پاورپوینت کامل غنای قناعت پیشگان ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل غنای قناعت پیشگان ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل غنای قناعت پیشگان ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل غنای قناعت پیشگان ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

۲۲

جلوه های قناعت در زندگی امام خمینی(ره)

اشاره

قناعت، یکی از صفت های بارز اخلاقی است که انسان را به قرب الهی می رساند، ابزاری که آدمی با آرامش خاطر و آسایش، مسیر دنیوی را طی می کند تا به طریق کمال برسد. قناعت اثراتی دارد که یکی از بارزترین آن ها، آرامش و آسایش است و انسان قانع می تواند فارغ البال به طی طریق بپردازد.

قناعت صفتی ممدوح و پسندیده است که سبب می شود انسان به آنچه در زندگی دنیا دارد، قانع باشد. انسان قانع با قلبی آرام برای تحصیل علم و جمع آوری توشه سفر اخروی به تلاش می پردازد و به آنچه دارد و روزی اوست، کفایت می کند.

مهم ترین موانع کمال انسان ها، دلبستگی و وابستگی به دنیاست. اگر این روش و افکار بر روح انسان چیره گردد، تمام ارزش ها و فضیلت های آدمی را تحت الشعاع قرار می دهد. قناعت، یکی از مرکب های فضیلت انسانی است که آدمی را در مقابل فراز و نشیب های زندگی و سختی ها امان می دهد. انسان قانع، غنی است؛ زیرا به داشته هایش راضی است و هیچ گاه از دیگران توقع کمک و مدد مالی ندارد. قناعت، انسان را به عزت نفس می رساند و او را از طمع به مال مردم باز می دارد. مال، مال دوستی و مال اندوزی، راهزن طریق کمال انسانی است و انسان هایی که از ثروت خود به خوبی استفاده می کنند، اندکند.[۱]

معصومین(ع) همواره انسان ها را از حرص، طمع و مال اندوزی پرهیز داده و بر میانه روی، اعتدال و قناعت توصیه کرده اند. در روایتی از پیامبر اکرم(ص) آمده است: «دو آرزومند سیر نمی شوند: حریص در علم و حریص در مال».[۲]

حرص و طمع آدمی به ثروت اندوزی پایان ناپذیر است؛ چنانچه اگر آدمی سرزمینی از طلا داشته باشد، خوش دارد که سرزمین دومی نیز داشته باشد و اگر دومی را به او بدهند، سرزمین سوم را طلب می کند و شکم آدمی را جز خاک پر نمی کند. انسان حریص تا هنگامی که به خاک سپرده می شود، در آرزوی ثروت اندوزی است.[۳]

بنابراین باید راه میانه را جست و در آن گام برداشت؛ زیرا میانه روی و قناعت، سرشارترین گنج است.[۴]

نیم نگاهی به سیره پیشوایان دینی و نیز علما و بزرگان که الگوهای شایسته در زندگی ما هستند، می تواند راه گشای ما در یافتن این راه میانه باشد. یکی از الگوهای نیک و شایسته جامعه کنونی در همه زمینه ها و به خصوص قناعت و زهد، حضرت امام خمینی(ره) است. بیان و بررسی برخی از جنبه های زهد در زندگی ایشان ما را در دست یابی به این گنج یاری می رساند.

جلوه های قناعت در زندگی حضرت امام(ره)

ساده زیستی

یکی از موانعی که برای کمال انسانی بسیار خطرناک است، دنیاطلبی و دنیادوستی می باشد. اگر این حالت بر روح انسان حاکم شود، او را در مسیر کمال به چالش های سختی می کشاند. برای دور شدن از جلوه های فریبنده زندگی مادی، راهی بهتر و مهم تر از زهد و ساده زیستی نیست. انسان زاهد با بی رغبتی به دنیا، مانند آزاده ای است که بی تکلف زندگی می کند، بدون تعلق راه زندگی را می یابد و برای رسیدن به کمال، آزاد و منقطع از زنجیرهای نفسانی در این مسیر گام بر می دارد؛ بر بلندای معرفت دست می یابد و با اندیشه باز و فکری صحیح، زندگی را از زاویه اصلی و مهم آن می نگرد. امام خمینی(ره) چنان در قرب حق تعالی غرق گشته بود که مانند پرنده ای سبکبال از تعلقات مادی دل کند تا به سوی قرب الهی پرواز کند. امام(ره) نه تنها خود چنین بود؛ بلکه به علما و مدیران کشور نیز همیشه توصیه می کرد که خود را گرفتار تجملات و تشریفات ننمایند:

«من اکثر موفقیت های روحانیت و نفوذ آنان را در جوامع اسلامی، در ارزش علمی و زهد آنان می دانم و امروز هم این ارزش نه تنها نباید به فراموشی سپرده شود که باید بیشتر از گذشته به آن پرداخت. هیچ چیزی به زشتی دنیاگرایی روحانیت نیست و هیچ وسیله ای هم نمی تواند بدتر از دنیاگرایی، روحانیت را آلوده کند».[۵]

کفاف در زندگی

اگر انسان در زندگی اش نیاز حقیقی و واقعی خویش را بشناسد و به اندازه کفاف بسنده کند، فرصتی برای دست یافتن به امور معنوی می یابد و می تواند به تربیت و تزکیه نفس بپردازد. [۶] پیامبر اکرم(ص) می فرماید: «آگاه باشید! بهترین مردم، بنده ای است که در دنیا به اندازه کفاف اکتفا کند».[۷]

