پاورپوینت کامل جهاد با نفس ?۲۵? ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جهاد با نفس ?۲۵? ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جهاد با نفس ?۲۵? ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل جهاد با نفس ?۲۵? ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

عنوان باب ۹۵ جهاد النفس وسائل الشیعه درباره وجوب جبران کوتاهی ها و لغزش های روز گذشته در هر روز است و اینکه نباید این تدارک را به فردا موکول کرد.

حدیث ۱ این باب را ابوحمزه ثمالی از امام علی بن الحسین علیهما السلام و آن حضرت از امیرمؤمنان علیه السلام نقل می کند که آن حضرت فرموده است: “روزگار سه روز است که تو در میان آن سه روز هستی؛ دیروز و آنچه در آن بود گذشت و هرگز بر نمی گردد پس اگر در آن کار نیک کرده ای از رفتن آن اندوهگین نباش؛ بلکه چون با کار نیک با آن مواجه شده ای باید خوشحال باشی و اگر کوتاهی کرده ای ]و تقصیری از تو سر زده است، پس جا دارد که[ افسوس تو شدید باشد. ]اما[ تو در مورد فردا در معرض گول خوردنی؛ ]زیرا[ نمی دانی که چگونه خواهی بود، شاید به آن نرسی ]و پیش از آمدن فردا بمیری[ و اگر به آن برسی شاید همان گونه که دیروز کوتاهی هایی داشته ای، فردا هم چنین باشی…. بنابراین عمل تو مانند کسی باشد که جز به امروز و امشبی که در آن قرار دارد، امید ندارد. خواستی ]درست[ عمل کن و کار نیک انجام بده و نخواستی رها کن ] و انجام نده[[۱] و خدا کمک کننده و یاور است”.

در حدیث ۲ امام صادق علیه السلام فرموده است: “روز که فرا می رسد به آدمی می گوید: ای فرزند آدم! در این روز که برای تو فرصت خوبی است، کار نیک انجام بده تا در قیامت نزد پروردگار به نفع تو شهادت دهم. من (این فرصت) نه قبلاً برای تو فراهم بوده ام و نه پس از این فراهم خواهم بود ]پس آن را غنیمت بشمار و ارزان از دست مده[. شب هم که فرا می رسد، همین حرف را می زند”.

در حدیث ۳ حفص بن غیاث می گوید، از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمود: “إنْ قَدَرْتَ أنْ لا تُعْرَفَ فَافْعَلْ و ما علیک أنْ تکونَ مَذْموماً عنْدَ الناس إذا کنتَ محموداً عند الله. ثمّ قال: قالَ أبی علی بنُ أبی طالب علیه السلام: لا خیرَ فی العیشِ إلاّ لِرَجُلَین؛ رجلٌ یزدادُ فی کلّ یوم خیراً و رجلٌ یتدارک سیئتَهُ بِالتَّوبَه؛ اگر می توانی کاری بکنی که شناخته نشوی، بکن و این برای تو بد نیست که مورد بدگویی مردم و مورد پسند خدا باشی. سپس فرمود: پدرم علی بن أبی طالب فرموده است: خیری در زندگی نیست مگر برای دو کس؛ کسی که هر روز کار نیکی بر کارهای نیک خود بیافزاید و کسی که گناه خود را با توبه جبران نماید”.

در برخی نسخه ها به جای “یتدارک سیئته”، “یتدارک منیته”[۲] ثبت شده است.

حدیث ۴ نیز سخنی از امام صادق علیه السلام است که آن را محمد بن یحیی نقل کرده و آن این است: “مغبون کسی است که ساعت به ساعت عمر خود را ارزان از دست بدهد”.

حدیث ۵ را هشام بن سالم از امام صادق علیه السلام نقل می کند و آن این است: “مَن استوی یوماه فهو مغبون و مَن کان آخرُ یومیه خیرَهما فهو مغبوط و مَن کان آخرُ یومیه شرَّهُما فهو ملعون و مَن لم یر الزّیاده فی نفسه فهو إلی النقصان و مَن کان إلی النقصان فالموت خیرٌ له من الحیاه؛ کسی که دو روز او برابر باشد (و پیشرفتی نکرده باشد) مغبون است و کسی که در روز دوم از روز اول بهتر باشد، مورد غبطه است و کسی که در روز دوم از روز اول بدتر باشد، ملعون (دور از رحمت خدا) است و کسی که خود را در تکامل نبیند، رو به نقصان است و کسی که رو به نقصان باشد، مرگ برای او بهتر از زندگی است”.

