرح می دهد:

پس مادرش به وی گفت: ای فرزند چرا با ما چنین کردی؟ اینک پدرت و من غمناک گشته تو را جستجو می کردیم. او به ایشان گفت: از بهر چه مرا طلب می کردید؟ مگر ندانسته اید که باید من در امور پدر خود باشم؟[۲۰].

۸. رضایت خاطر مردم و خداوند از حضرت عیسی (ع) به هنگام رشد و نمو.

لوقا در این باره می گوید:

و عیسی در حکمت و قامت و رضامندی نزد خدا و مردم ترقّی می کرد[۲۱].

نبوت و تعالیم حضرت عیسی (ع)

درباره نبوت و تعالیم حضرت عیسی (ع) مباحثی وجود دارد که برخی از آن ها عبارتند از:

الف. زمان نبوت

ظاهر آیات قرآن کریم دلالت بر نبوت حضرت عیسی (ع) در کودکی دارد:[۲۲]

)فَأشارَتْ إِلَیْهِ قالُوا کَیْفَ نُکَلِّمُ مَنْ کانَ فِی الْمَهْدِ صَبِیّاً … قالَ إِنّی عَبْدُ اللّهِ آتانِیَ الْکِتابَ وَ جَعَلَنی نَبِیّ[۲۳]؛ مریم به سوی عیسی اشاره نمود (یعنی از خود طفل سؤال کنید تا به شما جواب بدهد)، گفتند: ما چگونه با بچه‏ای که در گهواره است، صحبت کنیم؟ ناگهان عیسی (ع) گفت: در حقیقت من عبد خداوند هستم. به من کتاب داده و مرا پیغمبر قرار داده است.

البته نبوت با رسالت متفاوت است، از این رو علامه طباطبایی۱ و برخی دیگر از مفسران با استناد به برخی روایات، رسالت حضرت عیسی (ع) را در زمانی غیر از کودکی او دانسته اند.[۲۴]

ب. تأیید نبوت و رسالت حضرت عیسی (ع)

بر اساس آیات قرآن کریم، حضرت عیسی (ع) علاوه بر مقام نبوت، مقام رسالت را نیز دارا بود:

)تِلْکَ الرُّسُلُ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلی‏ بَعْضٍ مِنْهُمْ مَنْ کَلَّمَ اللَّهُ وَ رَفَعَ بَعْضَهُمْ دَرَجاتٍ وَ آتَیْنا عیسَی ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّناتِ وَ أَیَّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُس‏[۲۵]؛ بعضی از آن رسولان را بر بعضی دیگر برتری دادیم، از آنان کسی هست که خدا با او سخن گفت و بعضی را چندین درجه بالا برد و به عیسی بن مریم، نشانه‏های روشن دادیم و او را با روح القدس تأیید نمودیم.

ج. کتاب آسمانی

قرآن کریم تصریح می کند که حضرت عیسی (ع) دارای کتابی آسمانی به نام انجیل بوده است:

)وَ قَفّیْنا عَلی‏ آثارِهِمْ بِعیسَی ابْنِ مَرْیَمَ مُصَدِّقًا لِما بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ التّوْراهِ وَ آتَیْناهُ اْلإِنْجیلَ فیهِ هُدًی وَ نُورٌ وَ مُصَدِّقًا لِما بَیْنَ یَدَیْهِ مِنَ التّوْراهِ وَ هُدًی وَ مَوْعِظَهً لِلْمُتّقینَ[۲۶]؛ و به دنبال آن ها [پیامبران پیشین‏]، عیسی بن مریم را فرستادیم، در حالی که کتاب تورات را که پیش از او فرستاده شده بود، تصدیق می کرد و انجیل را به او دادیم که در آن، هدایت و نور بود و (این کتاب آسمانی نیز) تورات را که قبل از آن بود، تصدیق می‏کرد و هدایت و موعظه‏ای برای پرهیزگاران بود.

بر اساس این آیه، کتاب آسمانی انجیل هدایت بخش متقین و نیز تصدیق کننده تورات بوده است.

