پاورپوینت کامل تا هست علی باشد و تا بود علی بود ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تا هست علی باشد و تا بود علی بود ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تا هست علی باشد و تا بود علی بود ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل تا هست علی باشد و تا بود علی بود ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

۱۱۰

تأثیر واقعه غدیرخم در ادب فارسی

غدیر برکه نیست؛ اقیانوسی است ناپیدا و بی کرانه که همه هستی را در برگرفته است؛ همه تاریخ است که نه فراموش می شود و نه کهنه… عصاره و نتیجه آفرینش و چیکده تمام ادیان الهی و خلاصه مکتب وحی… سرفصلی اعتقادی که درون مایه همه طاعت ها از آن سر چشمه می گیرد که رسالت همه انبیا در آنجا مفهوم می یابد و همه رشدها و تعالی ها از آنجا آغاز می شود….

ادبیات فارسی طی قرن های متمادی پس از ظهور اسلام، با تأثیر پذیری از آموزه های اسلامی، توانمندی های خویش را بیش از پیش نمایان ساخته است. ارتباط تنگاتنگ و متقابل ادبیات فارسی با علوم مختلف سبب شد که مضامین و مفاهیم و قالب های متعددی به حوزه ادبیات فارسی وارد شود و ذهن ژرف اندیش و دقیق شاعران به سوی موضوعات ریز و درشت در همه زمینه ها رهنمون گردد؛ اگر چه هر رویداد و حادثه ای نمی تواند در قلمرو ادبیات وارد شود و چه بسیارند حوادثی که در ادب ما هیچ یا حداقل کمتر به آن ها توجه شده است.

از آنجا که واقعه غدیر خم، روشنایی بخش حیات طیبه اسلام و عامل ثبات و بقا و وحدت مسلمین است، همواره در دید اهل خرد و بینایی جایگاهی والا و بالا دارد؛ زیرا در این روز با اعلام وصایت علوی رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم دین و نعمت الهی کامل و تمام و با تحقق ولایت، دین خاتم الهی کامل گردید و عید غدیر، عید ولایت و اتمام نعمت و اکمال دین شد.

در ادبیات فارسی کمتر شاعری را می توان یافت که دست کم جرعه ای از خم غدیر ننوشیده و جان تشنه اش حلاوت حلال عشق علوی، این شراب طهور را نچشیده باشد. شاعران فارسی زبان با سرودن چکامه های فاخر و بلند و غدیریه های غرّا و رسا، گوی سبقت از دیگر شاعران ربودند؛ زیرا ایرانیان مسلمان از همان نخست به علی علیه السلام و آل پاکش، گرایشی دیگر و برتر، ارادتی فزون تر و بهتر داشتند و شاعران بزرگ و بیدار هم که همیشه زبان گویای ملت و مردم بوده اند، مردم مسلمان را به همین گرایش سفارش می کردند. ملک الشعرای خراسان می گوید:

گرچه عرب زد چــو حـرامی به ما داد یــکی دیـن گـرامی به ما

گـرچـه ز جــور خـلفا ســوختیم ز آل علی مــعرفت آموختیم[۱]

گلگشتی در میان اشعار شعرای فارسی زبان، شاهدی است بر مدعای ما که مدح مولا علی علیه السلام زینت بخش دل ها و دفترهای شعرای فارسی زبان بوده است.

فردوسی شاعر حماسه سرای ایران، در این زمینه سروده است:

چه گفت آن خداوند تنزیل و وحی خـداونـد امـر و خـداونــد نــــــهی

کـه مـن شـهر علمم، علیم در است درست این سخن گفت پیغمبر است

گواهی دهم کاین سخن را ز اوست تـو گـویی دو گوشم به آواز اوست

اگـر چـشم داری بـه دیـگر ســــرای بـه نـزد نـبی و وصـــی گـــیر جــای

مـــــنم بــــنده اهـــل بـــیت نـــبی ســـتایـنده خــاک پــــای وصــــی

خــود آن روز نـــامــم به گیتی مباد کـــه مـــن نــام حــیدر نیارم به یاد

بـــر ایــن زادم و هم بـر این بگذرم یـــقین دان کــه خاک پی حیدرم[۲]

جلال الدین محمد مولوی نیز در دیوان شمس تبریزی در وصف امام علی علیه السلام چنین سروده است:

تــا صــورت پـیوند جهان بود، علی بود تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود

شاهی که ولی بود و وصی بود، علی بود سلطان سخا و کـرم و جود عـــلی بود

آن شــیر دلاور کــه ز بــهر طــمع نفس در خوان جهان پنجه نیالود، عــلی بود

آن کاشف قرآن که خدا در همه قرآن کردش صفت عصمت و بستود، علی بود

آن عارف سجاد که خاک درش از قدر از کنگره عرش بر افزود، علی بود

آن شاه سرافراز که اندر ره اسلام تا کار نشد راست، نیاسود، علی بود

آن قلعه گشایی که در قلعه خیبر برکند به یک حمله و بگشود، علی بود

چندان که در آفاق نظر کردم و دیدم از روی یقین در همه موجود، علی بود

این کفر نباشد، سخن کفر نه این است تا هست علی باشد و تا بود، علی بود[۳]

اوصافی همچون “ولی”، “وصی” و “معصوم به نص قرآن”، اوصافی است که مولوی با اشاره به واقعه غدیر خم بیان کرده است.