توضیح: اینکه امام علیه السلام فرموده اند کسی که دو روز او برابر باشد و وضع وی در روز دوم بهتر از روز اول نباشد مغبون است، از این جهت است که چنین کسی در این فاصله زمانی بخشی از سرمایه مهم عمر را از دست داده است. کسی که در گذر زمان، زوال قهری سرمایه عمر را با حرکت به سوی کمال جبران نکند، مغبون شناخته می شود. عبارت “کسی که خود را رو به تکامل نبیند، رو به نقصان است” تعبیر دیگری از “من استوی یوماه فهو مغبون” می باشد و دلیل رو به نقصان بودن چنین کسی تحلیل رفتن تدریجی سرمایه عمر با گذشت آنات زمان و زندگی است. این سخن حضرت که فرموده اند: “کسی که رو به نقصان باشد، مرگ برایش بهتر از زندگی است” بر این اساس استوار است که جلو ضرر و زیان هر چه زودتر گرفته شود، بهتر است. راستی چنانچه کسی با ادامه حیات، از خیر و صلاح و سعادت دور می شود، چه بهتر که مرگ، او را دریابد و مانع سقوط بیشتر او شود. پروردگارا! ما را در زمره چنین کسانی قرار مده؛ آمین.

باب ۹۶ درباره وجوب زیر نظر گرفتن نفس و حساب کشیدن روزانه از آن و ستایش خدا در برابر خوبی هایی که انجام می دهیم و جبران گناهانی که از ما سر می زند، است.

حدیث ۱ این باب سخن امام کاظم علیه السلام است که فرموده است: “لیسَ مِنّا من لم یحاسِبْ نفسَه فی کلِّ یوم، فإنْ عَمِلَ حسناً استزادَ اللهَ و إن عَمِلَ سیئاً استغفراللهَ منه و تابَ إلیه؛ از ما نیست کسی که هر روز به حساب خود نرسد. پس اگر دید کار نیک از او ناشی شده از خدا افزایش توفیق بخواهد و اگر دید کار بد از او سر زده است، به درگاه خدا استغفار کند و توبه نماید”.

حدیث ۲ از امام صادق علیه السلام نقل شده و آن این است: “… حاسِبوا أنفُسَکم قبلَ أنْ تُحاسَبُوا علَیها، فإن للقیامـ¹ خمسینَ موقفاً، کلُْ موقفٍ مقدارُه ألفَ سنـ¹ٍ مما تعدّون؛ از نفس خود حساب کشی کنید پیش از آنکه به خاطر آن از شما حساب کشی شود. همانا قیامت پنجاه ایستگاه دارد که مدت توقف در هر ایستگاه هزار سال است”. سپس حضرت این آیه را خواند: ( فی یوْم کانَ مِقْدارُهُ خمسینَ ألْفِ سَنَه ) [۳]؛ “روزی که اندازه آن پنجاه هزار سال است”.

در صدر این حدیث و به عنوان مقدمه بر موضوع محاسبـ¹ النفس، امام علیه السلام می فرماید: “هرگاه یکی از شما خواهان این باشد که چیزی را از خدا نخواهد، جز اینکه خدا آن را به او بدهد (هر چه از خدا بخواهد، خدا به او بدهد)، باید از همه مردم قطع امید کند و جز به خداوند متعال امید نداشته باشد؛ که اگر چنین حالتی را خداوند متعال در قلب او بیابد، چیزی را از خدا نخواهد خواست جز اینکه خدا آن را به او عطا خواهد کرد، فَحاسِبُوا أنْفُسَکم قبلَ أنْ تُحاسَبُوا عَلَیها. ..”.

حدیث ۳ را ابوحمزه ثمالی نقل می کند و می گوید: “امام علی بن الحسین علیهم السلام همواره می فرمود: “ابن آدم! إنّک لا تزال بخیر ما کان لک واعظ من نفسک. ..؛ فرزند آدم! تو مادام که از درون جان خود موعظه گری داشته باشی و در پی حساب کشی از خود باشی و نگرانی]از عاقبت امر خود[، لباس زیرین و اندوه، لباس رو برای تو باشد، رو به خیر و خوبی داری. فرزند آدم! تو خواهی مرد و سپس بر انگیخته خواهی شد و در پیشگاه خداوند متعال ]برای محاسبه[ خواهی ایستاد؛ پس جوابی ]برای سؤال ها[ آماده کن”.

توضیح: مراد از نگران بودن، نگرانی از عاقبت امر است که همه باید نگران عاقبت امر خود باشند. این نگرانی، با اندوهی خفیف و لطیف همراه است و لذا مؤمنان راستین معمولاً سر به زیر و در اندیشه اند و کمتر آن ها را در حالت سرخوشی و بی خیالی می تواند دید.

