پاورپوینت کامل دستورالعمل های اخلاقی حضرت آیت الله بهجت ۳۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دستورالعمل های اخلاقی حضرت آیت الله بهجت ۳۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دستورالعمل های اخلاقی حضرت آیت الله بهجت ۳۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دستورالعمل های اخلاقی حضرت آیت الله بهجت ۳۴ اسلاید در PowerPoint :

جماعتی از این جانب، طلب موعظه و نصیحت می کنند؛ اگر مقصودشان این است که بگوییم و بشنوند و بار دیگر در وقت دیگر، بگوییم و بشنوند، حقیر عاجزم و بر اهل اطلاع پوشیده نیست.

و اگر بگویند کلمه ای می خواهیم که امّ الکلمات باشد و کافی برای سعادت مطلقه دارین باشد، خدای تعالی قادر است که از بیان حقیر، آن را کشف فرماید و به شما برساند.

پس عرض می کنم که غرض از خلق، عبودیت است: ( وَ ما خَلَقْتُ الْجِنّ وَ اْلإِنْسَ إِلاّ لِیعْبُدُونِ ) [۱] و حقیقت عبودیت، ترک معصیت است در اعتقاد که عمل قلب است و در عمل جوارح.

و ترک معصیت، حاصل نمی شود به طوری که ملکه شخص بشود، مگر با دوام مراقبه و یاد خدا در هر حال و زمان و مکان و در میان مردم و در خلوت، “ولا أقول سبحان الله و الحمد لله، لکنه ذکر الله عند حلاله و حرامه”.

ما امام زمان(عج) را دوست می داریم؛ چون امیر نحل است، امور ما مطلقاً به وسیله او به ما می رسد و او را پیغمبر(ص) برای ما امیر قرار داده و پیغمبر را دوست داریم؛ چون خدا او را واسطه بین ما و خود قرار داده و خدا را دوست داریم، برای اینکه منبع همه خیرات است و وجود ممکنات، فیض اوست.

پس اگر خود و کمال خود را خواهانیم، باید دوست خدا باشیم و اگر دوست خداییم، باید دوست وسائط فیوضات از نبی و وصی باشیم؛ وگرنه یا دوست خود نیستم، یا دوست واهب العطایا نیستیم، یا دوست وسائط فیوضات نیستیم.

پس کیمیای سعادت، یاد خداست و او محرّک عضلات به سوی موجبات سعادت مطلقه است؛ و توسل به وسائط استفاضه از منبع خیرات، به واسطه وسائل مقرره خودش است. باید اهتدا به هدایات آن ها نماییم و رهروی به رهبری آن ها نماییم تا کامیاب شویم.

دیگر توضیح نخواهید و آنکه عرض شد، ضبط نمایید و در قلب ثبت [کنید]، خودش توضیح خود را می دهد.

کوچک و بزرگ باید بدانیم: راه یگانه برای سعادت دنیا و آخرت، بندگی خدای بزرگ است و بندگی، در ترک معصیت است در اعتقادیات و عملیات.

آنچه را که دانستیم، عمل نماییم و آنچه را که ندانستیم، توقف و احتیاط نماییم تا معلوم شود، هرگز پشیمانی و خسارت، در ما راه نخواهد داشت؛ این عزم اگر در بنده، ثابت و راسخ باشد، خدای بزرگ اولی به توفیق و یاری خواهد بود.

گفتم که: الف، گفت: دگر؟ گفتم: هیچ.

در خانه اگر کس است، یک حرف بس است.

بارها گفته ام و بار دگر می گویم: “کسی که بداند هر که خدا را یاد کند، خدا همنشین اوست، احتیاج به هیچ وعظی ندارد، می داند چه باید بکند و چه باید نکند؛ می داند که آنچه را که می داند، باید انجام دهد و در آنچه که نمی داند، باید احتیاط کند”.

جماعتی از مؤمنین و مؤمنات، طالب نصیحت هستند؛ بر این مطالبه، اشکالاتی وارد است، از آن جمله:

۱. نصیحت در جزئیات است و موعظه، اعمّ است از کلیات و جزئیات؛ ناشناس ها همدیگر را نصیحت نمی کنند.

۲. “من عمل بما علم ورثه الله علم ما لم یعلم”؛ “[من عمل بما علم] کفی ما لم یعلم”؛ ( وَ الّذینَ جاهَدُوا فینا لَنَهْدِینّهُمْ سُبُلَنا ). [۲]

آنچه می دانید، عمل کنید و در آنچه نمی دانید؛ احتیاط کنید تا روشن شود؛ و اگر روشن شد، بدانید که بعض معلومات را زیر پا گذاشته اید؛ طلب موعظه از غیر عامل، محل اعتراض است؛ و قطعاً مواعظی را شنیده اید و می دانید، عمل نکردید و گرنه روشن بودید.

۳. همه می دانند که “رساله عملیه” را باید بگیرند و بخوانند و بفهمند و تطبیق عمل بر آن نمایند و حلال و حرام را با آن تشخیص بدهند؛ و همچنین مدارک شرعیه [را] اگر اهل استنباط باشند؛ پس نمی توانند بگویند: “ما نمی دانیم، چه بکنیم و چه نکنیم”.

۴. کسانی که به آن ها عقیده دارید، نظر به اعمال آن ها نمایید، آنچه می کنند از روی اختیار، بکنید و آنچه نمی کنند از روی اختیار نکنید؛ و این، از بهترین راه های وصول به مقاصد عالیه است؛ “کونوا دعاه إلی الله بغیر ألسنتکم”؛ مواعظ عملیه، بالاتر و مؤثرتر از مواعظ قولیه است.

۵. از واضحات است که خواندن قرآن در هر روز و ادعیه مناسبه اوقات و امکنه، در تعقیبات و غیر آن ها و کثرت تردد در مساجد و مشاهد مشرفه و زیارت علما و صلحا و همنشینی با آن ها، از مرضیات خدا و رسول(ص) است و باید روز به روز، مراقب زیادتی بصیرت و انس به عبادت و تلاوت و زیارت باشد.

و بر عکس، کثرت مجالست با اهل غفلت، مزید قساوت و تاریکی قلب و استیحاش از عبادت و زیارات است؛ از این جهت است که احوال حسنه حاصله از عبادات و زیارات و تلاوت ها، به سبب مجالست با ضعفا در ایمان، به سوء حال و نقصان، مبدل می شوند؛ پس، مجالست با ضعیف الایمان ـ در غیر اضطرار و برای غیر هدایت آن ها ـ سبب می شود که ملکات حسنه خود را از دست بدهد؛ بلکه اخلاق فاسده آن ها را یاد بگیرد:

“جالسوا من یذکرکم الله رؤیته و یزید فی علمکم منطقه و یرغبکم فی الاخره عمله”.

۶. از واضحات است که ترک معصیت در اعتقاد و عمل، بی نیاز می کند از غیر آن؛ یعنی غیر، محتاج است به آن و او محتاج غیر نیست؛ بلکه مولد حسنات و دافع سیئات است: ( و ما خلقت الجن و الانس إلا لیعبدون )

هیچ ذکری، بالاتر از “ذکر عملی” نیست؛ هیچ ذکر عملی، بالاتر از “ترک معصیت در اعتقادیات و عملیات نیست.” و ظاهر این است که ترک معصیت به قول مطلق، بدون “مراقبه دائمیه”، صورت نمی گیرد.

من کلام علی۷: “إعلم أن کل شیء من عملک تبع لصلاتک؛