پاورپوینت کامل روزی برای خداشناسی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روزی برای خداشناسی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روزی برای خداشناسی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روزی برای خداشناسی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

۴۴

به بهانه روز طبیعت

برای شناختنش نمی خواهد راه های طول و دراز را طی کنی، به اسباب و وسایل غریبه، متوسل شوی و خودت را به تکلف بیندازی!… در موجی کوچک بر ساحل، در شاخه ای آویخته از درختی بی برگ و کم سال، در ورای پنجره ای چوبی، در نقش و نگار دری چوبی و قدیمی و … تجلی صفاتی از صفاتش را می توانی ببینی؛ تجلی صفاتی از صفات خدا را … خدایی که در همین نزدیکی است؛ خدایی که از من به من نزدیک تر و از تو به تو نزدیک تر است … آنچنان نزدیک که نخواهی به اعماق دریاها بروی، به اوج آسمان ها سفر کنی، ذهنت را در راه حل معماهای پیچیده خلقت به زحمت بیندازی؛ فقط به هر چه پیش رویت است، نگاه کن؛ عمیق نگاه کن تا دریابی که هر چیزی پیرامون ما، تجلی قدرت خداوند است … .

همه دید و بازدیدهای عید یک طرف، روز طبیعت که ما ایرانیان آن را به نام سیزده به در می شناسیمش، یک طرف؛ روزی برای بودن در طبیعت؛ ماندن در طبیعت و شاید هم شناختن طبیعت و شناختن خالق هستی؛ شناختن خود، خدا و طبیعت و این روز را می توان روز خداشناسی یافت و گردش این روز را کلاسی برای درس خداشناسی که اگر به کنار دریا رفته باشی و در ساحل نشسته باشی، می توانی ببینی توصیف خدا از دریا برایت را که وَ سَخّرَ لَکُمُ الْفُلْکَ لِتَجْرِیَ فِی الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ ؛ [۱] أَ لَمْ تَرَ أَنّ الْفُلْکَ تَجْری فِی الْبَحْرِ بِنِعْمَتِ اللّهِ لِیُرِیَکُمْ مِنْ آیاتِهِ إِنّ فی ذلِکَ َلآیاتٍ لِکُلّ‏ِ صَبّارٍ شَکُورٍ؛ [۲] وَ هُوَ الّذی سَخّرَ الْبَحْرَ لِتَأْکُلُوا مِنْهُ لَحْمًا طَرِیّاً وَ تَسْتَخْرِجُوا مِنْهُ حِلْیَهً تَلْبَسُونَها وَ تَرَی الْفُلْکَ مَواخِرَ فیهِ وَ لِتَبْتَغُوا مِنْ فَضْلِهِ وَ لَعَلّکُمْ تَشْکُرُونَ؛ [۳] دریایی که نشانه بزرگ خداوند است؛ همان خدایی که عجایب خلقت و حکمت و قدرتش در دل نمایشگاه بزرگ اقیانوس هاست؛ دریایی که برگی از کتاب بزرگ آفرینش است که هر سطرش، موجی در تفکر و تأمل بشر می اندازد و از نوای هر غرشش، صدای عشق به گوش دل می رسد؛ دریایی که تو را به خود می خواند و در بی کرانگی اش وسعتت می دهد… ؛ دریایی که أَوْ کَظُلُماتٍ فی بَحْرٍ لُجِّیّ یَغْشاهُ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ مَوْجٌ مِنْ فَوْقِهِ سَحابٌ ظُلُماتٌ بَعْضُها فَوْقَ بَعْضٍ إِذا أَخْرَجَ یَدَهُ لَمْ یَکَدْ یَراها وَ مَنْ لَمْ یَجْعَلِ اللّهُ لَهُ نُورًا فَما لَهُ مِنْ نُورٍ؛ [۴] دریایی گاه صبور، گاه مغرور، گاه نجوای لطیف، گاه فریاد سخیف؛ گاه به آرامی نگاه مادر، گاهواره ای از حس زیبای آرامش؛ گاه به خشم و خروش یک شمشیر، سخت بی رحم و خون ریز و این دریا همان اندازه که می تواند آرام باشد و آرامش بخش؛ می تواند سنگدل باشد و سهمگین و خروشان که همه چیز را در کام فرو برد: وَ إِذَا الْبِحارُ فُجِّرَتْ؛ [۵] دریایی که شکافته می شود تا موسی(ع) از آن بگذرد و یارانش و وقتی فرعون در آن قدم می گذارد، او و لشکریانش را در خود فرو برد … و وای از آن روزی که آب ها شکافته شود و دریا هر آنچه در درون دارد، بیرون بریزد و … .