در حدیث ۴ ابوذر می گوید: به پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم گفتم: یا رسول الله! صحف ابراهیم چه بوده (چه در برداشته) است؟ پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرمود: همه اش امثال ]و حِکم[ بوده است ]مانند:[ ای پادشاه مبتلای مغرور! من تو را بر نینگیختم که دنیا را جمع و روی هم انباشته کنی؛ بلکه تو را به این منظور برانگیختم که به نیابت از من درخواست مظلوم را پاسخ گویی که من دعای مظلوم را بر نمی گردانم اگر چه کافر باشد. ]و مانند:[ عاقل، چنانچه اختیار وقت خود را دارد، باید آن را به چهار بخش تقسیم کند؛ بخشی را برای مناجات با خدا قرار دهد، بخشی را برای حساب کشی از خود، بخشی را برای تأمل و تفکر در نعمت های خدا و بخش چهارم را برای بهره برداری های حلال از نعمت ها که این بخش اخیر نیرو رسان به بخش های پیشین و بر طرف کننده خستگی است”.

حدیث ۵ را انس ] بن مالک[ خادم پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم از آن حضرت نقل می کند و می گوید: پیامبر فرمود: “یاد و ذکر خدا در آغاز و انجام هر روز، بهتر است از شمشیر زدن در راه خدا؛ یعنی کسی که صبحگاهان خدا را یاد کند و کارهای خلافی که شب مرتکب شده است را به یاد آورد و استغفار کند و توبه نماید، پی کار خود می رود، در حالی که گناهانش ریخته و آمرزیده شده است؛ همچنین کسی که در پایان روز و شامگاهان خدا را یاد کند و نسبت به هدر دادن فرصت هایی که برای اصلاح نفس خود داشته و اوامری از پروردگار که ندیده گرفته است ]به اصطلاح[ کلاه خود را قاضی کند و خدا را یاد کند و از حضرتش طلب آمرزش کند و از راه کجی که پیموده است باز گردد، به سوی اهل و عیال خود خواهد رفت، در حالی که گناهانش آمرزیده شده است”.

حدیث ۶ سخنی است از امیرمؤمنان علیه السلام که در نهج البلاغه نقل شده و آن این است: “مَن حاسبَ نفسَه رَبِحَ و من غَفَلَ عنها خَسِرَ و من خافَ أمِنَ وَ من اعتَبَرَ أبْصَرَ و مَنْ أبْصَرَ فَهِمَ و مَن فَهِمَ عَلِمَ؛ کسی که از خود حساب کشی کند، سود بَرَد و کسی که از خود غافل شود، زیان کند و کسی که خوف ]از کیفر خدا و از عاقبت امر خود [ داشته باشد، امنیت می پاید و کسی که عبرت بین باشد، بینا شود و کسی که بینا شود، فهیم شود و کسی که فهیم شود، عالم شود”.[۴]

حدیث ۷ بخشی از سفارش های پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم به ابو ذر است که در آن فرموده است: “اباذر! به حساب خود برس پیش از آنکه به حساب تو برسند که اگر چنین کنی، رسیدگی به حساب تو در قیامت آسان تر خواهد بود و خود را ]با ملاک ها و شاخص های الهی[ بسنج پیش از آنکه سنجیده شوی؛ و برای بزرگ ترین عرضه شدن آماده شو که در چنان روزی چیزی بر خدا مخفی نمی ماند….

اباذر! آدمی از پرهیزکاران نخواهد بود تا اینکه به حساب خود رسیدگی کند، دقیق تر از رسیدگی شریک به حساب شریک خود، به گونه ای که بداند خوردنی و آشامیدنی و پوشاک او از کجا آمده است، از حلال یا از حرام. اباذر! کسی که پروا ندارد که مال را از کجا جمع آوری کند، خدا پروا نخواهد داشت که او را از کجا به جهنم در آورد”.

در حدیث ۸ امیرمؤمنان علیه السلام از قول پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم فرموده است: “زیرک ترین زیرکان کسی است که به حساب خود برسد و برای پس از مرگ کار کند. کسی گفت: یا امیرمؤمنان! چگونه باید به حساب خود برسد؟ امام فرمود: آن گاه که وارد صبح و سپس شام شد، به خویشتن خود بازگردد و به خود بگوید: ای نفس! امروز بر تو گذشت و هرگز بر نخواهد گشت و خدا در مورد آن و از دست دادن آن از تو سؤال خواهد کرد، در این روز (شبانه روز) چه کاری انجام دادی؟ آیا خدا را یاد کردی؟ آیا او را سپاس گفتی؟ آیا حوائج مؤمنی را در آن برآورده ساختی؟ آیا غم و اندوه مؤمنی را د