پاورپوینت کامل راز ماندگاری نهضت کربلا ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل راز ماندگاری نهضت کربلا ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل راز ماندگاری نهضت کربلا ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل راز ماندگاری نهضت کربلا ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

۱۰

مسئولیت انسان در برابر نعمت ها

خدای سبحان به هر کس نعمتی می دهد، به همان اندازه مسئولیت می طلبد؛ اگرچه نعمت عظیم در فرهنگ قرآن، همان نعمت ولایت اهل بیت:است؛ )وَ ما بِکُمْ مِنْ نِعْمَهٍ فَمِنَ اللّهِ…[۱] که با مسئولیت نیز همراه است )ثُمّ لَتُسْئَلُنّ یَوْمَئِذٍ عَنِ النّعیمِ(.[۲] اگرچه وجود مبارک امام هشتم (ع) فرمود: نحن النعیم[۳]، اما این لسان، لسان حصر نیست تا آیه را منحصر کند؛ یعنی اینکه از شما در قیامت تنها از نعمت ولایت سؤال شود و نسبت به نعمت های دیگر مسئول نباشید، اینطور نیست. با این حال ولایت در رأس امور قرارداد؛ زیرا جزء اصول کلامی ماست؛ در غیر این صورت هر نعمتی که خدای سبحان به انسان داده است، در برابر او سؤالی هم هست. بنابراین مطلب اول، مسئول بودن انسان در برابر نعمت های الهی است. مطلب دوم این است که خدای سبحان هر نعمتی که به ما داد، راه حفظ آن نعمت را نیز به ما عطا کرد و ما را مسئول آن نعمت قرار داد؛ یعنی هم راه حفظ و وسیله حفظ را به ما نشان نمود و هم به ما هشدار داد که این نعمت در معرض دستبرد بیگانگان است. همچنین ما را راهنمایی کرد که از آن وسیله کمک بگیرید تا از دستبرد بیگانگان حفظ شود.

ارائه راهکار حفظ نعمت توسط پروردگار

بنابر این هر نعمتی خدا به ما عطا کرد، ما مسئول آن نعمت هستیم. همچنین برای صیانت هر نعمت، یک وسیله ای نیز به ما عطا کرده و ما را به پاسداری از آن نعمت موظف کرده است تا نگذاریم بیگانگان از آن سوء استفاده کنند.

سوم اینکه گفتند: اگر آن نعمت علم، سواد و دانش است، شما باید صائن للنفس باشید؛ یعنی اگر کسی یک فضل علمی دارد و به مقام علمی رسیده است، گذشته از اینکه باید عادل باشد؛ باید صائناً لنفسه و نفوذ ناپذیر باشد و بیگانه نتواند در او راه پیدا کند. اینکه فرمود: أما مَن کان مِن الفقهاء صائناً لنفسه، مطیعاً لأمر مولاه، تارکاً لهواه[۴]؛ یعنی فقیه، عالم، آگاه و عادل است. هیچ واجبی را ترک نمی کند، هیچ حرامی را انجام نمی دهد، اما عدالت کافی نیست که علم را پاسداری کند؛ بلکه این شخص باید صیانت نفس داشته باشد.

حفظ نعمت علم در پرتو صیانت نفس

صیانت به معنای خویشتن داری، نفوذ ناپذیری، آگاهی، دشمن شناسی، دوست شناسی، تسلیم نشدن و مانند آن است. سه قید را درباره مراجع و غیر مراجع ذکرکرده اند؛ فقاهت، عدالت و صیانت. أما مَن کان مِن الفقهاء صائناً لنفسه، مطیعاً لأمر مولاه، تارکاً لهواه؛ مطیعاً لأمر مولاه، یعنی تمام واجب ها را انجام می دهد. تارکاً لهواه، یعنی همه محرمات را ترک می کند؛ یعنی عادل کامل است. عدالت در عین حال که لازم است، هرگز کافی نیست. چیز دیگری نیز لازم است، یعنی سواد کافی، عدالت کافی و شعور سیاسی کافی؛ صائناً لنفسه. این فرد باید خویشتن دار باشد، مواظب باشد که بیگانه راه پیدا نکند، چیزی از او نگیرد، چیزی از او نشنود، چیزی از او نداشته باشد، در او نفوذ نکند و این کار آسانی نیست. عدالت کار آسانی است، به دلیل اینکه بر همه ما واجب است، عادل باشیم؛ اما اگر کسی عادل نبود، نمی شود به او اقتدا کرد؛ اگر کسی عادل بود، می شود به او اقتدا کرد و مانند آن. این چنین نیست که عدالت برای یک گروه خاصی واجب باشد!

عدالت، یعنی انجام واجب و ترک حرام؛ این کار بر همه واجب است؛ یعنی بر هر مسلمانی واجب است عادل باشد. اگر برخی ها فاقد این وصف بودند، از بعضی از کمالات و سمت ها محروم اند، اما صیانت مقدور همه نیست. کسانی که بخواهند پست های کلیدی در اسلام داشته باشند، باید عالم و در رشته خودشان متخصص باشند، عادل و نفوذ ناپذیر باشند. این نفوذ ناپذیری، ارزان به دست نمی آید و فراوان و مبذول نیست؛ بلکه دیریاب و کمیاب است. باید به سراغش رفت و پیدایش کرد. کسانی که بخواهند یک سمت های کلیدی پیش خدا داشته باشند، باید صائناً لنفسه باشند که هیچ کسی در آن ها اثر نکند.