حضرت امام خمینی(ره) مصداقی کامل در این زمینه بود که از مال دنیا به قدر نیازشان کفایت می کرد. بی نیازی از عوامل مادی برای ایشان ابزاری بود جهت سیر و سلوک معنوی و رسیدن به قرب پروردگار. ایشان همواره از فزون طلبی، تکاثر و زیاده خواهی دوری می کرد و به همین جهت به عالی ترین درجات زهد دست یافت. حجت الاسلام رحیمیان می گوید: «حضرت امام(ره) در طول مدتی که در نجف اشرف اقامت داشت، در خانه ای محقر و فرسوده، در خم یکی از کوچه های شارع الرسول، همچون صدها طلبه معمولی اجاره نشین بود و در جماران هم ساختمان قدیمی که حدود هفتاد متر زیربنا داشت، اجاره کرده بود».[۸]

رعایت اعتدال و اقتصاد

اعتدال و اقتصاد، عیار زندگی می باشد و تمام زندگی و خرج روزمره زندگی انسان بر اساس آن سنجیده می شود. رعایت میانه روی فقط مربوط به مسائل مادی نیست؛ بلکه در تمام موارد زندگی کاربرد دارد. حضرت امام خمینی(ره) رعایت اعتدال و اقتصاد را در زندگی خویش عملی کرده بود.[۹] یک از همراهان ایشان می گوید: «امام در نوفل لوشاتو از نظر مکان در مضیقه بود؛ صحبت شد که منزلی بزرگ تر تهیه شود. منزلی در یکی از محله های خلوت پاریس انتخاب کردیم. بسیار جالب بود، جای وسیعی داشت. منزل آماده شد، امام سؤال کردند: وضع این منزل چطور است؟ عرض کردیم در سطح بالاست. امام فرمود: نه؛ من داخل چنین منزلی که سطحش بالا باشد، نمی روم».[۱۰]

آرامش و آسایش

اقناع روحیه آزمندی و طمع، تلاش و کوشش بسیاری را می طلبد. هر چه این حرص و تلاش بیشتر شود، مستوجب رنج و سختی بیشتری است. وقتی زندگی هزینه و خرج زیادی داشته باشد، فکر و آرامش آدمی را به تحصیل ابزار و مخارج آن مشغول می کند و باعث گرفتاری روحی انسان می شود؛ اما اگر این نیازها به اندازه باشد، جسم و روح و اندیشه آدمی نیز آرامش و آسایش می یابد. در سخنی از پیامبر اکرم(ص) آمده است: «وارستگی از دنیا، قلب و تن را راحت می سازد».[۱۱]

حضرت امام(ره) آرامش و آسایش آدمی را در گرو زهد می دانست تا با رها کردن خود از بند تعلقات مادی، دنیوی، تجمل و تجمل پرستی، خود را به آرامش و آسایش برساند و به اقناع نیازهای معنوی و روحی انسانی بپردازد.

حجت الاسلام ناصری می گوید: «حضرت امام به نوع غذا اهمیت نمی داد. ایشان خیلی به نان و پنیر و چای علاقه داشت که اغلب نیز خود سماور را روشن می کرد و سحری می خورد. آن شبی که ما را از کویت برگرداندند، به هتلی رفتیم؛ در آنجا به امام اصرار کردیم که اجازه بدهد برایشان غذا بیاوریم، اما ایشان قبول نکرد».[۱۲]

یکی از یاران امام(ره) نیز می گوید: «حضرت امام زمانی که در بیمارستان قلب بستری بود… منزلی برایش تهیه شده بود که بسیار معمولی بود؛ مدتی که گذشت امام فرمود: “این منزل مناسب من نیست، من باید از اینجا بروم. بروید منزلی مثل خانه پدر (خشت و گلی) برایم پیدا کنید و الا به قم می روم”. تنها اشکال آن منزل این بود که ظاهرش سنگ شده بود».[۱۳]

دوری از تجملات

برخی انسان ها خوشبختی و سعادت را در تجملات و زرق و برق فراوان می بینند. این افراد در واقع اسیر اداره این گونه زندگی های سنگین و پر خرج می شوند و به جای اینکه زندگی و زیبایی معنوی اش، برایشان وسیله سعادت اخروی و دنیوی باشد؛ خود را به سختی و اشکال و دشواری می اندازند. امام خمینی(ره) انسان کامل و وارسته ای بود که با وجودی که می توانست بهترین امکانات و وسایل و لوازم معیشت را داشته باشد، اما به دنبال دنیا و دنیاطلبی نرفت؛ بلکه از مادیگری رویگردان بود و همواره از تجملات دوری می جست؛ اگر چه از شهرت و قدرت کافی برخوردار بود، اما هرگز آن را پلی برای دست یافتن به دنیا قرار نداد. ایشان زیبایی را دوست داشت، اما نه زیبایی مادی و ظاهری؛ بلکه زیبایی ای را دوست داشت که جلوه گر زیبایی حق باشد؛ از این رو تجمل و تجملات را که سنگلاخ های معنویت و دست و پاگیر هستند، رها کرده بود.

در سخنی از پیامبر اکرم(ص) نیز می خوانیم: «آن گاه که خداوند خیر خانواده ای را بخواهد، زندگی آسان را نصیب آنان نماید».[۱۴]

حجت الاسلام دعایی می گوید: «امام در زندگی همواره ساده زندگی کرد، ساده پوشید، ساده خورد، از غذای چرب و نرم همواره پرهیز کرد و از خوراکی های مقوی دوری جست… در رفت و آمدها پیاده حرکت می کرد و علیرغم اصرار و فشار همه جانبه دوستان و ارادتمندان در نجف، از