او در دفتر ششم مثنوی معنوی به تفسیر حدیث “من کنت مولاه فهذا علی مولاه” می پردازد و می سراید:

زیـــن سبــب پـیغـامــبر بــا اجـتهاد نام خود و آن عـلی مـولا نـهاد

گفت هر کس را منم مولا و دوست ابن عمّ من علی مولای اوست

کـیست مــولا آن کـه آزادت کـند بـند رقـیت ز پـایـت بـر کـند

چون بـه آزادی نبوّت هادی است مـؤمــنان را ز انـبیا آزادی اســت

ای گـروه مـؤمنان شــادی کنید همچو سـرو و سوسن آزادی کنید[۴]

سعدی شیرازی، دیگر شاعر بلند آوازه ایرانی، در ضمن قصیده ای امام علی علیه السلام را می ستاید

و آن حضرت را با صفاتی همچون “سردار اتقیا” و “معصوم مرتضی” وصف می کند:

کس را چه زور و زهره که وصف علی کند جـــبار در مــناقب او گفته “هل اتی”

دیـــباچــه مــروت و سـلــطان مـــعرفـــت لشکر کــش فـــتوت و ســردار اتقیا

فردا که هر کسی به شفــیعی زنــند دســــت ماییم و دست و دامن معصوم مرتضی[۵]

در جای دیگری از حضرت به عنوان “ولی” یاد می کند و می سراید:

جوانمرد اگر راست خواهی، ولی است کرم پیشه شاه مردان علی است

خواجه حافظ شیرازی نیز از ستودن امام علی علیه السلام و اشاره به ولایت و حیات حضرت بی بهره نبوده است و در شعری با اشاره به صفات مختلف حضرت، ایشان را ستوده و امام انس و جن معرفی کرده است:

نــوشتـــــه بر در فردوس کاتبان قــضا نـــبی رسول و ولی عهد حیدر کرّار

امـام جنّــــی و انسی علی بود که علــی ز کل خلق فزون است از صغار و کبار

عــلـی امــام و علی ایمن و علی ایمــان علی امین و علی سرور و عـلی ســردار

علی ز بعد محمد زهر که هست، به است اگــر تو مؤمن پاکی، بکن به این اقــرار

بــه حق دین محمد به خون پاک حسین به حق مردم نیک از مـهاجر و انـــصار

که نیست دین هدی را به قول پاک رسول امــام، غــیر عــلی بــعد احــمد مــختار[۶]

او در غزلی معروف نیز امام علیه السلام را چنین می ستاید:

ای دل، غلام شاه جهان باش و شاه باش پیوسته در حمایت لطف اله باش

از خارجی هزار به یک جو نمی خرند گو کوه تا به کوه منافق سپاه باش

آن را که دوستی علی نیست کافر است گو زاهد زمانه و گو شیخ راه باش

امـــروز زنده ام بـه ولای تو یا علی فردا به روح پاک امامان گواه باش[۷]

برخی شاعران نیز به طور صریح از عید غدیر و واقعه اتمام دین در اشعار خویش بهره برده اند و در وصف آن سخن سرایی کرده اند.

منوچهری دامغانی شاعر قرن پنجم سروده است:

کس را خدای بی هنری مرتبت نداد بیهوده هیچ سیل نیاید سوی غدیر

باشد همو بزرگ و چنو روز او بزرگ باشد شقی حقیر وچنو روز او حقیر[۸]

ناصر خسرو و قبادیانی دیگر شاعر فارسی زبان قرن پنجم نیز از واقعه غدیر یاد کرده و آن را شرافتی بس بزرگ برای امام علی علیه السلام دانسته است:

شرف مرد به هـــــنگام پدید آید از او چون پدید آمد تشریف علی روز غدیر

بر سر خلق مر او را چو وصی کرد نبی این، به اندوه در فتاد از او، آن به زحیر

حسد آمد همگان را ز چنان کار از او برمیدند و رمیده شود از شیر، حـــمیر

او سزاید که وصی بود نبی را در خلق که برادرش بُد وین عم و داماد و وزیر

و در ادامه می سراید:

ای که بر خیره همی دعوی بیهوده کنی که فلان بودت از یاران، دیرینه و پیر

شرف مرد به علم است، شرف نیست به سال چه درآیی سخن یافه همی خیره بخیر؟

یافت احمد به چهل سال مکانی که نیافت به نود سال براهیم، از آن عشر عشیر

علی آن یافت ز تشریف که در روز غدیر شد چو خورشید درخشنده ز آفاق، شهیر[۹]

سنایی غزنوی نیز از این واقعه عظیم و پر برکت بی نصیب نمانده و به دعای حضرت رسول صلی الله علیه و آله و سلم که دوستان امام را دوستان خود شمرد، اشاره کرده است:

نــامـــش از نــام یــار مــشتق بــود هر کجا رفت، همرهش حق بود

آل یـــاســین شـــرف بــه او دیــده ایـــزد او را بــه عـــلم بـگزیـده

نــایــب مــصــطفی بــه روز غــدیر کــرده در شرع مر، ورا، به امــیر

بــهر او گـــفته مـــصطفی بــــه الاه کـای خــداوند “وال مـــن والاه”

هر که تن دشمن است و یزدان دوست داند “الراسخون فی العلم” اوسـت

دل او عــــالـــم مــــــعانــــی بـــود لـــفظ او آب زنـــدگـــانی بـــود

تـنگ از آن شــد بـر او جهان سترگ که جهان تنگ بود و مرد، بزرگ[۱۰]

عطار نیشابوری شاعر قرن هفتم نیز در اشعار خویش از واقعه غدیر یاد کرده و رونق دین رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را به خاطر وجود مبارک امام علی علیه السلام دانسته است:

رونقی کان دین پیغمبر گـــرفت از امــــــیر مؤمنان حیدر گرفت

قلب قرآن، قلب پر قرآن اوست “وال من والاه” اندر شأن اوست[۱۱]

او چامه های فاخری در مدح مولای غدیر سرود