این صیانت لنفس، مرحله رقیق و نازلش همان است که در سوره مبارکه صف بیان شده است: این رزمندگان میدان جنگ باید بنیان مرصوص باشند[۵]. رصاص یعنی سرب. گاهی شما قصری می سازید؛ ملاطش سرب است. این مرصوص نیست! اما زمانی قصری می سازید، یک خانه ای می سازید که پایه اش سرب است، مصالحش سرب است، ملاطش سرب است، دیوارش سرب است، گچ اش سرب است؛ غیر از سرب چیزی در آن به کار نرفته است. این صدر و ساقه اش مرصوص است. این را می گویند: بنیان مرصوص. فرمود: ما در میدان جنگ، رزمندگان رصاصی و سربی می طلبیم، ) إِنّ اللّهَ یُحِبّ الّذینَ یُقاتِلُونَ فی سَبیلِهِ صَفّاً کَأنّهُمْ بُنْیانٌ مَرْصُوصٌ[۶]. این تازه، برای جهاد اصغر است! کسی که فقیه است، باید کامل تر از این باشد. کسی که مسئولیت های دیگر دارد، باید والاتر از این باشد، نفوذ ناپذیر باشد. نفوذ ناپذیری هم کار آسانی نیست. یک شعور بالا و والای سیاسی عمیق می خواهد. مردم را بشناسد، درون مردم را ببیند، از طعم بد پیشنهادِ پیشنهاد دهنده بفهمد، این چه کاره است! این، نه درحوزه پیدا می شود و نه در دانشگاه. این، در مسجد است و حسینیه. این، جان کندن و وارستگی و گریه های شب می خواهد تا آدم بفهمد این دهان، بدبوست.

پست های کلیدی در اسلام برای این گروه است. این ها که صائناً لنفسه هستند؛ یعنی باید نفوذ ناپذیر باشند، همان طوری که درصدد این نیستند کسی را فریب بدهند، کسی هم توان فریب این ها را نداشته باشد.

لزوم استفاده صحیح از نعمت های الهی

اگر خدای سبحان یک نعمت یا جمالی به ما داد، در کنارش جلالی را از ما طلب کرد که با آن جلالت و شکوه، از این جمال و نعمت پاسداری کنیم. سواد یک نعمت است؛ باید با یک جلال از این جمال حمایت کرد. آهنگ خوب، صدای خوب، نغمه خوب، حنجره پاک، این نعمت الهی است. باید یک جلالی باشد که از این حنجره پاک حمایت کند. گاهی این حنجره قرآن می خواند، گاهی مداحی می کند، این ها خیر و برکت و رحمت است که همیشه هم نیست؛ طولی نمی کشد که نعمتی با یک سرما خوردگی از ما گرفته می شود، بنابراین زودگذر است! وقتی سن آدمی کمی بالا می رود و به شصت سال نزدیک می شود، دیگر از ما گرفته می شود. این نعمتی نیست که بماند. حالا که ماندنی نیست و فقط چند صباحی در اختیار ماست و جمال هم هست؛ باید با جلال از این جمال حمایت کنیم و نگذاریم بیهوده صرف شود؛ اما راه بیهوده صرف کردن آن چیست؟

ضرورت برگزاری مجالس اهل بیت: در شأن آن ذوات مقدس

گاهی ما مجلس عادی را می گذرانیم. در مجلس عادی کف زدن و … عیبی ندارد؛ اما گاهی به نام کسی که همتای قرآن کریم است، مجلسی را برگزار می کنیم. حسین بن علی (ع) همتای قرآن کریم است و از آن پایین تر نیست. اینکه رسول خدا۹ فرمود: إنّی تارکٌ فیکم الثقلین کتابَ الله و عترتِی لن یفترقا حتی یردا عَلَی الحوض[۷]، به همین معناست. حال اگر شما بخواهید با کف زدن، از قرآن تجلیل کنید، این، دیگر مجلس قرآنی نیست. ممکن است چند جوان یا نوجوان، از کف زدن ها خوششان بیاید، اما شما باید عظمت و جلالی داشته باشید که این نغمه را هر جا مصرف نکنید. هم خوب بخوانید، هم چیزهای خوب بخوانید؛ مانند سخنرانان ما و در کل همه ما، وظیفه داریم که هم خوب حرف بزنیم و هم حرف خوب بزنیم که هم حرف های علمی بزنیم، مستند به آیات و روایات و عقل برهانی باشد. خرافه و افسانه و داستان بی مغز نباشد و هم خوب حرف بزنید که مردم بفهمند و ادب را رعایت کنید. گفتار و نوشتارمان باید ادیبانه باشد. این دو کار، وظیفه گوینده هاست؛ هم خوب حرف زدن، هم حرف خوب زدن. اما آن دو کار هم وظیفه خواننده هاست؛ هم چیزهای خوب بخوانند، هم خوب بخوانند. بنابراین افسانه، قصه، دیدن خواب؛ وقتی ریشه علمی نداشته باشد، ممکن است اشک بیاید، اما اشک عقلی نیست.

گریه و خنده معقول و نامعقول

گریه دو قسم است، همان طور که خنده هم دو قسم است؛ گاهی انسان را قلقلک می دهند، می خندد؛ این خنده معقول نیست. وقت طنز ادبی می گویند، انسان می خندد؛ آن یک