د. تأکید بر رسالت حضرت عیسی (ع) در مقابل اندیشه خدایی آن حضرت

قرآن کریم در مقابل اندیشه الوهیت حضرت عیسی (ع) موضع گیری شدیدی دارد و به دفعات این اندیشه را مردود اعلام کرده، به گونه ای که در برخی موارد این اندیشه را کفر به خدای تعالی معرفی کرده است:

)لَقَدْ کَفَرَ الّذینَ قالُوا إِنّ اللّهَ هُوَ الْمَسیحُ ابْنُ مَرْیَمَ قُلْ فَمَنْ یَمْلِکُ مِنَ اللّهِ شَیْئًا إِنْ أرادَ أنْ یُهْلِکَ الْمَسیحَ ابْنَ مَرْیَمَ وَ أُمّهُ وَ مَنْ فِی اْلأرْضِ جَمیعًا وَ لِلّهِ مُلْکُ السّماواتِ وَ اْلأرْضِ وَ ما بَیْنَهُما یَخْلُقُ ما یَشاءُ وَ اللّهُ عَلی‏ کُلّ‏ِ شَیْ‏ءٍ قَدیرٌ[۲۷]؛ آن ها که گفتند: خدا، همان مسیح فرزند مریم است، به طور مسلّم کافر شدند. بگو: اگر خدا بخواهد مسیح فرزند مریم و مادرش و همه کسانی را که روی زمین هستند هلاک کند، چه کسی در برابر خدا مالک چیزی است. حال آنکه مالکیت حقیقی آسمان ها و زمین و آنچه در میان آن دو است، از آنِ خداست؛ هر چه را بخواهد می آفریند و خدا بر همه چیز تواناست.

در برخی موارد نیز این اندیشه را افزون بر کفر، مساوی با شرک نسبت به خدای متعال نیز دانسته است که سزای آن دوری از بهشت و سکنی گزیدن در جهنم است:

)لَقَدْ کَفَرَ الّذینَ قالُوا إِنّ اللّهَ هُوَ الْمَسیحُ ابْنُ مَرْیَمَ وَ قالَ الْمَسیحُ یا بَنی إِسْرائیلَ اعْبُدُوا اللّهَ رَبّی وَ رَبّکُمْ إِنّهُ مَنْ یُشْرِکْ بِاللّهِ فَقَدْ حَرّمَ اللّهُ عَلَیْهِ الْجَنّهَ وَ مَأْواهُ النّارُ وَ ما لِلظّالِمینَ مِنْ أنْصارٍ[۲۸]؛ آن ها که گفتند: خداوند همان مسیح فرزند مریم است، به یقین کافر شدند و حال آنکه خود مسیح گفت: ای بنی اسرائیل! خداوند یگانه را که پروردگار من و شماست، پرستش کنید، مسلماً هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام سازد و جایگاه او دوزخ است و ستمکاران، یار و یاوری ندارند.

در مواردی نیز قرآن کریم به طور کلی اندیشه تثلیث را باطل دانسته و عذاب دردناک را سرانجام پیروان این اندیشه معرفی کرده است:

)لَقَدْ کَفَرَ الّذینَ قالُوا إِنّ اللّهَ ثالِثُ ثَلاثَهٍ وَ ما مِنْ إِلهٍ إِلاّ إِلهٌ واحِدٌ وَ إِنْ لَمْ یَنْتَهُوا عَمّا یَقُولُونَ لَیَمَسّنّ الّذینَ کَفَرُوا مِنْهُمْ عَذابٌ ألیمٌ[۲۹]؛ آن ها که گفتند: خداوند، یکی از سه خداست، به یقین کافر شدند. معبودی جز معبود یگانه نیست و اگر از آنچه می‏گویند دست بر ندارند، عذاب دردناکی به کافران آن ها (که روی این عقیده ایستادگی کنند) خواهد رسید.