اگر به جنگل و بوستان آمده باشی، می توانی ببینی وسعتی که خدا برایت این چنین توصیفش می کند: قُلْ یا عِبادِ الّذینَ آمَنُوا اتّقُوا رَبّکُمْ لِلّذینَ أَحْسَنُوا فی هذِهِ الدّنْیا حَسَنَهٌ وَ أَرْضُ اللّهِ واسِعَهٌ إِنّما یُوَفّی الصّابِرُونَ أَجْرَهُمْ بِغَیْرِ حِسابٍ؛ [۶] زمینی که کوه ها از آن سر برآوردند و جنگل ها در آن به سمت آسمان کشیده شدند، چمن هایش به طراوت بهار آراسته شدند و جویبارانش، دل به زمزمه سحرانگیز قناری ها سپردند. اقیانوس هایش به تسبیح توحید خروشیدند و چشمه هایش از دل عشق جوشیدن گرفتند تا کسی باشد و بتواند که بخواند: هُوَ الّذی خَلَقَ لَکُمْ ما فِی اْلأَرْضِ جَمیعًا؛ [۷] زمینی به مانند سفره ای گسترده از باران و درخت، پرنده و ماهی، چمن و گل، بوستان و چشمه، کوه و صحرا، کویر و شنزار؛ سیاره ای در همسایگی خورشید، در نزدیکی مریخ، رخ به رخ با ماه، با کوهایی که بر شانه اش بودند و جنگل ها و دره هایی که در آن خیمه برافراشتند و آنگاه: أَلَمْ نَجْعَلِ اْلأَرْضَ مِهادًا [۸] و زمین که گاه بر دست های پینه بسته کشاورز، لبخند می زند و به ضربه های شخم او دل می سپارد و گاه، گام های عابر خسته هر روز را می شمارد؛ زمین که کعبه، صندوق اسرار خداوند را بر خود پذیرفت تا جهت نمای گم کردگان راه در کهکشان ها باشد که از این پیر سالخورده، می توانی بوی خدا را استشمام کنی؛ راحت ترین مهد آسایش و جوشان ترین چشمه معایش که چرخیدنش درس های عبرتی در خود دارد که: قُلْ سیرُوا فِی اْلأَرْضِ فَانْظُرُوا کَیْفَ کانَ عاقِبَهُ الْمُجْرِمینَ؛ [۹] زمینی که برای زیستن و زیستگاه شدن به حیات درآمد: وَ آیَهٌ لَهُمُ اْلأَرْضُ الْمَیْتَهُ أَحْیَیْناها وَ أَخْرَجْنا مِنْها حَبّا فَمِنْهُ یَأْکُلُونَ‚ وَ جَعَلْنا فیها جَنّاتٍ مِنْ نَخیلٍ وَ أَعْنابٍ وَ فَجّرْنا فیها مِنَ الْعُیُونِ‚ لِیَأْکُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ وَ ما عَمِلَتْهُ أَیْدیهِمْ أَ فَلا یَشْکُرُونَ‚ سُبْحانَ الّذی خَلَقَ اْلأَزْواجَ کُلّها مِمّا تُنْبِتُ اْلأَرْضُ وَ مِنْ أَنْفُسِهِمْ وَ مِمّا لا یَعْلَمُونَ[۱۰] و سپاس خدایی را که زمین را مهد آسایش آدمی آفرید و زیستگاهش تا زندگی کند در این دنیای فانی، بر آن و بسازد برای خودش دنیای باقی را در آن …؛ زمینی که رنگ رنگ و نقش نقش، لبریز از پونه است و بنفشه، سرشار از سیب و انگور، زیتون و انار، پرنده و چرنده، برف و تگرگ، چمن و گل …؛ در همسایگی ستاره های زیبا و دیوار به دیوار آسمان؛ زمینی که پهنه ای لگدکوب شده است با تاول های تاختن ها و تجاوزها، با تلخی خون ها و خیانت ها و ناگاه: وَ إِذَا اْلأَرْضُ مُدّتْ‚ وَ أَلْقَتْ ما فیها وَ تَخَلّتْ‚ وَ أَذِنَتْ لِرَبِّها وَ حُقّتْ؛ [۱۱] إِذا دُکّتِ اْلأَرْضُ دَکّا دَکّا[۱۲] و چه سخت است آن روزی که زمین از هم پاشیده شود؛ کوه ها از دل زمین بیرون آیند؛ بوستان ها ویران شوند؛ چشمه ها به فوران درآیند و آدمی در محشر، حیرت زده سؤال کند که چه شد … .

