پاورپوینت کامل نگرشی بر ادبیات پایداری ۶۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگرشی بر ادبیات پایداری ۶۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگرشی بر ادبیات پایداری ۶۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگرشی بر ادبیات پایداری ۶۸ اسلاید در PowerPoint :

۵۰

اشاره

ادبیات، آیینه اندیشه ها، عاطفه ها، خواسته ها، گرایش ها و آرمان های یک ملت است و نمایانگر خوبی ها، بدی ها؛ شایسته ها و ناشایسته های یک جامعه. تاریخ زمانی ماندگار می شود که در ادبیات متجلی گردد و هنرمند از روح ادبی خویش در آن بدمد. ادبیات پایداری در جهان، ریشه در گذشته های دور دارد و تاریخچه آن در حقیقت همان تاریخ ادبیات جهان است؛ زیرا شاعران و نویسندگان متعهد از همان آغاز در کنار مردم مبارز و عدالت جو بوده و در طول زمان با سرودن چکامه ها و نوشتن چامه ها و خطابه ها، ضمن تشویق مردم به پایداری، دلیری ها و از خود گذشتگی های مبارزان راه حق و حقیقت را در آثار خویش جاودانه کرده اند. البته استفاده از این اصطلاح از دیرباز معمول نبوده است. برای اولین بار عنان کنفانی نویسنده معاصر فلسطینی، نام مجموعه ای از شعرها و داستان های شاعران و نویسندگان معاصر فلسطینی را «ادبیات مقاومت فلسطین» گذاشت و پس از آن اصطلاح ادبیات مقاومت یا ادبیات پایداری رایج شد.

ادبیات پایداری در فلسطین

مروری بر تحولات ادبیات مقاومت در فلسطین

فلسطین از نظر فرهنگی تا اوایل قرن بیستم، در مقایسه با دیگر کشورهای عربی چون مصر و لبنان، وضع نامطلوبی داشت. در اواخر قرن نوزدهم، چند انجمن ادبی مانند «جمعیت الادب» پا به عرصه وجود نهادند و نیز تعداد فارغ التحصیلان دانشگاهی فزونی یافت، اما شعرای نیمه دوم قرن نوزدهم فلسطین، انگشت شمار بودند و اغلب شعرشان جنبه تقلیدی داشت؛ آن هم در محدوده مرثیه و مدح.

اندکی پس از جریان های ۱۹۰۸ ـ ۱۹۰۹ ترکیه، نظر شاعران عرب به تحولات سیاسی این کشور معطوف شد و در این میان، اولین جوانه های شعر مقاومت شکل گرفت. از سال ۱۹۱۷ تا ۱۹۴۸ که به ظاهر جنگ قدرت در فلسطین به خاطر قبول تحت الحمایگی انگلستان اندکی آرام گرفت، کشمکش فلسطینی ها با یهودیان و دولت انگلستان موضوع اصلی شعرهای فلسطین شد. شاعران چون «ابراهیم توقان»، «عبدالرحیم» و «ابوسلمه» گوشه هایی از مسئله فلسطین را در اشعارشان به خوبی بازتاب دادند و اشعاری ماندگار پدید آوردند.[۱]

پس از جنگ ۱۹۴۸ و ایجاد به اصطلاح دولت اسرائیل! تراژدی، موضوع فراگیر اشعار فلسطین شد و آثار شعرای تبعیدی و آنان را که در سرزمین فلسطین باقی ماندند، به یک میزان در برگرفت. تشکیل به اصطلاح دولت اسرائیل! و تبعید فلسطینیان، نه تنها شمار آثار تولیدی ادیبان فلسطینی را افزایش داد که یک دگرگونی ریشه ای در آن به جای نهاد و تکانی اساسی در قالب سنتی شعر پدید آورد. شاعران تبعیدی رها شده از قالب های سنتی شعر، از التهاب و شوری سخن گفتند که همگام با وجدان مردمشان راه می پیمود. البته این ادبیات تنها از وجدان مردمی تأثیر نپذیرفت؛ بلکه از جریان های ادبی عرب تأثیراتی ژرف گرفت. در نتیجه این اثرپذیری دوگانه، ادبیات پایداری پیرو تحولی کیفی در شکل و درون مایه شد؛ جریان های نوین، ساختار خود را بر تکنیک ادبی تحمیل کردند و مرحله ای که بر وجدان مردمی گذشت، خود را در درون مایه نشان داد؛ از این رو پس از شعر حماسی هیاهوباری که در اوایل دهه ۵۰ به چشم می خورد، شاعران از التهاب و شور به نوعی اندوه ژرف که تاکنون سابقه نداشت روی آوردند.[۲]

اما ادبیات عرب در خود فلسطین، به دلیل تبعید اکثر روشنفکران و نبود تقریباً هیچ محور فرهنگی عربی در فلسطین که بتواند هسته اولیه رستاخیز ادبی را شکل دهد، رو به افول نهاد؛ زیرا پس از تبعید، از جمعیت فلسطین چیزی نمانده بود، مگر اکثریت قاطع روستایی که زندانی دیواری سیاسی، اجتماعی و فرهنگی بودند که جهان کمتر مانند آن را به خود دیده است.