در برخی موارد نیز قرآن کریم با غلو دانستن اندیشه الوهیت حضرت عیسی (ع)، بر جنبه رسالت وی تأکید می کند:

)یا أهْلَ الْکِتابِ لا تَغْلُوا فی دینِکُمْ وَ لا تَقُولُوا عَلَی اللّهِ إِلاّ الْحَقّ إِنّمَا الْمَسیحُ عیسَی ابْنُ مَرْیَمَ رَسُولُ اللّهِ[۳۰]؛ ای اهل کتاب، در دین خود، غلوّ (و زیاده روی) نکنید و درباره خدا، غیر از حق نگویید. مسیح عیسی بن مریم فقط فرستاده خدا است.

قرآن کریم در برخی آیات خود از حقیقتی دیگر در زمان عیسی (ع) پرده برمی دارد که همان اعتقاد برخی از مردم نسبت به الوهیت حضرت عیسی (ع) و حضرت مریم (س) بوده است:

)وَ إِذْ قالَ اللّهُ یا عیسَی ابْنَ مَرْیَمَ ءَأنْتَ قُلْتَ لِلنّاسِ اتّخِذُونی وَ أُمِّیَ إِلهَیْنِ مِنْ دُونِ اللّهِ قالَ سُبْحانَکَ ما یَکُونُ لی أنْ أقُولَ ما لَیْسَ لی بِحَقّ إِنْ کُنْتُ قُلْتُهُ فَقَدْ عَلِمْتَهُ تَعْلَمُ ما فی نَفْسی وَ لا أعْلَمُ ما فی نَفْسِکَ إِنّکَ أنْتَ عَلاّمُ الْغُیُوبِ[۳۱]؛ و هنگامی که خدا گوید: ای عیسی بن مریم، آیا تو به مردم گفتی که من و مادرم را به عنوان دو معبود غیر از خدا انتخاب کنید؟ او‏گوید: منزهی تو! من حق ندارم آنچه را که شایسته من نیست، بگویم. اگر چنین سخنی را گفته باشم، تو را می دانستی. تو از آنچه در روح و جان من است، آگاهی و من از آنچه در ذات (پاک) توست، آگاه نیستم. به یقین تو از تمام اسرار با خبری.

ه . تأیید به وسیله روح القدس

در مجموع، در قرآن کریم چهار بار از موجودی به نام روح القدس سخن به میان آمده است که در سه بار آن به عنوان مؤید حضرت عیسی (ع)، از او یاد شده است:

)وَ لَقَدْ آتَیْنا مُوسَی الْکِتابَ وَ قَفّیْنا مِنْ بَعْدِهِ بِالرّسُلِ وَ آتَیْنا عیسَی ابْنَ مَرْیَمَ الْبَیِّناتِ وَ أیّدْناهُ بِرُوحِ الْقُدُسِ[۳۲]؛ و ما به موسی کتاب دادیم و بعد از او، فرستادگانی را پشت سر هم فرستادیم و به عیسی بن مریم دلایل روشن دادیم و او را به وسیله روح القدس تأیید کردیم.

مفسران بزرگ درباره روح القدس، تفسیرهای گوناگونی دارند:

۱. برخی گفته‏اند منظور جبرئیل است.[۳۳] شاهد این سخن آیه ۱۰۲ سوره نحل است )قُلْ نَزَّلَهُ رُوحُ الْقُدُسِ مِنْ رَبِّکَ بِالْحَقِّ(؛ بگو روح القدس، آن (قرآن) را از جانب پروردگارت به حقیقت بر تو نازل کرده است.

اما چرا جبرئیل را روح القدس می‏گویند؟ زیرا جنبه روحانیت در فرشتگان مسأله روشنی است و اطلاق کلمه روح بر آن ها کاملاً صحیح است و اضافه کردن آن به القدس اشاره به پاکی و قداست فوق العاده این فرشته است.[۳۴]

۲. بعضی دیگر معتقدند روح القدس، همان نیروی غیبی است که عیسی (ع) را تأیید می‏کرد و با همان نیروی مرموز الهی مردگان را به فرمان خدا زنده می‏نمود.[۳۵]

البته این نیروی غیبی ب