اگر باران بهاری باریدن گرفت، لحظاتی زیر آن بایست؛ بگذار این آب زلال و طاهر، همه وجودت را بشوید و طراوت بهاری را در جانت بنشاند که باران رحمت الهی است: وَ هُوَ الّذی أَرْسَلَ الرِّیاحَ بُشْرًا بَیْنَ یَدَیْ رَحْمَتِهِ وَ أَنْزَلْنا مِنَ السّماءِ ماءً طَهُورًا؛ [۱۳] وَ أَنْزَلَ مِنَ السّماءِ ماءً فَأَخْرَجَ بِهِ مِنَ الثّمَراتِ رِزْقًا لَکُمْ؛ [۱۴]باران که تولد است و تکثّر: وَ هُوَ الّذی أَنْزَلَ مِنَ السّماءِ ماءً فَأَخْرَجْنا بِهِ نَباتَ کُلّ‏ِ شَیْ‏ءٍ فَأَخْرَجْنا مِنْهُ خَضِرًا نُخْرِجُ مِنْهُ حَبّاً مُتَراکِبًا وَ مِنَ النّخْلِ مِنْ طَلْعِها قِنْوانٌ دانِیَهٌ وَ جَنّاتٍ مِنْ أَعْنابٍ وَ الزّیْتُونَ وَ الرّمّانَ مُشْتَبِهًا وَ غَیْرَ مُتَشابِه [۱۵] و باران، طنین آیه های خدا در گوش زمین است؛ مادر زمین؛ زاینده بهار؛ مادر موجودات … و زمین و هر آنچه در آن است، زنده به باران است؛ باران پاک و یکدست و شفاف که گیاهان را جرعه جرعه از جام رحمت الهی می نوشاند و آرام آرام، در پژمردگی خاک می پیچد و فرو می رود تا گلوی باغچه ها نخشکد و پیراهن غنچه از گرما، چروک نشود که باران، تازگی است و طراوت و حیات در جویبارهای خشکیده: هُوَ الّذی أَنْزَلَ مِنَ السّماءِ ماءً لَکُمْ مِنْهُ شَرابٌ وَ مِنْهُ شَجَرٌ فیهِ تُسیمُونَ؛ [۱۶] بارانی که می رویاند زمین را پس از خشکیدن، در چرخشی دیگر : أَلَمْ تَرَ أَنّ اللّهَ أَنْزَلَ مِنَ السّماءِ ماءً فَسَلَکَهُ یَنابیعَ فِی اْلأَرْضِ ثُمّ یُخْرِجُ بِهِ زَرْعًا مُخْتَلِفًا أَلْوانُهُ ثُمّ یَهیجُ فَتَراهُ مُصْفَرّا ثُمّ یَجْعَلُهُ حُطامًا إِنّ فی ذلِکَ لَذِکْری‏ ِلأُولِی اْلأَلْبابِ[۱۷] و همین باران، آیا کفایت نمی کند کلاس درس خداشناسی را …؟ بایست، بگذار قطرات باران تو را خیس کند و پاک و شفاف … .

خورشید را بنگر … هر روز پس از جدال گرگ و میش، در انتهای وسیع و بیکران آسمان، وقتی به رسم گردش روزگار، از پشت کوه های شرق سرک می کشد و جامه بلند شب را از تن آسمان بیرون می آورد، بی آنکه تغییری در گردشش به وجود آید: لاَ الشّمْسُ یَنْبَغی لَها أَنْ تُدْرِکَ الْقَمَرَ [۱۸] و صبح به آمدن خورشید آغاز می شود؛ همان گونه که شب به رفتن خورشید آغاز می شود: الشّمْسُ وَ الْقَمَرُ بِحُسْبانٍ[۱۹] و خورشید با دست نوازشگرش، زمین را از مهر خویش بارور می کند و گندم زارها را با نوازش مهر پرورش، می پروراند تا در تلألؤ انوار درخشانش به حرکت درآیند، در وزش نسیم خوش صبحگاهی و آیات تسبیح بر لب برانند؛ خورشید که چلچراغ آسمان است، از دورترین نقطه مشرق تا دورترین نقطه مغرب؛ روشن و گیرا، در نهایت درخشندگی و بخشندگی؛ آتشین دل و آتشین مزاج که با تبسم نگاهش، گل های بهاری را به شکفتن دعوت می کند،