عبارت «دیوار فرهنگی» مقصود را به تمامی نشان نمی دهد، مگر اینکه در جریان معنای واقعی آن قرار گیریم.

الف) بیشتر اعرابی که در سرزمین اشغال شده ماندند ـ بنا به وضعیت اجتماعی شان ـ در آن رده فرهنگی نبودند که به شیوه معمول نسلی از نویسندگان و هنرمندان می زاید.

ب) شهرهای نزدیکی که روستازادگان با استعداد را در خود می گرفتند، دروازه های خود را به رویشان می گشودند و فضایی برای دانش افروزی آنان فراهم می کردند، به شهرهای صهیونیست ها و تحریم شدگان و دشمنان بدل شدند.

ج) دیواری از تحریم فرهنگی زورمدارانه نسبت به ادبیات عرب در مراکز آن برافراشته شد. از این رو اعراب سرزمین اشغال شده از همگامی با جریان های نوین و اثرپذیری و اثرگذاری بازایستادند.

د) حکومت نظامی دولت به اصطلاح اسرائیل! چگونگی اثر ادبی را که گسترش و رواج آن خواسته او بود، تحمیل کرد که، از آن دست نبود که اعراب سرزمین اشغال شده خواستار آن بودند.

هـ) محدودیت وسایل نشر و پیروی از سانسور دولت از یک سو و از سوی دیگر نیاز به کمک های مالی احزاب صهیونیستی که در هنگام نشر اثری را می پذیرفتند که از ظلم آنان و مقاومت مردم حکایت نداشت.

ی) ضعف اعراب سرزمین اشغالی، به ویژه در روستاها در فراگیری زبان های بیگانه، به گونه ای گسستگی از آثار و حرکت های جهانی و تأثیرپذیری از آن ها را سبب شد.

در چنین جوی شعر سنتی، پیشتاز رساندن پیام مقاومت شد؛ چه اینکه می توانست منتشر شود، بی آنکه به چاپ در آید، در اذهان و افواه مردم باقی بماند و سادگی به خاطر سپردن را با شور و حرارت عاطفی همراه کند.

اضافه بر این گسستگی که میان جنبش پیشرفته ادبیات در پایتخت های عربی و ادبیات کاملاً محصور شده در سرزمین اشغالی روی داد، مانع از آن شد که تجربه شعر امروزی، میدانی در آنجا بیابد و در کنار شعر فصیح که خود را با در پیش گرفتن شکل های سنتی نشان داد، شعر عامیانه همچنان دژ انهدام ناپذیر مقاومت باقی ماند.

تأثیر شعر عامیانه در تاریخ فلسطین از دهه ۲۰، بسیار بارز است؛ تا آنجا که کمتر کسی از فلسطینیان است که با سرود مبارز فلسطینی گمنام که در سال ۱۹۳۶ به دار آویخته شد، آشنا نباشد. آن مبارز هنگامی که اجرای حکم اعدام را در سپیده دم انتظار می کشید، چنین نوشت:

اسیر را مجالی ده ای شب

تا مویه خویش را پایان دهد

سپیده برخواهد دمید و او پر و بال خواهد زد

و در وزش باد از این سو به آن سو خواهد رفت

یاران پراکنده شدند و

جام ها شکست

* * *

ای شب لختی درنگ کن تا غم ها را بازگو کنم

شاید به یادت نیست که من بودم

آهِ حسرت بارم را از یاد برده ای

دریغ چگونه لحظه های عمر من با تو گذشت؟

* * *

گمان مبر که اشک من زاده ترس است

اشک من بر سرزمین من است

و مشتی اطفال گرسنه در خانه

کیست که پس از من اطعام شان را به گردن گیرد

و آن دو برادر جوانم

پیش از من، بالای دار رفته اند؟

* * *

فردا همسرم روز را چگونه به شب برد؟

افسوس او بر من و بر کودکانش خواهد بود

آه اگر از دست برنجی او چشم می پوشیدم

در آن روز که جنگ فرایم می خواند

تا سلاحی به دست آرم[۳]

آنچه شعر معاصر فلسطینی را از شعرهای دیگران به ویژه اشعار گذشتگان متمایز می سازد، همان عنصر مقاومتی است که در بیتِ بیت این شعرها جریان دارد؛ چه آنجا که شاعر از وطن و سرزمین بر باد رفته اش سخن می گوید؛ چه آنجا که از شهادت مردم بی گناه حرف می زند یا از زندان و در به دری و تبعید. این ها همه شعرهایی هستند برخاسته از روحیه مبارز و مقاوم شاعرانشان که همراه بقیه مردم در پی رهایی سرزمین خود مبارزه می کردند تا آنجا که شب های شعر در روستاها، مبدأ راهپیمایی های ملی و پر شور شدند و فرماندهان اسرائیلی چاره ای جز ممنوعیت شب های شعر برای کاهش راهپیمایی ها نیافتند.

داستان های مقاومت در فلسطین، در زمره بهترین های جهان در ادبیات پایداری است؛ زیرا ریشه در واقعیت دارد و نویسندگان آنچه را روایت می کنند که با گوشت و پوست خود تجربه کرده اند. به این وسیله تصویر گویایی ارائه می دهند از آنچه بر مردم مظلوم فلسطین گذشته است و می گذرد.[۴]

آشنایی با ادبیات مقاومت جهان

ادبیات داستانی در فلسطین، اندکی پس از شیوع داستان نویسی در دیگر کشورهای عربی آغاز شد. اگر چه نخستین داستان های این دوره بیشتر رمانتیک و ذهنی است، اما نیم نگاهی هم به اوضاع سیاسی و اجتماعی فلسطینیان دارد. در این میان می توان به داستان «زندگی پس از مرگ» نوشته «اسکندر بیتحالی» اشاره کرد که در سال ۱۹۲۰ منتشر شده و نویسنده در آن از تأثیر جنگ جهانی اول در منطقه سخن می گوید. همچنین رمان «وارث» نوشته «خلیل بیدس» که به سوداگری یهودیان می پردازد، ولی مهم تر از همه شاید رمان «چلچراغ» نوشته «جمال حسینی» است که به بررسی مسئله فلسطین و توطئه های استعماری و صهیونیستی می پردازد و به سازش ثروتمندان بومی منطقه با دشمنان فلسطین وارد دوره واقع گرایی می شود و به جای اندیشه های رمانتیک و جهان مذهبی و رؤیایی نویسنده، به جهان واقعی و تجربه های فردی و نگاه دقیق و موشکافانه به جامعه رو می آورد.

رمان «شش روز» نوشته «حلیم برکات» را می توان نمونه ای از رمان واقع گرا و نیز ادبیات پایداری دانست. داستان بر اساس زندگی یک جوان فلسطینی به اسم «سهیل» شکل می گیرد که سال ها در اروپا زندگی کرده و آنجا را خوب می شناسد. سرانجام برای زندگی به زادگاهش «دیر البحر» بر می گردد و در لحظه ای تاریخی، در قلب بحران «دیر البحر» که بر اساس هشدارهای دشمن یا باید تسلیم شوند یا نابود گردند، او مبارزه و مقاومت را بر می گزیند.

او در طول مبارزه دستگیر می شود و دشمن که از تسلیم شدن شهر ناامید شده است، پیش از مهلت ۶ روزه شهر «دیر البحر» را ویران می کند. یکی از افسران دشمن برای ترساندن «سهیل» و شکستن مقاومتش، وی را به پشت بام زندان می برد تا با چشم خود ویرانی زادگاهش را مشاهده کند و ببیند که چگونه شهر و مردمش در آتش می سوزند و خاکستر می شوند. «سهیل» مقابل یادآوری افسر دشمن که می گوید: «به زودی شهر خاکستر می شود»، با خونسردی پاسخ می دهد: «خاکستر، زمین را بارور می کند» و داستان به پایان می رسد.[۵] اما این تازه شروع اوج گرفتن ادبیات داستانی در فلسطین است؛ از این پس و از سال ۱۹۴۸، فلسطین شاهد نسل جدید نویسندگان است که از آن میان می توان به «شهید عنان کنفانی» اشاره کرد، با داستان هایی بسیار محکم و تکان دهنده، مانند «مردان آفتاب»، «تا هر وقت که برگردیم» و «بازگشت به حیفا».

داستان «بازگشت به حیفا» از آنجا آغاز می شود که سعید و همسرش صفیه با آغاز آتش جنگ در حیفا، به ناچار مجبور به ترک شهر و خانه و کاشانه شان می شوند، اما حتی فرصت نمی کنند پسر ۵ ماهه شان «خلدون» را همراه خود ببرند و او در داخل گهواره و در خانه تنها می ماند. یکی از همسایگان که متوجه موضوع می شود، «خلدون» را به آژانس یهود تحویل می دهد. اندکی بعد پیرزن و پیرمردی از یهودیان مهاجر لهستانی برای یافتن جایی برای سکونت به آژانس یهود مراجعه م